MARBURY v. MADISON, 5 U.S. 137 (180

MARBURY v. MADISON, 5 U.S. 137 (1803)
5 U.S. 137 (Cranch)

WILLIAM MARBURY
v.
JAMES MADISON, Secretary of State of the United States.

February Term, 1803

AT the December term 1801, William Marbury, Dennis Ramsay, Robert Townsend Hooe, and William Harper, by their counsel [5 U.S. 137, 138] severally moved the court for a rule to James Madison, secretary of state of the United States, to show cause why a mandamus should not issue commanding him to cause to be delivered to them respectively their several commissions as justices of the peace in the district of Columbia.

This motion was supported by affidavits of the following facts: that notice of this motion had been given to Mr. Madison; that Mr. Adams, the late president of the United States, nominated the applicants to the senate for their advice and consent to be appointed justices of the peace of the district of Columbia; that the senate advised and consented to the appointments; that commissions in due form were signed by the said president appointing them justices, &c. and that the seal of the United States was in due form affixed to the said commissions by the secretary of state; that the applicants have requested Mr. Madison to deliver them their said commissions, who has not complied with that request; and that their said commissions are withheld from them; that the applicants have made application to Mr. Madison as secretary of state of the United States at his office, for information whether the commissions were signed and sealed as aforesaid; that explicit and satisfactory information has not been given in answer to that inquiry, either by the secretary of state, or any officer in the department of state; that application has been made to the secretary of the senate for a certificate of the nomination of the applicants, and of the advice and consent of the senate, who has declined giving such a certificate; whereupon a rule was made to show cause on the fourth day of this term. This rule having been duly served-- [5 U.S. 137, 139] Mr. Jacob Wagner and Mr. Daniel Brent, who had been summoned to attend the court, and were required to give evidence, objected to be sworn, alleging that they were clerks in the department of state, and not bound to disclose any facts relating to the business or transactions of the office.

The court ordered the witnesses to be sworn, and their answers taken in writing; but informed them that when the questions were asked they might state their objections to answering each particular question, if they had any.

Mr. Lincoln, who had been the acting secretary of state, when the circumstances stated in the affidavits occurred, was called upon to give testimony. He objected to answering. The questions were put in writing.

The court said there was nothing confidential required to be disclosed. If there had been, he was not obliged to answer it, and if he thought any thing was communicated to him confidentially he was not bound to disclose, nor was he obliged to state any thing which would criminate himself.

The questions argued by the counsel for the relators were, 1. Whether the supreme court can award the writ of mandamus in any case. 2. Whether it will lie to a secretary of state, in any case whatever. 3. Whether in the present case the court may award a mandamus to James Madison, secretary of state.

[5 U.S. 137, 153]

Mr. Chief Justice MARSHALL delivered the opinion of the court.

At the last term, on the affidavits then read and filed with the clerk, a rule was granted in this case, requiring the secretary of state to show cause why a mandamus [5 U.S. 137, 154] should not issue, directing him to deliver to William Marbury his commission as a justice of the peace for the county of Washington, in the district of Columbia.

No cause has been shown, and the present motion is for a mandamus. The peculiar delicacy of this case, the novelty of some of its circumstances, and the real difficulty attending the points which occur in it, require a complete exposition of the principles on which the opinion to be given by the court is founded.

These principles have been, on the side of the applicant, very ably argued at the bar. In rendering the opinion of the court, there will be some departure in form, though not in substance, from the points stated in that argument.

In the order in which the court has viewed this subject, the following questions have been considered and decided.

1. Has the applicant a right to the commission he demands?

2. If he has a right, and that right has been violated, do the laws of his country afford him a remedy?

3. If they do afford him a remedy, is it a mandamus issuing from this court?

The first object of inquiry is,

1. Has the applicant a right to the commission he demands?

His right originates in an act of congress passed in February 1801, concerning the district of Columbia.

After dividing the district into two counties, the eleventh section of this law enacts, 'that there shall be appointed in and for each of the said counties, such number of discreet persons to be justices of the peace as the president of the United States shall, from time to time, think expedient, to continue in office for five years. [5 U.S. 137, 155] It appears from the affidavits, that in compliance with this law, a commission for William Marbury as a justice of peace for the county of Washington was signed by John Adams, then president of the United States; after which the seal of the United States was affixed to it; but the commission has never reached the person for whom it was made out.

In order to determine whether he is entitled to this commission, it becomes necessary to inquire whether he has been appointed to the office. For if he has been appointed, the law continues him in office for five years, and he is entitled to the possession of those evidences of office, which, being completed, became his property.

The second section of the second article of the constitution declares, 'the president shall nominate, and, by and with the advice and consent of the senate, shall appoint ambassadors, other public ministers and consuls, and all other officers of the United States, whose appointments are not otherwise provided for.'

The third section declares, that 'he shall commission all the officers of the United States.'

An act of congress directs the secretary of state to keep the seal of the United States, 'to make out and record, and affix the said seal to all civil commissions to officers of the United States to be appointed by the president, by and with the consent of the senate, or by the president alone; provided that the said seal shall not be affixed to any commission before the same shall have been signed by the president of the United States.'

These are the clauses of the constitution and laws of the United States, which affect this part of the case. They seem to contemplate three distinct operations:

1. The nomination. This is the sole act of the president, and is completely voluntary.

2. The appointment. This is also the act of the president, and is also a voluntary act, though it can only be performed by and with the advice and consent of the senate. [5 U.S. 137, 156] 3. The commission. To grant a commission to a person appointed, might perhaps be deemed a duty enjoined by the constitution. 'He shall,' says that instrument, 'commission all the officers of the United States.'

