Gill began work on Perpetua in 1925

Gill began work on Perpetua in 1925 at the request of Stanley Morison, typographical advisor to Monotype.[2][3] Morison sought Gill's talent to design a new typeface for the foundry. By 1929, Perpetua Roman was issued as Monotype Series 239.[4]


Comparison between Perpetua and its display variant, Perpetua Titling (above). The display type has much finer details.
Perpetua was set in a limited edition of a new translation by Walter H. Shewring of The Passion of Perpetua and Felicity, giving birth to the name of the typeface and its original companion italic. The book was printed in 1929. The same type and illustrations (also done by Gill) for that book subsequently appeared in the Fleuron (number 7) which was edited by Stanley Morison and printed in 1930. Also set in Perpetua and published in 1929 was Gill's Art Nonsense and Other Essays.

The process of Perpetua's development was somewhat convoluted.[5] Gill designed two companion italic faces for Perpetua. The first, a typeface called Felicity, was a sloped roman, in which the regular style is slanted without the different letterforms of italic type. This unusual design decision was primarily due to Morison's opinion that a sloped roman form was preferable to that of cursive italics for use in book text. However, Felicity met with great criticism from Monotype management, who went so far as to declare it "worthless."[6] Perpetua's release was thus halted until Gill designed a second italic, called Perpetua Italic, which Monotype subsequently released alongside Perpetua Roman.[4] Telltale distinctions of the unused Felicity include the absence of a serif at the baseline of the lowercase d and a straight tail on the lowercase y.[4] Overall, Felicity is less sloped than Perpetua Italic.


A Gill stonecarving in memorial to Sir Harry Johnston, showing some similarities to Perpetua.
Morison appears to have had some tension with the Monotype production team on the project, one of the British Monotype branch's first truly original designs, going so far as to commission French punchcutter Charles Malin to cut a version as an experiment without the involvement of Monotype's regular machining team at Salfords.[7][2] Mosley suggests that a rubbing of a 1655 engraving at Rye may have been an influence on the design. A slightly condensed italic alphabet Gill had drawn for Everard Meynell of the Westminster Press was considered as a basis for its italic also at one point.

While working on the project Morison engaged Gill also to begin work on a sans-serif design, which became Gill Sans.[8][9] Morison also suggested that the Times switch to a modified version of Perpetua for when asked for ideas about its redesign.[10] In the end Monotype created a new font, Times New Roman, for that project instead, but the Times did use Perpetua Titling for some sections in the metal type period.[11]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เหงือกเริ่มงานใน Perpetua ในปี 1925 ตามคำขอของสแตนเลย์ Morison ที่ปรึกษาจากการพิมพ์ Monotype [2] [3] Morison ขอพรสวรรค์เหงือกออกแบบพิมพ์ใหม่สำหรับการหล่อ โดย 1929, Perpetua โรมันออกเป็น Monotype ชุด 239 [4]เปรียบเทียบระหว่าง Perpetua และตัวแปรแสดง Perpetua Titling (ด้านบน) ชนิดจอแสดงผลมีรายละเอียดปลีกย่อยมากPerpetua ถูกตั้งค่าในจำนวนจำกัดของการแปลใหม่ โดย Walter H. Shewring ของความรัก Perpetua และเฟลิซิตี้ ให้กำเนิดชื่อพิมพ์และเอียงตัวช่วยของเดิม หนังสือพิมพ์ในปีพ.ศ. 2472 ชนิดเดียวกันและภาพประกอบ (ทำจากปลา) สำหรับสมุดบัญชีที่มาปรากฏตัวใน Fleuron (หมายเลข 7) ซึ่งถูกแก้ไข โดยสแตนเลย์ Morison และพิมพ์ในปี 1930 ยังตั้งอยู่ใน Perpetua และในปี 1929 เป็นเหงือก Art เรื่องไร้สาระและบทความอื่น ๆกระบวนการพัฒนาของ Perpetua ถูกค่อนข้าง convoluted [5] กลับมาหน้าเอียงตัวช่วย Perpetua ครั้งแรก แบบพิมพ์ที่เรียกว่าเฟลิซิตี้ ถูกโรมันช่วงโค้ง ที่แบบปกติเอียงโดยไม่ letterforms แตกต่างกันของชนิดตัวเอียง ตัดสินใจออกแบบที่ผิดปกตินี้เป็นหลักเนื่องจากความเห็นของ Morison ว่า แบบโรมันช่วงโค้งที่ถูกต้องของตัวแบบเอียงสำหรับข้อความสมุด อย่างไรก็ตาม เฟลิซิตี้พบกับวิจารณ์ดีจาก Monotype จัดการ คนจนเป็นประกาศ "สามหาว" [6] รุ่น Perpetua จึงไม่ทำงานจนกลับมาเอียงสอง เรียกว่า Perpetua เอียง Monotype ที่ออกมาควบคู่กับโรมัน Perpetua [4] บ่งบอกความแตกต่างของความสุขที่ไม่รวมการขาดงานของ serif ที่พื้นฐานของ d เล็กและหางตรงบนประกันศูนย์ปีพิมพ์เล็ก [4] โดยรวม เฟลิซิตี้เป็นช่วงโค้งน้อยกว่าเอียง PerpetuaStonecarving ปลาในอนุสรณ์ความรัก Harry Johnston แสดงความคล้ายคลึงกันบาง PerpetuaMorison ปรากฏ มีตึงเครียดกับทีมผลิต Monotype ในโครงการ การ Monotype อังกฤษสาขาแรกดั้งเดิมอย่างแท้จริงการออกแบบ ไปจนถึงคณะกรรมการฝรั่งเศส punchcutter Charles Malin ตัดรุ่นเป็นการทดลองโดยการมีส่วนร่วมของทีมเครื่องจักรปกติของ Monotype ที่ Salfords [7] [2] ดังแสดงให้เห็นว่า ถูการแกะสลักที่ 1655 ที่รายอาจได้รับมีอิทธิพลต่อการออกแบบ ตัวอักษรตัวเอียงเล็กน้อยบีบที่เหงือกได้ลากสำหรับ Everard Meynell กดเวสต์มินสเตอร์ถูกถือว่าเป็นพื้นฐานของตัวเอียงยังที่จุดหนึ่งในขณะที่ทำงานในโครงการที่ Morison หมั้นเหงือกยังจะเริ่มงานออกแบบ sans serif ซึ่งกลายเป็นเหงือก Sans [8] [9] Morison ยังแนะนำว่า เวลาเปลี่ยนไป Perpetua สำหรับรุ่นปรับเปลี่ยนเมื่อถามความคิดเกี่ยวกับการออกแบบ [10] ในสุด Monotype สร้างแบบอักษรใหม่ Times New Roman สำหรับโครงการแทน แต่เวลาไม่ได้ใช้ Perpetua Titling บางส่วนในโลหะชนิด [11]