FRESHWATER ECOSYSTEMS HAVE BEEN cri

FRESHWATER ECOSYSTEMS HAVE BEEN critical to sustaining life and establishing
civilizations throughout history. Humans rely on freshwater systems not only for
drinking water, but also for agriculture, transportation, energy production, industrial
processes, waste disposal, and the extraction of fish and other products. As a result of
this dependence, human settlements worldwide are concentrated near freshwater
ecosystems, with over half of the world’s population living within 20 km of a permanent
river (Small and Cohen, 1999).
In addition to humans, an enormous array of plants, animals, and microorganisms depend
on freshwater ecosystems for their survival. Although freshwater ecosystems contain
only 0.01% of the Earth’s water and cover a small fraction of the planet’s surface,
rivers, lakes and wetlands harbor a disproportionately high fraction of the Earth’s biodiversity.
Freshwater fishes alone account for over one-fourth of all living vertebrate
species. (McAllister et al., 1997).
Because freshwater ecosystems continuously channel precipitation from the surrounding
landscape through the interconnected lakes, rivers, and wetlands that lie below, they
can be surprisingly sensitive to distant activities. Increasing human water needs and extensive
land alteration has contributed to the decline of countless freshwater species.
Freshwater biodiversity is now more threatened than terrestrial biodiversity, and the projected
mean future extinction rate of North American freshwater animals is about five
times higher than for terrestrial animals, and comparable to predicted extinction rates
for tropical rainforest communities (Ricciardi and Rasmussen, 1999).
The long-term protection of freshwater species is largely dependent upon identifying
the underlying physical processes of freshwater systems that are most vulnerable to
change, and determining how changes in these physical features might affect the resident
flora and fauna. For this purpose, it is useful to divide freshwater ecosystems into
rivers, lakes, and wetlands. In this chapter, rivers and streams are considered to be channelized
bodies of water that generally display continuous flow, and lakes are relatively
still bodies of water that can be either connected (through rivers, streams, etc.) or isolated
from other bodies of water. Wetlands (also known as marshes, swamps, fens, bogs,
BUYING TIME: A USER'S MANUAL 203
CHAPTER 8
floodplains, or depressions) are areas where the water table is at or near the surface, and
vegetation is submerged for at least part of the year. Many, although not all, wetlands are
