Skip to contentHOMEACTIVE COMPLETED

Skip to content
HOMEACTIVE COMPLETED FORUMS

ISSTH – Book 1 – Chapter 1

Previous Chapter Next Chapter

Chapter 1: Scholar Meng Hao

The State of Zhao was a very small country. Like other small countries in the Nanshan Continent, its people admired the Great Tang in the Eastern Lands, and they admired Chang’an. Not only did the king carry this admiration, all scholars in the State of Zhao did. They could see it, almost as if they stood atop the Tower of Tang in the capital city, oh so far away.

This April was neither extremely cold, nor scorching hot. Light winds caressed the land, passing the Qiang Di flutes of the Northern Desert, blowing over the lands of the Great Tang. Under the twilight sky, it lifted the fog-like dust, then swirling, twisting, reached Mount Daqing in the State of Zhao. Then it fell onto a young man who sat there on the mountaintop.

He was a lean young man, holding a bottle gourd and wearing a clean blue scholar’s robe. He appeared to be about sixteen or seventeen. He was not tall, and his skin was somewhat dark, but his bright eyes sparkled with intelligence. And yet, all his intelligence seemed to be hidden by the frown on his face. He seemed lost.

“Failed again…” He sighed. His name was Meng Hao, an average student from Yunjie County, which lay at the foot of the mountain. Years ago, his parents went missing, and did not leave much behind in the way of assets. Education was expensive, so he was almost completely broke.

“I’ve taken the Imperial exams three years in a row. In all that time, I read books written by the sages until I wanted to throw up. Maybe that isn’t the path for me after all.” Filled with self-deprecation, he looked down at the gourd bottle, his eyes bleak.

“My dream of becoming an official and getting rich just keeps getting farther and farther away. I might as well forget about trying to reach the Great Tang… How useless to be a student.” He laughed bitterly. Sitting there on the silent mountaintop, gazing at the bottle gourd in his hand, he looked increasingly lost. He began to feel fear. What would he do in the future? Where would he go?

Perhaps a high-ranking official would take an interest in him, or a beautiful young maiden. Or would he continue to take the exams, year after year?

There were no answers to the questions. He was but a teenager, and this feeling of being lost had devoured him like a giant invisible mouth. He truly felt afraid.

“Even the teachers in town can only make a few pieces of silver. That’s worse than Uncle Wang’s carpenter shop. If I’d realized that earlier, I could have learned some carpentry skills from him. At least then I wouldn’t be starving like I am now.” He grew silent for a while.

“I don’t have much food or money left at home. I owe Steward Zhou three pieces of silver. What am I going to do?” He raised his head and looked up at the sky, blue and grand. It was so large you could not see its ends. Much similar to how he could not see his future.

After a while, Meng Hao shook his head and took out a slip of paper from his robe. He read it carefully, placed it in the gourd bottle, then stood up and threw the gourd down the mountain.

At the bottom of the mountain was a wide river which never froze during the winter, and was said to flow all the way to the Great Tang.

Meng Hao stood on top of the mountain, watching the gourd bottle drift further and further along down the river. He stared unblinking. For a moment, he seemed to have glimpsed his mother, and the happiness of his childhood. The gourd carried his dreams, his wishes, and his hopes for the future. Perhaps one day someone would pick it up, open it, and read the note.

“Regardless of what I do, be it study or work, I will keep living.” This was his personality: intelligent and determined. If he wasn’t this way, he would not have been able to survive after his parents left.

He raised his head toward the sky, the stubborn look in his eyes growing deeper. He was about to head down the mountain.

At that exact moment, he heard a weak voice coming from a nearby cliff. The sound seemed to be borne along by the wind. As it passed Meng Hao’s ears, it was almost too faint to notice.

”Help… help…”

Meng Hao stopped for a moment, shocked, then listened carefully. As he concentrated, the sound of the voice calling for help grew stronger.

“Help…”

He walked a few steps forward until he had nearly reached the edge of the peak. When he peered over the edge, he saw a person, his body sticking out of a crevice halfway down the cliff. Pale face full of fear and desperation, he cried for help.

