All those memories of his childhood

All those memories of his childhood revived in Koutarou and he was overcome with deep loneliness and an intense sense of loss. Koutarou had lost his mother once more.

“Damnit, I couldn't save her! I couldn't save mom!!”

Koutarou slammed his fist into the hard concrete. The strong blow tore his skin and blood poured out. It was possible that the flowing blood was a replacement for tears.

“I was just a little bit away!!”

Koutarou continued pounding his fist into the concrete, not giving a single care for the blood flowing out. He felt that if he didn't do that, his heart would break into pieces. It was only because he hurt himself like that the he was able to maintain his sanity.

“Even if you call me a knight, I can't save anyone!! History is still the same!! GOD DAMNIT!!”

Koutarou screamed. The sight of his mother dying in front of him once more was more painful than he could ever imagine. He couldn't save anyone. He couldn't be of help to anyone. Everything proceeded as if according to a script or history. Koutarou couldn't do anything. Overcome with that despairing feeling of helplessness, solitude and sense of loss, Koutarou looked like he would shatter if he was even touched.

“I'm sorry! I'm so sorry, Onii-chan!!”

However, there was someone who was protecting Koutarou as he looked like he'd fall apart. It was the young girl, Kii, who had desperately chased after Koutarou.

Not caring for her own clothes being bloodied, she held Koutarou's fist by her chest and embraced it with all her might. It was as if she was going to accept all of the feelings in his fist.

“It's, It's all Kii's fault!! If Kii hadn't run away from home, Onii-chan's mother...!! Onii-chan's mother would still...!!”

Kii couldn't stop herself from doing so as her soul screamed.

She felt responsible, she felt that it was all her fault that Koutarou's mother had died because Maya had captured her. And looking back at it, she had been captured because she ran away from home. Kii's selfish actions had deeply hurt Koutarou, which was a massive failure for Kii.

Kii understood Koutarou's feelings more than anyone. They were the same feelings that she had felt before she found her mother's star. She had felt the same despair and solitude herself.

More than anything however, Kii loved Koutarou. That was surely the young girl's immature first love. Her pure emotions screamed at her that she couldn't leave Koutarou alone. Something deep inside her screamed at her to save him.

“I promise you, Onii-chan!! Kii will never let you feel lonely!! Kii will always be by your side!! So, so..!”

Just like Koutarou had healed her heart, Kii felt that it was now her turn to heal his. Since she loved him more than anyone else, she accepted that role. She would always stay by his side so he wouldn't feel lonely. She would learn how to cook, she would do the cleaning and washing. She would do all of the things a mother would do. She wanted to pour her warmth into Koutarou. She believed that together they could save each other from solitude.

“So, please don't cry!! You're not lonely, Kii is here!! Kii will always protect you, Onii-chan!!”

Tears scattered as Kii screamed.

The pure, warm and gentle emotions jumped into the Koutarou's heart. And they gently wrapped his frozen and cracked heart.

“Kii-chan...”

Kii's desperate barely kept Koutarou's heart from breaking. Thanks to that, he managed to calm down a little. It wasn't like the sorrow of losing his mother had vanished, but he managed to recover from the shock of losing his mother twice.

Kii's clothes were dyed red with his blood, and tears streamed down her cheeks. Her body shook and her voice was desperate.

All of that let Koutarou know that he wasn't alone. At the same time, it turned into the power he needed to be able to stand up again.

“...Thank you, Kii-chan. I feel a little better... thanks to you.”

Koutarou somehow managed to smile at Kii.

“Onii-chan...”

After showing a stiff expression, Kii always showed a smile.

“I-I'm so glad... I'm sorry, I'm so sorry, Onii-chan... I am really, really sorry...”

Kii reached out and touched Koutarou's cheek. She gently wiped his tears away. Relieved to see Koutarou act like that, she let out tears of relief. But Koutarou wiped her tears away as well.

“You don't need to apologize. You didn't do anything wrong.”

“But, but!!”

“It's okay. Thank you, Kii-chan.”

“Onii-chan!! Uaaaa, aaaaaaaaaaaaaaaa!!”

Deeply moved, Kii threw herself at Koutarou and hugged him.

She cried for my sake...

