He began to be nostalgic for someth

He began to be nostalgic for something. He read a lot of Roland Barthes. He wrote me long letters telling me about the death of the author, the death of us. Barthes argues the author, as a construct, is made up. It begins in the text, in the linguistic construction, in the reader. You can have multiple authors, multiple identities swirling in the great existential swamp. This seemed to frighten him. He once wrote, “I do not like to believe I’m a modernist, but I can’t get behind Barthes as liberating. He’s a death sentence.”

Hidden in the bathroom of a hotel, he passed me a well-worn leather flask. I took a swig of scotch, both of us pretending that we liked it because we were playing a bit. We were hiding from the debutante ball a half floor below, both of us escorting a friend to come out.

A drunken boy came in, an acquaintance of an acquaintance from Deerfield or something. He staggered, his shoes clacking on the green marble, and he thrashed to keep his balance. His arm landed on the wooden stall door, and with his wrist straight and firm, he fixed himself upright.

The boy introduced himself, and Apian introduced himself as me. I stood silently, wondering his game, wondering if I should tell the boy I was Apian or let the game continue. They exchanged pleasantries, as one does. They filled the room with hot air, talked of bowties, of girls, of society, of winter coats, of containers.

He told us that he had tripped acid in the Hamptons, and it had changed his life. He said he saw, “I am that I am,” written in the sand. He felt more complete, he said, more cohesive, more ready for his internship in insurance. “Most of my family’s in insurance,” Apian said, “It’s a bit of a nightmare. Tremendously risk averse. Hate any negative externalities. Like myself.”

The boy stumbled to the sink. He washed his hands. He gargled some mouthwash. He combed his hair. The modern luxuries of the bathroom at his disposal, he cleaned himself up, he washed away questions.

After the boy left, a deep silence ensued. Apian opened a window and began smoking a cigarette. The smoke hung in the air, made visible by the cold night. The space between us filled with grey matter.

“You know you should quit.”

More silence.

I curtly asked Apian about his decision to be me. He did not take this lightly. He said he was joking, that it was all game. He said I’d changed. He said I’d lost touch. He said I know longer knew who I was, who he was, how to play the game.
melyt.jpg

I told him I didn’t think that was true. He started pacing around the bathroom in a drunken fury, muttering at me of Barthes and Butler. I wasn’t moved.

His tone changed; he became manic. He said he was in on the joke, didn’t I understand? He was playing, writing himself new lines. He knew this wasn’t real. He hated the boy, hated all of that.

“He is who he is, eh? I proclaim him douchebag. His name is his name.”

I stood silently, looking distantly into the mirror, seeing straight through myself in all the smoke and mirrors. This killed me.

“Come on,” he looked pleadingly, “Yahweh, no way.”

He made a poor pun, and he knew it.

