“That I agree.” Chen Ming Xu pulled

“That I agree.” Chen Ming Xu pulled his blankets up to his nose and said in muffled voice, “Why don’t you go home now? Thanks for today.”

After placing the glass aside, Tang Feng walked back with a smile. “Did you think I looked at my watch because I thought it was getting late? It’s nine-thirty right now, a good time for you to go to sleep. Although you look fine now, isn’t there a saying that ‘When attending the Buddha, attend him all the way to the West?’ I’ll stay here tonight and take care of you.”

Chen Ming Xu’s eyes brightened at Tang Feng’s reply, but he said, “Don’t you have the training class to go to?”

“One of the classes we’ve had in the training class was ‘Social Interaction.’ The teacher told us to make a lot of friends, both inside and outside the entertainment circle. Right now, aren’t I making friends with you? My popular TV host, why don’t you just obediently go to sleep and admit you owe me a favor?” Tang Feng gave Chen Ming Xu’s nose a squeeze before pushing him aside to make room on the bed.

Chen Ming Xu shifted in the other direction but stared at Tang Feng. “What are you doing on my bed?”

“Don’t tell me you expect me to sit at your bedside and guard you the whole night? You might be feeling better, but what’s the point if I get sick after taking care of you? Your bed is huge in any case, lend me a spot.” Tang Feng took off his shoes and lay on the bed. Not to mention two, Chen Ming Xu’s bed was big enough that it could fit four people with plenty of space left over.

Chen Ming Xu didn’t have any reason to reject Tang Feng’s request. After all, the actor was taking care of him while he was sick. It didn’t matter what kind of conflicts existed between them before, they now seemed distant and blurry as if they were slowly sinking into the ocean. The only thing that reflected clearly in Chen Ming Xu’s eyes was the figure of the man who had turned off the desk lamp and closed his eyes to sleep beside him.

Perhaps it was because he wasn’t sleeping alone on the large, cold bed, but Chen Ming Xu quickly fell asleep aided by the sedating effects of the cold medication. He woke up in the middle of the night muddleheaded to see the shape of a white cloud huddled some distance away on the bed. Drawn to the cloud, he shifted closer, his face nestling against the back of the man there. Feeling the warmth the man exuded, he couldn’t resist reaching out and pulling him into a hug.

♦

When he woke up in the morning, Chen Ming Xu was surprised to find that besides feeling a bit weak in the limbs, he was otherwise back to normal. He felt clearheaded after an extraordinarily good sleep. However, the spot beside him on the bed was empty.

Did he leave?

Chen Ming Xu stared blankly at the place Tang Feng had slept in last night. Before he realized what he was doing, his hand was already touching the spot on the sheets that seemed to hold a lingering warmth.

“You woke right on time. I just finished making breakfast.” The door to his room suddenly opened.

Chen Ming Xu stared dumbly at the man walking towards him. He saw Tang Feng place a hand on his forehead and heard him say with a smile, “Your fever’s gone.”