Koutarou embraced Kii's trembling body, gently patted her back and felt grateful that she had cried for him.

And thanks to her crying first, he somehow managed to choke back his tears.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฟื้นฟูความทรงจำเหล่านั้นทั้งหมดของเขาใน Koutarou และเขาได้เอาชนะความเหงาลึกและลดความรุนแรง Koutarou ได้สูญเสียแม่ของเขาอีกครั้ง"ลงชื่อเข้า ไม่สามารถบันทึกของเธอ ไม่สามารถบันทึกแม่!!"Koutarou ถาโถมกำปั้นเป็นรูปธรรมยาก เป่าแรงฉีกเลือดเทออกและผิวของเขา มันเป็นไปได้ว่า เลือดไหล แทนน้ำตา"ผมเพียงเล็กน้อยเก็บ!!"Koutarou ต่อห้ำหั่นกำปั้นเป็นรูปธรรม ไม่ให้ดูแลเดียวเลือดไหลออกมา เขารู้สึกว่า ถ้าไม่ได้ทำที่ หัวใจของเขาจะตัดเป็นชิ้น มันเป็น เพราะเขาทำร้ายตัวเองเช่นว่า พระองค์สามารถรักษาสติของเขา"แม้ว่าคุณเรียกฉันอัศวิน ฉันไม่สามารถบันทึกทุกคน!! ประวัติจะยังคงเหมือนกัน!! พระเจ้าลงชื่อเข้า!!"Koutarou กรีดร้อง สายตาของแม่ของเขาตายต่อหน้าเขาอีกครั้งก็เจ็บปวดกว่าเขาไม่เคยคิด เขาไม่สามารถบันทึกได้ทุกคน เขาไม่สามารถให้ความช่วยเหลือทุกคน ทุกอย่างก็เดินเป็นตามสคริปต์หรือประวัติ Koutarou ไม่ทำอะไร เอาชนะความรู้สึกที่หวังวัย ความสันโดษ และความรู้สึกของการสูญเสีย Koutarou ดูเหมือนเขาจะแตกถ้าเขาสัมผัสได้"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ Onii จัง!! "อย่างไรก็ตาม ได้คนที่ถูกปกป้อง Koutarou เขาดูเหมือนเขาจะสลาย มันเป็นเด็กสาว คิอิซึ่ง ที่มีการไล่ล่าหลังจาก Koutarou หมดเธอไม่ดูแลเสื้อผ้าของเธอเองกำลัง bloodied กำปั้นของ Koutarou ที่จัดขึ้น โดยหน้าอกของเธอ และกอดกับเธออาจหมด ว่า เธอกำลังจะยอมรับความรู้สึกในกำปั้นทั้งหมดได้"ก็มี เป็นข้อบกพร่องของคิอิซึ่งทั้งหมด!! ถ้าคิอิซึ่งไม่ได้หนีออกจากบ้าน แม่ Onii-จัน...!! แม่ Onii-จันทร์จะยังคง...!! "คิอิซึ่งไม่สามารถหยุดตัวเองจากทำเป็นจิตวิญญาณของเธอกรีดร้องเธอรู้สึกรับผิดชอบ เธอรู้สึกว่า มันเป็นความผิดของเธอทั้งหมดที่แม่ของ Koutarou เสียชีวิตเนื่องจากมายาจับเธอ และมองย้อนกลับไปได้ เธอถูกจับ เพราะเธอหนีออกจากบ้าน การกระทำที่เห็นแก่ตัวของคิอิซึ่งได้ลึกเจ็บ Koutarou ซึ่งเป็นความล้มเหลวขนาดใหญ่สำหรับคิอิซึ่งคิอิซึ่งเข้าใจความรู้สึกของ Koutarou มากกว่าใคร พวกเขามีความรู้สึกเดียวกันว่า เธอมีรู้สึกก่อนเธอพบแม่ของดาว เธอได้รู้สึกสิ้นหวังและสันโดษตัวเองเหมือนกันมากขึ้นอย่างไรก็ตาม