He took his notebook from his jacket pocket. Taking the cigarette from his mouth, he opened to the first page and pressed the end of the cigarette deeply into the center, stabbing the words and burning their edges. The paper smoldered as the cigarette went deeper and deeper into the notebook.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาเริ่มที่จะคิดหาสิ่ง อ่านของ Barthes โรแลนด์ เขาเขียนฉันยาวจดหมายบอกฉันเกี่ยวกับการตายของผู้เขียน การตายของเรา Barthes จนผู้เขียน เป็นการก่อสร้าง ถูกสร้างขึ้น เริ่มข้อความเป็น ก่อ สร้างภาษาศาสตร์ในเครื่องอ่าน คุณสามารถมีผู้เขียนหลายคน identities หมุนรอบในพรุ existential ดี นี้ดูเหมือนหลอกเขา เขาเคยเขียน "ฉันไม่อยากเชื่อฉันแบบ modernist แต่ฉันไม่รับหลัง Barthes เป็นปลด เขาเป็นประโยคตาย"ซ่อนอยู่ในห้องน้ำโรงแรม เขาผ่านฉันหนาวหนังอย่างดีสวมใส่ ผมเอา swig ของ scotch ทั้งที่เราอ้างว่า เราชอบมัน เพราะเราก็เล่นบิต เราถูกซ่อนจากประดับชั้นครึ่งด้านล่าง เราพาเพื่อนมาหาทั้งสอง มาชายขี้เมาใน มีความใกล้ชิดของคนรู้จัก จากบางนาตราด หรือบางสิ่งบางอย่าง เขา staggered, clacking บนหินอ่อนสีเขียว รองเท้าของเขา และเขา thrashed การรักษาความสมดุลของเขา แขนของเขาที่ดินประตูคอกไม้ และกับเขาข้อมือตรง และบริษัท เขาคงตัวเองตรงเด็กแนะนำตนเอง และ Apian แนะนำตัวเองเป็นฉัน ยืนเงียบ ๆ สงสัยว่า เกมของเขา สงสัยถ้า ฉันควรบอกเด็กฉันถูก Apian หรือให้ดำเนินการต่อเกม พวกเขาแลกเปลี่ยน pleasantries เป็นหนึ่งไม่ พวกเขาเติมห้อง มีอากาศร้อน การพูดคุยของ bowties ของสาว สมาคม เสื้อหนาว ภาชนะเขาบอกเราว่า เขามี tripped กรด Hamptons และมันได้เปลี่ยนชีวิตของเขา เขากล่าวว่า เขาเห็น "ฉันว่า ฉันเป็น เขียนทราย เขารู้สึกเพิ่มเติมสมบูรณ์ เขากล่าว เหนียวมากขึ้น มากขึ้นพร้อมสำหรับการฝึกงานของเขาในการประกันการ "ส่วนใหญ่ของครอบครัวของฉันในการประกันภัย Apian กล่าวว่า "มันเป็นความฝันร้าย อย่างเสี่ยง averse เกลียด externalities ลบใด ๆ ชอบตัวเอง" เด็ก stumbled เมื่อต้องการอ่าง เขาล้างมือของเขา เขา gargled น้ำยาบ้วนปากบาง เขาผึ้งที่เป็นไส้ของผม หรูหราทันสมัยของห้องน้ำที่เขา เขาล้างตัวเอง เขาน้ำถาม หลังจากเด็กชายซ้าย เงียบลึกตามมา Apian เปิดหน้าต่าง และเริ่มจุดบุหรี่สูบบุหรี่ ควันแขวนในอากาศ ทำให้มองเห็นช่วงกลางคืนเย็น ช่องว่างระหว่างเรากับเรื่องสีเทา"คุณรู้ว่า คุณควรเลิก" เงียบมากผม curtly ถาม Apian เกี่ยวกับการตัดสินใจของเขาให้ฉัน เขาไม่ได้เอานี้เบา ๆ เขากล่าวว่า เขาถูกหยอกล้อ ว่า มีเกมทั้งหมด เขากล่าวว่า ฉันมีการเปลี่ยนแปลง เขากล่าวว่า ฉันได้สูญเสียสัมผัส เขากล่าวว่า ฉันรู้อีกต่อไปรู้ที่ฉันเป็น ที่เขา วิธีการเล่นเกมmelyt.jpgผมบอกไม่ได้คิดที่เป็นจริง เขาเริ่ม pacing รอบน้ำในโกรธเมา muttering ที่ผมของ Barthes และพ่อบ้าน ผมไม่ได้ย้ายเสียงของเขาเปลี่ยนแปลง เขากลายเป็นคลั่งไคล้ เขากล่าวว่า เขาอยู่ในตลก ฉันไม่เข้าใจ เขาได้เล่น เขียนเองในบรรทัดใหม่ เขารู้ว่า นี้ไม่จริง เขาเด็กเกลียดชัง เกลียดชังให้"เขาเป็นผู้ที่กำลัง เอ๊ะ ฉันประกาศเขา douchebag ชื่อของเขาคือ ชื่อของเขา"ยืนเงียบ ๆ distantly มองเข้าไปในกระจก เห็นตรงผ่านตัวเองควันและกระจก นี้ฆ่าฉัน"โธ่ เขาดู pleadingly "พระยาห์เวห์ ไม่ "เขาทำให้ปั่นไม่ดี และเขารู้ เขาเอาสมุดบันทึกของเขาจากกระเป๋าเสื้อของเขา บุหรี่จากปากของเขา เขาเปิดไปหน้าแรก และกดปลายบุหรี่ลึกลงตัว แทงคำ และเขียนขอบ กระดาษ smoldered เป็นบุหรี่ไปลึก และลึกเข้าไปในโน้ตบุ๊ค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเริ่มที่จะคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาอ่านจำนวนมากที่โรลันด์เธ เขาเขียนจดหมายยาวฉันบอกฉันเกี่ยวกับการตายของผู้เขียน, การตายของเรา Barthes ระบุผู้เขียนที่เป็นโครงสร้างที่ทำขึ้น