The acts of appointing to office, and commissioning the person appointed, can scarcely be considered as one and the same; since the power to perform them is given in two separate and distinct sections of the constitution. The distinction between the appointment and the commission will be rendered more apparent by adverting to that provision in the second section of the second article of the constitution, which authorises congress 'to vest by law the appointment of such inferior officers as they think proper, in the president alone, in the courts of law, or in the heads of departments;' thus contemplating cases where the law may direct the president to commission an officer appointed by the courts or by the heads of departments. In such a case, to issue a commission would be apparently a duty distinct from the appointment, the performance of which perhaps, could not legally be refused.

Although that clause of the constitution which requires the president to commission all the officers of the United States, may never have been applied to officers appointed otherwise than by himself, yet it would be difficult to deny the legislative power to apply it to such cases. Of consequence the constitutional distinction between the appointment to an office and the commission of an officer who has been appointed, remains the same as if in practice the president had commissioned officers appointed by an authority other than his own.

It follows too, from the existence of this distinction, that, if an appointment was to be evidenced by any public act other than the commission, the performance of such public act would create the officer; and if he was not removable at the will of the president, would either give him a right to his commission, or enable him to perform the duties without it.

These observations are premised solely for the purpose of rendering more intelligible those which apply more directly to the particular case under consideration. [5 U.S. 137, 157] This is an appointment made by the president, by and with the advice and consent of the senate, and is evidenced by no act but the commission itself. In such a case therefore the commission and the appointment seem inseparable; it being almost impossible to show an appointment otherwise than by proving the existence of a commission: still the commission is not necessarily the appointment; though conclusive evidence of it.

But at what stage does it amount to this conclusive evidence?

