ChaptersI’m not going to the Olympi

Chapters
I’m not going to the Olympics.

This is the reality of our sport and the story you don’t see on TV—we have 25 players on our Women’s National Team and we can only send 12. We’ve all trained, all made sacrifices, all worked for years together knowing the whole time that there’s a chance we won’t see our names on that final roster. But knowing what we’re getting into doesn’t mean it doesn’t hurt. I think it probably always will.

In the week or so after I learned I wouldn’t be in Rio I was sad and I cried but more than anything else I felt lost. Adrift. Like I had been on a four-year long voyage and we were finally nearing our destination when someone told me—actually, you don’t need to go the rest of the way. After four years of focusing solely on navigating this path, it was just over. I had put my heart into this and I just didn’t know how to take it back out.

But at some point, as the days have gone by, I realized that I’m still me. Being an Olympian would’ve changed my life but it never had the power to change that. Who I am has already been defined, not by the rosters I’ve made or the medals hanging in my room, but by the way I tried to approach every day—ready to work, to learn, and to serve my team in any way I could.

I gave everything—everything—I had, in the pursuit of this dream. And I say that not with bitterness but with conviction and with pride. I don’t regret one moment of it and I will not hang my head. Because dreaming big dreams, going all in and then falling just short doesn’t make you a failure. The failure lies in holding back and staying small.

So half of my teammates and I will watch from afar as our Olympic team goes after a medal in Rio. And I absolutely hope that they get it. This is my family. They represent everything that we’ve built and struggled for over the last four years. I love them, I wish them all the success and I will forever be grateful to be a part of Team USA.

And as for me—this isn’t where my story ends. This was just one chapter. One surreal, challenging, fantastic chapter. Now it’s time to write the next one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่
ผมไม่อยากจะไปแข่งขันกีฬาโอลิมปิก. นี้คือความเป็นจริงของการเล่นกีฬาของเราและเรื่องราวที่คุณไม่เห็นในทีวีเรามี 25 ผู้เล่นในทีมชาติของผู้หญิงของเราและเราสามารถส่ง 12. เราได้ผ่านการฝึกอบรมทั้งหมด ทุกเสียสละทำทั้งหมดทำงานร่วมกันมานานหลายปีรู้ตลอดเวลาว่ามีโอกาสที่เราจะไม่เห็นชื่อของเราในบัญชีรายชื่อสุดท้ายว่า แต่รู้ว่าสิ่งที่เราได้รับในไม่ได้หมายความว่ามันไม่เจ็บ ฉันคิดว่ามันอาจจะเสมอ. ในสัปดาห์หรือดังนั้นหลังจากที่ผมได้เรียนรู้ฉันจะไม่อยู่ในริโอฉันเสียใจและฉันร้องไห้ แต่มากกว่าสิ่งอื่นใดผมก็รู้สึกว่าหายไป ไม่มีจุดหมาย เหมือนฉันได้รับในสี่ปีการเดินทางนานและในที่สุดเราได้ใกล้ปลายทางของเราเมื่อมีคนบอกฉันจริงคุณไม่ต้องไปส่วนที่เหลือของวิธีการ หลังจากสี่ปีของการมุ่งเน้น แต่เพียงผู้เดียวเกี่ยวกับการสำรวจเส้นทางนี้มันเป็นเพียงแค่กว่า ฉันได้ใส่หัวใจของฉันเป็นแบบนี้และฉันก็ไม่รู้ว่าจะเอามันกลับออกมา. แต่ในบางจุดเป็นวันที่ได้ไปจากฉันตระหนักว่าฉันยังคงฉัน เป็นโอลิมเปียจะได้เปลี่ยนชีวิตของฉัน แต่มันไม่เคยมีอำนาจที่จะเปลี่ยนที่ ฉันเป็นใครได้รับการกำหนดไว้แล้วไม่ได้โดยกะที่ฉันได้ทำหรือเหรียญที่แขวนอยู่ในห้องของฉัน แต่โดยวิธีการที่ฉันพยายามที่จะเข้าใกล้ที่จะทำงานในการเรียนรู้และการให้บริการทีมงานของฉันในทางใด ๆ ทุกวันพร้อม ที่ฉันสามารถทำได้. ฉันให้ทุกอย่างทุกอย่างที่ฉันมีในการแสวงหาความฝันนี้ และผมบอกว่าไม่ได้อยู่กับความขมขื่น แต่ด้วยความเชื่อมั่นและด้วยความภาคภูมิใจ ฉันไม่เสียใจหนึ่งช่วงเวลาของมันและฉันจะไม่แขวนหัวของฉัน เพราะฝันฝันอันยิ่งใหญ่ไปทั้งหมดในและจากนั้นลดลงแค่สั้น ๆ ไม่ได้ทำให้คุณล้มเหลว ความล้มเหลวในการถือครองอยู่กลับมาและการเข้าพักขนาดเล็ก. ดังนั้นครึ่งหนึ่งของเพื่อนร่วมทีมของผมและผมจะดูจากระยะไกลเป็นทีมโอลิมปิกของเราไปหลังเหรียญในริโอ และฉันอย่างหวังว่าพวกเขาจะได้รับมัน นี่คือครอบครัวของฉัน. พวกเขาเป็นตัวแทนทุกอย่างที่เราได้สร้างขึ้นและต่อสู้มานานกว่าสี่ปีที่ผ่าน ฉันรักพวกเขาผมต้องการให้พวกเขาประสบความสำเร็จทั้งหมดและตลอดไปผมจะขอบคุณเป็นส่วนหนึ่งของทีมสหรัฐอเมริกาได้. และสำหรับฉันนี้ไม่ได้เป็นเรื่องของฉันที่ปลาย นี่เป็นเพียงบทหนึ่ง หนึ่งเหนือท้าทายบทที่ยอดเยี่ยม ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่จะเขียนหนึ่งต่อไป