According to Smyth (2002), “Thai is

According to Smyth (2002), “Thai is a tonal language, with the meaning of each
syllable determined by the pitch at which it is pronounced.” Although Thai is not a
stress-timed language like English, native Thai speakers usually pronounce some
syllables louder than others (Pankhuenkhat, 1998). Putting stress on different syllables in
a word does not change the meaning of the uttered word or affect the understanding of the
listeners. According to Udom Warotsikhadit (2002), syllable structures play an important
role in word stress in Thai. The syllable structures are divided into three groups:
monosyllabic words, disyllabic words and polysyllabic word. Wong-opasai (1992) has
said “Thai primary stress falls on the last syllable, and the secondary stresses alternate
with unstressed syllables” (p. 462). Likewise, Udom Warotsikhadit (2002) has said that
the primary stress of a polysyllabic word in Thai is always on the last syllable because the
final syllable is in the heavy position

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตาม Smyth (2002), "ภาษาไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์ กับความหมายของแต่ละ พยางค์ระบุ โดยสนามจะออกเสียงว่า แม้ว่าไทยจะไม่มี เวลาเครียดภาษาเช่นอังกฤษ เจ้าของภาษาไทยมักออกเสียงบาง พยางค์ดังกว่าคนอื่น ๆ (Pankhuenkhat, 1998) ใส่ความเครียดแตกต่างพยางค์ใน คำไม่เปลี่ยนความหมายของคำว่า uttered หรือมีผลต่อความเข้าใจของการ ผู้ฟัง ตามอุดม Warotsikhadit (2002), โครงสร้างพยางค์มีบทบาทที่สำคัญ บทบาทในความเครียดคำภาษาไทย โครงสร้างพยางค์แบ่งออกเป็นสามกลุ่ม: คำพยางค์เดียว คำ disyllabic และคำหลายพยางค์ มีวง opasai (1992) กล่าวว่า "ความเครียดหลักไทยตรงกับพยางค์สุดท้าย และเครียดรองสลับ มีอไม่ลงเสียงหนักพยางค์" (p. 462) ทำนองเดียวกัน อุดม Warotsikhadit (2002) กล่าวว่า ความเครียดหลักของคำหลายพยางค์ในภาษาไทยอยู่เสมอในพยางค์สุดท้ายเนื่องจากการ พยางค์สุดท้ายอยู่ในตำแหน่งที่หนัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตามที่เบิร์นส (2002), "ไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์กับความหมายของแต่ละ
พยางค์กำหนดโดยสนามที่มันจะออกเสียง." แม้ว่าไทยไม่ได้เป็น
ภาษาความเครียดหมดเวลาเช่นภาษาอังกฤษลำโพงพื้นเมืองไทยมักออกเสียงบาง
พยางค์ ดังกว่าคนอื่น ๆ (Pankhuenkhat, 1998) วางความเครียดในพยางค์ที่แตกต่างกันใน
คำไม่ได้เปลี่ยนความหมายของคำพูดหรือส่งผลกระทบต่อความเข้าใจของ
ผู้ฟัง ตามที่อุดม Warotsikhadit (2002) โครงสร้างพยางค์เล่นที่มีความสำคัญ
ในบทบาทความเครียดคำในภาษาไทย โครงสร้างพยางค์จะถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม:
คำพยางค์เดียวคำสองพยางค์และคำหลายพยางค์ วงศ์ opasai (1992) ได้
กล่าวว่า "ความเครียดหลักของไทยตรงกับวันที่พยางค์สุดท้ายและสลับความเครียดรอง
กับพยางค์เสียงหนัก" (พี. 462) ในทำนองเดียวกันอุดม Warotsikhadit (2002) ได้กล่าวว่า
ความเครียดหลักของคำที่มีหลายพยางค์ในภาษาไทยอยู่เสมอในพยางค์สุดท้ายเพราะ
พยางค์สุดท้ายอยู่ในตำแหน่งที่หนัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามสมิท ( 2002 ) , " ภาษาไทยเป็นภาษาวรรณยุกต์ กับความหมายของแต่ละพยางค์ที่กำหนดโดยสนามที่มันเด่นชัด . " แม้ว่าไทยจะไม่ได้เป็นความเครียดเวลาภาษา เช่น ภาษาอังกฤษ พื้นเมือง ที่คนไทยมักออกเสียงบ้างเสียงที่ดังกว่าคนอื่น ( ขัติย์ , 1998 ) วางความเครียดพยางค์ที่แตกต่างกันในคำที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงความหมายของคำพูดหรือมีผลกระทบต่อความเข้าใจของผู้ฟัง ตามอุดม warotsikhadit ( 2002 ) , โครงสร้างพยางค์เล่นที่สำคัญบทบาทในการเน้นคำ ในไทย โครงสร้างพยางค์แบ่งเป็น 3 กลุ่มพยางค์คำคำสองพยางค์ที่พยางค์และคำ วง opasai ( 1992 ) ได้กล่าวว่า " ไทยหลักความเครียดตกอยู่ที่พยางค์สุดท้าย และระดับความเครียดอื่นเปลี่ยนแปลงทางเสียงพยางค์ด้วย " ( หน้า 82 ) อนึ่ง อุดม warotsikhadit ( 2545 ) ได้กล่าวว่าความเครียดหลักของคำหลายพยางค์ในไทยคือเสมอในพยางค์สุดท้ายเพราะอยู่ในตำแหน่งหนักพยางค์สุดท้าย