A Bamboo Bridge over Rapids – Seksa

A Bamboo Bridge over Rapids – Seksan Prasertkul
Some stories seem to be buried stubbornly in our memory. They usually come back to haunt us on nights of loneliness, at moments when we let our mind drift with the whisper of the sea or the sighs of the breeze. They return time and time again like whirling waters and form a sad melody of life, intruding faintly, regardless of place, whenever we are engrossed in the present.
On the last day of September 1980, my eight friends and I were walking down a high ridge and, a little before noon, we reached the upper course of the Kha Khaeng stream. Monsoon rains had been falling for days on end and at times it poured down persistently, and at other times melting in a fine drizzle that lasted from dawn to dusk. Even when the rain stopped, the whole jungle was still as dim and damp as a deserted theatre. The smell of old leaves and soggy rotting logs had filled our nostrils along the way.
Taking the ravine near the source of the Khwae Yai River as our starting point, we had walked for five full days in the rain, up and down steep mountain slopes. We were coming from the west, cutting across the common borders of Uthai Thani, Tak and Kanchanaburi provinces in order to reach the jungle’s edge at a place called Sap Fa Pha. Another day and we would reach our destination, provided we could safely cross the Kha Khaeng rapids. It was the end of the rainy season, and the water was at its highest level. The stream- rough like a sea of boiling mud, had overflowed its banks and spread wide. All along its course we could see a scattering of half-submerged bushes, which swayed about like drowning men struggling wildly as they called out for help. Whole trees – roots, trunks and all – drifted down, and some got stuck on bushes which the current hadn’t yet torn up.
On the opposite bank, a little beyond our route, a large monitor lizard had been swept onto a branch, to which it clung, bobbing up and down under the thrashing of the current; it was unable to climb up the bank and unable to let go, as it would be whisked away by the rapids. What a pathetic sight!
It was a fully grown lizard which must have gone through a lot before being caught in the stream…
Before deciding to leave the mountains at the end of September 1980, I’d spent more than five years of my life in the jungle. It hadn’t been easy for someone who happened to be born and lived for nearly two decades in a village by the sea, and all the more so for someone who had always been conscious that his parents had hoped he would provide for the family once he had graduated from university.
I was able to get rid of the first burden within a fairly short time: it took me no longer than two rainy seasons to feel at home in the jungle and mountains. But the second burden was different. During those five years, I shouldered it every step of the way, day and night, from high rocky ridges through to meandering brooks.
I still vividly remember the day I had to leave. I had travelled to Bang Pakong, my birthplace, to bid farewell to my parents. Father was the only one at home that day. Mother had gone to a neighboring province to buy fruit she’d sell at the market. As I sat waiting for her to return home, I thought about the days of my childhood, when we still lived together. The more I brooded, the more I felt she was an angel heaven had punished by making her the mother of someone like me.






mother spoke little and hardly ever had a harsh word for her children.she was nonetheless one of the proudest women l have ever know.becaues she was abandoned by her father in her infancy,had no relatives and never went to school, she was used to relying on herself since a very early age.no matter how destitute she was, she never begged from anyone; even among her own children. she'd never ask for help to ease her weariness if we weren't considerate enough to see it ourselves.

