The first thing I would like to say

The first thing I would like to say is 'thank you.' Not only has Harvard given me an extraordinary honour, but the weeks of fear and nausea I have endured at the thought of giving this commencement address have made me lose weight. A win-win situation! Now all I have to do is take deep breaths, squint at the red banners and convince myself that I am at the world's largest Gryffindor reunion.

Delivering a commencement address is a great responsibility; or so I thought until I cast my mind back to my own graduation. The commencement speaker that day was the distinguished British philosopher Baroness Mary Warnock. Reflecting on her speech has helped me enormously in writing this one, because it turns out that I can't remember a single word she said. This liberating discovery enables me to proceed without any fear that I might inadvertently influence you to abandon promising careers in business, the law or politics for the giddy delights of becoming a gay wizard.

You see? If all you remember in years to come is the 'gay wizard' joke, I've come out ahead of Baroness Mary Warnock. Achievable goals: the first step to self improvement.

Actually, I have wracked my mind and heart for what I ought to say to you today. I have asked myself what I wish I had known at my own graduation, and what important lessons I have learned in the 21 years that have expired between that day and this.

I have come up with two answers. On this wonderful day when we are gathered together to celebrate your academic success, I have decided to talk to you about the benefits of failure. And as you stand on the threshold of what is sometimes called 'real life', I want to extol the crucial importance of imagination.

These may seem quixotic or paradoxical choices, but please bear with me.

Looking back at the 21-year-old that I was at graduation, is a slightly uncomfortable experience for the 42-year-old that she has become. Half my lifetime ago, I was striking an uneasy balance between the ambition I had for myself, and what those closest to me expected of me.

I was convinced that the only thing I wanted to do, ever, was to write novels. However, my parents, both of whom came from impoverished backgrounds and neither of whom had been to college, took the view that my overactive imagination was an amusing personal quirk that would never pay a mortgage, or secure a pension. I know that the irony strikes with the force of a cartoon anvil, now.

So they hoped that I would take a vocational degree; I wanted to study English Literature. A compromise was reached that in retrospect satisfied nobody, and I went up to study Modern Languages. Hardly had my parents' car rounded the corner at the end of the road than I ditched German and scuttled off down the Classics corridor.

I cannot remember telling my parents that I was studying Classics; they might well have found out for the first time on graduation day. Of all the subjects on this planet, I think they would have been hard put to name one less useful than Greek mythology when it came to securing the keys to an executive bathroom.

I would like to make it clear, in parenthesis, that I do not blame my parents for their point of view. There is an expiry date on blaming your parents for steering you in the wrong direction; the moment you are old enough to take the wheel, responsibility lies with you. What is more, I cannot criticise my parents for hoping that I would never experience poverty. They had been poor themselves, and I have since been poor, and I quite agree with them that it is not an ennobling experience. Poverty entails fear, and stress, and sometimes depression; it means a thousand petty humiliations and hardships. Climbing out of poverty by your own efforts, that is indeed something on which to pride yourself, but poverty itself is romanticised only by fools.

What I feared most for myself at your age was not poverty, but failure.

At your age, in spite of a distinct lack of motivation at university, where I had spent far too long in the coffee bar writing stories, and far too little time at lectures, I had a knack for passing examinations, and that, for years, had been the measure of success in my life and that of my peers.

I am not dull enough to suppose that because you are young, gifted and well-educated, you have never known hardship or heartbreak. Talent and intelligence never yet inoculated anyone against the caprice of the Fates, and I do not for a moment suppose that everyone here has enjoyed an existence of unruffled privilege and contentment.

However, the fact that you are graduating from Harvard suggests that you are not very well-acquainted with failure. You might be driven by a fear of failure quite as much as a desire for success. Indeed, your conception of failure might not be too far from the average person's idea of success, so high have you already flown.

Ultimately, we all have to decide for ourselves what constitutes failure, but the world is quite eager to give you a set of criteria if you let it. So I think it fair to say that by any conventional measure, a mere seven years after my graduation day, I had failed on an epic scale. An exceptionally short-lived marriage had imploded, and I was jobless, a lone parent, and as poor as it is possible to be in modern Britain, without being homeless. The fears that my parents had had for me, and that I had had for myself, had both come to pass, and by every usual standard, I was the biggest failure I knew.

Now, I am not going to stand here and tell you that failure is fun. That period of my life was a dark one, and I had no idea that there was going to be what the press has since represented as a kind of fairy tale resolution. I had no idea then how far the tunnel extended, and for a long time, any light at the end of it was a hope rather than a reality.

So why do I talk about the benefits of failure? Simply because failure meant a stripping away of the inessential. I stopped pretending to myself that I was anything other than what I was, and began to direct all my energy into finishing the only work that mattered to me. Had I really succeeded at anything else, I might never have found the determination to succeed in the one arena I believed I truly belonged. I was set free, because my greatest fear had been realised, and I was still alive, and I still had a daughter whom I adored, and I had an old typewriter and a big idea. And so rock bottom became the solid foundation on which I rebuilt my life.

