The risk of type 2 diabetes increas

The risk of type 2 diabetes increases with age,
approximately half of all type 2 diabetes cases occurring
in patients older than 55 years(Malaysian Diabetes Association,
2006). Type 2 diabetes can also have a psychological
impact; patients with diabetic complication are hospitalized
1.5–3 times more often than patients without the disease
(Leonard et al., 2004). Studies have indicated that the
disease is under reported on death certificates, mainly in
elderly patients with multiple chronic conditions (Malaysian
Diabetes Association, 2006).
The major problem in diabetes management is the
patient’s attitude towards their illness, because they have
different ideas and beliefs. Patients who gain knowledge
about self-care disease management do not always implement
the desired behavioral changes. Azimah et al. (2009)
state that educational sessions for diabetes patients attending
health centers need to be reviewed and improved, just as
important are the counseling skills of the educators, which
also need careful attention.
Self-efficacy concepts are beliefs about individuals’
capabilities to produce designated levels of performance
that exercise influence over events that affect their lives
(Bandura, 1994). Self-efficacy theory provides a scientific
rationale for strategies that have the potential to enhance
individuals’ self-confidence in their ability to undertake
behavioral change (Wu et al., 2007). This definition makes it
clear that an individual’s self-efficacy is related to specific
situations and tasks, such as self-care management in type 2
diabetes (Lenz & Shortridge-Baggett, 2002).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความเสี่ยงของชนิดที่ 2 โรคเบาหวานเพิ่มขึ้นกับอายุ,
ประมาณครึ่งหนึ่งของชนิดที่ 2 กรณีโรคเบาหวานที่เกิดขึ้นในผู้ป่วย
ที่มีอายุมากกว่า 55 ปี (สมาคมโรคเบาหวานมาเลเซีย
2006) เบาหวานชนิดที่ 2 ยังสามารถมีผลกระทบทางจิตวิทยา
; ผู้ป่วยที่มีภาวะแทรกซ้อนโรคเบาหวานได้รับการรักษาในโรงพยาบาล
1.5-3 ครั้งบ่อยกว่าผู้ป่วยที่ไม่มีโรค
(ลีโอนาร์, et al, 2004.) การศึกษาได้แสดงให้เห็นว่า
โรคที่อยู่ภายใต้การรายงานในใบรับรองการเสียชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในผู้ป่วยสูงอายุ
ที่มีโรคเรื้อรังหลาย (มาเลเซีย
สมาคมโรคเบาหวาน, 2006).
ปัญหาใหญ่ในการจัดการโรคเบาหวานคือทัศนคติของผู้ป่วย
ต่อการเจ็บป่วยของพวกเขาเพราะพวกเขามีความคิดที่แตกต่างกัน
และความเชื่อ . ผู้ป่วยที่ได้รับ
ความรู้เกี่ยวกับการจัดการโรคการดูแลตนเองไม่เคยใช้
ที่ต้องการการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม อัล Azimah et (2009) รัฐ
ที่ประชุมให้ความรู้สำหรับผู้ป่วยโรคเบาหวานที่เข้าร่วมศูนย์สุขภาพ
จะต้องมีการทบทวนและปรับปรุงให้ดีขึ้นเช่นเดียว
ที่สำคัญทักษะการให้คำปรึกษาของนักการศึกษาซึ่ง
ยังต้องเอาใจใส่และระมัดระวัง.
แนวคิดตนเองประสิทธิภาพเป็นความเชื่อที่เกี่ยวกับบุคคล ความสามารถในการผลิต
ระดับที่กำหนดของประสิทธิภาพการทำงาน
อิทธิพลของการออกกำลังกายที่ผ่านเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อชีวิต
(Bandura, 1994) ของพวกเขา ทฤษฎีตนเองประสิทธิภาพให้เหตุผล
วิทยาศาสตร์สำหรับกลยุทธ์ที่มีศักยภาพในการเพิ่มบุคคล '
ความมั่นใจในตนเองในความสามารถของพวกเขาที่จะดำเนินการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
(Wu et al., 2007) คำนิยามนี้ทำให้
ที่ชัดเจนว่าตนเองประสิทธิภาพของแต่ละบุคคลที่มีความเกี่ยวข้องกับสถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงและ
งานเช่นการจัดการตนเองในการดูแลชนิดที่ 2 โรคเบาหวาน
(พร& Shortridge-Baggett, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเสี่ยงของโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เพิ่มขึ้นกับอายุ,
ประมาณครึ่งหนึ่งของทั้งหมดพิมพ์ 2 กรณีโรคเบาหวานเกิดขึ้น
ในผู้ป่วยที่อายุมากกว่า 55 ปี (มาเลเซียสมาคมโรคเบาหวาน,
2006) โรคเบาหวานชนิดที่ 2 ยังได้มีจิตใจ
ผลกระทบ พยาบาลผู้ป่วยที่ มีภาวะแทรกซ้อนโรคเบาหวาน
1.5–3 เวลาบ่อยเกินผู้ป่วยโดยโรค
(Leonard et al., 2004) การศึกษามีระบุที่
ภายใต้มีรายงานโรคในใบรับรองตาย ส่วนใหญ่ใน
ผู้ป่วยสูงอายุ มีโรคเรื้อรังหลาย (มาเลเซีย
สมาคมโรคเบาหวาน 2006) .
