I had several frightening experienc

I had several frightening experiences on my first night in Tokyo. The first scary thing happened when I walked into the airport. Even though I have traveled extensively before, I have always been able to read the signs. This time was different. When I looked around the airport, I realized that I couldn't even tell where to go because I could not understand any of the signs. When I finally got through customs, I took a huge bus to the downtown airport. On the way I saw many soldiers carrying rifles and it made me nervous. When the bus finally arrived at the downtown airport I had to look for a taxi. Because it was now very late, there were only a few around. Finally I found one and gave the driver written directions to the convent where I would be staying. The driver looked angry and I became uneasy again. An hour later we arrived at the convent. The driver took my bags to the door and knocked loudly, but no one answered. He said something to me in Japanese which, of course, I didn't understand. Then he pointed to a telephone nearby and to my purse. I opened it and gave him some money. I waited nervously while he made a call. A few moments later he took me back to the door of the convent where Sister Suzanne was now waiting. Her friendly face made me forget the bad experiences I had had that night.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมมีประสบการณ์ที่น่ากลัวหลายในคืนแรกของฉันในโตเกียว สิ่งที่น่ากลัวเป็นครั้งแรกที่เกิดขึ้นเมื่อฉันเดินเข้าไปในสนามบิน แม้ว่าฉันได้เดินทางอย่างกว้างขวางก่อนที่ฉันได้รับเสมอสามารถที่จะอ่านสัญญาณ เวลานี้เป็นที่แตกต่างกัน เมื่อฉันมองไปรอบ ๆ สนามบินฉันตระหนักว่าฉันไม่สามารถที่จะบอกว่าจะไปที่ไหนเพราะผมไม่สามารถเข้าใจใด ๆ ของสัญญาณเมื่อฉันสุดท้ายได้ผ่านด่านศุลกากรผมเอารถบัสขนาดใหญ่ไปยังสนามบินเมือง ในทางที่ฉันเห็นทหารแบกปืนจำนวนมากและมันทำให้ฉันประสาท เมื่อรถประจำทางมาถึงในที่สุดที่สนามบินในเมืองที่ฉันมีที่จะมองหารถแท็กซี่ เพราะตอนนี้มันดึกมากมีเพียงไม่กี่รอบ ในที่สุดฉันพบหนึ่งและให้ขับทิศทางเขียนไปยังคอนแวนต์ที่ฉันจะพักอยู่คนขับมองโกรธและฉันกลายเป็นไม่สบายใจอีกครั้ง ชั่วโมงต่อมาเรามาถึงที่คอนแวนต์ คนขับรถเอาถุงของฉันไปที่ประตูและเคาะประตูเสียงดัง แต่ก็ไม่มีใครตอบ เขาพูดอะไรบางอย่างกับผมในญี่ปุ่นซึ่งแน่นอนผมไม่เข้าใจ แล้วเขาก็ชี้ไปที่โทรศัพท์สถานที่ใกล้เคียงและกระเป๋าเงินของฉัน ผมเปิดมันและทำให้เขาเงินบางส่วน ฉันรออย่างกังวลใจในขณะที่เขาทำโทรสักครู่ต่อมาเขาพาฉันกลับไปที่ประตูของคอนแวนต์ที่น้องสาวของซูซานตอนนี้ก็กำลังรอคอย