Thailand is the biggest exporter of

Thailand is the biggest exporter of cannery pineapple around the world. In 2008, ∼2.5 million tons of pineapples were produced (FAO, 2008). Of that amount, 520,000 tons and 150,000 tons were exported as canned pineapple and pineapple juice, respectively. Chiang Rai province is one of the main areas for pineapple cultivating, especially in Nang Lae district, where pineapple is produced year-round (MOAC, 2008). In 2008, they produced around 15,000–18,000 tons. During pineapple processing, the crown and stem are cut off before peeling. The core is then removed for further processing. These wastes (peel, core, stem, crown and leaves) generally account for 50% (w/w) of total pineapple weight. Therefore, with increasing pineapple production, pineapple wastes are also proportionally increasing. Waste disposal represents a growing problem since it is usually prone to microbial spoilage and it causes serious environmental problems. The utilization of waste would be an innovation to handle the great deal of waste from processing.

Pineapple wastes are found to have potential uses as raw materials that can be converted into value-added products. In agricultural, waste is occasionally utilized as a fertilizer or animal feed. The peel is a rich source of cellulose, hemicelluloses and other carbohydrates. It has been used to produce paper, banknotes, and cloth (Bartholomew et al., 2003). The core waste could be used for the production of frozen pineapple juice concentrates or extracted juice for alcoholic beverages or for vinegar (Thanong, 1985). In addition, the waste from pineapple has been used as a nutrient substance in culture broth (Nigam, 1998) and cellulose production (Omojasola et al., 2008). Moreover, the pineapple wastes have also been used as substrates for the production of methane, ethanol, citric acid and antioxidant compounds (Tanaka et al., 1999, Nigam, 1999, Chau and David, 1995, Kumar et al., 2003 and Imandi et al., 2008).

The utilization of pineapple wastes as a source of bioactive compounds, especially in proteolytic enzymes, is an alternative means. Bromelain and other cysteine proteases are well known enzymes present in different parts of pineapple (Ketnawa et al., 2010, Rolle, 1998 and Schieber et al., 2001). Bromelain has been used commercially in the food industry, in certain cosmetics and in dietary supplements (Uhlig, 1998 and Walsh, 2002). It is used for meat tenderizing, brewing, baking, as well as for the production of protein hydrolysates (Ketnawa and Rawdkuen, 2011 and Walsh, 2002). Other applications are in tanning, for leather and textile industries, hair removal, wool, skin softening, and detergent formulations (Uhlig, 1998 and Subhabrata and Mayura, 2006). Moreover, bromelain has been used as a folk medicine, a wound healer, an anti-inflammatory, and an anti-diarrhea and digestive aid (Bitange et al., 2008 and Koh et al., 2006).

