Future directions for managing impa

Future directions for managing impacts of wildlife tourism on wildlife
In order to optimise impacts of wildlife tourism on wildlife, it is critical for managers to begin by defining goals in relation to those impacts, and then to establish a management regime designed to meet these goals. This applies not only to natural resource managers, but also to tourism operators who wish to be environmentally responsible and ensure that their key resource is protected. This chapter has proposed a broad framework and ideas to help make this regime as effective as possible in meeting those goals. While management has historically been aimed mostly at ameliorating negative impacts on wildlife, a more holistic view entails managing the
Managing Impacts of Wildlife Tourism on Wildlife
227
net impacts (positive and negative), in comparison to alternative land uses or fates of the wildlife concerned. Effective management regimes at the level of individual tourism sites and activities need to be supported by an effective regulatory and policy environment to protect against deterioration of wildlife resources and strategically to enhance links between wildlife tourism and conservation. For species, activities or sites where the threat to wildlife populations is considered serious and not amenable to effective management, wildlife tourism may need to be precluded. While wildlife management is often seen as the primary responsibility of government, it is up to the tourism industry, conservation NGOs and other stakeholders to lobby and work with government to implement appropriate management measures and to increase funding levels for management. It is encouraging that initiatives of this sort are occurring in several more-developed countries including the Watchable Wildlife Program and Teaming with Wildlife in the USA, the recently formed Wildlife Tourism Australia and the Scottish Wildlife and Nature Tourism Operators Association (see Chapter 13 ). Many integrated conservation and development programs in less-developed countries – typically centred on protected areas – are also working towards such goals, although their task is often more difficult (see Chapter 7). Further research should be strategically aimed at a better understanding of the effectiveness of various management approaches (especially education) in different situations, and at developing a suite of practical monitoring methods suited to particular species. A lack of adequate funding for researching, managing and monitoring the effects of nature-based and wildlife tourism on the natural environment (including wildlife) is perhaps the most severe constraint on effective management. Greater commitment from governments and the tourism industry is needed to provide the resources required to remove this constraint and make effective management a reality. This increased commitment is crucial to sustainability of wildlife tourism. The economic contribution and potential of wildlife tourism, coupled with the potential vulnerability of much of the wildlife resource, should be arguments used to encourage enhanced investment in effective management of impacts on wildlife.