ใบหน้าที่เป็นมิตรของเธอทำให้ฉันลืมประสบการณ์เลวร้ายฉันได้มีในคืนนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมมีหลายประสบการณ์ที่น่ากลัวในคืนแรกของฉันในโตเกียว สิ่งแรกที่น่ากลัวเกิดขึ้นเมื่อผมเดินเข้าไปในสนามบิน แม้ว่าฉันได้เดินทางอย่างกว้างขวางก่อน มีสามารถอ่านสัญญาณ ขณะนี้มีแตกต่างกัน เมื่อฉันมองไปรอบ ๆ สนามบิน ฉันรู้ว่า ฉันจะไม่บอกว่า จะไป เพราะฉันไม่สามารถเข้าใจสัญญาณใด ๆ เมื่อฉันสุดท้ายได้ผ่านศุลกากร ฉันเอารถใหญ่ไปสนามบินเมือง มา เห็นในทหารแบกปืน และมันทำให้ฉันประสาท เมื่อรถมาถึงที่สนามบินเมืองสุดท้าย ผมจะหาแท็กซี่ เพราะไม่มีตอนนี้ดึกมาก มีเพียงไม่กี่รอบ สุดท้ายฉันพบหนึ่ง และให้โปรแกรมควบคุมเขียนทิศทางในคอนแวนต์ที่ฉันจะได้พัก ไดรเวอร์ดูโกรธ และผมก็ไม่สบายใจอีก ชั่วโมงต่อมาเรามาถึงที่คอนแวนต์ ไดรเวอร์เอากระเป๋าไปประตู และโบว์ลิ่งดัง แต่ไม่มีใครตอบ เขากล่าวว่า สิ่งที่ผมในญี่ปุ่น แน่นอน ฉันไม่เข้าใจ แล้ว เขาชี้โทรศัพท์ใกล้เคียง และทำกระเป๋า เปิด และให้เขาเงินบางส่วน ฉันรออย่างกังวลใจในขณะที่เขาทำการเรียก ครู่ต่อมาเขาก็พาผมกลับไปประตูคอนแวนต์ที่ซูซานคอน้องสาวตอนนี้ถูกรอ ใบหน้าเป็นมิตรของเธอทำให้ฉันลืมประสบการณ์ที่ไม่ดีที่ผมเคยมีคืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมก็มีประสบการณ์น่าตกใจหลายแห่งในคืนแรกของผมใน Tokyo สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อผมเดินเข้าไปยังสนามบิน แม้ว่าผมจะเคยเดินทางออกมาก่อนที่ผมจะได้มีการอ่านป้ายเสมอ เวลานี้ก็แตกต่างกัน เมื่อผมมองไปรอบๆสนามบินที่ผมก็ตระหนักว่าผมก็บอกไม่ได้ว่าจะไปไหนเพราะผมไม่เข้าใจว่าป้ายใดๆแม้แต่เมื่อฉันในที่สุดก็ผ่านด่านศุลกากรผมก็นำรถโดยสารขนาดใหญ่เพื่อไปยังสนามบินย่านใจกลางเมือง ในวิธีที่ผมเห็นทหารจำนวนมากและกระเป๋าสำหรับพกพาปืนไรเฟิลและมันทำให้ผมประหม่า เมื่อรถโดยสารคันนี้ก็มาถึงที่สนามบินย่านใจกลางเมืองที่ผมต้องดูสำหรับรถแท็กซี่ เพราะมันเป็นช่วงดึกในตอนนี้เป็นอย่างมากมีเพียงที่ไม่มากนักโดยรอบ ในที่สุดก็พบว่าหนึ่งและให้พนักงานขับรถได้ทุกทิศทางเป็นลายลักษณ์อักษรไปยังสำนักนางชีที่ผมจะต้องเข้าพักพนักงานขับรถจะไปโกรธมากและผมก็ไม่สบายใจอีกครั้ง หนึ่งชั่วโมงต่อมาเรามาถึงที่สำนักนางชี พนักงานขับรถจะเอาถุงของฉันไปที่ประตูและเคาะประตูเสียงดังแต่ไม่มีใครตอบ เขาพูดอะไรบางอย่างกับผมในญี่ปุ่นซึ่งแน่นอนผมไม่เข้าใจ จากนั้นเขาก็ชี้ไปยังโทรศัพท์ที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงและกระเป๋าสตางค์ของฉัน ผมเปิดให้บริการและทำให้เขาเงินบางส่วน ผมมารอให้กำลังใจในขณะที่เขาทำการโทรอีกไม่กี่อึดใจต่อมาเขาพาผมไปอยู่ที่ประตูด้านหลังของสำนักนางชีที่น้องสาว( communication protocol )ก็กำลังรอในตอนนี้ หันหน้าเข้าหาเป็นมิตรของเธอไม่ได้ทำให้ฉันลืมประสบการณ์เลวร้ายที่ผมมีในคืนนั้น