You might never fail on the scale I did, but some failure in life is inevitable. It is impossible to live without failing at something, unless you live so cautiously that you might as well not have lived at all – in which case, you fail by default.

Failure gave me an inner security that I had never attained by passing examinations. Failure taught me things about myself that I could have learned no other way. I discovered that I had a strong will, and more discipline than I had suspected; I also found out that I had friends whose value was truly above the price of rubies.

The knowledge that you have emerged wiser and stronger from setbacks means that you are, ever after, secure in your ability to survive. You will never truly know yourself, or the strength of your relationships, until both have been tested by adversity. Such knowledge is a true gift, for all that it is painfully won, and it has been worth more than any qualification I ever earned.

So given a Time Turner, I would tell my 21-year-old self that personal happiness lies in knowing that life is not a check-list of acquisition or achievement. Your qualifications, your CV, are not your life, though you will meet many people of my age and older who confuse the two. Life is difficult, and complicated, and beyond anyone's total control, and the humility to know that will enable you to survive its vicissitudes.

Now you might think that I chose my second theme, the importance of imagination, because of the part it played in rebuilding my life, but that is not wholly so. Though I personally will defend the value of bedtime stories to my last gasp, I have learned to value imagination in a much broader sense. Imagination is not only the uniquely human capacity to envision that which is not, and therefore the fount of all invention and innovation. In its arguably most transformative and revelatory capacity, it is the power that enables us to empathise with humans whose experiences we have never shared.

One of the greatest formative experiences of my life preceded Harry Potter, though it informed much of what I subsequently wrote in those books. This revelation came in the form of one of my earliest day jobs. Though I was sloping off to write stories during my lunch hours, I paid the rent in my early 20s by working at the African research department at Amnesty International's headquarters in London.

There in my little office I read hastily scribbled letters smuggled out of totalitarian regimes by men and women who were risking imprisonment to inform the outside world of what was happening to them. I saw photographs of those who had disappeared without trace, sent to Amnesty by their desperate families and friends. I read the testimony of torture victims and saw pictures of their injuries. I opened handwritten, eye-witness accounts of summary trials and executions, of kidnappings and rapes.

Many of my co-workers were ex-political prisoners, people who had been displaced from their homes, or fled into exile, because they had the temerity to speak against their governments. Visitors to our offices included those who had come to give information, or to try and find out what had happened to those they had left behind.

I shall never forget the African torture victim, a young man no older than I was at the time, who had become mentally ill after all he had endured in his homeland. He trembled uncontrollably as he spoke into a video camera about the brutality inflicted up