The answer to this question seems an obvious one. The appointment being the s

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

MARBURY v. เมดิสัน 5 137 สหรัฐฯ (1803)5 สหรัฐฯ 137 (Cranch)WILLIAM MARBURY v เจมส์เมดิสัน เลขานุการของรัฐของสหรัฐอเมริกากุมภาพันธ์ระยะ 1803ในระยะเดือน 1801 ธันวาคม William Marbury เดนนิสแรมเซย์ โรเบิร์ตจัห Hooe และฮาร์ เปอร์ William โดยคำแนะนำของพวกเขา [5 สหรัฐฯ 137, 138] severally ย้ายศาลสำหรับกฎการ James เมดิสัน เลขานุการของรัฐของประเทศสหรัฐอเมริกา แสดงสาเหตุที่ทำไม mandamus ควรออกซึ่งเขาทำให้สามารถส่งไปตามลำดับของค่าคอมมิชชั่นหลายเป็น justices ของเดอะพีซในดิสตริกต์ออฟโคลัมเบียเคลื่อนไหวนี้ได้รับการสนับสนุน โดย affidavits ข้อเท็จจริงต่อไปนี้: ให้แจ้งการเคลื่อนไหวนี้ได้มอบให้นายเมดิสัน ว่า นาย Adams ประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา สายเสนอชื่อผู้สมัครให้วุฒิสภาคำแนะนำและตกลงยินยอมที่จะได้รับการแต่งตั้ง justices ของเดอะพีซของโคลัมเบียของอำเภอ วุฒิสภาแนะนำ และยินยอมการนัดหมาย ที่ค่าในแบบฟอร์มลงนาม โดยประธานาธิบดีกล่าวว่าแต่งตั้ง justices และ c. และว่า ตราของสหรัฐอเมริกาได้กำหนดแบบฟอร์มที่ติดอยู่กับคณะกรรมการดังกล่าว โดยเลขาธิการของรัฐ ว่า ที่ผู้สมัครร้องขอเมดิสันนายส่งให้คณะกรรมการของพวกเขากล่าวว่า ที่ไม่มีกำกับ ด้วยคำว่า และให้คณะกรรมการของพวกเขากล่าวว่าจะหักจาก ให้ผู้สมัครได้ทำเพื่อนายเมดิสันเป็นเลขานุการของรัฐของสหรัฐอเมริกาที่สำนักงานของเขา ข้อมูลว่าค่าคอมมิชชั่นที่ถูกเซ็นชื่อ และปิดผนึกเป็น aforesaid ไม่ได้รับข้อมูลที่ชัดเจน และเป็นที่พอใจในคำตอบของคำถามที่ โดย เลขานุการของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ใด ๆ ในแผนกของสถานะ โปรแกรมประยุกต์นั้นได้ให้เลขาธิการวุฒิสภาสำหรับใบรับรองของคณะกรรมการสรรหาผู้สมัคร และคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภา ที่ปฏิเสธการให้ใบรับรองนั้น whereupon กฎจะแสดงสาเหตุวันที่สี่ของเทอมนี้ กฎนี้ได้ดูแลบริการ - [5 สหรัฐฯ 137, 139] นายยาโคบวากเนอร์และนาย Daniel เบรนท์ ที่มีการเฝ้าฟังศาล และจำเป็นต้องให้หลักฐาน objected จะได้สาบาน alleging ที่ พวกเขาได้ดูแลในภาครัฐ และไม่ต้องการเปิดเผยข้อเท็จจริงใด ๆ เกี่ยวข้องกับธุรกิจหรือธุรกรรมของสำนักงานศาลสั่งการให้พยานต้องสาบาน และคำตอบของพวกเขาในเขียน แต่ทราบได้ว่า เมื่อถูกถามคำถาม พวกเขาอาจระบุอุปสรรคของการตอบแต่ละคำถาม ถ้าพวกเขามีนายลินคอล์น ที่ได้รับการรักษาการเลขานุการของรัฐ เมื่อเกิดสถานการณ์ที่ระบุไว้ใน affidavits ถูกเรียกให้พยานหลักฐาน เขา objected เพื่อตอบ คำถามที่ถูกวางในการเขียนศาลกล่าวว่า มีมีอะไรเป็นความลับที่ต้องเปิดเผย ถ้ามีได้ เขาไม่บ้านตอบได้ และถ้าเขาคิดว่า สิ่งสื่อสารกับเขา เป็นความลับเขาไม่ต้องการเปิดเผย หรือเขาบ้านเพื่อระบุสิ่งที่จะโทษตัวเองถามโต้เถียง โดยคำแนะนำสำหรับ relators ที่มี 1 ว่าศาลฎีกาสามารถรับรางวัล writ ของ mandamus ในกรณีใด ๆ 2. ไม่ว่ามันจะอยู่กับเลขานุการของรัฐ ในกรณีใดก็ตาม 3. ว่า ในปัจจุบันกรณีศาลอาจรับรางวัลเป็น mandamus กับ James เมดิสัน เสนาบดี[5 สหรัฐฯ 137, 153] มาร์แชลล์นายประธานศาลส่งความเห็นของศาลในระยะสุดท้าย ใน affidavits อ่าน แล้วยื่นกับเจ้าหน้าที่ กฎได้รับในกรณีนี้ ให้เสนาบดีเพื่อแสดงสาเหตุทำไม mandamus แบบ [5 สหรัฐฯ 137, 154] ควรออก ผู้กำกับเขาส่งเสริมเขาเป็นสันติภาพของความยุติธรรมสำหรับในเขตของวอชิงตัน ในดิสตริกต์ออฟโคลัมเบียไป William Marburyสาเหตุไม่ได้รับการแสดง และการเคลื่อนไหวอยู่คือ mandamus เป็น กรณีนี้จานแปลกประหลาด นวัตกรรมของสถานการณ์เป็น และปัญหาจริงที่เข้าจุดที่เกิดขึ้นใน ต้องนิทรรศการสมบูรณ์หลักซึ่งมีการก่อตั้งความคิดที่จะกำหนดให้ศาลหลักการเหล่านี้มีการ ด้านของผู้สมัคร มากสามารถโต้เถียงที่บาร์ ในการแสดงความเห็นของศาล จะมีบางห้องในฟอร์ม ว่าไม่ในสาร