connected to or interact strongly with lakes and rivers.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ระบบนิเวศน้ำจืดมีความสำคัญต่อการประคับประคองชีวิต และสร้างอารยธรรมตลอดประวัติศาสตร์ มนุษย์พึ่งพาระบบน้ำจืดไม่ใช่น้ำดื่ม แต่ยังสำหรับการเกษตร ขนส่ง การผลิตพลังงาน อุตสาหกรรมกระบวนการ กำจัดขยะ และสกัดและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ เป็นผลมาจากนี้พึ่งพา จับคู่มนุษย์ทั่วโลกกำลังเข้มข้นใกล้ปลาระบบนิเวศ มีกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรโลกที่อาศัยอยู่ภายใน 20 กิโลเมตรของถาวรแม่น้ำ (ขนาดเล็กและโคเฮน 1999)นอกจากมนุษย์ อาร์เรย์ขนาดใหญ่ ของพืช สัตว์ จุลินทรีย์ขึ้นอยู่ในระบบนิเวศน้ำจืดเพื่อความอยู่รอดของพวกเขา ถึงแม้ว่าประกอบด้วยระบบนิเวศน้ำจืดเพียง 0.01% ของดินของน้ำ และครอบคลุมส่วนเล็ก ๆ ของพื้นผิวของดาวเคราะห์แม่น้ำ ทะเลสาบ และพื้นที่ชุ่มน้ำ harbor เศษสูงสลายของความหลากหลายทางชีวภาพของโลกบัญชีเดียวปลาน้ำจืดกว่าหนึ่งส่วนสี่ของสัตว์มีกระดูกสันหลังทั้งหมดของชีวิตสายพันธ์ (McAllister et al., 1997)เนื่องจากระบบนิเวศน้ำจืดช่องฝนจากการล้อมรอบอย่างต่อเนื่องแนวนอนผ่านจุดเชื่อมระหว่างทะเลสาบ แม่น้ำ และพื้นที่ชุ่มน้ำที่อยู่ด้านล่าง พวกเขาได้อย่างน่าแปลกใจที่สำคัญกิจกรรมห่างไกล เพิ่มความต้องการน้ำมนุษย์ และครอบคลุมแก้ไขที่ดินมีส่วนการลดลงของพันธุ์ปลามากมายน้ำจืดความหลากหลายทางชีวภาพถูกตอนนี้ยิ่งคุกคามความหลากหลายทางชีวภาพภาคพื้น และการคาดการณ์หมายถึง อัตราการสูญพันธุ์ในอนาคตของอเมริกาเหนือสัตว์น้ำจืดคือห้าครั้งสูงกว่าสัตว์บกทั้งหลาย และเทียบเท่าอัตราการสูญพันธุ์ที่คาดการณ์สำหรับชุมชนป่าฝนเขตร้อน (Ricciardi และ Rasmussen, 1999)การป้องกันระยะยาวพันธุ์ปลาเป็นส่วนใหญ่ขึ้นระบุกระบวนการทางกายภาพพื้นฐานของระบบน้ำจืดที่สุดเสี่ยงเปลี่ยนแปลง และการกำหนดวิธีการเปลี่ยนแปลงในลักษณะทางกายภาพเหล่านี้อาจส่งผลกระทบต่ออาศัยพืชและสัตว์ สำหรับวัตถุประสงค์นี้ มันมีประโยชน์ในการแบ่งระบบนิเวศน้ำจืดเป็นแม่น้ำ ทะเลสาบ และพื้นที่ชุ่มน้ำ ในบทนี้ แม่น้ำและลำธารจะถือว่าเป็น channelizedร่างกายของน้ำซึ่งโดยทั่วไปแสดงต่อเนื่อง และทะเลสาบค่อนข้างยังร่างกายของน้ำที่สามารถจะเชื่อมต่อ (ผ่านแม่น้ำ ลำธาร ฯลฯ) หรือแยกต่างหากจากร่างกายอื่น ๆ ของน้ำ พื้นที่ชุ่มน้ำ (หรือที่เรียกว่า marshes หนองน้ำ เฟนส์ bogsซื้อเวลา: คู่มือผู้ 203บทที่ 8floodplains หรือทราย) เป็นพื้นที่ตารางน้ำอยู่ที่ หรือ ใกล้พื้น ผิว และพืชแช่ในส่วนน้อยของปีนั้น มาก แต่ไม่ทั้งหมด พื้นที่ชุ่มน้ำเชื่อมต่อกับ หรือโต้ตอบขอกับทะเลสาบและแม่น้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ระบบนิเวศน้ำจืดถูกวิจารณ์ในการดำรงชีวิตและการสร้างอารยธรรมตลอดประวัติศาสตร์
มนุษย์ต้องพึ่งพาระบบน้ำจืดไม่เพียง
แต่สำหรับน้ำดื่มแต่ยังเพื่อการเกษตร, การขนส่ง,
