5th July201505PostI remember…For Ch

5th July
2015
05Post
I remember…
For Christmas when I was 7, I asked for a Barbie doll house (my friend had one, and I was enamored by the elevator). In the weeks before Christmas, the biggest present I’d ever seen to date was wrapped in the corner of the living room (of course, it was too large to fit under the tree). I hoped beyond hope that I knew what it was. On Christmas Day, when my sister and I opened it, there stood a generic doll house, sans elevator. I remember as a child knowing that that wasn’t what I had asked for, but that my parents probably either didn’t know the difference or used all the money they could for it. I was thankful, and it still got a lot of play time. But I never told them of that slight twinge of disappointment since I knew it would break their hearts. And I didn’t want to look ungrateful. What a perceptive child I was.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5 กรกฎาคม201505Postฉันจำได้สำหรับเทศกาลคริสต์มาสเมื่อผม 7 ถามหาบ้านตุ๊กตาบาร์บี้ (เพื่อนของฉันมีหนึ่ง และฉันถูกติดตามลิฟต์) ในสัปดาห์ก่อนคริสต์มาส ปัจจุบันที่ใหญ่ที่สุดที่ฉันเคยเห็นวันถูกห่อในมุมของห้องนั่งเล่น (แน่นอน มันใหญ่เกินไปให้พอดีกับใต้) ฉันหวังเหลือ hope ว่า ฉันรู้สิ่งที่มันเป็น ในวันคริสมาสต์ เมื่อน้องสาวของฉันและฉันเปิด ยืนบ้านตุ๊กตาทั่วไป นอยซานส์ลิฟท์ ผมจำได้ว่า เป็นเด็กที่รู้ว่า ที่ไม่อะไรมาถามใน แต่ว่า พ่อคงไม่ทราบความแตกต่าง หรือใช้เงินทั้งหมดแต่ไม่มัน ผมขอบคุณ และยังมีเวลาเล่น แต่ฉันไม่เคยบอกว่า ของ twinge ที่เล็กน้อยของความผิดหวัง เพราะผมรู้ว่า มันจะทำลายหัวใจของพวกเขา และไม่อยากดู ungrateful เด็กตาต่ำสิ่งที่ฉันเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5 กรกฎาคม 2558 05post


ผมจำได้ . . . . . . .
สำหรับคริสต์มาสตอนผม 7 ขวบ ผมถามสำหรับตุ๊กตาบาร์บี้บ้าน ( เพื่อนของฉันมีหนึ่งและฉันตกหลุมรักลิฟต์ ) ในสัปดาห์ก่อนวันคริสต์มาส ของขวัญที่ใหญ่ที่สุดที่ผมเคยเห็นในวันที่ถูกห่อในมุมของห้องนั่งเล่น ( แน่นอน มันเป็นขนาดใหญ่เกินไปให้พอดีกับใต้ต้นไม้ ) ฉันหวังเหนือ หวัง ว่า ฉัน รู้ว่ามันคืออะไร ในวันคริสต์มาสเมื่อน้องสาวของฉันและฉันเปิดมัน ก็อยู่บ้าน ตุ๊กตาทั่วไป พร้อมกับลิฟต์ ผมจำได้ว่าเป็นเด็กไม่รู้ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันถาม แต่พ่อแม่คงเหมือนกันไม่รู้ว่ามันต่างกัน หรือใช้เงินทั้งหมดที่พวกเขาสามารถให้มัน ฉันรู้สึกขอบคุณ และมันยังคงมีมากเวลาเล่นแต่ผมไม่เคยบอกเขาว่าเจ็บใจเล็กน้อยที่น่าผิดหวัง เพราะผมรู้ว่ามันทำลายหัวใจของพวกเขา และฉันไม่ต้องการที่จะดูอกตัญญู สิ่งที่เข้าใจลูกฉัน