จากจุดระบุไว้ในอาร์กิวเมนต์ที่ในใบสั่งซึ่งศาลได้ดูเรื่องนี้ คำถามต่อไปนี้ได้พิจารณา และตัดสินใจ1. มีผู้สมัครขวาเพื่อค่าคอมมิชชันที่เขาต้องการหรือไม่2. ถ้าเขามีสิทธิ และมีการละเมิดสิทธิ ทำกฎหมายของประเทศของเขาจ่ายเขาการแก้3. ถ้าพวกเขาสามารถเขาการแก้ เป็น mandamus ออกจากศาลนี้เป็นเป้าหมายแรกของการสอบถาม1. มีผู้สมัครขวาเพื่อค่าคอมมิชชันที่เขาต้องการหรือไม่ขวาของเขามีต้นกำเนิดในพระราชบัญญัติของรัฐสภาผ่านใน 1801 กุมภาพันธ์ เกี่ยวกับดิสตริกต์ออฟโคลัมเบียหลังจากการแบ่งเขตในเขตที่ 2 ส่วนสิบเอ็ดของกฎหมายนี้ enacts, ' ที่มีจะได้รับแต่งตั้งใน และ สำหรับแต่ละเขตว่า ท่านรอบคอบจะ justices ของเดอะพีซเป็นประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกาจะ เวลา จำนวนดังกล่าวคิดสมควร ต้องการทำงานห้าปี [5 สหรัฐฯ 137, 155] ปรากฏจาก affidavits ว่า ตามกฎหมายนี้ เสริมสำหรับ William Marbury เป็นการยุติธรรมสันติภาพในเขตวอชิงตันถูกเซ็นชื่อ โดยจอห์น Adams จากนั้นประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา หลังจากที่ตราประทับของสหรัฐอเมริกาถูกติดไป แต่นายไม่เคยแล้วคนที่มันทำออกมาเพื่อกำหนดว่า เขาจะได้รับค่าคอมมิชชันนี้ มันจะต้องสอบถามว่า เขาได้รับแต่งตั้งไปยังสำนักงาน ถ้า เขาได้รับแต่งตั้ง กฎหมายยังคงเขาใน office สำหรับ 5 ปี และเขาจะได้รับความครอบครองของบรรดาหลักฐานของสำนักงาน ที่ เสร็จ กลายเป็น คุณสมบัติของเขาส่วนสองของบทที่สองของรัฐธรรมนูญประกาศ 'ประธานจะเสนอ และ โดย และ ด้วยคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภา จะแต่งตั้งแอมบาสเดอร์ รัฐมนตรีสาธารณะอื่น ๆ และกิตติมศักดิ์ และเจ้าหน้าที่อื่นของสหรัฐอเมริกา การนัดหมายที่ไม่เป็นอย่างอื่นมีสำหรับการ'ส่วนที่สามประกาศ ว่า 'เขาจะคณะกรรมการเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของสหรัฐอเมริกา'พระราชบัญญัติของรัฐสภานำเสนาบดีให้ตราของประเทศสหรัฐอเมริกา, ' ออก และบันทึก และติดตราดังกล่าวไปแพ่งทั้งค่าคอมมิชชั่นเพื่อเจ้าหน้าที่ของสหรัฐอเมริกาจะได้รับการแต่งตั้ง โดย ประธานาธิบดี โดย และ ด้วยความยินยอมของวุฒิสภา หรือประธานคนเดียว โดยที่ตราประทับดังกล่าวจะไม่ได้ติดเพื่อเสริมใด ๆ ก่อนเหมือนจะได้ถูกลงนาม โดยประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา 'เหล่านี้เป็นส่วนของรัฐธรรมนูญและกฎหมายของประเทศสหรัฐอเมริกา ซึ่งผลนี้เป็นส่วนหนึ่งของกรณีและปัญหา พวกเขาดูเหมือนจะคิดดำเนินการแตกต่างกันสาม:1. การสรรหา นี้เป็นบัญญัติแต่เพียงผู้เดียวจากประธาน และเป็นความสมัครใจอย่างสมบูรณ์2. การนัดหมาย นี้เป็นการกระทำของประธาน แล้วก็กระทำสมัครใจ แม้ว่ามันจะสามารถดำเนินการด้วย และคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภา [5 สหรัฐฯ 137, 156] 3.คณะกรรมการ ให้คณะกรรมการเป็นผู้แต่ง อาจบางทีถือว่าหน้าที่สั่งตามรัฐธรรมนูญ 'เขาจะ กล่าวว่า ตราสารนั้น 'คณะกรรมการเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของสหรัฐอเมริกา'ทำหน้าที่แต่งตั้งสำนักงาน และผู้แต่ง ทดสอบการเดินระบบแทบจะถือว่าเป็นเดียว เนื่องจากอำนาจในการดำเนินการให้ได้รับสองแตกต่างกัน และแยกส่วนของรัฐธรรมนูญ ความแตกต่างระหว่างการนัดหมายและนายจะแสดงผลปรากฏชัด โดย adverting การที่บทบัญญัติในส่วนสองของบทที่สองของรัฐธรรมนูญ ที่ authorises สภา 'ถึงกล้ามตามกฎหมายแต่งตั้งเจ้าหน้าที่น้อยเช่นพวกเขาคิดว่าเหมาะสม ในประธานคนเดียว ในศาลของกฎหมาย หรือหัวของแผนก จึง คิดกรณีที่กฎหมายอาจตรงประธานให้คณะกรรมการแต่งตั้ง โดยศาลเจ้าหน้าที่ หรือ โดยมีหัวหน้าแผนก ในกรณีเช่นนี้ ออกเสริมจะเห็นได้ชัดว่าแตกต่างจากการนัดหมาย ประสิทธิภาพซึ่งบางที อาจไม่ตามกฎหมายปฏิเสธหน้าที่แม้ว่าส่วนของรัฐธรรมนูญที่ต้องการให้ประธานคณะกรรมการเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของประเทศสหรัฐอเมริกา อาจไม่ได้ใช้การแต่งตั้งหรือเจ้าหน้าที่กว่าเอง แต่มันจะยากที่จะปฏิเสธอำนาจสภาจะใช้กับกรณีดังกล่าว