“You… you’re Meng Hao, right? Help, Scholar Meng! Help me!” It was a teenager. As soon as he saw Meng Hao, he expressed surprise and happiness, having suddenly found hope in a desperate situation.

“Wang Youcai?” Meng Hao’s eyes grew wide as he looked at the young man. He was the son of Uncle Wang, who owned the carpentry shop in town. “How did you end up here?”

Meng Hao looked at the cr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้ามไปที่เนื้อหาHOMEACTIVE กระดานข่าวที่เสร็จสมบูรณ์ISSTH-จอง 1 – บทที่ 1บทต่อบทก่อนหน้านี้บทที่ 1: นักเรียนทุนเมงวรัฐเจียวถูกประเทศเล็ก ๆ เช่นประเทศเล็ก ๆ ในทวีปหนาน น่าชื่นชมต่างมากในดินแดนตะวันออก และพวกเขาชื่นชมทุก ไม่เพียงได้ยกพระนี้ชื่นชม นักวิชาการทั้งหมดในรัฐเจียวไม่ได้ พวกเขาได้เห็น มันเกือบเป็นถ้าพวกเขายืนอยู่บนยอดหอถังในเมืองหลวง โอ้ ไกลดังนั้นเมษายนนี้ไม่เย็นมาก หรือ scorching ร้อน ลมไฟคนนั้นกอดที่ดิน ช่วย flutes ดิเกวียงของทะเลทรายเหนือ พัดผ่านดินแดนถังดี ภายใต้ฟ้าสนธยา มันยกเช่นหมอกฝุ่น แล้วหมุนรอบ การบิด ถึงต้าฉิงภูเขาในรัฐเจียว แล้ว มันตกไปยังชายหนุ่มที่นั่งบนยอดเขากำลังแบบ lean หนุ่ม ถือเป็นสิ่ว และสวมเสื้อคลุมของนักวิชาการที่สะอาดสีน้ำเงิน เขาดูเหมือนจะเป็นประมาณ sixteen หรือ seventeen เขาไม่สูง และผิวของเขาค่อนข้างมืด แต่ sparkled ตาสว่าง ด้วยปัญญา และยัง ปัญญาของเขาดูเหมือนจะถูกซ่อน โดยคิ้วบนใบหน้าของเขา เขาดูเหมือนหายไป"ล้มเหลวอีกครั้ง..." เขาถอนหายใจ ชื่อของเขาเมงว นักเรียนมีค่าเฉลี่ยจากเขต Yunjie ที่วางที่เท้าของภูเขาได้ ปีที่ผ่านมา พ่อหาย แล้วก็ไม่ทิ้งมากทางสินทรัพย์ ศึกษามีราคาแพง ดังนั้นเขายากจนเกือบทั้งหมด"ฉันเอาข้อสอบอิมพีเรียลปีสามในแถว ในเวลาที่ อ่านหนังสือที่เขียน โดยลอินเตอร์จนอยากจะอ้วก บางทีที่ไม่ใช่เส้นทางสำหรับผมหลังจากทั้งหมด" เติม deprecation ตนเอง เขามองลงไปที่ขวดบวบ ตาเยือกเย็น"ความฝันของฉันกลายเป็น เจ้าหน้าที่ และการร่ำรวยเพียงช่วยให้สงบไกลออกไป และไกลออกไป เช่นผมอาจลืมเกี่ยวกับการพยายามเข้าถึงถังดี... วิธีไม่ให้ นักเรียน" เขาหัวเราะพิรี้พิไร นั่งอยู่บนยอดเขาเงียบ พร้อมที่ในมือ สิ่วมีเขาดูหายไปมากขึ้น เขาเริ่มรู้สึกกลัว จะเขาอย่างไรในอนาคต เขาจะไปไหนอาจจะเป็นหญิงสูงศักดิ์จะใช้ความสนใจเขา หรือเป็นหญิงสาวสาวสวย หรือเขาจะยังคงใช้ข้อสอบ ปีคำถามที่ตอบไม่ได้ เขามี แต่วัยรุ่น