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทิศทางในอนาคตสำหรับการจัดการผลกระทบของการท่องเที่ยวป่าในสัตว์ป่าเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพผลกระทบของการท่องเที่ยวป่าในสัตว์ป่า มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการเริ่มต้น ด้วยการกำหนดเป้าหมายที่สัมพันธ์กับผลกระทบเหล่านั้น และการสร้างระบอบการปกครองการบริหารออกแบบมาเพื่อตอบสนองเป้าหมายเหล่านี้ นี้ใช้ไม่เพียงแต่ การจัดการทรัพยากรธรรมชาติ แต่ผู้ประกอบการการท่องเที่ยวที่ต้องการรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อม และให้แน่ใจว่า ทรัพยากรที่สำคัญของพวกเขาได้รับการป้องกัน บทนี้ได้เสนอกรอบกว้างและทำให้ระบอบการปกครองนี้เป็นที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการบรรลุเป้าหมายเหล่านั้น ในขณะที่การจัดการมีประวัติถูกส่วนใหญ่ที่มุ่ง ameliorating กระทบในสัตว์ป่า entails มองแบบองค์รวมมากขึ้นการจัดการการการจัดการผลกระทบของการท่องเที่ยวป่าในสัตว์ป่า227net impacts (positive and negative), in comparison to alternative land uses or fates of the wildlife concerned. Effective management regimes at the level of individual tourism sites and activities need to be supported by an effective regulatory and policy environment to protect against deterioration of wildlife resources and strategically to enhance links between wildlife tourism and conservation. For species, activities or sites where the threat to wildlife populations is considered serious and not amenable to effective management, wildlife tourism may need to be precluded. While wildlife management is often seen as the primary responsibility of government, it is up to the tourism industry, conservation NGOs and other stakeholders to lobby and work with government to implement appropriate management measures and to increase funding levels for management. It is encouraging that initiatives of this sort are occurring in several more-developed countries including the Watchable Wildlife Program and Teaming with Wildlife in the USA, the recently formed Wildlife Tourism Australia and the Scottish Wildlife and Nature Tourism Operators Association (see Chapter 13 ). Many integrated conservation and development programs in less-developed countries – typically centred on protected areas – are also working towards such goals, although their task is often more difficult (see Chapter 7). Further research should be strategically aimed at a better understanding of the effectiveness of various management approaches (especially education) in different situations, and at developing a suite of practical monitoring methods suited to particular species. A lack of adequate funding for researching, managing and monitoring the effects of nature-based and wildlife tourism on the natural environment (including wildlife) is perhaps the most severe constraint on effective management. Greater commitment from governments and the tourism industry is needed to provide the resources required to remove this constraint and make effective management a reality. This increased commitment is crucial to sustainability of wildlife tourism. The economic contribution and potential of wildlife tourism, coupled with the potential vulnerability of much of the wildlife resource, should be arguments used to encourage enhanced investment in effective management of impacts on wildlife.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทิศทางในอนาคตสำหรับการจัดการผลกระทบของการท่องเที่ยวสัตว์ป่าสัตว์ป่า
เพื่อเพิ่มผลกระทบของการท่องเที่ยวสัตว์ป่าสัตว์ป่ามันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้บริหารที่จะเริ่มต้นด้วยการกำหนดเป้าหมายในความสัมพันธ์กับผลกระทบเหล่านั้นและแล้วที่จะสร้างระบอบการปกครองการบริหารจัดการที่ออกแบบมาเพื่อตอบสนองเป้าหมายเหล่านี้ นี้ใช้ไม่เพียงให้กับผู้จัดการทรัพยากรธรรมชาติ แต่ยังรวมถึงผู้ประกอบการท่องเที่ยวที่มีความประสงค์ที่จะรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อมและให้แน่ใจว่าทรัพยากรที่สำคัญของพวกเขาได้รับการคุ้มครอง ในบทนี้จะได้เสนอกรอบกว้างและความคิดที่จะช่วยให้ระบอบการปกครองนี้มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการประชุมเป้าหมายเหล่านั้น ในขณะที่การบริหารจัดการอดีตได้รับการมุ่งเป้าไปที่ส่วนใหญ่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันผลกระทบต่อสัตว์ป่า, มุมมององค์รวมมากขึ้นส่งผลผู้จัดการ
ผลกระทบของผู้จัดการท่องเที่ยวสัตว์ป่าสัตว์ป่า
227
ผลกระทบสุทธิ (บวกและลบ) ในการเปรียบเทียบกับที่ดินทางเลือกใช้หรือชะตากรรมของสัตว์ป่าที่เกี่ยวข้อง ระบอบการจัดการที่มีประสิทธิภาพในระดับของแหล่งท่องเที่ยวของแต่ละบุคคลและกิจกรรมที่จำเป็นต้องได้รับการสนับสนุนโดยสภาพแวดล้อมด้านกฎระเบียบและนโยบายที่มีประสิทธิภาพในการป้องกันการเสื่อมสภาพของทรัพยากรสัตว์ป่าและกลยุทธ์เพื่อเพิ่มการเชื่อมโยงระหว่างการท่องเที่ยวและการอนุรักษ์สัตว์ป่า สำหรับสายพันธุ์กิจกรรมหรือเว็บไซต์ที่เป็นภัยคุกคามต่อประชากรสัตว์ป่าได้รับการพิจารณาอย่างจริงจังและไม่ได้คล้อยตามการจัดการที่มีประสิทธิภาพ, การท่องเที่ยวสัตว์ป่าอาจจะต้องมีจรรยาบรรณ ในขณะที่การจัดการสัตว์ป่ามักจะถูกมองว่าเป็นความรับผิดชอบหลักของรัฐบาลก็ขึ้นอยู่กับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว, เอ็นจีโออนุรักษ์และผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆ เพื่อล็อบบี้และทำงานร่วมกับรัฐบาลในการดำเนินการมาตรการการจัดการที่เหมาะสมและเพื่อเพิ่มระดับเงินทุนสำหรับการจัดการ มันเป็นกำลังใจที่ความคิดริเริ่มของประเภทนี้จะเกิดขึ้นในหลายประเทศมากขึ้นรวมทั้งการพัฒนาโครงการ Watchable สัตว์ป่าและใกล้เคียงกับสัตว์ป่าในประเทศสหรัฐอเมริกาเมื่อเร็ว ๆ นี้รูปแบบที่ท่องเที่ยวสัตว์ป่าของออสเตรเลียและสก็อตสัตว์ป่าและธรรมชาติสมาคมผู้ประกอบการท่องเที่ยว (ดูบทที่ 13) หลายแบบบูรณาการอนุรักษ์และการพัฒนาโปรแกรมในประเทศที่พัฒนาน้อย - โดยปกติจะเป็นศูนย์กลางในการป้องกันพื้นที่ - ยังทำงานต่อเป้าหมายดังกล่าวแม้ว่างานของพวกเขามักจะเป็นเรื่องยากมาก (ดูบทที่ 7) นอกจากนี้การวิจัยควรจะมุ่งเป้าไปที่กลยุทธ์ความเข้าใจที่ดีของความมีประสิทธิผลของวิธีการจัดการต่าง ๆ (โดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษา) ในสถานการณ์ที่แตกต่างกันและในการพัฒนาชุดของวิธีการตรวจสอบการปฏิบัติที่เหมาะสมกับสายพันธุ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การขาดเงินทุนที่เพียงพอสำหรับการวิจัยการจัดการและการตรวจสอบผลกระทบของการท่องเที่ยวตามธรรมชาติและสัตว์ป่าในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ (รวมทั้งสัตว์ป่า) อาจจะเป็นข้อ จำกัด ที่รุนแรงที่สุดในการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพ ความมุ่งมั่นมากขึ้นจากรัฐบาลและอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้ทรัพยากรที่จำเป็นในการลบข้อ จำกัด นี้และทำให้จัดการที่มีประสิทธิภาพจริง ความมุ่งมั่นที่เพิ่มขึ้นนี้เป็นสิ่งสำคัญเพื่อความยั่งยืนของการท่องเที่ยวสัตว์ป่า