ของความแตกต่างรัฐธรรมนูญระหว่างการนัดหมายสำนักงานและคณะเจ้าหน้าที่ผู้มีสัจจะ ยังคงเหมือนเดิมเหมือนกับว่าในทางปฏิบัติ ประธานมีเจ้านายที่แต่งตั้ง โดยหน่วยงานไม่ใช่ของตัวเองก็ตามมากเกินไป จากการดำรงอยู่ของความแตกต่าง ที่ ถ้าการนัดหมายเพื่อจะเป็นหลักฐานตามพระราชบัญญัติใด ๆ สาธารณะไม่ใช่นาย ประสิทธิภาพการทำงานของพระราชบัญญัติสาธารณะดังกล่าวจะสร้างเจ้าหน้าที่ และถ้าเขาไม่ถอดที่ของประธาน จะให้เขาขวาเพื่อนายของเขา หรือให้เขาทำหน้าที่โดยไม่ได้ข้อสังเกตเหล่านี้จะ premised เพียงเพื่อแสดงขึ้น intelligible ผู้ซึ่งขึ้นตรงกับกรณีระหว่างการพิจารณา [5 สหรัฐฯ 137, 157] นี่เป็นการนัดหมายที่ทำด้วย และ มีคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภา ประธาน และเป็นหลักฐานตามพระราชบัญญัติไม่มีแต่คณะกรรมการเอง ในกรณีเช่นนี้ ดังนั้นนายและการนัดหมายดูเหมือนต่อ มันเป็นไปไม่ได้เกือบจะแสดงการนัดหมายอย่างอื่นมากกว่า โดยเป็นค่านายหน้า: ยัง นายไม่จำเป็นต้องนัดหมาย แม้มิใช่หลักฐานก็แต่ในขั้นตอนใดไม่ได้จำนวนนี้มิใช่หลักฐานตอบคำถามนี้ดูเหมือน เป็นส่วนหนึ่งของชัดเจน การนัดหมายที่ถูกคำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบอรีโว. MADISON 5 US 137 (1803)
5 US 137 (Cranch) WILLIAM MARBURY v. เจมส์เมดิสันรัฐมนตรีกระทรวงการต่างประเทศของสหรัฐอเมริกา. กุมภาพันธ์ระยะ 1,803 AT ระยะธันวาคม 1801 วิลเลียมเบอรี, เดนนิส Ramsay, โรเบิร์ตทาวน์เซนด์ Hooe และวิลเลียมฮาร์เปอร์, โดยที่ปรึกษาของพวกเขา [5 สหรัฐอเมริกา 137, 138] เฉพาะตัวย้ายศาลสำหรับกฎการเจมส์เมดิสันเลขาธิการแห่งรัฐของประเทศสหรัฐอเมริกาเพื่อแสดงสาเหตุว่าทำไมคันศรไม่ควรออกบังคับบัญชาเขาที่จะก่อให้เกิดการเป็น . ส่งมอบให้กับพวกเขาตามลำดับค่าคอมมิชชั่นหลายของพวกเขาเป็นผู้พิพากษาของสันติภาพในอำเภอโคลัมเบียการเคลื่อนไหวนี้ได้รับการสนับสนุนโดยการเป็นลายลักษณ์อักษรของข้อเท็จจริงต่อไปนี้: แจ้งให้ทราบล่วงหน้าของการเคลื่อนไหวนี้ที่ได้รับมอบให้กับนายเมดิสัน; ว่านายอดัมส์อดีตประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกาเสนอชื่อเข้าชิงผู้สมัครไปยังวุฒิสภาเพื่อขอคำแนะนำและยินยอมของพวกเขาได้รับการแต่งตั้งผู้พิพากษาแห่งสันติภาพของอำเภอโคลัมเบีย; ที่วุฒิสภาให้คำแนะนำและยินยอมให้การนัดหมาย; ว่าค่าคอมมิชชั่นในรูปแบบเนื่องจากได้รับการลงนามโดยประธานกล่าวว่าพวกเขาแต่งตั้งผู้พิพากษา & c และประทับตราสำคัญของประเทศสหรัฐอเมริกาที่อยู่ในรูปแบบเนื่องจากติดอยู่กับค่าคอมมิชชั่นกล่าวโดยเลขานุการของรัฐ; ให้ผู้สมัครได้ขอให้นายเมดิสันเพื่อให้พวกเขากล่าวว่าค่าคอมมิชชั่นของพวกเขาที่ไม่ได้ปฏิบัติตามที่มีการร้องขอว่า; และที่พวกเขากล่าวว่ามีการหักค่าคอมมิชชั่นจากพวกเขา; ให้ผู้สมัครได้ทำโปรแกรมให้กับนายเมดิสันเป็นเลขานุการของรัฐของประเทศสหรัฐอเมริกาที่สำนักงานของเขาสำหรับข้อมูลไม่ว่าจะเป็นค่าคอมมิชชั่นถูกลงนามและประทับตราดังกล่าว; ว่าข้อมูลที่ชัดเจนและน่าพอใจไม่ได้รับในคำตอบของคำถามที่ว่าจะโดยเลขานุการของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ในแผนกของรัฐใด ๆ โปรแกรมที่ได้รับการทำกับเลขานุการของวุฒิสภาใบรับรองการเสนอชื่อของผู้สมัครและการให้คำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภาที่ได้ปฏิเสธการให้ใบรับรองดังกล่าว; ครั้นแล้วกฎที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อแสดงให้เห็นสาเหตุในวันที่สี่ของคำนี้ กฎข้อนี้ได้รับถูกต้อง served-- [5 สหรัฐอเมริกา 137, 139] นายจาค็อบวากเนอร์และนายแดเนียลเบรนต์ที่ได้รับการเรียกตัวไปขึ้นศาลและถูกต้องให้หลักฐานคัดค้านที่จะสาบานอ้างว่าพวกเขา เสมียนในแผนกของรัฐและไม่ผูกพันที่จะเปิดเผยข้อเท็จจริงที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจหรือการทำธุรกรรมของสำนักงาน. ศาลมีคำสั่งให้พยานที่จะสาบานและคำตอบของพวกเขาดำเนินการในการเขียน