she usually got up before dawn to take goods to the market and , depending on how much there was, carried them either-by pushchart or in baskets hanging from a yoke balanced on her shoulder.after selecting fruits for a while,just before it was time for her to leave the house, she'd nudge me gently awake or call me in her usual tone of voice; under no circumstances would she shout,because she disliked making noise and, besides,was afraid to unnecessarily awaken my little brother and sisters.who were still very young.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม้ไผ่สะพานผ่านแก่ง – Prasertkul เสกบางเรื่องดูเหมือนจะถูกฝังอยู่ในหน่วยความจำของเราดันทุรัง พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอนเราในคืนของความเหงา ในช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้จิตใจของเราดริฟท์กับ whisper ทะเลหรือ sighs ของสายลม พวกเขากลับมาอีกครั้งเช่นน้ำ whirling และแบบเมโลดี้เศร้าของชีวิต intruding รำไร ว่า เมื่อใดก็ ตามเราจะหมกมุ่นอยู่ในปัจจุบันในวันสุดท้ายของเดือน 1980 กันยายน เพื่อนของฉันแปดและเดินริดจ์สูงและ น้อยก่อนเที่ยง เราถึงหลักสูตรบนน้ำแข้งขา ฝนมรสุมได้ถูกล้มวันสิ้นสุด และบางครั้งมัน poured ลงสามารถ และ ที่อื่น ๆ เวลาละลายพรำ ๆ ดีที่กินเวลาจากเช้าถึงค่ำมืด แม้เมื่อฝนหยุด ป่าทั้งยังเป็นมิติ และชื้นเป็นโรงละครร้าง กลิ่นของใบ และล็อกหึ่ง soggy ได้เติมจมูกของเราไปพร้อมกันการ ravine ใกล้แหล่งที่มาของแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราได้เดินห้าวันเต็มในสายฝน ขึ้นภูเขาสูงชันลาด เราได้มาจากตะวันตก ตัดข้ามพรมแดนทั่วจังหวัดอุทัยธานี ตาก และจังหวัดกาญจนบุรีเพื่อที่จะถึงขอบของป่าที่เรียกว่า Sap Fa ผา อีกวันและเราจะถึงปลายทางของเรา ให้เราได้อย่างปลอดภัยสามารถข้ามแก่งคาแข้ง มันเป็นปลายฤดูฝน และน้ำที่ระดับสูงสุดนั้น สตรีมหยาบเช่นทะเลเดือดโคลน มี overflowed ของธนาคาร และแผ่กว้าง รับหลักสูตรของ เราสามารถดู scattering พุ่มน้ำท่วมครึ่ง ที่ swayed เช่นจมคนดิ้นรนอาละวาด ตามที่พวกเขาร้องเรียกขอความช่วยเหลือเกี่ยวกับ ทั้งต้นไม้ราก กางเกง และทั้งหมด – ลอยลง และบางส่วนได้ติดอยู่ในพุ่มไม้ซึ่งปัจจุบันยังไม่ได้ขาดค่าตรงข้ามธนาคาร เล็กน้อยนอกจากเส้นทางของเรา ได้รับการกวาดจิ้งจกจอภาพขนาดใหญ่ไปสาขา ซึ่งมันพืช bobbing ขึ้นและลงภายใต้ thrashing ของปัจจุบัน ได้สามารถไต่เต้าขึ้นธนาคาร และไม่สามารถปล่อย เป็นมันจะได้ whisked ไปตามแก่ง น่าสงสารเห็นอะไรเป็นจิ้งจกเติบโตเต็มที่ต้องมีผ่านไปผ่านมากก่อนที่จะจับในกระแส ...ก่อนตัดสินใจจะออกจากภูเขาที่ส่วนท้ายของ 1980 กันยายน ฉันได้ใช้เวลากว่าห้าปีของชีวิตในป่า มันไม่ได้ถูกง่ายสำหรับคนที่เกิดขึ้นจะเกิด และอยู่เกือบสองทศวรรษที่ผ่านมาในหมู่บ้านริมทะเล และคอยเพื่อสำหรับคนที่จะได้ใส่ใจที่พ่อแม่มีหวัง เขาจะให้สำหรับครอบครัวเมื่อเขาได้จบศึกษาจากมหาวิทยาลัยผมสามารถที่จะกำจัดภาระแรกภายในเวลาอันสั้นค่อนข้าง: มันเอาฉันไม่กว่าฤดูฝนสองใจที่บ้านในป่าและภูเขา แต่ภาระสองไม่แตกต่างกัน ในช่วงปีที่ 5 ผมไหล่มันทุกขั้นตอนของวิธีการ กลางวันและกลางคืน จากสูงหินเคลื่อนผ่านไปบรู๊คส์คดเคี้ยวผมยังคงน่าฟังจำได้ว่า วันที่ผมไป ผมได้เดินทางไปบางบางปะกง แหล่งกำเนิดของฉัน