เป็นปัญหาสำคัญในการจัดการโรคเบาหวาน
ทัศนคติของผู้ป่วยต่อความเจ็บป่วย เพราะพวกเขามี
ความคิดแตกต่างกันและความเชื่อ ผู้ป่วยที่ได้รับความรู้
เกี่ยวกับสุขภาพโรค จัดการได้เสมอใช้
เปลี่ยนแปลงพฤติกรรมต้อง Azimah et al. (2009)
สถานะเซสชันที่ศึกษาในผู้ป่วยโรคเบาหวานร่วม
ศูนย์สุขภาพต้องตรวจทาน และปรับปรุง เพียงเป็น
นักการศึกษา ทักษะการให้คำปรึกษามีความสำคัญซึ่ง
ยัง ต้องระวังความสนใจ.
แนวคิดประสิทธิภาพตนเองมีความเชื่อเกี่ยวกับบุคคลความ
ความสามารถในการกำหนดระดับของประสิทธิภาพ
ที่ออกกำลังกายอิทธิพลส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเขา
(Bandura, 1994) ทฤษฎีประสิทธิภาพตนเองให้เป็นวิทยาศาสตร์
เหตุผลสำหรับกลยุทธ์ที่มีศักยภาพในการเพิ่ม
ของบุคคลมีความมั่นใจในความสามารถในการดำเนินการ
(Wu et al., 2007) การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม คำนิยามนี้ทำให้
ชัดเจนว่า บุคคลของตนเองประสิทธิภาพจะเกี่ยวข้องเฉพาะการ
สถานการณ์และงาน เช่นการจัดการสุขภาพใน 2
โรคเบาหวาน (Lenz & Shortridge-Baggett, 2002)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเสี่ยงต่อการเกิดโรคเบาหวานชนิดที่ 2 เพิ่มขึ้นด้วยอายุ
ประมาณครึ่งหนึ่งของลูกหนี้เป็นโรคเบาหวาน ประเภท ที่ 2 ทั้งหมดเกิดขึ้น
ในผู้ป่วยอายุมากกว่า 55 ปี(เบาหวานการเชื่อมโยงมาเลเซีย
2006 ) เบาหวาน ประเภท ที่ 2 จะสามารถได้รับผลกระทบทางจิตวิทยา
ที่ยังมีผู้ป่วยที่มีโรคแทรกด้วยโรคเบาหวานเป็นหลอดเลือดสมองแตก
1.5 - 3 เท่ามากกว่าผู้ป่วยโดยไม่เป็นโรคที่
(( et al . 2004 ) การศึกษาได้ระบุว่าให้ตอบแทน
โรคตามรายงานในใบรับรองการตายโดยส่วนใหญ่เป็น
ซึ่งจะช่วยให้ผู้ป่วยเรื้อรังผู้สูงอายุโดยมีเงื่อนไขหลายเครื่อง(สมาคมชาวมาเลเซีย
เบาหวาน 2006 )..
ปัญหาสำคัญในการบริหารจัดการงานเป็นเบาหวานมี
ซึ่งจะช่วยให้ผู้ป่วยของทัศนคติต่อการเจ็บป่วยของพวกเขาเพราะพวกเขามีความเชื่อและความคิด
แตกต่างกันไป ผู้ป่วยที่ได้รับความรู้เกี่ยวกับการจัดการโรค
ซึ่งจะช่วยตัวเอง - การดูแลไม่ได้ใช้งานเสมอ
การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่ต้องการ. azimah et al . ( 2009 )
รัฐที่เซสชันเพื่อการศึกษาสำหรับผู้ป่วยโรคเบาหวานเข้าร่วมศูนย์
ซึ่งจะช่วย สุขภาพ ต้องได้รับการตรวจสอบและมีการปรับปรุงเพียง
ซึ่งจะช่วยเป็นสำคัญมีทักษะการให้คำปรึกษาเรื่องของนักการศึกษาที่
ยังจำเป็นต้องให้ความเอาใจใส่.
แนวความคิดแบบบริการตัวเอง - ประสิทธิภาพ มีความเชื่อเกี่ยวกับบุคคล'
ความสามารถในการผลิตระดับที่กำหนดของ ประสิทธิภาพ
ที่มีอิทธิพลต่อการใช้สิทธิมากกว่าเหตุการณ์ที่มีผลกระทบต่อชีวิตความเป็นอยู่ของเขา
( bandura 1994 ) ทฤษฎีด้วยตนเอง - ประสิทธิภาพ จัดให้บริการทางด้านวิทยาศาสตร์
ซึ่งจะช่วยพัฒนาสำหรับกลยุทธ์ที่มี ศักยภาพ ในการเพิ่ม ประสิทธิภาพ '
ผู้ใช้บริการแบบเฉพาะรายความมั่นใจในตัวเองในความสามารถของเขาในการดำเนินการ
ซึ่งจะช่วยเปลี่ยนพฤติกรรม( WU et al . 2007 ) คำนิยามนี้
ซึ่งจะช่วยทำให้ชัดเจนว่า ประสิทธิภาพ ของแต่ละบุคคลที่เกี่ยวข้องกับงานและ
สถานการณ์เฉพาะเช่นเบาหวานด้วยตนเองการดูแลการจัดการใน ประเภท 2
( lenz & shortridge-baggett 2002 )