Evidence for the emotion specificit

Evidence for the emotion specificity hypothesis comes primarily from a study by Rojahn, Rabold, et al. (1995). These
authors compared the performance of a group of adults with ID with that of a group of ‘mental age matched’ (i.e. matched on
a measure of cognitive ability) children and a group of adults without ID on an emotion recognition task and a control task
(estimating the age of individuals from pictures). The authors noted that the two tasks had equivalent task demands and only
differed in terms of the cues used to discriminate either emotion or age. They found that the group of adults with ID were
significantly impaired in recognising emotions (happy, sad and neutral expressions) in comparison with the group of mental
age matched controls and that this impairment was not evident on the control task, i.e. recognising if a picture depicted a
person who was young or old.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักฐานสำหรับอารมณ์ความจำเพาะสมมติฐานมาจากการศึกษา โดย Rojahn, Rabold, et al. (1995) เหล่านี้ผู้เขียนเปรียบเทียบประสิทธิภาพการทำงานของกลุ่มผู้ใหญ่ด้วย ID ที่กลุ่ม 'อายุจิตจับคู่' (เช่นจับคู่บนการวัดความสามารถทางปัญญา) เด็กและกลุ่มผู้ใหญ่ไม่ ID ในงานมีการรับรู้อารมณ์และควบคุมงาน(ประมาณอายุของบุคคลจากภาพ) ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่า งานที่สองมีความต้องการงานเทียบเท่า และเท่านั้นแตกต่างกันในแง่ของสัญลักษณ์ที่ใช้ในการแยกแยะอารมณ์หรืออายุ พวกเขาพบว่า กลุ่มผู้ใหญ่ด้วย IDความบกพร่องในตระหนักถึงอารมณ์ความรู้สึก (นิพจน์ที่มีความสุข เศร้า และกลาง) เมื่อเปรียบเทียบกับกลุ่มทางจิตอย่างมีนัยสำคัญอายุตรงควบคุมและด้อยค่านี้ก็ไม่ชัดเจนในงานควบคุม ตระหนักถึงเช่นถ้ารูปภาพคนหนุ่มสาว หรือเก่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักฐานสำหรับสมมติฐานอารมณ์ความจำเพาะมาส่วนใหญ่มาจากการศึกษาโดย Rojahn, Rabold, et al (1995) เหล่านี้
เขียนเมื่อเทียบกับผลการดำเนินงานของกลุ่มผู้ใหญ่ที่มี ID กับที่ของกลุ่มอายุจิตจับคู่ '(เช่นการจับคู่ใน
การวัดความสามารถทางปัญญา) เด็กและกลุ่มของผู้ใหญ่โดยไม่ต้อง ID บนเป็นงานที่ได้รับการยอมรับอารมณ์และงานควบคุม
(การประเมินอายุของบุคคลจากภาพ) ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าทั้งสองงานมีความต้องการงานที่เทียบเท่าและมีเพียง
ความแตกต่างกันในแง่ของการชี้นำที่ใช้ในการเลือกปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งหรืออารมณ์อายุ พวกเขาพบว่ากลุ่มของผู้ใหญ่ที่มี ID ที่ถูก
การด้อยค่าอย่างมีนัยสำคัญในการรับรู้อารมณ์ความรู้สึก (มีความสุขเศร้าและเป็นกลางแสดงออก) ในการเปรียบเทียบกับกลุ่มจิต
อายุที่ตรงกับการควบคุมและการด้อยค่านี้ไม่ได้ที่เห็นได้ชัดในงานควบคุมคือการตระหนักถึงถ้าภาพ เป็นภาพ
คนที่เป็นหนุ่มสาวหรือเก่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลักฐานสำหรับอารมณ์เฉพาะเจาะจงสมมติฐานมาเป็นหลักจากการศึกษาโดย rojahn rabold , et al . ( 1995 ) เหล่านี้ผู้เขียนเปรียบเทียบประสิทธิภาพของกลุ่มผู้ใหญ่ที่มี ID กับอายุจิตกลุ่ม " จับคู่ " ( เช่นการจับคู่บนวัดความสามารถทางพุทธิพิสัย ) เด็กและกลุ่มของผู้ใหญ่ที่ไม่มีบัตรประชาชน อารมณ์การรับรู้และควบคุมงานงาน( คำนวณอายุของแต่ละบุคคลจากรูปภาพ ) ผู้เขียนสังเกตว่าสองงานได้เทียบเท่างานที่ต้องการเท่านั้นแตกต่างในแง่ของคิวเคยให้อารมณ์หรือยุคแบ่งแยก พวกเขาพบว่า กลุ่มของผู้ใหญ่กับ id คือความบกพร่องในการตระหนักถึงทางอารมณ์ ( ความสุข เศร้า และเป็นกลางนิพจน์ ) ในการเปรียบเทียบกับกลุ่มของจิตอายุใกล้เคียงและการควบคุมที่บกพร่องนี้ไม่ได้เห็นในงานควบคุม เช่น ตระหนักถึง ถ้าภาพเป็นภาพคนที่เป็นหนุ่มสาวหรือเก่า