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สิ่งแรกที่อยากจะบอกว่า คือ 'ขอบคุณ' ไม่เพียงแต่ฮาร์วาร์ดให้ฉันเป็นเกียรติพิเศษ แต่สัปดาห์กลัวและฉันมีทนในความคิดของการให้ที่อยู่นี้เริ่มคลื่นไส้ทำผมลดน้ำหนัก สถานการณ์ชนะชนะ ตอนนี้ ทั้งหมดต้องทำเป็นลึก ๆ เหล่ที่ป้ายสีแดง และมั่นใจตัวเองว่า ฉันเป็นที่ชุมนุม Gryffindor ที่ใหญ่ที่สุดในโลกส่งที่อยู่เริ่มดำเนินคือ รับผิดชอบดี หรือดัง นั้นฉันคิดว่า จนกว่าฉันโยนใจของฉันกลับไปศึกษาด้วยตัวเอง ลำโพงเริ่มวันนั้นมีนักปราชญ์ชาวอังกฤษทั้งแบรอนิแมรี Warnock บรรยากาศเสียงของเธอได้ช่วยไปเขียนคนนี้ เนื่องจากมันเปิดออกที่ผมไม่สามารถจำคำเดียวที่เธอบอกว่า นี้ค้นพบไซต์อาจทำให้การดำเนินการโดยไม่ต้องกลัวใด ๆ ที่ฉันอาจไม่ได้ตั้งใจมีอิทธิพลต่อคุณสละอาชีพแนวโน้มธุรกิจ กฎหมาย หรือการเมืองสำหรับ giddy จาเป็น เกย์ช่วยคุณเห็นหรือไม่ ถ้าทั้งหมดที่คุณจำได้ในปีที่ผ่านมาเป็นเรื่องตลก 'เกย์ช่วย' ฉันได้ออกก่อน Warnock แมรี่แบรอนิ เป้าหมายที่ทำได้: ก้าวแรกของการพัฒนาตนเองจริง ๆ แล้ว ฉันมี wracked หัวใจสิ่งที่ฉันควรจะบอกคุณวันนี้และจิตใจของฉัน ได้ถามตัวเองว่าฉันต้องการฉันรู้จักที่จบตัวเอง และบทเรียนสิ่งสำคัญผมได้เรียนรู้ใน 21 ปีที่หมดอายุระหว่างวันที่I have come up with two answers. On this wonderful day when we are gathered together to celebrate your academic success, I have decided to talk to you about the benefits of failure. And as you stand on the threshold of what is sometimes called 'real life', I want to extol the crucial importance of imagination.These may seem quixotic or paradoxical choices, but please bear with me.Looking back at the 21-year-old that I was at graduation, is a slightly uncomfortable experience for the 42-year-old that she has become. Half my lifetime ago, I was striking an uneasy balance between the ambition I had for myself, and what those closest to me expected of me.I was convinced that the only thing I wanted to do, ever, was to write novels. However, my parents, both of whom came from impoverished backgrounds and neither of whom had been to college, took the view that my overactive imagination was an amusing personal quirk that would never pay a mortgage, or secure a pension. I know that the irony strikes with the force of a cartoon anvil, now.So they hoped that I would take a vocational degree; I wanted to study English Literature. A compromise was reached that in retrospect satisfied nobody, and I went up to study Modern Languages. Hardly had my parents' car rounded the corner at the end of the road than I ditched German and scuttled off down the Classics corridor.I cannot remember telling my parents that I was studying Classics; they might well have found out for the first time on graduation day. Of all the subjects on this planet, I think they would have been hard put to name one less useful than Greek mythology when it came to securing the keys to an executive bathroom.I would like to make it clear, in parenthesis, that I do not blame my parents for their point of view. There is an expiry date on blaming your parents for steering you in the wrong direction; the moment you are old enough to take the wheel, responsibility lies with you. What is more, I cannot criticise my parents for hoping that I would never experience poverty. They had been poor themselves, and I have since been poor, and I quite agree with them that it is not an ennobling experience. Poverty entails fear, and stress, and sometimes depression; it means a thousand petty humiliations and hardships. Climbing out of poverty by your own efforts, that is indeed something on which to pride yourself, but poverty itself is romanticised only by fools.What I feared most for myself at your age was not poverty, but failure.At your age, in spite of a distinct lack of motivation at university, where I had spent far too long in the coffee bar writing stories, and far too little time at lectures, I had a knack for passing examinations, and that, for years, had been the measure of success in my life and that of my peers.I am not dull enough to suppose that because you are young, gifted and well-educated, you have never known hardship or heartbreak. Talent and intelligence never yet inoculated anyone against the caprice of the Fates, and I do not for a moment suppose that everyone here has enjoyed an existence of unruffled privilege and contentment.However, the fact that you are graduating from Harvard suggests that you are not very well-acquainted with failure. You might be driven by a fear of failure quite as much as a desire for success. Indeed, your conception of failure might not be too far from the average person's idea of success, so high have you already flown.Ultimately, we all have to decide for ourselves what constitutes failure, but the world is quite eager to give you a set of criteria if you let it. So I think it fair to say that by any conventional measure, a mere seven years after my graduation day, I had failed on an epic scale. An exceptionally short-lived marriage had imploded, and I was jobless, a lone parent, and as poor as it is possible to be in modern Britain, without being homeless. The fears that my parents had had for me, and that I had had for myself, had both come to pass, and by every usual standard, I was the biggest failure I knew.Now, I am not going to stand here and tell you that failure is fun. That period of my life was a dark one, and I had no idea that there was going to be what the press has since represented as a kind of fairy tale resolution. I had no idea then how far the tunnel extended, and for a long time, any light at the end of it was a hope rather than a reality.So why do I talk about the benefits of failure? Simply because failure meant a stripping away of the inessential. I stopped pretending to myself that I was anything other than what I was, and began to direct all my energy into finishing the only work that mattered to me. Had I really succeeded at anything else, I might never have found the determination to succeed in the one arena I believed I truly belonged. I was set free, because my greatest fear had been realised, and I was still alive, and I still had a daughter whom I adored, and I had an old typewriter and a big idea. And so rock bottom became the solid foundation on which I rebuilt my life.You might never fail on the scale I did, but some failure in life is inevitable. It is impossible to live without failing at something, unless you live so cautiously that you might as well not have lived at all – in which case, you fail by default.Failure gave me an inner security that I had never attained by passing examinations. Failure taught me things about myself that I could have learned no other way. I discovered that I had a strong will, and more discipline than I had suspected; I also found out that I had friends whose value was truly above the price of rubies.
The knowledge that you have emerged wiser and stronger from setbacks means that you are, ever after, secure in your ability to survive. You will never truly know yourself, or the strength of your relationships, until both have been tested by adversity. Such knowledge is a true gift, for all that it is painfully won, and it has been worth more than any qualification I ever earned.

So given a Time Turner, I would tell my 21-year-old self that personal happiness lies in knowing that life is not a check-list of acquisition or achievement. Your qualifications, your CV, are not your life, though you will meet many people of my age and older who confuse the two. Life is difficult, and complicated, and beyond anyone's total control, and the humility to know that will enable you to survive its vicissitudes.

Now you might think that I chose my second theme, the importance of imagination, because of the part it played in rebuilding my life, but that is not wholly so. Though I personally will defend the value of bedtime stories to my last gasp, I have learned to value imagination in a much broader sense. Imagination is not only the uniquely human capacity to envision that which is not, and therefore the fount of all invention and innovation. In its arguably most transformative and revelatory capacity, it is the power that enables us to empathise with humans whose experiences we have never shared.