เพื่อร่ำลากับพ่อ พ่อเดียวที่บ้านวันนั้น แม่เดินทางไปยังจังหวัดใกล้เคียงจะซื้อผลไม้เธอจะขายที่ตลาด ขณะที่ฉันนั่งรอเธอกลับบ้าน ฉันคิดว่า เกี่ยวกับวันของวัยเด็กของฉัน เมื่อเรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่งฉัน brooded มากขึ้นฉันรู้สึกเธอสรวงสวรรค์มีโทษ โดยทำให้เธอแม่ของคนอย่างฉันแม่พูดเพียงเล็กน้อย และแทบไม่เคยมีคำรุนแรงสำหรับ children.she ของเธอถูกกระนั้นหนึ่ง l ผู้หญิงภูมิใจที่สุดเคยมี know.becaues เธอถูกยกเลิก โดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอ มีญาติไม่มี และไม่เคยไปโรงเรียน เธอใช้การพึ่งตัวเองตั้งแต่ age.no เนิ่น ๆ เรื่องวิธีไร้เธอ เธอไม่เคยขอร้องจากคน แม้กระทั่งในเด็กของตนเอง เธอจะไม่เคยขอความช่วยเหลือบรรเทาภายของเธอหากเราไม่ได้น้ำใจพอที่จะเห็นตนเอง เธอมักจะได้ก่อนรุ่งอรุณเพื่อนำสินค้าไปตลาด และ ขึ้นอยู่กับจำนวนมีมี ดำเนินไปอย่างใดอย่างหนึ่ง- โดย pushchart หรือกระเช้าแขวนจากแอกความสมดุลบน shoulder.after ของเธอเลือกผลไม้ในขณะที่ ก่อนเวลานั้นเธอออกจากบ้าน เธอจะเขยิบฉันเบา ๆ ตื่น หรือโทรฉันในเธอปกติเสียง ภายใต้สถานการณ์ไม่ ต้องเธอตะโกน เพราะเธอ disliked ทำเสียง นอกจาก กลัวไปโดยไม่จำเป็นปลุกน้องน้อย และ sisters.who ยังหนุ่มมาก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สะพานข้ามน้ำเชี่ยว –ไผ่ เสกสรรค์ ประเสริฐกุล
เรื่องบางเรื่องดูเหมือนจะฝังหัวชนฝาในความทรงจำของเรา พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอนเราในคืนแห่งความเหงา ที่ช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้ล่องลอยจิตใจของเราด้วย เสียงกระซิบแห่งท้องทะเล หรือ เสียงถอนหายใจของสายลม พวกเขากลับมาเวลาและเวลาอีกครั้ง เหมือนขว้างน้ำและรูปแบบเพลงเศร้าของชีวิต รบกวนๆ โดยไม่คำนึงถึงสถานที่เมื่อใดก็ตามที่เราอยู่ในปัจจุบัน
ในวันสุดท้ายของเดือนกันยายน 1980 แปดเพื่อนของฉันและฉันกำลังเดินลงเนินสูง และ น้อย ก่อน เที่ยง เราถึงหลักสูตรที่ด้านบนของขาแข้ง กระแส ฤดูมรสุมได้ลดลงสำหรับวันที่สิ้นสุดและเวลามันเทลงไปเสมอ และในเวลาอื่น ๆละลายในดีๆที่ใช้เวลาตั้งแต่เช้าจนพลบค่ำเมื่อฝนหยุด ทั้งป่า ก็ยังเป็นที่มืด และชื้นเป็นร้างโรงละคร กลิ่นของใบเก่า และ เปียกเน่าบันทึกเต็มของเราจมูกตลอดทาง
ถ่ายลำธารใกล้แหล่งของแม่น้ำแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราได้เดินมา 5 วันเต็มในสายฝน , ขึ้นและลงลาดภูเขาที่สูงชัน เราเข้ามาจากทางตะวันตกตัดข้ามชายแดนทั่วไปของจังหวัดอุทัยธานี กาญจนบุรี ตาก และจังหวัดในการไปถึงขอบของป่าในสถานที่ที่เรียกว่า SAP ฟ้าผา . อีกวันเราก็จะถึงปลายทางของเรา ให้เราสามารถอย่างปลอดภัยข้ามขาแข้ง แก่ง มันเป็นปลายฤดูฝน น้ำก็อยู่ในระดับสูงสุดของ กระแส - หยาบ เช่น ทะเลเดือด โคลนมีล้นธนาคาร และแผ่กว้าง ตลอดหลักสูตรของเราอาจจะเห็นการกระจายของครึ่งจมอยู่ใต้พุ่มไม้ซึ่งลังเลใจเหมือนจมน้ำคนดิ้นรนอาละวาดตามที่พวกเขาเรียกออกมาช่วย ทั้งต้นไม้และราก ลำต้น และแก่ลอยลงและบางส่วนติดอยู่ในพุ่มไม้ ซึ่งปัจจุบันยังไม่ฉีกขาด
ในฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย นอกเหนือจากเส้นทางของเราจิ้งจกหน้าจอใหญ่ถูกกวาดลงสาขาที่ตูดกระดกขึ้นลง , ภายใต้เจ้าของปัจจุบัน มันก็ไม่สามารถที่จะปีนขึ้นและธนาคารไม่สามารถปล่อย เหมือนจะแกว่งไปตามแก่ง ช่างน่าสงสารจริงๆเลย !