His voice was like the breeze that slipped through the crack in the curtains and circled the room: warm.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ที่ฉันยอมรับ" เฉินหมิงซูดึงผ้าห่มของเขาถึงจมูกของเขา และกล่าวว่า ในเสียงอู้อี้ "ทำไมไม่กลับถึงบ้านตอนนี้ ขอบคุณสำหรับวันนี้"หลังจากวางแก้วกัน ฮถังเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม "คุณไม่คิดว่า ผมมองที่นาฬิกาของฉัน เพราะฉันคิดว่า มันเริ่มดึก มันเป็นสามสิบเก้าในขณะนี้ เวลาดีสำหรับคุณไปนอน แม้ว่าคุณดูดีตอนนี้ ไม่มีคำพูดว่า 'เมื่อพระพุทธเจ้าเข้าร่วม เข้าร่วมเขาไปทางทิศตะวันตก' ฉันจะพักที่นี่คืนนี้ และดูแลคุณ"เฉินหมิงซูตาสว่างขึ้นที่ถังฮตอบ แต่เขากล่าวว่า "คุณ ต้องการอบรมไป""หนึ่งในชั้นเรียนได้ในชั้นเรียนการฝึกอบรมเป็น 'สังคม' ครูบอกว่า เราสามารถทำให้จำนวนมากของเพื่อน ทั้งใน และ นอกวงการบันเทิง ขวาตอนนี้ ไม่ได้ผมทำให้เพื่อนกับคุณ ของฉันโฮสต์ทีวียอดนิยม ทำไมไม่คุณเพียงเชื่อฟังไปนอน และยอมรับว่า คุณเป็นหนี้ฉันโปรดปราน" ถังฮให้เฉินหมิงซูจมูกบีบก่อนกดเขาไว้ให้บนเตียงเฉินหมิงซูในทิศทางอื่น ๆ แต่จ้องไปที่ถังฮ "จะทำอะไรบนเตียงของฉัน""อย่าบอกนะคุณคาดผมนั่งที่ข้างเตียงของคุณ และปกป้องทั้งคืน คุณอาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่ประเด็นคือถ้าไม่สบายจากการดูแลของคุณ เตียงของคุณเป็นอย่างมากในกรณีใด ๆ ยืมฉันได้" ฮถังเอารองเท้าของเขา และวางบนเตียง ไม่ต้องพูดถึงสอง เฉินหมิงซูเตียงก็ใหญ่พอที่มันจะพอดีสี่คนพร้อมพื้นที่ที่เหลือChen Ming Xu didn’t have any reason to reject Tang Feng’s request. After all, the actor was taking care of him while he was sick. It didn’t matter what kind of conflicts existed between them before, they now seemed distant and blurry as if they were slowly sinking into the ocean. The only thing that reflected clearly in Chen Ming Xu’s eyes was the figure of the man who had turned off the desk lamp and closed his eyes to sleep beside him.Perhaps it was because he wasn’t sleeping alone on the large, cold bed, but Chen Ming Xu quickly fell asleep aided by the sedating effects of the cold medication. He woke up in the middle of the night muddleheaded to see the shape of a white cloud huddled some distance away on the bed. Drawn to the cloud, he shifted closer, his face nestling against the back of the man there. Feeling the warmth the man exuded, he couldn’t resist reaching out and pulling him into a hug.♦When he woke up in the morning, Chen Ming Xu was surprised to find that besides feeling a bit weak in the limbs, he was otherwise back to normal. He felt clearheaded after an extraordinarily good sleep. However, the spot beside him on the bed was empty.Did he leave?Chen Ming Xu stared blankly at the place Tang Feng had slept in last night. Before he realized what he was doing, his hand was already touching the spot on the sheets that seemed to hold a lingering warmth.“You woke right on time. I just finished making breakfast.” The door to his room suddenly opened.Chen Ming Xu stared dumbly at the man walking towards him. He saw Tang Feng place a hand on his forehead and heard him say with a smile, “Your fever’s gone.”His voice was like the breeze that slipped through the crack in the curtains and circled the room: warm.