One of the greatest formative experiences of my life preceded Harry Potter, though it informed much of what I subsequently wrote in those books. This revelation came in the form of one of my earliest day jobs. Though I was sloping off to write stories during my lunch hours, I paid the rent in my early 20s by working at the African research department at Amnesty International's headquarters in London.

There in my little office I read hastily scribbled letters smuggled out of totalitarian regimes by men and women who were risking imprisonment to inform the outside world of what was happening to them. I saw photographs of those who had disappeared without trace, sent to Amnesty by their desperate families and friends. I read the testimony of torture victims and saw pictures of their injuries. I opened handwritten, eye-witness accounts of summary trials and executions, of kidnappings and rapes.

Many of my co-workers were ex-political prisoners, people who had been displaced from their homes, or fled into exile, because they had the temerity to speak against their governments. Visitors to our offices included those who had come to give information, or to try and find out what had happened to those they had left behind.

I shall never forget the African torture victim, a young man no older than I was at the time, who had become mentally ill after all he had endured in his homeland. He trembled uncontrollably as he spoke into a video camera about the brutality inflicted up

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งแรกที่ผมอยากจะพูดคือ 'ขอบคุณ. ไม่เพียง แต่มีฮาร์วาร์ให้ฉันเป็นเกียรติพิเศษ แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาของความกลัวและความเกลียดชังที่ฉันต้องทนที่คิดว่าให้เริ่มที่อยู่นี้ได้ทำให้ฉันลดน้ำหนัก สถานการณ์ชนะ! ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือการใช้เวลาหายใจลึกเหล่ที่ป้ายแดงและโน้มน้าวตัวเองว่าฉันที่ชุมนุม Gryffindor ใหญ่ที่สุดในโลก. การส่งมอบที่อยู่เริ่มเป็นความรับผิดชอบที่ดี; หรือดังนั้นฉันคิดว่าจนกว่าฉันจะโยนใจของฉันกลับไปที่สำเร็จการศึกษาของตัวเอง ลำโพงเริ่มวันนั้นเป็นนักปรัชญาที่โดดเด่นของอังกฤษบารอนเนสแมรี่มือเป็นหลังมือ สะท้อนให้เห็นถึงคำพูดของเธอได้ช่วยให้ฉันอย่างมากในการเขียนคนนี้เพราะมันกลับกลายเป็นว่าผมไม่สามารถจำคำเดียวที่เธอบอกว่า การค้นพบนี้ช่วยให้ฉันมีเสรีภาพที่จะดำเนินการโดยไม่ต้องกลัวว่าผมไม่ได้ตั้งใจอาจมีผลต่อคุณที่จะละทิ้งอาชีพที่มีแนวโน้มในธุรกิจใด ๆ ที่กฎหมายหรือการเมืองสำหรับความสุขหวิวของการเป็นตัวช่วยสร้างเกย์. คุณเห็น? หากสิ่งที่คุณจำได้ว่าในปีที่ผ่านมาเป็นเรื่องตลก 'ตัวช่วยสร้างเกย์' ฉันได้ออกมาข้างหน้าของบารอนเนสแมรี่มือเป็นหลังมือ เป้าหมายทำได้. ขั้นตอนแรกในการปรับปรุงตนเองที่จริงผมได้ทรมานจิตใจและหัวใจของฉันสำหรับสิ่งที่ฉันควรจะพูดกับคุณในวันนี้ ผมได้ถามตัวเองว่าสิ่งที่ฉันหวังว่าฉันได้รู้จักกันในการสำเร็จการศึกษาของตัวเองและสิ่งที่บทเรียนที่สำคัญฉันได้เรียนรู้ใน 21 ปีที่หมดอายุระหว่างวันนั้นและนี่. ผมได้มาด้วยสองคำตอบ เกี่ยวกับเรื่องนี้วันที่ยอดเยี่ยมเมื่อเรากำลังรวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลองความสำเร็จทางวิชาการของคุณผมได้ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับประโยชน์ของความล้มเหลว และในขณะที่คุณยืนอยู่บนเกณฑ์ของสิ่งที่เรียกว่าบางครั้ง 'ชีวิตจริง' ผมต้องการที่จะยกย่องความสำคัญสำคัญของจินตนาการ. เหล่านี้อาจดูเหมือนทางเลือกที่เพ้อฝันหรือความขัดแย้ง แต่โปรดอดทนกับฉัน. มองย้อนกลับไป 21 ปี ที่ผมอยู่ที่สำเร็จการศึกษาเป็นประสบการณ์ที่อึดอัดเล็กน้อยสำหรับ 42 ปีที่เธอได้กลายเป็น ครึ่งชีวิตของฉันที่ผ่านมาผมที่โดดเด่นมีความสมดุลระหว่างความทะเยอทะยานไม่สบายใจที่ฉันมีให้กับตัวเองและสิ่งที่ใกล้เคียงกับผมผู้ที่คาดหวังของฉัน. ผมเชื่อว่าสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะทำเคยคือการเขียนนิยาย แต่พ่อแม่ของฉันทั้งสองคนมาจากภูมิหลังที่ยากจนและไม่มีใครเคยเรียนที่วิทยาลัยเอามุมมองที่โอ้อวดจินตนาการของฉันเป็นมุมแหลมส่วนบุคคลที่น่าขบขันที่จะไม่จ่ายค่าจำนองหรือการรักษาความปลอดภัยเงินบำนาญ ฉันรู้ว่าตายประชดด้วยพลังแห่งทั่งการ์ตูนในขณะนี้. ดังนั้นพวกเขาจึงหวังว่าฉันจะใช้เวลาการศึกษาระดับปวช; ผมอยากจะเรียนวรรณคดีอังกฤษ ประนีประนอมก็มาถึงที่ความพึงพอใจในการหวนกลับไม่มีใครและผมก็ขึ้นไปศึกษาภาษาสมัยใหม่ แทบจะไม่ได้รถพ่อแม่ของฉัน 'มุมโค้งมนในตอนท้ายของถนนกว่าที่ฉันทิ้งเยอรมันและออกวิ่งลงทางเดินคลาสสิก. ผมจำไม่ได้บอกพ่อแม่ของฉันที่ฉันได้เรียนคลาสสิก; พวกเขาอาจจะได้พบเป็นครั้งแรกในวันจบการศึกษา ของอาสาสมัครทั้งหมดบนโลกใบนี้ผมคิดว่าพวกเขาจะได้รับการใส่อย่างหนักเพื่อชื่อหนึ่งที่มีประโยชน์น้อยกว่าตำนานเทพเจ้ากรีกเมื่อมันมาถึงการรักษาความปลอดภัยคีย์เพื่อห้องน้ำบริหาร. ผมอยากจะทำให้มันชัดเจนในวงเล็บที่ฉันทำ ไม่โทษพ่อแม่ของฉันสำหรับมุมมองของ มีวันหมดอายุบนโทษพ่อแม่ของคุณสำหรับพวงมาลัยคุณในทิศทางที่ไม่ถูกต้องคือ; ช่วงเวลาที่คุณมีความเก่าแก่พอที่จะใช้ล้อรับผิดชอบอยู่กับคุณ อะไรคือสิ่งที่ฉันไม่สามารถวิพากษ์วิจารณ์สำหรับพ่อแม่ของฉันหวังว่าฉันจะไม่ได้สัมผัสกับความยากจน พวกเขาได้รับที่น่าสงสารตัวเองและฉันได้รับตั้งแต่ที่ไม่ดีและผมค่อนข้างเห็นด้วยกับพวกเขาว่ามันไม่ได้เป็นประสบการณ์ ennobling ความยากจนสร้างความกลัวและความเครียดและภาวะซึมเศร้าบางครั้ง; มันหมายถึงหนึ่งพันเสียหน้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และความยากลำบาก ปีนออกจากความยากจนโดยความพยายามของคุณเองนั่นคือบางสิ่งบางอย่างที่จะภาคภูมิใจของตัวเอง แต่ความยากจนตัวเองเป็นโรแมนติกโดยเฉพาะคนโง่. สิ่งที่ฉันกลัวที่สุดสำหรับตัวเองที่อายุของคุณไม่ได้ยากจน แต่ความล้มเหลว. ที่อายุของคุณทั้งๆ ขาดที่แตกต่างของแรงจูงใจที่มหาวิทยาลัยที่ผมได้ใช้เวลานานเกินไปในแถบกาแฟเขียนเรื่องราวและไกลเวลาน้อยเกินไปในการบรรยายผมก็มีความสามารถพิเศษสำหรับการส่งผ่านการตรวจสอบและว่าสำหรับปีที่ผ่านมาได้รับการวัด ประสบความสำเร็จในชีวิตของฉันและของเพื่อนของฉัน. ผมไม่ได้น่าเบื่อมากพอที่จะคิดว่าเพราะคุณเป็นหนุ่มเป็นสาวที่มีพรสวรรค์และมีการศึกษาที่คุณไม่เคยรู้จักความยากลำบากหรือความเสียใจ ความสามารถและสติปัญญาไม่เคยเชื้อยังทุกคนกับแรงจูงใจของชะตากรรมและฉันทำไม่ได้สำหรับช่วงเวลาที่คิดว่าทุกคนที่นี่มีความสุขการดำรงอยู่ของสิทธิพิเศษที่มั่นคงและความพึงพอใจ. แต่ความจริงที่ว่าคุณจะจบการศึกษาจากฮาร์วาร์แสดงให้เห็นว่าคุณไม่ได้ ดีมากคุ้นเคยกับความล้มเหลว คุณอาจจะได้แรงหนุนจากความกลัวของความล้มเหลวมากเท่าความปรารถนาที่ประสบความสำเร็จ อันที่จริงความคิดของคุณของความล้มเหลวอาจจะไม่ไกลจากความคิดคนเฉลี่ยของความสำเร็จสูงมากมีคุณบินแล้ว. ในท้ายที่สุดเราทุกคนต้องตัดสินใจด้วยตัวเองสิ่งที่ถือว่าเป็นความล้มเหลว แต่โลกที่ค่อนข้างกระตือรือร้นที่จะให้คุณชุด เกณฑ์ถ้าคุณปล่อยให้มัน ดังนั้นผมจึงคิดว่ามันยุติธรรมที่จะบอกว่าโดยมาตรการใด ๆ ธรรมดาเพียงเจ็ดปีหลังจากวันรับปริญญาของฉันฉันได้ล้มเหลวในระดับมหากาพย์ การแต่งงานเป็นพิเศษสั้น ๆ ได้ imploded และฉันก็ว่างงานผู้ปกครองคนเดียวและเป็นที่น่าสงสารที่มันเป็นไปได้ที่จะอยู่ในสหราชอาณาจักรที่ทันสมัยโดยไม่ต้องไร้ที่อยู่อาศัย ความกลัวว่าพ่อแม่ของฉันได้มีสำหรับฉันและที่ฉันได้มีให้กับตัวเองได้ทั้งมาและมาตรฐานทุกปกติผมเป็นความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ผมรู้ว่า. ตอนนี้ผมไม่ได้ไปยืนอยู่ที่นี่และบอกคุณ ความล้มเหลวที่มีความสนุกสนาน ระยะเวลาของชีวิตของฉันที่เป็นคนมืดและผมมีความคิดว่ามีเป็นไปได้สิ่งที่กดได้เป็นตัวแทนตั้งแต่เป็นชนิดของความละเอียดเทพนิยาย ผมมีความคิดแล้วว่าไกลอุโมงค์ขยายและเป็นเวลานาน, แสงสว่างที่ปลายของมันใด ๆ ที่เป็นความหวังมากกว่าความเป็นจริง. ดังนั้นทำไมฉันจะพูดคุยเกี่ยวกับประโยชน์ของความล้มเหลว? เพียงเพราะความล้มเหลวในความหมายของการลอกออกไปไม่จำเป็น ฉันหยุดแกล้งตัวเองว่าฉันเป็นอะไรอื่นกว่าสิ่งที่ผมเป็นและเริ่มที่จะนำพลังงานทั้งหมดของฉันในการตกแต่งงานเดียวที่สำคัญกับผม ได้ผมประสบความสำเร็จจริงๆที่สิ่งอื่น ๆ ที่ผมอาจจะไม่เคยได้พบความมุ่งมั่นที่จะประสบความสำเร็จในเวทีหนึ่งที่ผมเชื่อว่าผมเป็นอย่างแท้จริง ฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระเพราะความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันได้รับการตระหนักและฉันก็ยังมีชีวิตอยู่และฉันยังคงมีลูกสาวคนที่ฉันรักและฉันมีเครื่องพิมพ์ดีดเก่าและเป็นความคิดที่ยิ่งใหญ่ และอื่น ๆ ที่ด้านล่างหินกลายเป็นรากฐานที่มั่นคงที่ผมสร้างขึ้นมาใหม่ในชีวิตของฉัน. คุณอาจไม่เคยล้มเหลวในระดับที่ผมทำ แต่ความล้มเหลวในชีวิตบางอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่โดยความล้มเหลวในบางสิ่งบางอย่างถ้าคุณอาศัยอยู่เพื่อให้ระมัดระวังที่คุณอาจรวมทั้งไม่ได้อาศัยอยู่ที่ทั้งหมด - ในกรณีที่คุณล้มเหลวโดยค่าเริ่มต้น. ความล้มเหลวให้ฉันรักษาความปลอดภัยภายในที่ผมไม่เคยบรรลุโดยผ่านการตรวจสอบ ความล้มเหลวที่สอนให้ฉันสิ่งที่เกี่ยวกับตัวเองว่าฉันจะได้เรียนรู้ไม่มีทางอื่น ผมค้นพบว่าผมมีความเข้มแข็งและมีระเบียบวินัยมากขึ้นกว่าที่ฉันเคยสงสัยว่า; ฉันยังพบว่าผมมีเพื่อนที่มีค่าเป็นจริงสูงกว่าราคาของทับทิม. ความรู้ที่คุณได้เกิดฉลาดและแข็งแรงจากความพ่ายแพ้หมายความว่าคุณมีการหลังจากที่เคยมีความปลอดภัยในความสามารถของคุณที่จะอยู่รอด คุณจะไม่เคยรู้ว่าตัวเองหรือความแข็งแรงของความสัมพันธ์ของคุณจนกระทั่งทั้งสองได้รับการทดสอบโดยความทุกข์ยาก ความรู้ดังกล่าวเป็นของขวัญที่แท้จริงสำหรับทุกสิ่งที่มันจะได้รับรางวัลเจ็บปวดและจะได้รับมูลค่ากว่าวุฒิการศึกษาใด ๆ ที่ฉันเคยได้รับ. ดังนั้นกำหนดเวลาที่เทอร์เนอผมจะบอกตัวเอง 21 ปีของฉันที่มีความสุขส่วนบุคคลที่อยู่ในรู้ ว่าชีวิตไม่ได้เป็นแบบตรวจสอบรายการการได้มาหรือผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน คุณสมบัติของคุณ, ประวัติส่วนตัวของคุณจะไม่ได้ในชีวิตของคุณ แต่คุณจะได้พบคนจำนวนมากของอายุของฉันและผู้สูงอายุที่สับสนทั้งสอง ชีวิตเป็นสิ่งที่ยากและซับซ้อนและนอกเหนือจากการควบคุมทั้งหมดของทุกคนและความอ่อนน้อมถ่อมตนที่จะรู้ว่าจะช่วยให้คุณเพื่อความอยู่รอดความผันผวนของ. ตอนนี้คุณอาจจะคิดว่าผมเลือกรูปแบบที่สองของฉันสำคัญของจินตนาการเพราะเป็นส่วนหนึ่งของการเล่นใน สร้างชีวิตของฉัน แต่ที่ไม่ได้ทั้งหมดดังนั้น แม้ว่าผมเองจะปกป้องคุณค่าของนิทานก่อนนอนเพื่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายของฉันฉันได้เรียนรู้ที่จะเห็นคุณค่าของจินตนาการในความหมายที่กว้างมาก จินตนาการไม่ได้เป็นเพียงความสามารถของมนุษย์ที่จะจินตนาการที่ไม่ซ้ำกันที่ไม่ได้และดังนั้นจึงจำหน่ายเครื่องดื่มของทุกสิ่งประดิษฐ์และนวัตกรรม ในฐานะที่เนื้อหาส่วนใหญ่กระแสและเปิดหูเปิดตาของมันก็เป็นพลังที่ช่วยให้เราเอาใจใส่กับมนุษย์ที่มีประสบการณ์ที่เราไม่เคยใช้ร่วมกัน. the หนึ่งในประสบการณ์การก่อสร้างที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของฉันก่อนที่แฮร์รี่พอตเตอร์แม้ว่ามันจะแจ้งมากของสิ่งที่ฉันต่อมาเขียนไว้ใน หนังสือเหล่านั้น การเปิดเผยนี้มาในรูปแบบของหนึ่งในงานที่เก่าแก่ที่สุดวันของฉัน แม้ว่าผมก็ลาดออกไปเขียนเรื่องราวในช่วงกลางวันเวลาของฉันฉันจ่ายค่าเช่าในยุค 20 ต้นของฉันด้วยการทำงานที่แผนกวิจัยแอฟริกันที่สำนักงานใหญ่ขององค์การนิรโทษกรรมสากลในกรุงลอนดอน. มีอยู่ในห้องทำงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันอ่านจดหมายเขียนรีบลักลอบนำออกมาจากระบอบเผด็จการ โดยผู้ชายและผู้หญิงที่ถูกจำคุกเสี่ยงที่จะแจ้งให้โลกภายนอกของสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ผมเห็นรูปถ่ายของผู้ที่ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยที่ส่งไปยังองค์การนิรโทษกรรมครอบครัวหมดหวังของพวกเขาและเพื่อน ๆ ผมอ่านคำให้การของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการทรมานและเห็นภาพของพวกเขาได้รับบาดเจ็บ ผมเปิดที่เขียนด้วยลายมือบัญชีพยานของการทดลองสรุปและการประหารชีวิตของการลักพาตัวและข่มขืน. หลายคนร่วมงานของฉันเป็นนักโทษอดีตการเมืองคนที่ได้รับการย้ายออกจากบ้านของพวกเขาหรือหนีออกไปเพราะพวกเขามีความอาจหาญ ที่จะพูดคุยกับรัฐบาลของพวกเขา ผู้เข้าชมสำนักงานของเรารวมถึงผู้ที่จะมาให้ข้อมูลหรือจะลองและหาสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้ที่พวกเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง. ฉันจะไม่มีวันลืมเหยื่อทรมานแอฟริกันเป็นชายหนุ่มอายุไม่เกินผมอยู่ในเวลานั้น ที่ได้กลายเป็นป่วยเป็นโรคจิตหลังจากทั้งหมดที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ในบ้านเกิดของเขา เขาสั่นอย่างบ้าคลั่งในขณะที่เขาพูดเข้าไปในกล้องวิดีโอเกี่ยวกับความโหดร้ายจากการต่อสู้ขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สิ่งแรกที่อยากจะพูดคือ ' ขอบคุณ ' ไม่เพียง แต่มีฮาร์วาร์ดให้เกียรติพิเศษ แต่สัปดาห์ที่ผ่านมาของความกลัวและอาการที่ฉันต้องทนคิดของการให้ที่อยู่คณะนี้ได้ทำให้ฉันสูญเสียน้ำหนัก เป็นสถานการณ์ win - win ! ตอนนี้ทั้งหมดที่ฉันต้องทำคือหายใจลึกๆ หรี่ตาที่แบนเนอร์สีแดงและบอกตัวเองว่า ฉัน ที่ ใหญ่ที่สุดในโลก กริฟฟินดอร์

