1. BACKGROUND Agricultural land use

1. BACKGROUND
Agricultural land use planning requires spatial information on the land suitability for avariety of
economic crops within agricultural areas. Currently, the FAO guidelines for land evaluation are widely
accepted (FAO, 1983). The FAO land evaluation system is based on an integration of various land
qualities as they relate to individual crop requirements. A similar system, developed by Sys et al.
(1991), provides the crop requirements based on the experimental studies and results over land in the
tropics. To formulate effective land use planning, the evaluation has to provide alternative plans with
more or less marketing risk. To lower marketing risk, the combination of various economic crops within
the area should be considered and evaluated. Rice, sugar-cane, cassava and rubber trees are important
export crops and products from Thailand. Their combined crop area is extensive and covers over 70%
of the total cultivated land in Northeast Thailand. In Thailand, land classifications have been conducted
over the past three decades. The classification system includes land capability classes for field crops and
land suitability classes for rice (Land Development Department (LDD), 1996). To date, the land
suitability maps are defined as the inherent capacity of a soil to grow crops. The overall mapping
process still considers the inherent capacity of soils in defining the suitability of the land unit. Recently,
these land suitability maps were digitally encoded in a geographic information systems (GIS) database.
Furthermore, a number of pilot projects have been undertaken to test the land evaluation method using
GIS. There still remains the need to establish an integration method for the relevant land qualities in the
modeling of land suitability.
With the advent of new technologies, the integration of land qualities in land evaluation are
effectively accomplished using satellite data and GIS functionalities (Yamamoto et al., 2003, Thavone ,
1999, Duc, 1999, Mongkolsawat et al., 1999 and Mongkolsawat et al. 1997). The studies are based on
fairly similar concepts, but use different models for the land quality integration. The land qualities
defined may vary from region to region depending upon the information available and techniques used.
In the study area analyzed here, the land use types include rice, sugar-cane, and cassava, as well as
recent and rapidly expanding plantings of rubber trees. The mis-management of land is common to this
area with unsuitable land, forest reserves, and sloping lands encroached upon for agriculture. This study
เอกสารแนบ 1provides a GIS-based approach on the suitability of land for individual crop types, and the combination
of selected economic crops. Based on which the agricultural land use planning can be formulated with
higher reliable and informative and eventually to lessen the marketing risk. The objective of this study is
to develop a GIS-based method that analyzes and considers land suitability for integrating multiple