แต่แจ้งให้ทราบว่าเมื่อคำถามถูกถามพวกเขาอาจระบุคัดค้านของพวกเขาในการตอบคำถามแต่ละข้อโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าพวกเขาใด ๆ . นาย ลิงคอล์นซึ่งเคยเป็นเลขานุการทำหน้าที่ของรัฐเมื่อใดก็ตามที่ระบุไว้ในการเป็นลายลักษณ์อักษรที่เกิดขึ้นถูกเรียกตัวไปให้การเป็นพยาน เขาคัดค้านการตอบ คำถามที่ถูกวางไว้ในการเขียน. ศาลกล่าวว่าไม่มีอะไรที่เป็นความลับต้องเปิดเผย หากมีการเขาก็ไม่จำเป็นที่จะตอบมันและถ้าเขาคิดว่าสิ่งใดที่ได้รับการสื่อสารกับเขาเป็นความลับที่เขาไม่ได้ผูกพันกับเปิดเผยเขาก็ไม่จำเป็นต้องระบุสิ่งที่จะลงโทษตัวเองใด ๆ . คำถามที่ถกเถียงกันอยู่โดยที่ปรึกษา สำหรับ relators เขาไม่ว่าจะเป็น 1. ศาลฎีกาสามารถรับรางวัลคำสั่งของคันศรในกรณีใด ๆ 2. ไม่ว่ามันจะอยู่กับเลขานุการของรัฐในกรณีใดก็ตาม 3. ไม่ว่าในกรณีปัจจุบันศาลอาจรับรางวัลคันศรเพื่อเจมส์เมดิสัน, เลขานุการของรัฐ. [5 สหรัฐอเมริกา 137, 153] นาย หัวหน้าผู้พิพากษา MARSHALL ส่งความเห็นของศาล. ในระยะที่ผ่านมาเกี่ยวกับการเป็นลายลักษณ์อักษรแล้วอ่านและยื่นให้กับพนักงานที่ได้รับการปกครองในกรณีนี้ต้องเลขานุการของรัฐที่จะแสดงสาเหตุว่าทำไมคันศร [5 US 137, 154] ไม่ควรออก, ผู้กำกับเขาที่จะส่งมอบให้กับวิลเลียมเบอรีของเขาในฐานะคณะกรรมาธิการยุติธรรมสันติภาพสำหรับเขตที่วอชิงตันในย่านโคลัมเบีย. สาเหตุที่ไม่ได้รับการแสดงและการเคลื่อนไหวในปัจจุบันสำหรับคันศร อาหารอันโอชะที่แปลกประหลาดของกรณีนี้ความแปลกใหม่ของบางส่วนของสถานการณ์ของตนและความยากลำบากในการเข้าร่วมจุดจริงที่เกิดขึ้นในนั้นต้องมีการแสดงออกที่สมบูรณ์ของหลักการที่มีความคิดเห็นที่จะได้รับโดยศาลมีการก่อตั้งขึ้น. หลักการเหล่านี้มี รับที่ด้านข้างของผู้สมัครที่เป็นที่ถกเถียงกันมากด้วยความสามารถที่บาร์ ในการแสดงผลความเห็นของศาลจะมีการเดินทางในบางรูปแบบแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในสารจากจุดที่ระบุไว้ในข้อโต้แย้งว่า. ในลำดับที่ศาลได้ดูเรื่องนี้คำถามต่อไปนี้ได้รับการพิจารณาและตัดสินใจ1 มีผู้ขอสิทธิในการเรียกร้องคณะกรรมการเขา? 2 ถ้าเขามีสิทธิและสิทธิที่ได้รับการละเมิดทำกฎหมายของประเทศของเขาที่เขาเยียวยา? 3 ถ้าพวกเขาทำเขาจ่ายยาที่มันเป็นคันศรออกจากศาลนี้หรือไม่? วัตถุแรกของการสอบสวนคือ1 มีผู้สมัครที่เหมาะสมไปยังคณะกรรมการที่เขาเรียกร้อง? ขวาของเขามาในการกระทำของรัฐสภาผ่านไปในเดือนกุมภาพันธ์ 1801 ที่เกี่ยวข้องกับอำเภอโคลัมเบีย. หลังจากการแบ่งเขตการปกครองออกเป็นสองส่วนที่สิบเอ็ดของกฎหมายนี้ enacts 'ว่ามีจะ ได้รับการแต่งตั้งในและสำหรับแต่ละมณฑลกล่าวว่าตัวเลขดังกล่าวของบุคคลที่รอบคอบจะเป็นผู้พิพากษาของสันติภาพในฐานะประธานของสหรัฐอเมริกาจะต้องจากเวลาที่คิดว่าสมควรที่จะดำเนินการในสำนักงานเป็นเวลาห้าปี [5 สหรัฐอเมริกา 137, 155] มันปรากฏออกมาจากเป็นลายลักษณ์อักษรว่าในการปฏิบัติตามกฎหมายนี้คณะกรรมการวิลเลียมเบอรีเป็นยุติธรรมสันติภาพสำหรับเขตวอชิงตันได้รับการลงนามโดยจอห์นอดัมส์จากนั้นประธานของสหรัฐอเมริกา; หลังจากที่ประทับตราของสหรัฐอเมริกาได้รับการติดอยู่กับมัน แต่คณะกรรมการไม่เคยถึงบุคคลที่มันถูกสร้างขึ้นจาก. เพื่อตรวจสอบว่าเขามีสิทธิที่จะคณะกรรมาธิการชุดนี้มันจะกลายเป็นสิ่งจำเป็นที่จะสอบถามว่าเขาได้รับการแต่งตั้งไปยังสำนักงาน เพราะว่าถ้าเขาได้รับการแต่งตั้งกฎหมายอย่างต่อเนื่องเขาในสำนักงานเป็นเวลาห้าปีและเขาก็มีสิทธิที่จะครอบครองของหลักฐานที่ของสำนักงานซึ่งจะเสร็จสมบูรณ์กลายเป็นทรัพย์สินของเขา. ส่วนที่สองของบทความที่สองของรัฐธรรมนูญประกาศ 'ประธานจะเสนอชื่อและโดยคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภาแต่งตั้งทูต, รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณะอื่น ๆ และกงสุลและเจ้าหน้าที่อื่น ๆ ของประเทศสหรัฐอเมริกาที่มีการนัดหมายจะไม่ได้บัญญัติไว้สำหรับ.' ที่สาม ส่วนประกาศว่าเขาจะคณะกรรมการเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของสหรัฐอเมริกา. ' การกระทำของรัฐสภานำเลขานุการของรัฐเพื่อให้ประทับตราของสหรัฐอเมริกา 