Because of this very wide range of applications, commercial bromelain is very expensive costing up to 2400 USD/kg. The objectives of this study were to extract bromelain from the pineapple wastes of the two cultivars, Nang Lae and Phu Lae, and to investigate some biochemical characteristics of the extracts.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดของแคนนารีโรว์สับปะรดทั่วโลก ใน 2008, ∼2.5 ล้านตันของสับปะรดที่ผลิต (FAO, 2008) จำนวนที่ 520,000 ตันและ 150000 ตันถูกส่งออกสับปะรดกระป๋องและน้ำสับปะรด ตามลำดับ จังหวัดเชียงรายเป็นหนึ่งในสถานที่หลักสำหรับเพาะปลูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอำเภอนางแล สับปะรดที่ผลิตการตลอดที่สับปะรด (กำกับ 2008) ใน 2008 พวกเขาผลิตประมาณ 15000 18000 ตัน ในระหว่างการประมวลผลสับปะรด คราวน์และก้านจะตัดก่อนปอก แล้วมีเอาหลักการประมวลผลต่อไป โดยทั่วไปบัญชีเหล่านี้กาก (เปลือก หลัก ก้าน มงกุฎ และใบ) 50% (w/w) น้ำหนักรวมสับปะรด ดังนั้น ด้วยการเพิ่มผลิตสับปะรด สับปะรดเสียกำลังยังสัดส่วนเพิ่มขึ้น กำจัดขยะมูลฝอยหมายถึงปัญหาที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากมันเป็นความเสี่ยงมักจะเน่าเสียจุลินทรีย์ และมันทำให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมอย่างจริงจัง ใช้ประโยชน์ของเสียจะเป็นนวัตกรรมในการจัดการมากของเสียจากกระบวนพบกากสับปะรดมีศักยภาพใช้เป็นวัตถุดิบที่สามารถแปลงเป็นผลิตภัณฑ์มูลค่าเพิ่ม ในเกษตร เสียบางครั้งการใช้ประโยชน์เป็นอาหารสัตว์หรือปุ๋ย เปลือกเป็นแหล่งอุดมไปด้วยเซลลูโลส hemicelluloses และคาร์โบไฮเดรตอื่น ๆ มีการใช้ในการผลิตกระดาษ ธนบัตร และผ้า (Bartholomew et al., 2003) เสียหลักอาจจะใช้สำหรับการผลิตสารสกัดน้ำสับปะรดแช่แข็ง หรือสกัดน้ำผลไม้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ หรือน้ำส้มสายชู (ทน 1985) นอกจากนี้ ขยะจากสับปะรดได้ถูกใช้เป็นสารธาตุอาหารในซุปวัฒนธรรม (Nigam, 1998) และผลิตเซลลูโลส (Omojasola และ al., 2008) นอกจากนี้ กากสับปะรดยังถูกใช้เป็นพื้นผิวสำหรับการผลิตมีเทน เอทานอล กรดซิตริก และสารต้านอนุมูลอิสระ (ทานากะ et al., 1999, Nigam, 1999 เชาและ David, 1995, Kumar et al., 2003 และ Imandi et al., 2008)ใช้ประโยชน์ของสับปะรดขยะเป็นแหล่งของสารกรรมการก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอนไซม์ proteolytic วิธีการสำรอง บรอมีเลนและ proteases cysteine อื่น ๆ จะรู้จักเอนไซม์ที่อยู่ในส่วนต่าง ๆ ของสับปะรด (Ketnawa et al., 2010, Rolle, 1998 และ Schieber และ al., 2001) บรอมีเลนมีการใช้ในเชิงพาณิชย์ในอุตสาหกรรมอาหาร ในเครื่องสำอางบางอย่าง และในอาหารสำหรับผู้การ (Uhlig, 1998 และวอลช์ 2002) ผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร ใช้สำหรับเนื้อ tenderizing ทำการหมัก เบเก อรี่ เช่นสำหรับการผลิตของ hydrolysates โปรตีน (Ketnawa และ Rawdkuen, 2011 และ วอลช์ 2002) โปรแกรมประยุกต์อื่นอยู่ในฟอกหนัง อุตสาหกรรมเครื่องหนังและสิ่งทอ กำจัดขน ขนสัตว์ ผิวนุ่มนวล และผงซักฟอกสูตร (Uhlig, 1998 และ Subhabrata และมายู รา 2006) นอกจากนี้ บรอมีเลนได้ถูกใช้เป็นยาพื้นบ้าน มาระโกแผล การต้านการอักเสบ และช่วยป้องกันโรคท้องร่วง และทางเดินอาหาร (Bitange et al., 2008 และเกาะและ al., 2006)เนื่องจากช่วงนี้มากประยุกต์ บรอมีเลนพาณิชย์มีราคาแพงมากถึง 2400 USD/kg การคิดต้นทุน วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้ถูกคว้านบรอมีเลนจากกากสับปะรดของพันธุ์สอง นางแลและภูแล และ การตรวจสอบลักษณะบางชีวเคมีของสารสกัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศไทยเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดของสับปะรดกระป๋องทั่วโลก ในปี 2008 ~2.5 ล้านตันของสับปะรดที่ผลิต (FAO, 2008) ของจำนวนเงินที่ 520,000 ตันและ 150,000 ตันถูกส่งออกเป็นสับปะรดกระป๋องและน้ำสับปะรดตามลำดับ จังหวัดเชียงรายเป็นหนึ่งในพื้นที่หลักสำหรับการเพาะปลูกสับปะรดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในย่านนางแล, สับปะรดที่มีการผลิตตลอดทั้งปี (กระทรวงเกษตรและสหกรณ์, 2008) ในปี 2008 ที่พวกเขาผลิตทั่ว 15,000-18,000 ตัน ระหว่างการประมวลผลสับปะรดมงกุฎและลำต้นถูกตัดออกไปก่อนที่จะปอกเปลือก หลักจะถูกลบออกแล้วสำหรับการประมวลผลต่อไป ของเสียเหล่านี้ (เปลือกแกนลำต้นและใบมงกุฎ) โดยทั่วไปบัญชีสำหรับ 50% (w / w) น้ำหนักรวมสับปะรด ดังนั้นการที่มีการผลิตสับปะรดที่เพิ่มขึ้นเปลือกสับปะรดนอกจากนี้ยังมีการเพิ่มสัดส่วน การกำจัดของเสียที่แสดงถึงปัญหาการเจริญเติบโตเพราะมันมักจะมีแนวโน้มที่จะเน่าเสียและเชื้อจุลินทรีย์ที่ทำให้เกิดปัญหาด้านสิ่งแวดล้อมอย่างรุนแรง การใช้ประโยชน์ของเสียจะเป็นนวัตกรรมที่จะจัดการกับการจัดการที่ดีของเสียจากการประมวลผล. เสียสับปะรดจะพบว่ามีการใช้ที่อาจเกิดขึ้นเป็นวัตถุดิบที่สามารถแปลงเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีมูลค่าเพิ่ม ในการเกษตรขยะถูกนำมาใช้เป็นครั้งคราวปุ๋ยหรืออาหารสัตว์ เปลือกเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยเซลลูโลสเฮมิเซลลูโลสและคาร์โบไฮเดรตอื่น ๆ มันได้รับการใช้ในการผลิตกระดาษธนบัตรและผ้า (บาร์โธโลมิ et al., 2003) เสียหลักสามารถนำมาใช้ในการผลิตน้ำสับปะรดเข้มข้นแช่แข็งหรือสกัดน้ำผลไม้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์หรือน้ำส้มสายชู (ทนง, 1985) นอกจากนี้ของเสียออกจากสับปะรดถูกนำมาใช้เป็นสารสารอาหารในน้ำซุปวัฒนธรรม (Nigam, 1998) และการผลิตเซลลูโลส (Omojasola et al., 2008) นอกจากนี้เปลือกสับปะรดได้ถูกนำมาใช้เป็นสารตั้งต้นในการผลิตก๊าซมีเทนเอทานอลกรดซิตริกและสารต้านอนุมูลอิสระ (ทานากะ, et al., 1999, Nigam 1999 โจวและเดวิด 1995 Kumar et al., 2003 และ Imandi et al., 2008). การใช้ประโยชน์จากเปลือกสับปะรดเป็นแหล่งของสารออกฤทธิ์ทางชีวภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเอนไซม์โปรตีนเป็นทางเลือก Bromelain และโปรตีเอส cysteine ​​อื่น ๆ ที่มีเอนไซม์ที่รู้จักกันดีอยู่ในส่วนต่างๆของสับปะรด (Ketnawa et al., 2010 Rolle, ปี 1998 และ Schieber et al., 2001) Bromelain ถูกนำมาใช้ในเชิงพาณิชย์ในอุตสาหกรรมอาหารในเครื่องสำอางบางอย่างและในผลิตภัณฑ์เสริมอาหาร (Uhlig 1998 และวอลช์, 2002) มันจะใช้สำหรับ tenderizing เนื้อเบียร์, เบเกอรี่เช่นเดียวกับการผลิตโปรตีนไฮโดรไลเซ (Ketnawa และ Rawdkuen 2011 และวอลช์, 2002) โปรแกรมอื่น ๆ ในการฟอกหนังสำหรับหนังและอุตสาหกรรมสิ่งทอ, การกำจัดขน, ขน, ผิวอ่อนและผงซักฟอกสูตร (Uhlig 1998 และ Subhabrata และมยุรา, 2006) นอกจากนี้ Bromelain ถูกนำมาใช้เป็นยาพื้นบ้านรักษาแผล, ต้านการอักเสบและป้องกันอาการท้องเสียและช่วยย่อยอาหาร (Bitange et al., 2008 และเกาะ et al., 2006). เพราะความหลากหลายมากนี้ ของการใช้งานในเชิงพาณิชย์ Bromelain แพงมากต้นทุนได้ถึง 2,400 เหรียญสหรัฐ / กิโลกรัม วัตถุประสงค์ของการศึกษาครั้งนี้มีการสกัด Bromelain จากเปลือกสับปะรดของทั้งสองสายพันธุ์นางแลและภูแลและการตรวจสอบลักษณะทางชีวเคมีบางส่วนของสารสกัดจาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศไทยเป็นผู้ส่งออกที่ใหญ่ที่สุดของโรงงานสับปะรด ทั่วโลก ใน 2008 , ∼ 2.5 ล้านตันของสับปะรดที่สหประชาชาติ ( FAO , 2008 ) ของจำนวนเงินที่ 520 , 000 ตัน และ 150 , 000 ตันถูกส่งออกเป็นสับปะรดกระป๋องและสับปะรด ตามลำดับ เชียงราย เป็นจังหวัดหนึ่งในพื้นที่หลักที่ปลูกสับปะรดนางแล โดยเฉพาะในเขตสับปะรดที่ผลิตตลอดทั้งปี ( เพิ่ม , 2008 ) ในปี 2008 พวกเขาผลิตประมาณ 15 , 000 - 18 , 000 ตัน ระหว่างการแปรรูปสับปะรด มงกุฎ และต้นตัดก่อนที่จะปอกเปลือก หลักจากนั้นเอาออกสำหรับการประมวลผลต่อไป ของเสียเหล่านี้ ( เปลือกแกน , ต้น , มงกุฎและใบ ) โดยทั่วไปจะบัญชีสำหรับ 50% ( w / w ) น้ำหนักสับปะรดทั้งหมด ดังนั้น ด้วยการเพิ่มการผลิตสับปะรดกากสับปะรดยังมีสัดส่วนเพิ่มขึ้น ขยะมูลฝอยเป็นปัญหามากขึ้นตั้งแต่มันมักจะมีแนวโน้มที่จะเกิดการเน่าเสียของจุลินทรีย์และทำให้เกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมที่ร้ายแรง การใช้ประโยชน์จากของเสียที่เป็นนวัตกรรมเพื่อรับมือกับการจัดการที่ดีของเสียจากโรงงาน

