The effect of Buddhist group therap

The effect of Buddhist group therapy on
depressive symptoms was consistent with the
results on patients suffering from symptoms of
anxiety (Rungreangkulkij & Wongtakee, 2008) and
with other studies in Western countries using
MBCT (Teasdale et al., 2000; Ma & Teasdale,
2004; Kingston et al., 2007) and ACT (Hayes et al.,
2006). Nolen-Hoeksema (1991) highlighted the
importance of rumination in vulnerability to
depression, similar to Buddhist teaching that
suffering (in this case, depressive symptoms)
comes from the patients' grasping and clinging to
things and the patients' inability to accept things
that have happened (Tanphaichitr, 2005). The
Buddhist group therapy in this study followed the
Four Noble Truths (Rungreangkulkij & Wongtakee,
2008). The First Noble Truth helped patients
and group leaders to understand one's suffering. In
the Second Noble Truth, group leaders taught the
patient to understand the causes of suffering such as
cravings. In the Third Noble Truth, the group
leaders and the patients set goals to lower
depressive symptoms, and ultimately, group leaders
taught patients to practice mindfulness to reduce
suffering in the Fourth Noble Truth. Mindfulness
practice helps patients become aware that their
mind has wandered off while gently shifting
attention to the body, increasing the ability to rest
within the present moment (Buddhadasa, 1995).
This has an effect on emotional regulation (Nielsen
& Kaszniak, 2006).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลของการรักษาด้วยกลุ่มชาวพุทธในอาการซึมเศร้ามีความสอดคล้องกับผลกับผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากอาการของความวิตกกังวล(Rungreangkulkij และ Wongtakee, 2008) และมีการศึกษาอื่นๆ ในประเทศตะวันตกโดยใช้MBCT (Teasdale et al, 2000;. Ma & Teasdale, 2004 ; คิงส์ตัน et al, 2007) และพระราชบัญญัติ (เฮย์ส, et al.. 2006) Nolen-Hoeksema (1991) เน้นความสำคัญของการครุ่นคิดในความเสี่ยงต่อภาวะซึมเศร้าเช่นเดียวกับการเรียนการสอนทางพุทธศาสนาที่ทุกข์ทรมาน(ในกรณีนี้อาการซึมเศร้า) มาจาก 'โลภและยึดมั่นกับผู้ป่วยและสิ่งที่ผู้ป่วยไม่สามารถที่จะยอมรับสิ่งที่มีที่เกิดขึ้น (Tanphaichitr 2005) กลุ่มบำบัดทางพุทธศาสนาในการศึกษานี้ตามอริยสัจ (Rungreangkulkij และ Wongtakee, 2008) ครั้งแรกที่โนเบิลความจริงช่วยผู้ป่วยและกลุ่มผู้นำที่จะเข้าใจความทุกข์ของคน ๆ หนึ่ง ในครั้งที่สองโนเบิลความจริงผู้นำกลุ่มสอนผู้ป่วยที่จะเข้าใจสาเหตุของความทุกข์เช่นความอยาก ในความจริงที่สามโนเบิล, กลุ่มผู้นำและผู้ป่วยที่กำหนดเป้าหมายการลดอาการซึมเศร้าและในที่สุดผู้นำกลุ่มสอนผู้ป่วยในการฝึกสติเพื่อลดความทุกข์ทรมานในสี่โนเบิลความจริง สติปฏิบัติช่วยให้ผู้ป่วยตระหนักว่าพวกเขาใจได้เดินออกไปขณะที่ค่อยๆขยับความสนใจให้กับร่างกายเพิ่มขึ้นความสามารถในการพักผ่อนในขณะปัจจุบัน(พุทธ, 1995). นี้มีผลในการควบคุมอารมณ์ (นีลเซ่นและKaszniak 2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลของกลุ่มบำบัดในพุทธศาสนา
อาการของโรคซึมเศร้า มีความสอดคล้องกับ
ผลลัพธ์ในผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากอาการของความวิตกกังวล ( rungreangkulkij &

กับ wongtakee , 2008 ) และการศึกษาอื่น ๆในประเทศตะวันตกใช้
mbct ( ทีสเดล et al . , 2000 ; มา&ทีสเดล
2004 , คิงส์ตัน , et al . , 2007 ) และการกระทำ ( เฮย์
et al . , 2006 ) นอเลิน hoeksema ( 1991 ) เน้น
ความสำคัญของการใคร่ครวญในความเสี่ยง
ภาวะซึมเศร้าคล้ายกับพุทธศาสนาสอนว่า
ทุกข์ ( ในกรณีนี้ , ภาวะซึมเศร้า )
มาจากผู้ป่วยโลภและยึดติดกับ
สิ่งและผู้ป่วยไม่สามารถที่จะยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นได้
( ตันไพจิตร , 2005 )
พุทธกลุ่มบำบัดในการศึกษานี้คือสัจธรรม ( rungreangkulkij
4
wongtakee & , 2008 )อริยสัจก่อนช่วยผู้ป่วย
และกลุ่มผู้นำที่จะเข้าใจคนทุกข์ ใน
อริยสัจที่สอง กลุ่มผู้นำสอน
ผู้ป่วยที่จะเข้าใจสาเหตุของทุกข์เช่น
cravings . ในอริยสัจ 3 กลุ่ม
ผู้นำและผู้ป่วยตั้งเป้าหมายเพื่อลดอาการของโรคซึมเศร้า
, และในที่สุดผู้นำกลุ่ม
สอนผู้ป่วยฝึกสติเพื่อลด
ทุกข์ในอริยสัจ 4 สติ
ฝึกช่วยให้ผู้ป่วยตระหนักใจ

หายไปในขณะที่ค่อยๆขยับความสนใจกับร่างกาย เพิ่มความสามารถในการพัก
ภายในปัจจุบัน ( พุทธทาสภิกขุ , 1995 ) .
นี้มีผลในการควบคุมอารมณ์ ( (
& kaszniak , 2006 )