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ที่ฉันเห็น." เฉินหมิงเสี่ยวดึงผ้าห่มของเขาขึ้นจมูกของเขาและกล่าวว่าในเสียงอู้อี้ "ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านตอนนี้หรือไม่ ขอบคุณสำหรับวันนี้. " หลังจากที่วางแก้วกัน Tang ฮเดินกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม "คุณคิดว่าฉันมองไปที่นาฬิกาของฉันเพราะฉันคิดว่ามันเป็นรับสาย? มันเป็น 9-30 ตอนนี้เป็นเวลาที่ดีสำหรับคุณที่จะไปนอน แม้ว่าคุณจะดูดีในขณะนี้ไม่ได้มีบอกว่าเมื่อเข้าร่วมพระพุทธเจ้าเข้าร่วมเขาไปทางตะวันตก? ฉันจะอยู่ที่นี่คืนนี้และดูแลคุณ. " ตาหมิงเฉินเสี่ยวสว่างที่ตอบกลับ Tang ฮ แต่เขากล่าวว่า" คุณไม่ได้เรียนการฝึกอบรมที่จะไป? " " หนึ่งของการเรียนที่เราเคยมี ในการฝึกอบรมระดับคือ 'ปฏิสัมพันธ์ทางสังคม. ครูบอกให้เราทำมากของเพื่อนทั้งในและนอกวงการบันเทิง ตอนนี้ผมยังไม่ได้ทำให้เพื่อนกับคุณ? พิธีกรรายการโทรทัศน์ยอดนิยมของฉันทำไมคุณไม่เพียงแค่เชื่อฟังไปนอนและยอมรับว่าคุณเป็นหนี้ฉันหน่อยได้ไหม? "Tang ฮให้จมูกของเฉินหมิงเสี่ยวบีบก่อนที่จะผลักดันเขาไปข้างเพื่อให้ห้องพักบนเตียง. เฉินหมิงเสี่ยวขยับใน ทิศทางอื่น ๆ แต่จ้องมองมาที่ถังฮ "คุณกำลังทำอะไรอยู่บนเตียงของฉัน" "อย่าบอกนะว่าคุณคาดหวังว่าฉันจะนั่งอยู่ที่ข้างเตียงของคุณและปกป้องคุณตลอดทั้งคืน? คุณอาจจะมีความรู้สึกที่ดีขึ้น แต่สิ่งที่จุดถ้าฉันได้รับป่วยหลังจากการดูแลของคุณคืออะไร? เตียงนอนของคุณเป็นอย่างมากในกรณีใด ๆ ให้ฉันยืมจุด. "Tang ฮถอดรองเท้าของเขาและวางบนเตียง ไม่ต้องพูดถึงสองเตียงเฉินหมิงเสี่ยวมีขนาดใหญ่พอที่จะได้พอดีสี่คนที่มีความอุดมสมบูรณ์ของพื้นที่ที่เหลือ. เฉินหมิงเสี่ยวไม่ได้มีเหตุผลที่จะปฏิเสธคำขอ Tang ฮใด ๆ หลังจากที่ทุกคนนักแสดงที่ได้รับการดูแลของเขาในขณะที่เขาป่วย มันไม่สำคัญว่าสิ่งที่ชนิดของความขัดแย้งอยู่ระหว่างพวกเขาก่อนที่ตอนนี้พวกเขาดูเหมือนห่างไกลและไม่ชัดราวกับว่าพวกเขาค่อย ๆ จมลงไปในมหาสมุทร สิ่งเดียวที่สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนในสายตาของเฉินหมิงเสี่ยวเป็นร่างของชายคนหนึ่งที่เคยปิดโคมไฟตั้งโต๊ะและปิดตาของเขาที่จะนอนหลับอยู่ข้างเขา. บางทีมันอาจจะเป็นเพราะเขาไม่ได้นอนหลับอยู่คนเดียวบนขนาดใหญ่เตียงเย็น แต่หมิงเฉินเสี่ยวลดลงอย่างรวดเร็วช่วยหลับไปโดยผลของ sedating ยาเย็น เขาตื่นขึ้นมาในตอนกลางคืน muddleheaded เพื่อดูรูปร่างของเมฆสีขาวซุกอยู่ห่างออกไปบนเตียง วาดไปยังเมฆเขาขยับเข้าไปใกล้ใบหน้าของเขาเบียดกับด้านหลังของคนที่มี รู้สึกอบอุ่นที่คนปริกเขาไม่สามารถต้านทานเอื้อมมือออกและดึงเขาเข้าไปในกอด. ♦ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเฉินหมิงเสี่ยวประหลาดใจที่พบว่านอกจากรู้สึกบิตอ่อนแอในแขนขาเขาเป็นอย่างอื่น กลับมาเป็นปกติ. เขารู้สึก clearheaded หลังจากการนอนหลับที่ดีเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามจุดข้างเขาบนเตียงว่างเปล่า. เขาก็ไม่ออก? เฉินหมิงเสี่ยวจ้อง blankly ณ สถานที่ตั้งฮเคยนอนในคืนที่ผ่านมา ก่อนที่เขาจะตระหนักถึงสิ่งที่เขาทำมือของเขาได้แล้วแตะจุดบนแผ่นที่ดูเหมือนจะถือเป็นความอบอุ่นเอ้อระเหย. "คุณตื่นในเวลาที่เหมาะสม ฉันเพิ่งเสร็จสิ้นการทำอาหารเช้า. "ประตูที่ห้องของเขาจู่ๆก็เปิด. เฉินหมิงเสี่ยวจ้องซึมกะทือที่ชายคนนั้นเดินไปหาเขา เขาเห็น Tang ฮวางมือบนหน้าผากของเขาและได้ยินเขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ไข้ของคุณหายไป." เสียงของเขาเป็นเหมือนสายลมที่เล็ดรอดผ่านรอยแตกในม่านและวงกลมห้องพัก: อบอุ่น