กากสับปะรดพบมีศักยภาพการใช้เป็นวัตถุดิบที่สามารถแปลงเป็นผลิตภัณฑ์มูลค่าเพิ่ม ในการเกษตร ขยะ คือบางครั้งใช้เป็นปุ๋ยหรืออาหารสัตว์ เปลือกเป็นแหล่งอุดมของเส้นใย hemicelluloses และคาร์โบไฮเดรตอื่น ๆ มันถูกใช้ในการผลิตกระดาษ ธนบัตร และ ผ้า ( บาร์โธโลมิว et al . , 2003 )หลักเสียสามารถใช้สำหรับการผลิตน้ำสับปะรดเข้มข้นแช่แข็งหรือสกัดน้ำผลไม้ เครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ หรือ น้ำส้มสายชู ( ทนง , 1985 ) นอกจากนี้ ขยะจากสับปะรด ถูกใช้เป็นสารธาตุอาหารในน้ำซุปวัฒนธรรม ( of , 1998 ) และการผลิตเซลลูโลส ( omojasola et al . , 2008 ) นอกจากนี้สับปะรดของเสียยังถูกใช้เป็นวัสดุสำหรับการผลิตก๊าซมีเทน , เอทานอล , กรดซิตริกและสารต้านอนุมูลอิสระสาร ( ทานากะ et al . , 1999 , of , 1999 , ดาวิด , 1995 , Kumar et al . , 2003 และ imandi et al . , 2008 ) .