มันเริ่มต้นในข้อความในการก่อสร้างทางภาษาในการอ่าน คุณสามารถมีผู้เขียนหลายเฉพาะตัวหลายหมุนในบึงอัตถิภาวนิยมที่ดี นี้ดูเหมือนจะทำให้เขาตกใจ ครั้งหนึ่งเขาเคยเขียนไว้ว่า "ผมไม่ชอบที่จะเชื่อฉันสมัย ​​แต่ฉันไม่สามารถได้รับหลัง Barthes เป็นอิสระ เขาเป็นคนที่โทษประหารชีวิต. " ที่ซ่อนอยู่ในห้องน้ำของโรงแรมเขาผ่านฉันขวดหนังดีสวมใส่ ผมเอา swig ของสก็อต, เราทั้งสองทำท่าว่าเราชอบมันเพราะเรากำลังเล่นบิต เรากำลังซ่อนตัวจากลูกเปิดตัวชั้นครึ่งด้านล่างทั้งสองของเราพาเพื่อนที่จะออกมา. เด็กขี้เหล้าเมาเดินเข้ามาในความใกล้ชิดของความใกล้ชิดจาก Deerfield หรือบางสิ่งบางอย่าง เขาเดินโซเซ, รองเท้าของเขา clacking บนหินอ่อนสีเขียวและเขา thrashed จะรักษาความสมดุลของเขา แขนของเขาลงบนประตูคอกไม้และมีข้อมือของเขาตรงและ บริษัท ที่เขาได้รับการแก้ไขตัวเองตรง. เด็กแนะนำตัวเองและผึ้งแนะนำตัวเองกับผม ฉันยืนอยู่เงียบ ๆ สงสัยว่าเกมของเขาสงสัยว่าถ้าผมควรจะบอกเด็กผมเป็นผึ้งหรือให้เกมดำเนินต่อไป ที่พวกเขาแลกเปลี่ยนลอดเป็นหนึ่งไม่ พวกเขาเต็มไปด้วยห้องที่มีอากาศร้อน, พูดคุยของ bowties ของเด็กหญิงของสังคมของเสื้อฤดูหนาวของภาชนะบรรจุ. เขาบอกเราว่าเขาได้สะดุดกรดในแฮมป์ตันและมันมีการเปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา เขาบอกว่าเขาเห็นว่า "ผมว่าผม" เขียนในทราย เขารู้สึกว่าสมบูรณ์มากขึ้นเขากล่าวว่าเหนียวมากขึ้นพร้อมที่มากขึ้นสำหรับการฝึกงานของเขาในการประกัน "ส่วนใหญ่ของครอบครัวของฉันในการประกัน" ผึ้งกล่าวว่า "มันเป็นบิตของฝันร้าย มีความเสี่ยงอย่างมากเกลียดชัง เกลียดภายนอกเชิงลบใด ๆ เช่นเดียวกับตัวเอง. " เด็กสะดุดอ่างล้างจาน เขาล้างมือ เขา gargled น้ำยาบ้วนปากบาง เขาหวีผมของเขา หรูหราทันสมัยของห้องน้ำในการกำจัดของเขาเขาทำความสะอาดตัวเองขึ้นเขาล้างออกคำถาม. หลังจากที่เด็กซ้ายเงียบลึกเกิดขึ้น ผึ้งเปิดหน้าต่างและเริ่มสูบบุหรี่ ควันแขวนในอากาศทำให้มองเห็นโดยคืนหนาว ช่องว่างระหว่างเราเต็มไปด้วยเรื่องสีเทา. "คุณรู้ว่าคุณควรจะลาออก." เงียบเพิ่มเติม. ฉันถามห้วนผึ้งเกี่ยวกับการตัดสินใจของเขาที่จะเป็นฉัน เขาไม่ได้ใช้เวลานี้เบา ๆ เขาบอกว่าเขาล้อเล่นว่ามันเป็นเกมทั้งหมด เขาบอกว่าผมเปลี่ยนไป เขากล่าวว่าฉันหายไปสัมผัส เขากล่าวว่าฉันรู้ว่านานรู้ว่าผมเป็นใครที่เขาเป็นวิธีการเล่นเกม. melyt.jpg ผมบอกเขาว่าผมไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องจริง เขาเริ่มเดินไปเดินมารอบ ๆ ห้องน้ำในความโกรธเมาพึมพำที่ฉันของ Barthes และบัตเลอร์ ผมไม่ได้ย้าย. เสียงของเขาเปลี่ยน; เขาก็กลายเป็นความคลั่งไคล้ เขาบอกว่าเขาอยู่ในเรื่องตลกที่ไม่ได้ผมเข้าใจ? เขากำลังเล่น, การเขียนตัวเองสายใหม่ เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่ได้จริง เขาเกลียดเด็กเกลียดทุกที่. "เขาเป็นว่าเขาเป็นใครใช่มั้ย? ฉันขอประกาศว่าเขาเซ็กซี่ ชื่อของเขาคือชื่อของเขา. " ฉันยืนอยู่เงียบ ๆ มองไกลเข้าไปในกระจกเห็นตรงผ่านตัวเองในทุกควันและกระจก นี้ฆ่าฉัน. "Come on," เขามองอย่างอ้อนวอน "พระเยโฮวาไม่มีทาง." เขาทำให้ปุยากจนและเขารู้ว่ามัน. เขาเอาสมุดบันทึกของเขาจากกระเป๋าเสื้อของเขา การสูบบุหรี่จากปากของเขาเขาเปิดที่หน้าแรกและกดปลายของบุหรี่ลึกลงไปในศูนย์แทงคำพูดและการเผาไหม้ขอบของพวกเขา กระดาษ smoldered เป็นบุหรี่ไปลึกและลึกเข้าไปในโน๊ตบุ๊ค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเริ่มจะคิดถึงบางอย่าง เขาอ่านหนังสือของ Roland Barthes . เขาเขียนจดหมายยาวบอกฉัน เกี่ยวกับความตายของผู้เขียน เราตาย . Barthes แย้งผู้เขียน , สร้าง , สร้างขึ้น มันเริ่มต้นในข้อความในโครงสร้างภาษาในเครื่องอ่าน คุณสามารถมีหลายนักเขียน หลายตัวตนหมุนในหนองน้ำที่มีอยู่มากนี้ดูเหมือนจะทำให้เขากลัว เขาเคยเขียนว่า " ผมไม่อยากจะเชื่อว่าฉันเป็นคนสมัยใหม่ แต่ฉันไม่สามารถรับหลัง Barthes เป็นปลดปล่อย เขาเป็นประโยคตาย "