economic crops at the watershed level, in support agricultural land use planning.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. พื้นหลัง การวางแผนการใช้ที่ดินทางการเกษตรต้องการความเหมาะสมที่ดินข้อมูลปริภูมิสำหรับ avariety ของพืชเศรษฐกิจในพื้นที่เกษตร ในปัจจุบัน แนวทาง FAO สำหรับประเมินที่ดินมีอย่างกว้างขวางยอมรับ (FAO, 1983) ระบบการประเมินที่ดินของ FAO จะขึ้นอยู่กับการรวมดินแดนต่าง ๆคุณภาพที่เกี่ยวข้องกับความต้องการของพืชแต่ละ คล้ายระบบ พัฒนาโดย Sys et al(1991), แสดงความต้องการพืชตามการศึกษาทดลองและผลการผ่านที่ดินในการเขตร้อน การกำหนดการวางแผนการใช้ที่ดินมีประสิทธิภาพ การประเมินผลได้ให้แผนสำรองด้วยความเสี่ยงทางการตลาดมากขึ้นหรือน้อยลง เพื่อลดความเสี่ยงทางการตลาด การรวมกันของพืชเศรษฐกิจต่าง ๆ ภายในพื้นที่ควรพิจารณา และประเมิน ข้าว -อ้อย มันสำปะหลัง และยางพารามีความสำคัญส่งออกพืชและสินค้าจากประเทศไทย พื้นที่เพาะปลูกรวมของตนได้อย่างละเอียด และครอบคลุมกว่า 70%ของผลรวม cultivated ที่ดินอุดร ในประเทศไทย ได้ดำเนินจัดประเภทที่ดินกว่าสามทศวรรษ ระบบจำแนกประเภทมีที่ดินสามารถเรียนสำหรับพืชไร่ และที่ดินชั้นความเหมาะสมสำหรับข้าว (ที่ดินพัฒนาแผนก (LDD), 1996) วันที่ ที่ดินมีกำหนดแผนที่เหมาะสมฐานะความสามารถโดยธรรมชาติของดินเป็นการปลูกพืช การแม็ปทั้งหมดกระบวนการพิจารณากำลังการผลิตโดยธรรมชาติของพื้นที่ในการกำหนดความเหมาะสมของหน่วยที่ดินยัง ล่าสุดแผนที่ความเหมาะสมที่ดินเหล่านี้ได้ถูกเข้ารหัสในฐานข้อมูลสารสนเทศภูมิศาสตร์ (GIS) ระบบดิจิทัลนอกจากนี้ การดำเนินโครงการนำร่องเพื่อทดสอบการที่ดินประเมินวิธีใช้GIS ยังคงยังคงจำเป็นต้องกำหนดวิธีการรวมสำหรับคุณภาพที่ดินที่เกี่ยวข้องในการโมเดลของความเหมาะสมของที่ดินด้วยการมาถึงของเทคโนโลยีใหม่ ๆ รวมของคุณภาพดินในที่ดินประเมินได้อย่างมีประสิทธิภาพทำได้โดยใช้ข้อมูลดาวเทียมและฟังก์ชันการทำงานของ GIS (ยามาโมโตะและ al., 2003, Thavoneปี 1999 ดัก 1999, al. et Mongkolsawat, 1999 และ Mongkolsawat et al. 1997) ศึกษาอยู่ในแนวคิดที่ค่อนข้างคล้ายกัน แต่ใช้แบบที่แตกต่างรวมคุณภาพดิน คุณภาพดินกำหนดอาจแตกต่างไปจากภูมิภาคภูมิภาคขึ้นอยู่กับข้อมูลและเทคนิคที่ใช้ในการศึกษาวิเคราะห์ที่นี่ ประเภทการใช้ที่ดินรวม ถึงข้าว -อ้อย มัน สำปะหลัง เป็นล่าสุด และขยายตัวอย่างรวดเร็ว plantings ของต้นยาง การบริหารแผ่นดินต่อใช้ร่วมกันนี้พื้นที่ที่ มีดินไม่เหมาะสม ป่าสำรอง และที่ดินลาดล้ำเพื่อการเกษตร การศึกษานี้เอกสารแนบ 1provides วิธีการใช้ GIS ในความเหมาะสมของที่ดินสำหรับพืชแต่ละชนิด และชุดของพืชเศรษฐกิจที่เลือก ตามที่ การวางแผนการใช้ที่ดินเกษตรสามารถจะถูกกำหนดด้วยข้อมูล และความน่าเชื่อถือสูงขึ้นและในที่สุด เพื่อลดความเสี่ยงทางการตลาด วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการพัฒนาวิธีใช้ GIS ที่วิเคราะห์ และพิจารณาความเหมาะสมของที่ดินสำหรับการรวมหลายพืชเศรษฐกิจในระดับลุ่มน้ำ ในเกษตรสนับสนุนการวางแผน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. ความเป็นมา
การวางแผนการใช้ที่ดินเพื่อการเกษตรต้องใช้ข้อมูลเชิงพื้นที่เกี่ยวกับความเหมาะสมที่ดินเพื่อ avariety ของ
พืชเศรษฐกิจที่อยู่ในพื้นที่การเกษตร ปัจจุบันแนวทาง FAO ที่ดินสำหรับการประเมินผลอย่างกว้างขวาง
ได้รับการยอมรับ (FAO, 1983) FAO ระบบการประเมินที่ดินจะขึ้นอยู่กับการรวมกลุ่มของที่ดินต่างๆ
คุณภาพที่เกี่ยวข้องกับความต้องการของแต่ละพืช ระบบที่คล้ายกันพัฒนาโดย Sys et al.