ใช้กากสับปะรดเป็น แหล่งของสารประกอบ โดยเฉพาะโปรตีน เอนไซม์ เป็นวิธีการทางเลือกเอนไซม์เพื่ออื่น ๆที่รู้จักกันดีและกรดอะมิโนเอนไซม์ที่มีอยู่ในส่วนต่าง ๆของสับปะรด ( ketnawa et al . , 2010 , โรลล์ , 1998 และชิเบอร์ et al . , 2001 ) มีการใช้ในเชิงพาณิชย์เอนไซม์ในอุตสาหกรรมอาหาร ในเครื่องสำอางบาง และอาหารเสริม ( uhlig , 1998 และ วอลช์ , 2002 ) มันถูกใช้สำหรับเนื้อ tenderizing , เบียร์ , อบ ,รวมทั้งการผลิตของโปรตีน ( ketnawa และ rawdkuen 2011 และ วอลช์ , 2002 ) โปรแกรมอื่น ๆในอุตสาหกรรมฟอกหนัง สิ่งทอ หนังและขน , ขนสัตว์ , อ่อนผิว ผงซักฟอก สูตร ( uhlig , 1998 และ subhabrata และมยุรา , 2006 ) นอกจากนี้ Bromelain ได้รับการใช้เป็นยาพื้นบ้าน บาดแผลรักษา , แก้อักเสบและป้องกันโรคท้องร่วงและช่วยย่อยอาหาร ( bitange et al . , 2008 และเกาะ et al . , 2006 ) .

เพราะช่วงกว้างมากของการใช้งานแต่ละโฆษณาแพงมากต้นทุนถึง 2400 บาท / กิโลกรัม วัตถุประสงค์ของการวิจัยครั้งนี้ เพื่อศึกษาสารสกัดเอนไซม์จากสับปะรดของเสียของทั้งสองพันธุ์นางแล และภูเล และเพื่อศึกษาคุณลักษณะทางชีวเคมีของสารสกัด .