การผลิตพลังงานอุตสาหกรรมกระบวนการกำจัดของเสียและการสกัดของปลาและผลิตภัณฑ์อื่นๆ อันเป็นผลมาจากการพึ่งพาอาศัยกันนี้ตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ทั่วโลกมีความเข้มข้นอยู่ใกล้น้ำจืดระบบนิเวศที่มีมากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรโลกที่อาศัยอยู่ภายใน20 กิโลเมตรของถาวรแม่น้ำ(ขนาดเล็กและโคเฮน, 1999). นอกจากมนุษย์อาร์เรย์มหาศาลของพืช สัตว์และจุลินทรีย์ขึ้นต่อระบบนิเวศน้ำจืดเพื่อความอยู่รอดของพวกเขา แม้ว่าระบบนิเวศน้ำจืดที่มีเพียง 0.01% ของน้ำของโลกและครอบคลุมส่วนเล็ก ๆ ของพื้นผิวของดาวเคราะห์ของแม่น้ำทะเลสาบและพื้นที่ชุ่มน้ำท่าเรือส่วนสูงสัดส่วนของความหลากหลายทางชีวภาพของโลก. ปลาน้ำจืดบัญชีอยู่คนเดียวมานานกว่าหนึ่งในสี่ของสัตว์มีกระดูกสันหลังมีชีวิตทุกชนิด. (McAllister et al., 1997). เพราะระบบนิเวศน้ำจืดอย่างต่อเนื่องช่องตกตะกอนจากรอบภูมิทัศน์ผ่านทะเลสาบที่เชื่อมต่อแม่น้ำและพื้นที่ชุ่มน้ำที่อยู่ด้านล่างที่พวกเขาสามารถเป็นที่น่าแปลกใจที่มีความสำคัญกับกิจกรรมที่ห่างไกล การเพิ่มขึ้นของความต้องการน้ำของมนุษย์และครอบคลุมการเปลี่ยนแปลงที่ดินได้มีส่วนร่วมในการลดลงของน้ำจืดชนิดนับไม่ถ้วน. ความหลากหลายทางชีวภาพน้ำจืดอยู่ในขณะนี้ถูกคุกคามมากกว่าความหลากหลายทางชีวภาพทั่วโลกและคาดว่าค่าเฉลี่ยอัตราการสูญพันธุ์ในอนาคตของสัตว์น้ำจืดในอเมริกาเหนือประมาณห้าครั้งสูงกว่าสำหรับสัตว์บกและเทียบเท่ากับคาดการณ์อัตราการสูญเสียให้กับชุมชนป่าฝนเขตร้อน (Ricciardi และรัสมุส, 1999). การป้องกันในระยะยาวของสายพันธุ์น้ำจืดเป็นส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการระบุกระบวนการทางกายภาพพื้นฐานของระบบน้ำจืดที่มีความเสี่ยงมากที่สุดในการเปลี่ยนแปลงและการกำหนดวิธีการเปลี่ยนแปลงในลักษณะทางกายภาพเหล่านี้อาจมีผลต่อถิ่นที่อยู่ในพืชและสัตว์ เพื่อจุดประสงค์นี้จะเป็นประโยชน์ในการแบ่งระบบนิเวศน้ำจืดลงไปในแม่น้ำทะเลสาบและพื้นที่ชุ่มน้ำ ในบทนี้แม่น้ำและลำธารจะถือว่าเป็น channelized แหล่งน้ำที่มักแสดงการไหลอย่างต่อเนื่องและทะเลสาบที่ค่อนข้างร่างกายยังคงมีน้ำที่สามารถเชื่อมต่อทั้ง (ผ่านแม่น้ำลำธาร ฯลฯ ) หรือแยกจากหน่วยงานอื่นๆ ของน้ำ . พื้นที่ชุ่มน้ำ (หรือเรียกว่าบึงหนองน้ำหนองน้ำอึซื้อเวลา: MANUAL ของผู้ใช้ 203 หมวด 8 ที่ราบน้ำท่วมถึงหรือหดหู่) เป็นพื้นที่ที่มีน้ำอยู่ในหรือใกล้กับพื้นผิวและพืชผักที่จมอยู่ใต้น้ำสำหรับอย่างน้อยส่วนหนึ่งของปี หลายคนถึงแม้จะไม่ทุกพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีการเชื่อมต่อกับหรือโต้ตอบอย่างยิ่งกับทะเลสาบและแม่น้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ระบบนิเวศน้ำจืดได้รับการรักษาชีวิต และสร้างอารยธรรม
ตลอดประวัติศาสตร์ มนุษย์ต้องพึ่งพาระบบน้ำจืด ไม่เพียง แต่สำหรับ
ดื่มน้ำ แต่ยังสำหรับการเกษตร การขนส่ง การผลิตพลังงาน , อุตสาหกรรม
กระบวนการกำจัดของเสียและการสกัดของปลาและผลิตภัณฑ์อื่น ๆ ผลของ
การพึ่งพานี้การตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ทั่วโลกเข้มข้นใกล้ระบบนิเวศน้ำจืด
, ที่มีมากกว่าครึ่งหนึ่งของประชากรของโลกที่อาศัยอยู่ภายใน 20 กิโลเมตร จากแม่น้ำถาวร
( ขนาดเล็กและโคเฮน , 1999 ) .