(1991) ให้ความต้องการของพืชที่ขึ้นอยู่กับการศึกษาทดลองและผลกว่าที่ดินใน
เขตร้อน กำหนดวางแผนการใช้ที่ดินที่มีประสิทธิภาพการประเมินผลเพื่อให้มีแผนทางเลือกที่มี
ความเสี่ยงด้านการตลาดมากขึ้นหรือน้อยลง ความเสี่ยงด้านการตลาดที่ต่ำกว่าการรวมกันของพืชเศรษฐกิจต่าง ๆ ภายใน
พื้นที่ควรได้รับการพิจารณาและประเมินผล ข้าว, อ้อย, มันสำปะหลังและต้นยางที่มีความสำคัญ
ส่งออกข้าวและผลิตภัณฑ์จากประเทศไทย พื้นที่เพาะปลูกรวมกันของพวกเขาเป็นที่กว้างขวางและครอบคลุมกว่า 70%
ของพื้นที่เพาะปลูกทั้งหมดในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในประเทศไทยการจำแนกประเภทที่ดินที่ได้รับการดำเนินการ
ในช่วงสามทศวรรษที่ผ่านมา ระบบการจัดหมวดหมู่รวมถึงความสามารถในการเรียนที่ดินสำหรับพืชไร่และ
การเรียนความเหมาะสมของที่ดินสำหรับข้าว (กรมพัฒนาที่ดิน (LDD), 1996) จนถึงปัจจุบันที่ดิน
แผนที่ที่เหมาะสมจะถูกกำหนดเป็นความจุโดยธรรมชาติของดินที่จะเติบโตพืช การทำแผนที่โดยรวม
ยังคงกระบวนการพิจารณาความจุโดยธรรมชาติของดินในการกำหนดความเหมาะสมของหน่วยที่ดิน เมื่อเร็ว ๆ นี้
แผนที่ความเหมาะสมของที่ดินเหล่านี้ถูกเข้ารหัสแบบดิจิทัลในระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ (GIS) ฐานข้อมูล.
นอกจากนี้จำนวนของโครงการนำร่องที่ได้รับการดำเนินการเพื่อทดสอบวิธีการประเมินที่ดินโดยใช้
ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ ยังคงยังคงมีความจำเป็นที่จะต้องสร้างวิธีบูรณาการสำหรับคุณภาพที่ดินที่เกี่ยวข้องใน
การสร้างแบบจำลองของความเหมาะสมของที่ดิน.
กับการถือกำเนิดของเทคโนโลยีใหม่ ๆ รวมของคุณภาพที่ดินในการประเมินที่ดินจะ
ประสบความสำเร็จได้อย่างมีประสิทธิภาพโดยใช้ข้อมูลดาวเทียมและฟังก์ชันระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ (ยามาโมโตและคณะ . 2003 Thavone,
1999, Duc, 1999, Mongkolsawat et al., 1999 และ Mongkolsawat et al. 1997) การศึกษาจะขึ้นอยู่กับ
แนวความคิดที่คล้ายกันอย่างเป็นธรรม แต่ใช้รูปแบบที่แตกต่างกันสำหรับการรวมที่มีคุณภาพที่ดิน คุณภาพที่ดิน
ที่กำหนดไว้อาจแตกต่างจากภูมิภาคในพื้นที่ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่มีอยู่และเทคนิคที่ใช้.
ในพื้นที่ศึกษาวิเคราะห์ที่นี่, ประเภทการใช้ประโยชน์ที่ดิน ได้แก่ ข้าวอ้อยและมันสำปะหลังเช่นเดียวกับ
การปลูกที่ผ่านมาและขยายตัวอย่างรวดเร็วของยาง ต้นไม้ ผิดพลาดการจัดการที่ดินเป็นเรื่องธรรมดาที่นี้
พื้นที่ที่มีที่ดินไม่เหมาะสมป่าสงวนและที่ดินลาดบุกรุกเมื่อเพื่อการเกษตร การศึกษาครั้งนี้
เอกสารแนบ 1provides วิธี GIS ที่ใช้เกี่ยวกับความเหมาะสมของที่ดินสำหรับพืชแต่ละชนิดและการรวมกัน
ของพืชเศรษฐกิจที่เลือก ตามที่การวางแผนการใช้ที่ดินเพื่อการเกษตรได้สูตรที่มี
ความน่าเชื่อถือที่สูงขึ้นและการให้ข้อมูลและในที่สุดก็จะช่วยลดความเสี่ยงด้านการตลาด วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือ
การพัฒนาวิธี GIS-based ที่ช่วยวิเคราะห์และพิจารณาความเหมาะสมของที่ดินสำหรับการบูรณาการหลาย
พืชเศรษฐกิจในระดับลุ่มน้ำในที่ดินเพื่อการเกษตรที่สนับสนุนการวางแผนการใช้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1. BACKGROUND
Agricultural land use planning requires spatial information on the land suitability for avariety of
economic crops within agricultural areas. Currently, the FAO guidelines for land evaluation are widely
accepted (FAO, 1983). The FAO land evaluation system is based on an integration of various land
qualities as they relate to individual crop requirements. A similar system,พัฒนาโดย SYS et al .