ผลงานทางเศรษฐกิจและศักยภาพของการท่องเที่ยวสัตว์ป่าควบคู่กับช่องโหว่ที่มีศักยภาพของมากของทรัพยากรสัตว์ป่าควรจะมีปากเสียงใช้ในการส่งเสริมการลงทุนที่เพิ่มขึ้นในการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพของผลกระทบต่อสัตว์ป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทิศทางอนาคตสำหรับการจัดการผลกระทบของการท่องเที่ยวต่อสัตว์ป่า สัตว์ป่าเพื่อเพิ่มผลกระทบของการท่องเที่ยวของสัตว์ป่า สัตว์ป่า มันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับผู้จัดการที่จะเริ่มต้นด้วยการกำหนดเป้าหมายในความสัมพันธ์กับผลกระทบดังกล่าว และเพื่อสร้างการจัดการระบบที่ออกแบบมาเพื่อตอบสนองเป้าหมายเหล่านี้ นี้ใช้ไม่เพียง แต่ผู้จัดการทรัพยากรธรรมชาติ แต่ยังให้แก่ผู้ประกอบการท่องเที่ยวที่ประสงค์ที่จะรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อม และให้แน่ใจว่า ทรัพยากรที่สำคัญของพวกเขาได้รับการคุ้มครอง บทนี้ได้เสนอกรอบแนวคิดที่กว้างและช่วยให้ระบบนี้มีประสิทธิภาพมากที่สุดในการประชุมเป้าหมายเหล่านั้น ในขณะที่การจัดการมีวัตถุประสงค์ส่วนใหญ่ที่ ameliorating ในอดีตได้รับผลกระทบต่อสัตว์ป่า มุมมองแบบองค์รวมมากขึ้น ใช้ จัดการการจัดการผลกระทบจากการท่องเที่ยวต่อสัตว์ป่า สัตว์ป่า227ผลกระทบสุทธิ ( บวกและลบ ) ในการเปรียบเทียบกับการใช้ที่ดิน หรือชะตากรรมของสัตว์ป่าที่เกี่ยวข้อง การบริหารระบบในระดับของแต่ละเว็บไซต์การท่องเที่ยวและกิจกรรมจะต้องได้รับการสนับสนุนจากสภาพแวดล้อมด้านกฎระเบียบและนโยบายที่มีประสิทธิภาพเพื่อป้องกันการเสื่อมสภาพของทรัพยากรสัตว์ป่าและมีกลยุทธ์ที่จะเพิ่มการเชื่อมโยงระหว่างการท่องเที่ยวและการอนุรักษ์สัตว์ป่า . ชนิดต่างๆ หรือเว็บไซต์ที่เป็นภัยคุกคามต่อประชากรสัตว์ป่าที่ถือว่าร้ายแรงและไม่ให้ความร่วมมือกับการจัดการที่มีประสิทธิภาพ , การท่องเที่ยวสัตว์ป่าอาจต้องลบ . ในขณะที่การจัดการสัตว์ป่ามักจะเห็นเป็นหน้าที่หลักของรัฐบาล ขึ้นอยู่กับอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว อนุรักษ์ เอ็นจีโอและผู้มีส่วนได้เสียอื่น ๆเพื่อล็อบบี้ และทำงานร่วมกับรัฐบาลจะใช้มาตรการบริหารจัดการที่เหมาะสม และเพิ่มระดับเงินทุนสำหรับการจัดการ มันคือการส่งเสริมการริเริ่มของการจัดเรียงนี้เกิดขึ้นในประเทศพัฒนาแล้วหลายประเทศมากขึ้น รวมทั้ง watchable สัตว์ป่าโปรแกรมและใกล้เคียงกับสัตว์ป่าในสหรัฐอเมริกา ก่อตั้งขึ้นเมื่อเร็ว ๆนี้สัตว์ป่าการท่องเที่ยวออสเตรเลีย และสัตว์ป่าสกอตและธรรมชาติสมาคมผู้ประกอบการท่องเที่ยว ( ดูบทที่ 13 ) หลายแบบบูรณาการการอนุรักษ์และพัฒนาโปรแกรม ในประเทศที่พัฒนาน้อยกว่าและมักจะเป็นศูนย์กลางในการป้องกันพื้นที่และยังทำงานไปสู่เป้าหมายดังกล่าว แม้ว่างานของพวกเขามักจะยากขึ้น ( ดูบทที่ 7 ) การวิจัยครั้งต่อไปควรมีกลยุทธ์เพื่อความเข้าใจที่ดีขึ้นของประสิทธิภาพของวิธีการจัดการต่าง ๆ ( โดยเฉพาะการศึกษาในสถานการณ์ที่แตกต่างกัน และพัฒนาชุดของการปฏิบัติการตรวจสอบวิธีการที่เหมาะสมโดยเฉพาะชนิด ขาดของเงินทุนที่เพียงพอสำหรับการ จัดการ และติดตามผลของพื้นฐานธรรมชาติและการท่องเที่ยวสัตว์ป่าในธรรมชาติ ( รวมทั้งสัตว์ป่า ) อาจจะรุนแรงที่สุดข้อจำกัดในการจัดการที่มีประสิทธิภาพ ความมุ่งมั่นที่มากขึ้นจากรัฐบาลและอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวจะต้องมีทรัพยากรที่ต้องลบข้อจำกัดนี้ และให้มีการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพจริง ความมุ่งมั่นที่เพิ่มขึ้นนี้เป็นสิ่งสำคัญเพื่อความยั่งยืนของการท่องเที่ยวสัตว์ป่า การสนับสนุนเศรษฐกิจและศักยภาพของสัตว์ป่าการท่องเที่ยวควบคู่กับความเสี่ยงที่มีศักยภาพมากของทรัพยากรสัตว์ป่า ควรเพิ่มการลงทุนในการใช้เพื่อส่งเสริมการจัดการที่มีประสิทธิภาพของผลกระทบต่อสัตว์ป่า