'เพื่อให้ออกและบันทึกและประทับตราสำคัญของการกล่าวถึงพลเรือนทั้งหมด ค่าคอมมิชชั่นกับเจ้าหน้าที่ของประเทศสหรัฐอเมริกาได้รับการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดีโดยและด้วยความยินยอมของวุฒิสภาหรือประธานคนเดียวนั้น โดยมีเงื่อนไขว่าตราประทับดังกล่าวไม่ได้รับการติดอยู่กับคณะกรรมการใด ๆ ก่อนที่เดียวกันจะได้รับการลงนามโดยประธานาธิบดีของสหรัฐอเมริกา. ' เหล่านี้เป็นคำสั่งของรัฐธรรมนูญและกฎหมายของประเทศสหรัฐอเมริกาซึ่งส่งผลกระทบต่อส่วนหนึ่งของกรณีนี้ พวกเขาดูเหมือนจะพิจารณาสามการดำเนินงานที่แตกต่าง: 1 เสนอชื่อเข้าชิง นี่คือการกระทำ แต่เพียงผู้เดียวของประธานาธิบดีและเป็นความสมัครใจ. 2 ได้รับการแต่งตั้ง นี้ยังเป็นการกระทำของประธานาธิบดีและยังเป็นกระทำโดยสมัครใจแม้ว่ามันจะสามารถดำเนินการโดยคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภา [5 สหรัฐอเมริกา 137, 156] 3. คณะกรรมการ เพื่อให้คณะกรรมการได้รับการแต่งตั้งให้กับบุคคลบางทีอาจจะถือว่าหน้าที่กำชับตามรัฐธรรมนูญ 'เขาจะ' กล่าวว่าเครื่องมือที่ 'คณะกรรมการเจ้าหน้าที่ทั้งหมดของสหรัฐอเมริกา.' ทำหน้าที่ในการแต่งตั้งไปยังสำนักงานและการว่าจ้างบุคคลที่ได้รับการแต่งตั้งแทบจะไม่สามารถได้รับการพิจารณาเป็นหนึ่งเดียวกัน; เนื่องจากอำนาจในการดำเนินการพวกเขาจะได้รับในสองส่วนแยกและแตกต่างของรัฐธรรมนูญ ความแตกต่างระหว่างการแต่งตั้งและคณะกรรมการจะแสดงผลชัดเจนมากขึ้นโดย adverting บทบัญญัติว่าในส่วนที่สองของบทความที่สองของรัฐธรรมนูญซึ่งอำนาจของสภาคองเกรสสามารถใช้สิทธิตามกฎหมายแต่งตั้งเจ้าหน้าที่ด้อยกว่าเช่นที่พวกเขาคิดว่าเหมาะสมใน ประธานคนเดียวในศาลของกฎหมายหรือในหัวของแผนก; ' จึงใคร่ครวญกรณีที่กฎหมายอาจโดยตรงประธานคณะกรรมาธิการเจ้าหน้าที่ได้รับการแต่งตั้งโดยศาลหรือโดยหัวของหน่วยงาน ในกรณีเช่นนี้จะออกคณะกรรมการจะเห็นได้ชัดว่ามีหน้าที่ที่แตกต่างจากการแต่งตั้งประสิทธิภาพการทำงานของซึ่งบางทีอาจจะไม่ถูกต้องตามกฎหมายได้รับการปฏิเสธ. แม้ว่าประโยคที่ของรัฐธรรมนูญซึ่งจะต้องมีประธานคณะกรรมการเพื่อให้เจ้าหน้าที่ทั้งหมดของสหรัฐอเมริกา อาจไม่เคยได้รับมาประยุกต์ใช้กับเจ้าหน้าที่ได้รับการแต่งตั้งอย่างอื่นนอกเหนือจากตัวเอง แต่มันจะเป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธอำนาจนิติบัญญัติที่จะใช้มันกับกรณีดังกล่าว ผลที่ตามมาของความแตกต่างระหว่างรัฐธรรมนูญนัดหมายกับสำนักงานคณะกรรมการและเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการแต่งตั้งยังคงเป็นเช่นเดียวกับถ้าในทางปฏิบัติประธานนายทหารได้รับการแต่งตั้งจากผู้มีอำนาจอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเอง. มันดังเกินไปจากการดำรงอยู่ ของความแตกต่างนี้ว่าถ้าได้รับการแต่งตั้งจะเป็นหลักฐานโดยการกระทำที่สาธารณะอื่นใดนอกเหนือจากที่คณะกรรมการการดำเนินงานของการกระทำของประชาชนดังกล่าวจะสร้างเจ้าหน้าที่; และถ้าเขาไม่ได้ที่จะถอดออกของประธานาธิบดีทั้งจะทำให้เขามีสิทธิที่จะได้ค่าคอมมิชชั่นของเขาหรือให้เขาปฏิบัติหน้าที่โดยไม่ได้. ข้อสังเกตเหล่านี้จะ premised เพียงเพื่อวัตถุประสงค์ในการให้เข้าใจมากขึ้นผู้ที่ใช้โดยตรง กับกรณีโดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้การพิจารณา [5 สหรัฐอเมริกา 137, 157] นี่คือการแต่งตั้งทำโดยประธานาธิบดีโดยคำแนะนำและยินยอมของวุฒิสภาและเป็นหลักฐานโดยการกระทำ แต่คณะกรรมการเอง เช่นในกรณีดังนั้นคณะกรรมการและการแต่งตั้งดูเหมือนแยกออกไม่ได้; มันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะแสดงได้รับการแต่งตั้งอย่างอื่นนอกเหนือจากการพิสูจน์การมีอยู่ของคณะกรรมการ: คณะกรรมการยังคงไม่จำเป็นต้องได้รับการแต่งตั้ง; แม้ว่าหลักฐานแน่ชัดของมัน. แต่สิ่งที่ขั้นตอนที่ไม่ได้เป็นจำนวนเงินหลักฐานนี้ได้อย่างไรคำตอบสำหรับคำถามนี้ดูเหมือนว่าหนึ่งที่เห็นได้ชัด ได้รับการแต่งตั้งเป็น S