( 1991 ) มีพืชที่ต้องใช้ในการศึกษาทดลองและผลที่ดินใน
เขตร้อน การสร้างการวางแผนการใช้ที่ดินอย่างมีประสิทธิภาพ การประเมินต้องให้มีแผนทางเลือกกับ
มากกว่าหรือน้อยกว่าความเสี่ยงทางการตลาด เพื่อลดความเสี่ยงของการตลาด , การรวมกันของพืชเศรษฐกิจต่างๆภายใน
พื้นที่ควรพิจารณา และประเมิน ข้าว , อ้อยมันสำปะหลังและยางพาราเป็นสำคัญ
การส่งออกพืชผลและผลิตภัณฑ์จากประเทศไทย พื้นที่เพาะปลูกของตนเองรวมเป็นที่กว้างขวางและครอบคลุมกว่า 70 %
จำนวนพื้นที่เพาะปลูกในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ในประเทศไทย เรื่องที่ดินได้ดำเนินการ
ที่ผ่านมาสามทศวรรษที่ผ่านมา ระบบการจัดหมวดหมู่รวมถึงที่ดินเรียนพืชไร่
ชั้นความเหมาะสมของที่ดินสำหรับข้าว ( กรมพัฒนาที่ดิน ( ldd ) , 1996 ) วันที่แผ่นดิน
ความเหมาะสมแผนที่จะถูกกําหนดความสามารถโดยธรรมชาติของดินที่จะปลูกพืช ขั้นตอนการทำแผนที่
โดยรวมยังคงพิจารณาในความสามารถของดินในการกำหนดความเหมาะสมของหน่วยที่ดิน
เมื่อเร็วๆ นี้เหล่านี้ใช้ที่ดินแผนที่ดิจิทัลเข้ารหัสในระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์ ( GIS ) ฐานข้อมูล .
นอกจากนี้ ตัวเลขของโครงการนำร่องมีจุดมุ่งหมายเพื่อทดสอบวิธีการประเมินผลการใช้ที่ดิน
ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ มันยังคงต้องสร้างการบูรณาการคุณภาพที่ดิน วิธีการที่เกี่ยวข้องในการศึกษาความเหมาะสมของที่ดิน
.
ด้วยการมาถึงของเทคโนโลยีใหม่การบูรณาการคุณภาพที่ดินในการประเมินที่ดิน
อย่างมีประสิทธิภาพได้ โดยใช้ข้อมูลจากดาวเทียมและระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ฟังก์ชัน ( Yamamoto et al . , 2003 , thavone
, 1999 , ดุ๊ก , 1999 , รัตน์ มงคลสวัสดิ์ et al . , 1999 และรัตน์ มงคลสวัสดิ์ และคณะ 1997 ) การศึกษาตาม
แนวคิดค่อนข้างคล้ายคลึงกัน แต่ใช้รุ่นที่แตกต่างกันสำหรับคุณภาพที่ดินรวม คุณภาพ ที่ดิน
กำหนดอาจแตกต่างจากภูมิภาคในพื้นที่ขึ้นอยู่กับข้อมูลที่มีอยู่ และเทคนิคที่ใช้ ในการศึกษาวิเคราะห์
พื้นที่ที่นี่ ประเภทของการใช้ที่ดิน ได้แก่ ข้าว อ้อย และมันสำปะหลัง ตลอดจน
อย่างรวดเร็วและขยายการปลูกยางพาราล่าสุด ระบบสารสนเทศการจัดการที่ดินทั่วไป พื้นที่นี้ไม่เหมาะสม
กับที่ดินป่าสงวน และพื้นที่ลาดเอียงบุกรุกตาม เพื่อการเกษตรการศึกษา
เอกสารแนบ 1provides เป็น GIS ตามวิธีการเกี่ยวกับความเหมาะสมของที่ดินสำหรับปลูกพืชประเภทบุคคล และการรวมกัน
ปัจจัยทางเศรษฐกิจพืช อยู่ที่การใช้ประโยชน์ที่ดินทางการเกษตร สามารถวางแผนงานได้ด้วยสูตร
สูงและเชื่อถือได้ และข้อมูลและในที่สุดจะช่วยลดความเสี่ยงทางการตลาด วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือ
การพัฒนาระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์ตามวิธีที่วิเคราะห์ และพิจารณาความเหมาะสมของที่ดินสำหรับการปลูกพืชเศรษฐกิจหลาย
ในระดับลุ่มน้ำ ในการวางแผนการใช้ที่ดินเพื่อการเกษตรสนับสนุน