และความรู้สึกนี้จะหายไปได้กลืนเขาเหมือนมองไม่เห็นปากยักษ์ เขาอย่างแท้จริงรู้สึกกลัว"แม้แต่ครูในเมืองสามารถทำกี่ชิ้นเงิน ที่เป็นยิ่งกว่าร้านลุงวังช่างไม้ ถ้าฉันได้ตระหนักว่าก่อนหน้านี้ ฉันสามารถได้เรียนรู้ทักษะบางอย่างช่างไม้จากเขา น้อยแล้ว ฉันไม่หิวเหมือนผมตอนนี้" เขาโตเงียบในขณะ"ไม่มากอาหารหรือเงินเหลือที่บ้าน ฉันเป็นหนี้โจว Steward สามชิ้นเงิน อะไรฉันจะทำอย่างไร" เขายกศีรษะ และมองขึ้นท้องฟ้า สีน้ำเงิน และแกรนด์ ขนาดใหญ่ดังนั้นคุณสามารถเห็นความสิ้นสุดไม่ได้ มากคล้ายกับว่าเขาไม่สามารถเห็นอนาคตหลัง เมงเฮาจับศีรษะของเขา และเอาออกใบกระดาษจากเสื้อคลุมของเขา เขาอ่านอย่างระมัดระวัง วางขวดบวบ ลุกขึ้นยืน แล้วโยนบวบที่ลงจากภูเขาที่ด้านล่างของภูเขามีแม่น้ำกว้างซึ่งไม่เคย froze ในระหว่างฤดูหนาว และกล่าวไหลไปทางแทงดีเฮา เมงยืนอยู่บนภูเขา ดูดริฟท์ต่อไป และต่อไปลงแม่น้ำขวดบวบ เขาเริ่ม unblinking ช่วง เขาดูเหมือนจะมี glimpsed แม่ของเขา และความสุขของวัยเด็ก บวบที่ทำความฝันของเขา ของเขา และปรารถนาความหวังของเขาในอนาคต บางทีวันหนึ่งคนจะรับ เปิด และอ่านหมายเหตุ"ไม่ว่าสิ่งที่ฉันทำ ได้ศึกษา หรือทำงาน ฉันจะทำให้ชีวิต" นี่คือบุคลิกของเขา: ฉลาด และตั้งใจ ถ้าไม่ได้ด้วยวิธีนี้ เขาจะไม่สามารถอยู่รอดหลังซ้ายพ่อแม่ของเขาเขายกศีรษะของเขาต่อท้องฟ้า มองปากแข็งในสายตาของเขาเติบโตลึก เขากำลังจะลงจากภูเขาใหญ่ในช่วงเวลาที่แน่นอน เขาได้ยินเสียงอ่อนมาจากหน้าผาใกล้เคียง เสียงดูเหมือนจะเสียไปตามลม เป็นมันผ่านหูเมงว ไม่เบาเกินไปเกือบจะสังเกตเห็น"ช่วย...ช่วย..."เฮา เมงหยุดครู่ ตกใจ แล้ว ฟังอย่างระมัดระวัง เป็นเขาเข้มข้น เสียงของเสียงเรียกขอความช่วยเหลือขยายตัวแข็งแกร่ง"ช่วย..."He walked a few steps forward until he had nearly reached the edge of the peak. When he peered over the edge, he saw a person, his body sticking out of a crevice halfway down the cliff. Pale face full of fear and desperation, he cried for help.“You… you’re Meng Hao, right? Help, Scholar Meng! Help me!” It was a teenager. As soon as he saw Meng Hao, he expressed surprise and happiness, having suddenly found hope in a desperate situation.“Wang Youcai?” Meng Hao’s eyes grew wide as he looked at the young man. He was the son of Uncle Wang, who owned the carpentry shop in town. “How did you end up here?”Meng Hao looked at the cr