คิอิซึ่งรักการ Koutarou ที่ถูกก็เด็กสาวอ่อนรักแรก อารมณ์ที่บริสุทธิ์ของเธอกรีดร้องที่เธอว่า เธอไม่สามารถปล่อยให้ Koutarou คนเดียว บางสิ่งบางอย่างลึก ๆ ข้างในเธอกรีดร้องที่เธอบันทึกเขา"ผมสัญญากับคุณ Onii จัง!! คิอิซึ่งจะไม่ทำให้คุณรู้สึกโดดเดี่ยว!! คิอิซึ่งจะเคียงข้างคุณ!! ดังนั้น ดังนั้นการ! "เหมือนกับ Koutarou ได้หายได้ก็หัวใจ คิอิซึ่งรู้สึกว่า มันเป็นของเธอเปิดการรักษาของเขา เพราะเธอรักเขามากกว่าใคร เธอรับบทบาทที่ เธอจะเคียงข้างเขาอยู่เสมอดังนั้นเขาจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว เธอจะเรียนรู้วิธีการปรุงอาหาร เธอต้องทำความสะอาดและซักผ้า เธอจะทำทุกสิ่งที่คุณแม่จะทำอย่างไร เธออยากเทความอบอุ่นของเธอลงใน Koutarou เธอเชื่อว่า พวกเขาสามารถช่วยกันแต่จากความสันโดษ"ดังนั้น กรุณาอย่าร้องไห้!! คุณจะไม่โดดเดี่ยว คิอิซึ่งนี่!! คิอิซึ่งจะปกป้องคุณ Onii จัง!!"น้ำตากระจัดกระจายคิอิซึ่งกรีดร้องอารมณ์บริสุทธิ์ อบอุ่น และอ่อนโยนไปหัวใจของ Koutarou และพวกเขาค่อย ๆ ห่อหัวใจของเขาแช่แข็ง และแตก"คิอิซึ่งจานนี้... "คิอิซึ่งของหมดหวังแทบเก็บหัวใจของ Koutarou เนื่องจาก จากนั้น เขาได้สงบลงเล็กน้อย ไม่มีไหลเสียใจการสูญเสียแม่ของเขา แต่เขาจัดการเพื่อกู้คืนจากการกระแทกการสูญเสียแม่ของเขาสองครั้งเสื้อผ้าของคิอิซึ่งถูกย้อมสีแดง ด้วยเลือดของเขา และน้ำตาสตรีมลงแก้มของเธอ ร่างกายของเธอส่าย และเสียงของเธอก็หมดหวังทั้งหมดที่ให้ Koutarou ที่รู้ว่า เขาไม่ได้อยู่คนเดียว ในเวลาเดียวกัน มันกลายเป็นไฟเขาสามารถยืนขึ้นอีกครั้ง“... ขอบคุณ คิอิซึ่งจัง ผมรู้สึกได้ดีกว่าที่...ขอบคุณคุณ"Koutarou อย่างใดจัดการยิ้มที่คิอิซึ่ง" Onii จัง. ... "หลังจากแสดงนิพจน์แข็ง คิอิซึ่งแสดงให้เห็นรอยยิ้มเสมอ"ฉัน-ดีใจ... ขอโทษ ฉันขอโทษ Onii-จัน... ฉันจริง ๆ ขออภัยจริง ๆ... "คิอิซึ่งถึงออก และสัมผัสแก้มของ Koutarou เธอค่อย ๆ เช็ดน้ำตาของเขาไป โล่งใจดู Koutarou ที่ทำเช่นนั้น เธอให้ออกน้ำตาชื้น แต่ Koutarou เช็ดน้ำตาของเธอไปด้วย"คุณไม่จำเป็นต้องขออภัยด้วย คุณไม่ได้ทำอะไรผิด""แต่ แต่!! ""ก็โอเค ขอบคุณ คิอิซึ่งจัง""Onii จัง!! Uaaaa, aaaaaaaaaaaaaaaa !!"สะเทือน คิอิซึ่งโยนตัวเองที่ Koutarou และทุกกอดเขาร่ำไห้สาเกของฉัน...Koutarou กอดร่างกายของคิอิซึ่งตัวสั่น เบา ๆ patted เธอ และรู้สึกขอบคุณที่เธอร้องให้เขาและขอบคุณครั้งแรกเธอร้องไห้ เขาอย่างใดจัดการโชคกลับน้ำตาของเขา