คืนสู่เหย้า .ส่งที่อยู่รับปริญญา คือความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ หรือดังนั้นฉันคิดว่าจนกว่าจะโยนใจของฉันกลับจบของฉันเอง เริ่มจากลำโพงวันนั้นเป็นนักปรัชญาชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงของบารอนแมรี่วอร์น็อค . สะท้อนให้เห็นถึงคำพูดของเธอได้ช่วยฉันอย่างมากในการเขียนนี้ เพราะมันกลายเป็นว่า ฉันจำไม่ได้ว่าสักคำที่เธอพูดการค้นพบอิเล็กทรอนิกส์นี้ช่วยให้ผมที่จะดำเนินการโดยไม่กลัวว่าฉันอาจจะไม่ได้ตั้งใจอิทธิพลคุณละทิ้งอาชีพที่มีแนวโน้มในทางธุรกิจ กฎหมายหรือการเมืองเพื่อความสุขเวียนหัวเป็นพ่อมดเกย์

เห็นมั้ย ถ้าคุณจำได้ปีมาเป็นตลก ' พ่อมด ' เกย์ ผมออกมาข้างหน้าของบารอนเนสแมรี่วอร์น็อค . เป้าหมายคือขั้นตอนแรกของการปรับปรุงตนเอง .

จริงๆแล้ว ฉันมีจิตใจและหัวใจแตกสลายของฉันสิ่งที่ฉันควรพูดกับคุณในวันนี้ ฉันได้ถามตัวเองสิ่งที่ฉันต้องการฉันมีที่รู้จักกันในการศึกษาของฉันเอง และที่สำคัญผมได้เรียนรู้บทเรียนใน 21 ปีที่หมดอายุระหว่างที่วันนี้

ผมก็มี 2 คำตอบ วันที่เรามารวมตัวกันเพื่อฉลองความสำเร็จทางวิชาการฉันได้ตัดสินใจที่จะพูดคุยกับคุณเกี่ยวกับประโยชน์ของความล้มเหลว และขณะที่คุณยืนอยู่บนธรณีประตูของสิ่งที่บางครั้งเรียกว่า ' ชีวิตจริง ' , ฉันต้องการที่จะยกย่องความสําคัญของจินตนาการ .

เหล่านี้อาจดูเหมือนทางเลือกอย่างเพ้อฝัน หรือตรงข้ามกัน แต่โปรดอดทนกับฉัน

มองกลับไปที่อายุ 21 ปี ที่ผมอยู่ในพิธีจบการศึกษาเป็นเพียงเล็กน้อยอึดอัดประสบการณ์ 42 ปี ที่เธอได้กลายเป็น ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาผมตื่นตาตื่นใจสมดุลระหว่างความอึดอัดได้ด้วยตัวเอง และสิ่งที่ผู้ที่ใกล้ชิดกับผม คาดผม

ผมเชื่อว่าสิ่งเดียวที่ผมอยากจะทำ เคยได้เขียนนวนิยาย อย่างไรก็ตาม พ่อแม่ของฉันทั้งของบุคคลที่มาจากภูมิหลังที่ยากจนและไม่มีใครเคยเรียน ดูว่า จินตนาการที่โอ้อวดของฉันสนุกส่วนบุคคลมุมแหลมที่ไม่เคยจ่ายจำนอง หรือประกันบำนาญ ฉันรู้ว่าประชดฟาดด้วยแรงของการ์ตูนทั่งตอนนี้

ดังนั้นพวกเขาหวังว่าผมจะเอาปริญญาวิชาชีพ เราอยากเรียนวรรณคดีอังกฤษการประนีประนอมเป็นก้าวที่ในการหวนกลับ พอใจใคร แล้วผมก็ไปเรียนภาษาสมัยใหม่ แทบจะไม่มีรถของพ่อกับแม่ที่โค้งมนมุมที่ปลายถนนมากกว่า ฉันทิ้งเยอรมันและวิ่งลงไปที่คลาสสิกเดิน

ผมจำไม่ได้ว่าบอกพ่อแม่ว่า ผมเรียน คลาสสิก พวกเขาอาจได้พบครั้งแรก ในวันจบการศึกษาจากคนทั้งหมดบนโลกนี้ ฉันคิดว่าพวกเขาจะได้รับยากใส่ชื่อหนึ่งที่มีประโยชน์น้อยกว่าเทพนิยายกรีกเมื่อมันมาถึงการรักษาความปลอดภัยกุญแจที่ห้องผู้บริหาร

อยากให้มันเคลียร์ ในวงเล็บ ผมไม่โทษพ่อแม่ สำหรับมุมมองของตน มีวันหมดอายุ โทษพ่อแม่พวงมาลัยคุณในทิศทางที่ไม่ถูกต้อง ;