อยู่ในห้องน้ำของโรงแรมที่เขาเดินผ่านฉัน worn ดีหนัง ขวดเหล้า ฉันดื่มสก๊อต เราทั้งสองแกล้งว่าเราชอบมัน เพราะเราเล่นนิดหน่อย เราซ่อนจากงานนี้ลูกชั้นครึ่ง ด้านล่างเราทั้งสองพาเพื่อนออกมา

เด็กขี้เมาเข้ามารู้จักกับคนรู้จัก จาก เดียร์ฟิลด์ หรืออะไรสักอย่าง เขาซวนเซของเขารองเท้า clacking บนหินอ่อนสีเขียว และเขาทำร้าย เพื่อรักษาความสมดุลของเขา แขนของเขาลงบนประตูคอกไม้ และข้อมือเค้าตรงและมั่นคง เขาซ่อมเองตรง

เด็กชายแนะนำตัวเองและเกี่ยวกับผึ้งแนะนำตัวกับฉันผมยืนเงียบ สงสัยเกมของเขา , สงสัยว่าถ้าฉันควรจะบอกเด็กฉันเกี่ยวกับผึ้งหรือปล่อยให้เกมดำเนินต่อไป พวกเขาแค่คุยตามมารยาท เป็นใคร พวกเขาเต็มไปห้องที่มีอากาศร้อน พูดของ bowties , หญิง , สังคม , ฤดูหนาวตรา ภาชนะ .

