Playing and Making Bronze Drums Dr.

Playing and Making Bronze Drums

Dr. Richard M. Cooler wrote in “The Art and Culture of Burma”: “When played, the drums were strung up by a cord to a tree limb or a house beam so that the tympanum hung at approximately a forty-five degree angle. The musician placed his big toe in the lower set of lugs to stabilize the drum while striking the tympanum with a padded mallet. Three different tones may be produced if the tympanum is struck at the center, edge, and midpoint. The cylinder was also struck but with long strips of stiff bamboo that produces a sound like a snare drum. The drums were not tuned to a single scale but had individualized sounds, hence they could be used effectively as a signal to summon a specific group to assemble. It is said that a good drum when struck could be heard for up to ten miles in the mountains. The drums were played continuously for long periods of time since the Karen believe that the tonal quality of a drum cannot be properly judged until it is played for several hours. [Source: “The Art and Culture of Burma,” Dr. Richard M. Cooler, Professor Emeritus Art History of Southeast Asia, Former Director, Center for Burma Studies =]

For the Karen, the bronze drums perform a vital service in inducing the spirits to bring the rains. When there is a drought, the Karens take the drums into the fields where they are played to make the frogs croak because the Karens believe that if the frogs croak, it is sign that rain will surely fall. Therefore, the drums are also known as "Karen Rain Drums" =

“The town of Nwe Daung, 15 kilometers south of Loikaw, capital of Kayah (formerly Karenni) State, is the only recorded casting site in Burma. Shan craftsmen made drums there for the Karens from approximately 1820 until the town burned in 1889. Karen drums were cast by the lost wax technique; a characteritic that sets them apart from the other bronze drum types that were made with moulds. A five metal formula was used to create the alloy consisting of copper, tin, zinc, silver and gold. Most of the material in the drums is tin and copper with only traces of silver and gold. The Karen made several attempts in the first quarter of the twentieth century to revive the casting of drums but none were successful. During the late 19th century, non-Karen hill people, attracted to the area by the prospect of work with British teak loggers, bought large numbers of Karen drums and transported them to Thailand and Laos. Consequently, their owners frequently incorrectly identify their drums as being indigenous to these countries. =

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เล่นและทำกลองสำริด ดร.ริชาร์ดเอ็มเย็นเขียน "ในศิลปะและวัฒนธรรมของพม่า": "เมื่อเล่น กลองได้เครียดขึ้น โดยสายกิ่งไม้หรือลำบ้านที่หน้าบันที่แขวนที่มุมสี่สิบห้าองศาประมาณนั้น นักดนตรีวางนิ้วหัวแม่เท้าของเขาในชุดล่างของเชื่อมเพื่อรักษาเสถียรภาพกลองขณะโดดเด่นหน้าบัน ด้วยค้อนที่เบาะ สามเสียงที่แตกต่างอาจจะสร้างถ้าถูกฟาดหน้าบัน ขอบ และจุดกึ่งกลาง กระบอกสูบยังหลง แต่แถบยาวของไม้ไผ่แข็งที่สร้างเสียงเช่นกลองสแนร์ กลองไม่ได้ปรับที่ขนาดเดียว แต่มีเสียงเป็นรายบุคคล ดังนั้น พวกเขาสามารถใช้ได้อย่างมีประสิทธิภาพเป็นสัญญาณเรียกกลุ่มที่ประกอบ มันบอกว่า อาจจะได้ยินกลองดีเมื่อหลงถึงสิบไมล์ในภูเขา กลองเล่นอย่างต่อเนื่องสำหรับระยะเวลานานเนื่องจากเผ่ากะเหรี่ยงเชื่อว่า คุณภาพของกลองโทนไม่สามารถถูกตัดสินจนกว่าจะมีเล่นหลายชั่วโมง [แหล่งที่มา: "ศิลปะและวัฒนธรรมของพม่า ดร. Richard M. Cooler ศาสตราจารย์กิตติคุณศิลปะประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อดีตกรรมการ ศูนย์พม่าศึกษา =] สำหรับกะเหรี่ยง กลองสำริดทำบริการสำคัญในการกระตุ้นให้เกิดวิญญาณนำฝน เมื่อมีความแห้งแล้ง ชาวกะเหรี่ยงที่ใช้กลองลงในเขตข้อมูลที่พวกเขาจะเล่นให้กบ croak เนื่องจากชาวกะเหรี่ยงเชื่อว่า ถ้ากบ croak เป็นสัญญาณว่าฝนจะตกแน่นอน ดังนั้น กลองจะเรียกว่า "กลอง กะเหรี่ยง ฝน" = “The town of Nwe Daung, 15 kilometers south of Loikaw, capital of Kayah (formerly Karenni) State, is the only recorded casting site in Burma. Shan craftsmen made drums there for the Karens from approximately 1820 until the town burned in 1889. Karen drums were cast by the lost wax technique; a characteritic that sets them apart from the other bronze drum types that were made with moulds. A five metal formula was used to create the alloy consisting of copper, tin, zinc, silver and gold. Most of the material in the drums is tin and copper with only traces of silver and gold. The Karen made several attempts in the first quarter of the twentieth century to revive the casting of drums but none were successful. During the late 19th century, non-Karen hill people, attracted to the area by the prospect of work with British teak loggers, bought large numbers of Karen drums and transported them to Thailand and Laos. Consequently, their owners frequently incorrectly identify their drums as being indigenous to these countries. =

