The rainforest likely formed during

The rainforest likely formed during the Eocene era. It appeared following a global reduction of tropical temperatures when the Atlantic Ocean had widened sufficiently to provide a warm, moist climate to the Amazon basin. The rainforest has been in existence for at least 55 million years, and most of the region remained free of savanna-type biomes at least until the current ice age, when the climate was drier and savanna more widespread.[3][4]

Following the Cretaceous–Paleogene extinction event, the extinction of the dinosaurs and the wetter climate may have allowed the tropical rainforest to spread out across the continent. From 66–34 Mya, the rainforest extended as far south as 45°. Climate fluctuations during the last 34 million years have allowed savanna regions to expand into the tropics. During the Oligocene, for example, the rainforest spanned a relatively narrow band. It expanded again during the Middle Miocene, then retracted to a mostly inland formation at the last glacial maximum.[5] However, the rainforest still managed to thrive during these glacial periods, allowing for the survival and evolution of a broad diversity of species.[6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ป่ามักเกิดขึ้นในช่วงยุค Eocene มันปรากฏต่อโลกลดของอุณหภูมิร้อนเมื่อมหาสมุทรแอตแลนติกมี widened พอให้สภาพภูมิอากาศอบอุ่น ชุ่มชื่นเพื่อลุ่มแม่น้ำอเมซอน ป่าดิบชื้นมีอยู่น้อย 55 ล้านปี และส่วนใหญ่ของภูมิภาคยังคงฟรี biomes savanna ชนิดน้อยจนถึงยุคน้ำแข็งปัจจุบัน เมื่อสภาพภูมิอากาศแห้งและ savanna ที่แพร่หลายมากขึ้น [3] [4]ต่อเหตุการณ์สูญพันธุ์ Cretaceous-เทอร์เชียรี การสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์และ wetter สภาพภูมิอากาศอาจมีการอนุญาตให้ป่าไปในทวีป จาก Mya 66 – 34 ป่าขยายเท่าใต้ 45 องศา ความผันผวนของสภาพภูมิอากาศในช่วงปี 34 ล้านได้อนุญาต savanna ภูมิภาคเพื่อขยายเข้าไปในเขตร้อน ระหว่าง Oligocene เช่น ป่าขยายวงค่อนข้างแคบ มันขยายอีกครั้งในระหว่าง Miocene กลาง นั้นหดเพื่อก่อตั้งส่วนใหญ่ที่น้ำแข็งมากที่สุด [5] อย่างไรก็ตาม ป่ายังคงจัดการเพื่อเจริญเติบโตช่วงนี้น้ำแข็ง ช่วยให้อยู่รอดและวิวัฒนาการของกว้างหลากหลายชนิด [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ป่าฝนที่เกิดขึ้นมีแนวโน้มในช่วงยุค Eocene มันปรากฏต่อไปนี้การลดลงทั่วโลกของเขตร้อนเมื่ออุณหภูมิมหาสมุทรแอตแลนติกได้กว้างพอที่จะให้ความอบอุ่นอากาศชื้นลุ่มน้ำอเมซอน ป่าฝนที่ได้รับในการดำรงอยู่อย่างน้อย 55 ล้านปีและส่วนใหญ่ของภูมิภาคนี้ยังคงเป็นอิสระของ biomes วันนาชนิดอย่างน้อยจนถึงยุคน้ำแข็งในปัจจุบันเมื่อสภาพภูมิอากาศเป็นแห้งและหญ้าสะวันนาที่แพร่หลายมากขึ้น. [3] [4] ต่อไปนี้ ยุค-Paleogene เหตุการณ์การสูญเสียการสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์และสภาพภูมิอากาศที่เปียกอาจได้รับอนุญาตให้ป่าฝนเขตร้อนที่จะแพร่กระจายออกไปทั่วทวีปยุโรป จาก 66-34 ม, ป่าดงดิบขยายใต้เท่าที่ 45 องศา ความผันผวนของสภาพภูมิอากาศในช่วง 34 ล้านปีที่ผ่านมาได้รับอนุญาตให้ภูมิภาควันนาจะขยายเข้าไปในเขตร้อน ในช่วง Oligocene ตัวอย่างเช่นป่าดงดิบทอดวงค่อนข้างแคบ มันขยายตัวอีกครั้งในช่วงยุคกลางลำตัวจากนั้นไปที่รูปแบบในประเทศส่วนใหญ่ในเวลาเย็นสุด. [5] อย่างไรก็ตามป่าฝนก็ยังสามารถเจริญเติบโตได้ดีในช่วงที่น้ำแข็งเหล่านี้เพื่อให้สามารถอยู่รอดและวิวัฒนาการของความหลากหลายในวงกว้างของสายพันธุ์ [6]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ป่าฝนที่อาจเกิดขึ้นในยุคอีโอซีน . มันปรากฏต่อไปนี้การลดอุณหภูมิร้อนของโลกเมื่อมหาสมุทรแอตแลนติกมีขนาดเพียงพอที่จะให้อบอุ่นชื้นสภาพภูมิอากาศในลุ่มน้ำอเมซอน . ป่าฝนที่ได้รับในการมีชีวิตอยู่สำหรับอย่างน้อย 55 ล้านปีและส่วนใหญ่ของภูมิภาคยังคงฟรีป่าพิมพ์บิมสเทค อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าอายุน้ำแข็งปัจจุบันเมื่ออากาศมันแห้งและทุ่งหญ้าสะวันนาอย่างกว้างขวาง . [ 3 ] [ 4 ]

ต่อไปนี้เหตุการณ์การสูญพันธุ์ในยุคครีเทเชียส - เทอร์เชียรี , การสูญพันธุ์ของไดโนเสาร์และ Wetter ภูมิอากาศอาจได้รับอนุญาตให้ป่าฝนเขตร้อน กระจายออกไปทั่วทวีป 34 จาก 66 – Wonder , ป่าฝนขยายลงใต้ไป 45 องศา .ความผันผวนของสภาพภูมิอากาศในช่วง 34 ล้านปีได้อนุญาตให้ภาคขยายเข้าไปในป่าเขตร้อน ระหว่างโอลิโกซีน ตัวอย่างเช่น ป่าฝนถูกวงค่อนข้างแคบ มันขยายตัวอีกครั้งในช่วงสมัยไมโอซีนตอนกลาง แล้วหดเพื่อการส่วนใหญ่ภายในประเทศที่สูงสุดธารน้ำแข็งสุดท้าย [ 5 ] แต่เขายังสามารถเจริญเติบโตในช่วงธารน้ำแข็งเหล่านี้เพื่อให้สามารถอยู่รอดและวิวัฒนาการของความหลากหลายกว้างของชนิด [ 6 ]