To better understand the role of ho

To better understand the role of homesickness in children's adjustment to hospitalization, we culled self-report and observational data from hospital staff, primary caregivers, and children (n = 50) in a variety of inpatient units (psychiatric, burn, rehabilitation). Homesickness was more severe and less predictable than in comparable samples of children in less stressful environments (e.g., summer camp). The best predictors were negative hospitalization attitudes and previous separations from home, such as foster placements. Contrary to our hypotheses, insecure attachment and low perceived control did not predict homesickness. In the context of a " homesick disposition" model, prevention strategies should emphasize information provision, positive modeling, and coping skills training.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเข้าใจบทบาทของ homesickness ในการปรับปรุงโรงพยาบาลเด็ก เรา culled รายงานตนเอง และการสังเกตการณ์ข้อมูลจากเจ้าหน้าที่โรงพยาบาล หลักเรื้อรัง และเด็ก (n = 50) ในหลากหลายหน่วยห้องคลอด (จิตเวช เขียน ฟื้นฟู) Homesickness รุนแรงมากขึ้น และสามารถทายน้อยกว่าในตัวอย่างเทียบเคียงของเด็กในสภาพแวดล้อมน้อยเครียด (เช่น ค่ายฤดูร้อน) Predictors สุดมีทัศนคติลบ ๑๐๐๐ และประโยชน์ก่อนหน้านี้จากที่บ้าน เช่นบ้างและ ขัดกับสมมุติฐานของเรา สิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัยและการควบคุมการรับรู้ต่ำได้ไม่ทาย homesickness ไว้ ในบริบทของ "จัดการเมนู" รูปแบบ กลยุทธ์ป้องกันควรเน้นข้อมูลสำรอง โมเดลบวก และการฝึกทักษะการเผชิญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อทำความเข้าใจบทบาทของความคิดถึงบ้านในการปรับตัวของเด็กที่จะรักษาในโรงพยาบาลที่เราคัดมารายงานตนเองและข้อมูลเชิงจากเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลผู้ดูแลหลักและเด็ก (n = 50) ในความหลากหลายของหน่วยผู้ป่วย (ที่จิตเวช, การเผาไหม้ฟื้นฟู) คิดถึงบ้านมากขึ้นอย่างรุนแรงและคาดเดาได้น้อยกว่าในตัวอย่างเทียบเคียงของเด็กในสภาพแวดล้อมที่เครียดน้อยลง (เช่นค่ายฤดูร้อน) ทำนายที่ดีที่สุดรักษาในโรงพยาบาลเป็นทัศนคติเชิงลบและแยกก่อนหน้านี้จากบ้านเช่นตำแหน่งอุปถัมภ์ ตรงกันข้ามกับสมมติฐานของเราสิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัยและการควบคุมการรับรู้ที่ต่ำไม่ได้คาดการณ์ความคิดถึงบ้าน ในบริบทของ "คิดถึงบ้านจำหน่ายแบบ" กลยุทธ์การป้องกันควรเน้นการให้ข้อมูลการสร้างแบบจำลองบวกและทักษะการฝึกอบรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อให้เข้าใจบทบาทของการคิดถึงบ้านในการปรับตัวเพื่อโรงพยาบาลเด็ก เราเลือก รายงานข้อมูลที่ได้จากการสังเกตจากโรงพยาบาลและเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลหลัก และเด็ก ( n = 50 ) ในความหลากหลายของคนไข้ในหน่วย ( จิตเวช , เผา , การฟื้นฟู ) คิดถึงบ้านเป็นรุนแรงมากขึ้นและคาดเดาไม่ถึงกับตัวอย่างของเด็กในสภาพแวดล้อมที่เครียดน้อยลง ( เช่นค่ายฤดูร้อน ) ตัวทำนายที่ดีที่สุด คือต้องลบและทัศนคติก่อนแยกจากบ้าน เช่น ฟอสเตอร์ตําแหน่ง . ตรงกันข้ามกับสมมติฐานของเรา สิ่งที่แนบที่ไม่ปลอดภัยและต่ำและการรับรู้การควบคุมไม่ได้คาดการณ์การคิดถึงบ้าน ในบริบทของ " คิดถึงบ้านจำหน่าย " รูปแบบกลยุทธ์การป้องกันควรเน้นการให้ข้อมูลแบบบวกและการฝึกทักษะ