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเล่นและการทำกลอง บรอนซ์ดร. ริชาร์ด เย็น เขียนไว้ใน " ศิลปะและวัฒนธรรมของพม่า " : " เมื่อเล่น กลอง ถูกแขวนไว้กับต้นไม้ โดยสายรยางค์หรือคานบ้าน จนเยื่อแก้วหูแขวนที่ประมาณ 45 องศา . นักดนตรีที่วางเท้าของเขาใหญ่ ในกลุ่มชุด lugs เพื่อทรงกลองในขณะที่กระแทกแก้วหูด้วยค้อนเบาะ สามเสียงที่แตกต่างกันอาจจะผลิต ถ้าเยื่อแก้วหูถูกฟาดที่ศูนย์ ขอบ และจุดกึ่งกลาง กระบอกที่ยังหลงแต่ด้วยรางไม้ไผ่ยาวแข็งที่ผลิตเสียงเหมือนบ่วงกลอง กลองไม่ปรับให้เป็นขนาดเดียวแต่ได้เฉพาะเสียง ดังนั้นพวกเขาสามารถนำไปใช้เป็นสัญญาณเพื่อเรียกกลุ่มที่เฉพาะเจาะจงในการประกอบ มันบอกว่าดี กลอง เมื่อหลง ได้ยินถึงสิบไมล์ในภูเขา กลองถูกบรรเลงอย่างต่อเนื่องเป็นระยะเวลานาน เนื่องจากชาวกะเหรี่ยงเชื่อว่าคุณภาพเสียงของกลองจะถูกตัดสินจนกว่าจะได้เล่นเป็นเวลาหลายชั่วโมง [ ที่มา : " ศิลปะและวัฒนธรรมของพม่า " ดร. ริชาร์ด เย็น , ศาสตราจารย์กิตติคุณประวัติศาสตร์ศิลปะเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ อดีต ผอ. ศูนย์พม่าศึกษา = ]สำหรับชาวกะเหรี่ยง บรอนซ์ กลอง ดำเนินการบริการสําคัญในการกระตุ้นจิตวิญญาณที่จะนำฝน . เมื่อมีภัยแล้ง กะเหรี่ยงใช้กลองลงในเขตข้อมูลที่พวกเขาจะเล่นให้กบตายเพราะชาวกะเหรี่ยงเชื่อว่าถ้ากบตาย มันเป็นสัญญาณว่าฝนก็จะตก ดังนั้น กลอง หรือที่เรียกว่า " ฝนกลองกะเหรี่ยง " =" เมืองเราดวง 15 กิโลเมตรทางทิศใต้ของ burma . kgm เมืองหลวงของรัฐกะยา ( เดิมรัฐคะเรนนี ) เป็นเพียงการหล่อบันทึกเว็บไซต์ในพม่า ฉาน ช่างทำกลอง มีกะเหรี่ยงจากประมาณ 1820 จนถึงเมืองเผาใน 1889 คาเรนกลองหล่อด้วยขี้ผึ้งหายเทคนิค ; characteritic ที่ชุดมันนอกเหนือจากอื่น ๆ กลองสัมฤทธิ์ชนิดที่ทำมาจากแม่พิมพ์ 5 โลหะ สูตรที่ใช้ในการสร้างโลหะผสมประกอบด้วยทองแดง ดีบุก สังกะสี เงิน และทอง มากที่สุดของวัสดุในกลอง คือ ดีบุกและทองแดง มีเพียงร่องรอยของเงินและทอง กะเหรี่ยงได้หลายครั้งในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 20 คืนชีพหล่อ กลอง แต่ไม่ประสบความสำเร็จ ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ไม่กะเหรี่ยงฮิลล์คนดึงดูดให้พื้นที่ โดยโอกาสในการร่วมงานกับคนตัดไม้ ไม้สัก อังกฤษ ซื้อตัวเลขขนาดใหญ่ของคาเรน กลอง และขนส่งไปประเทศไทยและประเทศลาว ดังนั้น เจ้าของมักไม่ถูกต้อง ระบุ กลองของพวกเขาเป็นชนพื้นเมืองไปยังประเทศเหล่านี้ =