มันโตเต็มที่ จิ้งจก ซึ่งต้องผ่านอะไรมากมายก่อนที่จะถูกจับในกระแส . . . . . . .
ก่อนที่จะตัดสินใจที่จะออกจากภูเขา ณ สิ้นเดือนกันยายน 1980 ผมก็ใช้เวลามากกว่าห้าปีของชีวิตในป่า มันไม่ได้ง่ายสำหรับใครบางคนที่บังเอิญเกิดและอาศัยอยู่มาเกือบสองทศวรรษในการเป็นหมู่บ้านริมทะเลและทุกคนมากขึ้นดังนั้นสำหรับคนที่มักจะตระหนักว่าพ่อแม่เขาก็หวังว่าเขาจะให้ครอบครัวเมื่อเขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย .
ผมสามารถกำจัดภาระแรกภายในเวลาค่อนข้างสั้น ฉันใช้เวลาไม่เกินสองฤดูฝนที่จะรู้สึกเหมือนอยู่บ้านในป่า ภูเขา แต่ภาระที่สองที่แตกต่างกัน ในช่วงห้าปีนั้นผมยอมรับมันทุกขั้นตอน ทั้งกลางวันและกลางคืน จากหินสันเขาผ่านเลี้ยวลดลำธาร
ฉันยังคงเต็มตาจำวันที่ฉันต้องไป ผมได้เดินทางไปบางปะกง บ้านเกิดของฉัน เพื่ออำลาพ่อแม่ พ่อเป็นคนเดียวในบ้านที่วัน แม่ได้ไปจังหวัดข้างเคียงซื้อผลไม้ที่เธอขาย ขณะที่ผมนั่งรอให้เธอกลับมาฉันคิดเกี่ยวกับวันที่ของวัยเด็กของฉัน ตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่ง brooded ยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นนางฟ้าที่สวรรค์ก็ลงโทษโดยการเป็นแม่ของคนอย่างผม แม่






พูดเล็ก ๆน้อย ๆและแทบจะไม่เคยมีข่าวรุนแรง children.she ของเธออย่างไรก็ตามหนึ่งของผู้หญิงที่ผมเคย know.becaues ภูมิใจที่เธอถูกทอดทิ้งโดยบิดาของเธอในวัยเด็กของเธอไม่มีญาติ และไม่เคยไปโรงเรียน เธอเคยพึ่งพาตัวเองตั้งแต่ต้นมาก age.no ไม่ว่ายากจนแม่ไม่เคยขอร้องใคร แม้แต่ในหมู่เด็กของเธอเอง เธอจะไม่ถามเพื่อช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอ ถ้าเราไม่เกรงใจ พอเห็นเอง

เธอมักจะตื่นนอนก่อนรุ่งสาง เพื่อนำสินค้าไปยังตลาดและขึ้นอยู่กับเท่าใด ก็มีนำพวกเขาโดย pushchart หรือกระเช้าแขวน จากแอกที่สมดุลเธอ shoulder.after เลือกผลไม้สักพักก่อน มันถึงเวลาที่เธอจะออกจากบ้าน เธอสะกิดฉันเบา ๆตื่นหรือโทรหาฉันในของเธอเสียงปกติเสียง ; ภายใต้สถานการณ์ใด เธอจะตะโกน เพราะหล่อนไม่ชอบเสียงดัง และ อีกอย่าง กลัวจะเป็นปลุกน้องชายและน้องสาวที่ยังเด็กมาก . . .