นอกจากมนุษย์ มหาศาลเรย์ของพืช สัตว์ และจุลินทรีย์ที่อาศัยในระบบนิเวศน้ำจืด
เพื่อความอยู่รอดของพวกเขา . ถึงแม้ว่าระบบนิเวศน้ำจืดมีเพียง
01 % ของโลก น้ำและครอบคลุมส่วนเล็ก ๆของพื้นผิวของดาวเคราะห์
แม่น้ำ ทะเลสาบ และพื้นที่ท่าเรือส่วนสูงเกินของโลก ความหลากหลายทางชีวภาพ
ปลาคนเดียวบัญชีสำหรับมากกว่าหนึ่งในสี่ของชีวิตทั้งหมดของสัตว์มีกระดูกสันหลัง
ชนิด ( McAllister et al . , 1997 ) .
เพราะฝนช่องระบบนิเวศน้ำจืดจากรอบ
อย่างต่อเนื่องแนวนอนผ่านเชื่อมต่อระหว่างทะเลสาบ แม่น้ำและชายเลนที่อยู่ด้านล่างพวกเขา
สามารถประหลาดใจที่มีกิจกรรมที่ห่างไกล การเพิ่มความต้องการและการเปลี่ยนแปลงของน้ำที่ดินกว้างขวาง
มีส่วนในการลดลงของชนิดปลาที่นับไม่ถ้วน จืดความหลากหลายทางชีวภาพ
ตอนนี้มีขู่มากกว่าสัตว์บก ความหลากหลายทางชีวภาพ และคาดว่า
หมายถึงอัตราการสูญพันธุ์ในอนาคตสัตว์น้ำจืดอเมริกาเหนือคือ 5
ครั้งสูงกว่าสัตว์บก และใกล้เคียงกับคาดการณ์อัตราการสูญพันธุ์
สำหรับป่าฝนเขตร้อนชุมชน ( ricciardi กับราสมัสเซ่น , 1999 ) .
คุ้มครองระยะยาวของชนิดปลาเป็นส่วนใหญ่ขึ้นอยู่กับการระบุ
ต้นแบบกระบวนการทางกายภาพของระบบน้ำจืดที่มีความเสี่ยงมากที่สุด

เปลี่ยนและกำหนดวิธีการในการเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติทางกายภาพเหล่านี้อาจส่งผลกระทบต่อผู้อยู่อาศัย
ฟลอร่าและพืช สำหรับวัตถุประสงค์นี้ เป็นประโยชน์ในการแบ่งระบบนิเวศน้ำจืดใน
แม่น้ำ ทะเลสาบ และพื้นที่ชุ่มน้ํา ในบทนี้ แม่น้ำและลำธารเป็น channelized
ร่างของน้ำ โดยทั่วไปแสดงการไหลอย่างต่อเนื่องและทะเลสาบค่อนข้าง
ยังแหล่งน้ำที่สามารถเชื่อมต่อ ( ผ่านแม่น้ำ ลำธาร ฯลฯ ) หรือแยก
จากเนื้ออื่น ๆของน้ำ ชายเลน ( หรือเรียกว่า บึง บึง ไปที่เขตสงวน bogs
, , ซื้อเวลา : ผู้ใช้คู่มือ 203

บทที่ 8 Gardner , หรือทะเล ) เป็นบริเวณที่น้ำโต๊ะอยู่ที่หรือใกล้พื้นผิวและ
พืชเป็นมิดสำหรับอย่างน้อยส่วนหนึ่งของปี มากมาย แม้จะไม่ทั้งหมด ชายเลนมี
เกี่ยวข้องหรือโต้ตอบอย่างมากกับทะเลสาบและแม่น้ำ