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบอรีโวลต์ เมดิสัน , 5 . 137 ( 1803 )
5 . 137 ( cranch )


V
เบอรี วิลเลี่ยม เจมส์ แมดิสัน เลขานุการของรัฐของสหรัฐอเมริกา .

กุมภาพันธ์ระยะยาว 1803

ที่ ธันวาคม เทอม 1 , วิลเลียมเบอรี เดนนิส แรมเซย์ โรเบิร์ตทาวน์เซนด์ hooe วิลเลี่ยม ฮาร์เปอร์ , โดย ของเขา [ 5 . 137 , 138 ] หลายย้ายศาลกฎเจมส์เมดิสัน , เลขานุการของรัฐของสหรัฐอเมริกาแสดงสาเหตุว่าทำไมหมองไหม้ไม่ควรออกบัญชาเขาให้ถูกส่งไปยังพวกเขาตามลำดับของพวกเขาหลายค่าคอมมิชชั่นเป็นผู้พิพากษาแห่งสันติภาพในโคลัมเบีย

เคลื่อนไหวนี้ได้รับการสนับสนุนจาก คำให้การของข้อเท็จจริงต่อไปนี้ที่สังเกตเห็นการเคลื่อนไหวนี้ได้รับคุณเมดิสัน ที่อดัม ประธาน สายของสหรัฐอเมริกาการเสนอชื่อผู้สมัครวุฒิสภา สำหรับคำแนะนำ และ ยินยอมที่จะได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้พิพากษาแห่งสันติภาพของโคลัมเบีย ที่วุฒิสภาทราบและยินยอมที่จะนัดหมาย ที่คณะกรรมการในรูปเนื่องจากถูกลงนามโดยประธานแต่งตั้งให้ผู้พิพากษา& Cและตราประทับของสหรัฐอเมริกาอยู่ในรูปเนื่องจากติดไปพูดคณะกรรมการโดยเลขานุการของรัฐ ว่า ผู้สมัครขอคุณเมดิสันเพื่อส่งพวกเขากล่าวว่าคณะกรรมการที่ยังไม่ได้ปฏิบัติตามคำขอนั้น และพวกเขาได้กล่าวว่าคณะกรรมการจะปิดบังจากเขา ที่ผู้สมัครได้สมัครเพื่อคุณเมดิสัน ในฐานะเลขานุการแห่งรัฐของสหรัฐอเมริกาที่ออฟฟิศ ให้ข้อมูลว่า คณะกรรมการได้ลงนามและประทับตราเป็นดังกล่าว ข้อมูลที่ชัดเจนและเป็นที่พอใจยังไม่ได้ให้คำตอบที่สอบถาม โดยเลขานุการของรัฐหรือเจ้าหน้าที่ในหน่วยงานของรัฐที่โปรแกรมได้ให้เลขาธิการวุฒิสภาเพื่อรับรองคณะกรรมการสรรหาของผู้สมัคร และ คำแนะนำ และ ยินยอมของวุฒิสภา ที่ได้ปฏิเสธการให้เช่นใบรับรองได้ ซึ่งกฎถูกสร้างให้เกิดวันที่ 4 ของเทอมนี้ กฎนี้ได้ รับรอง บริการ -- [ 5 บาท 137 , 139 ] นายเจคอบ วากเนอร์ และนายแดเนียล เบรนท์ใครเคยถูกเรียกไปศาล และต้องให้หลักฐานคัดค้านจะปฏิญาณ , กล่าวหาว่าพวกเขาเป็นเสมียนในหน่วยงานของรัฐ และไม่ผูกพันที่จะเปิดเผยข้อเท็จจริงใด ๆที่เกี่ยวข้องกับธุรกิจหรือธุรกรรมสำนักงาน .

ศาลสั่งให้พยานต้องสาบานและพวกเขาตอบถูกในการเขียนแต่พวกเขาทราบว่าเมื่อคำถามถูกถาม พวกเขาอาจรัฐคัดค้านของพวกเขาที่จะตอบแต่ละคำถาม ถ้าพวกเขามีใด ๆ .

คุณลินคอน ที่เคยทำหน้าที่เลขานุการของรัฐ เมื่อสถานการณ์ที่ระบุไว้ในคำให้การ เกิดขึ้น ถูกเรียกร้องให้โอวาท เขาปฏิเสธที่จะตอบ คำถามที่ถูกวางในการเขียน .

ศาลกล่าวว่า ไม่มีอะไรที่เป็นความลับต้องถูกเปิดเผย ถ้าเคยมี เขาก็ไม่ต้องตอบ ถ้าเขาคิดว่าอะไรก็สื่อสารกับเขาอย่างมั่นใจ เขาไม่ต้องเปิดเผย หรือถูกเขาบังคับให้รัฐใด ๆ สิ่งที่จะตำหนิตัวเอง

คำถามที่ถกเถียงกันอยู่ โดยเป็นที่ปรึกษาให้กับ relators จำนวน 1