เค้าบอกเราว่า เขาได้สะดุดกรดในแฮมป์ตัน และมันได้เปลี่ยนแปลงชีวิตของเขา เขาบอกว่า เขาเห็น " ฉัน ฉัน" เขียนไว้ในทราย เขารู้สึกสมบูรณ์มากขึ้น เขาบอกว่า ดูน่าสนใจมากขึ้น พร้อมสำหรับงานของเขาในการประกัน " ส่วนใหญ่ของครอบครัวของผมอยู่ในประกัน " เกี่ยวกับผึ้ง กล่าวว่า " มันเป็นบิตของฝันร้าย เป็นอย่างมาก ไม่ชอบความเสี่ยง เกลียดผลกระทบภายนอกเชิงลบใด ๆ ชอบเอง "

เด็กสะดุดไปจม เขาล้างมือของเขา เขาล้างปากบ้าง น้ำยาบ้วนปาก เขาหวีผมให้เขาทันสมัยหรูหราห้องน้ำที่เขาขายทิ้ง เค้าทำความสะอาดตัวเองขึ้น เขาซัดไปถาม

หลังจากที่เด็กออกไป ความเงียบลึกที่เกิด เกี่ยวกับผึ้งเปิดหน้าต่างและเริ่มสูบบุหรี่ ควันที่แขวนในอากาศ ทำให้สามารถมองเห็นได้ในเวลากลางคืนเย็น ช่องว่างระหว่างเราเต็มไปด้วยเรื่องสีเทา

" คุณรู้ว่าคุณควรลาออก "



ยิ่งเงียบฉันห้วนๆถามเกี่ยวกับผึ้งเกี่ยวกับการตัดสินใจของเขาที่จะเป็นฉัน เขาไม่ได้ใช้มันเบา ๆ เขาบอกว่าเขาล้อเล่น นั่นมันเป็นเกม เขาบอกว่าฉันเปลี่ยนไป เขาบอกว่าฉันแพ้สัมผัส เขากล่าวว่าฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร เค้าเป็นใคร วิธีเล่นเกมส์
melyt . jpg

ผมบอกเขาว่า ผมไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องจริง เขาเริ่มเดินรอบห้อง ในความมึนเมา พึมพำที่ฉันของ Barthes และคนรับใช้ผมไม่ได้ย้าย

น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป เขากลายเป็นความคลั่งไคล้ . เขาบอกว่าเขาอยู่ในทางตลก ผมไม่ได้เข้าใจมั้ย เขาเล่น เขียนเอง สายใหม่ เขารู้ว่านี้ไม่ใช่ของจริง เขาเกลียดเด็ก เกลียดเลย

" เขาคนนั้นคือใคร ? ? ? ข้าขอประกาศว่าเขา ไอ้กร๊วก ชื่อของเขาคือชื่อของเขา . "

ฉันยืนเงียบ มองสุดลูกหูลูกตา ในกระจกเห็นตรงผ่านตัวเองในควันและกระจก นี้ฆ่าฉัน

" มาสิ " เขาดูวิงวอน " พระเยโฮวาห์ ไม่มีทาง "

เขาทำไม่ดีปูน และเขารู้ว่ามัน

เขาเอาโน๊ตบุ๊คของเขาจากในกระเป๋าเสื้อของเขา เอาบุหรี่จากปากของเขา เขาเปิดไปหน้าก่อน แล้วกดปลายของบุหรี่ดูดเข้าไปในศูนย์ , แทงคำและการเขียนขอบของพวกเขากระดาษ smoldered เป็นบุหรี่ไปลึกและลึกเข้าไปในโน๊ตบุ๊ค .