My mother's parents came from Hunga

My mother's parents came from Hungary, but my grandfather was educated in Germany. Even though Hungarian was his native language, he preferred German to all the other languages he spoke. It seems he was able to hold a conversation in nine languages, but was most comfortable in German. Every morning, before going to his office, he read the German language newspaper, which was American owned and published in New York.

     My grandfather was the only one in his family to come to the United States. He still had relatives living in Europe. When the first World War broke out, he lamented the fact that if my uncle, his only son had to go, it would be cousin fighting against cousin. In the early days of the war, my grandmother implored him to stop taking the German newspaper and to take an English language paper, instead. He scoffed at the idea, explaining that the fact that it was in German did not make it a German newspaper, but only an American newspaper, printed in German. But my grandmother insisted, if only that the neighbors not see him read it and think he was German. So, under duress, he finally gave up the German newspaper.

     One day, the inevitable happened and my Uncle Milton received his draft notice. My Grandparents were very upset, but my mother, his little sister was ecstatic. Now she could brag about her soldier brother going off to war. She was ten years old and my uncle, realizing how he was regarded by his little sister and all of her friends, went out and bought them all service pins, which meant that they had a loved one in the service. All the little girls were delighted. When the day came for him to leave, his whole regiment, in their uniforms, left together from the same train station. There was a band playing and my mother and her friends came to see him off. Each one wore her service pin and waved a small American flag, cheering the boys, as they left.

     The moment came and the soldiers, all rookies, none of whom had had any training, but who had nevertheless all been issued, uniforms, boarded the train. The band played and the crowd cheered. Although no one noticed, I'm sure my grandmother had a tear in her eye for the only son, going off to war. The train groaned as if it knew the destiny to which it was taking its passengers, but it soon it began to move. Still cheering and waving their flags, the band still playing, the train slowly departed the station.


     It had gone about a thousand yards when it suddenly ground to a halt. The band stopped playing, the crowd stopped cheering. Everyone gazed in wonder as the train slowly backed up and returned to the station. It seemed an eternity until the doors opened and the men started to file out. Someone shouted, "It's the armistice. The war is over." For a moment, nobody moved, but then the people heard someone bark orders at the soldiers. The men lined up formed into two lines, walked down the steps and, with the band in tow, playing a Sousa march, paraded down the street, as returning heroes, to be welcomed home by the assembled throng. As soon as the parade ended they were, immediately, mustered out of the army. My mother said it was a great day, but she was just a little disappointed that it didn't last a tiny bit longer. The next day my uncle returned to his job, and my grandfather resumed reading the German newspaper, which he read until the day he died.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พ่อแม่ของฉันมาจากฮังการี แต่คุณตาของรับการศึกษาในประเทศเยอรมนี ถึงแม้ว่าฮังการี ภาษาพื้นเมืองของเขา เขาต้องเยอรมันภาษาอื่น ๆ ที่เขาพูด ดูเหมือนว่า เขาสามารถระงับการสนทนาใน 9 ภาษา แต่ก็สะดวกสบายที่สุดในเยอรมัน ทุกเช้า ก่อนที่จะไปสำนักงานของเขา เขาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมัน ที่ถูกสหรัฐอเมริกาตีพิมพ์ในนิวยอร์ก และเป็นเจ้าของ ปู่ของฉันเป็นหนึ่งในครอบครัวของเขามาที่ไทย นอกจากนี้เขายังมีญาติที่อาศัยอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งไหว เขา lamented ความจริงที่ว่าถ้าลุง ลูกชายคนเดียวของเขาได้ไป มันจะต่อสู้กับญาติลูกพี่ลูกน้องกัน ในวันแรก ๆ ของสงคราม ยายของฉัน implored เขาหยุดใช้หนังสือพิมพ์เยอรมัน และใช้กระดาษเป็นภาษาอังกฤษ แทน เขา scoffed แนวคิดที่อธิบายว่า ความจริงที่ว่าในเยอรมันไม่ให้หนังสือพิมพ์เยอรมัน แต่เท่าหนังสือพิมพ์อเมริกัน พิมพ์ในเยอรมัน แต่ยาย ยืนยัน ถ้าเท่าที่เพื่อนบ้านไม่เห็นเขาอ่าน และคิดเขาเป็นภาษาเยอรมัน ดังนั้น ปลายกระบอก เขาก็ให้หนังสือพิมพ์เยอรมัน One day, the inevitable happened and my Uncle Milton received his draft notice. My Grandparents were very upset, but my mother, his little sister was ecstatic. Now she could brag about her soldier brother going off to war. She was ten years old and my uncle, realizing how he was regarded by his little sister and all of her friends, went out and bought them all service pins, which meant that they had a loved one in the service. All the little girls were delighted. When the day came for him to leave, his whole regiment, in their uniforms, left together from the same train station. There was a band playing and my mother and her friends came to see him off. Each one wore her service pin and waved a small American flag, cheering the boys, as they left. The moment came and the soldiers, all rookies, none of whom had had any training, but who had nevertheless all been issued, uniforms, boarded the train. The band played and the crowd cheered. Although no one noticed, I'm sure my grandmother had a tear in her eye for the only son, going off to war. The train groaned as if it knew the destiny to which it was taking its passengers, but it soon it began to move. Still cheering and waving their flags, the band still playing, the train slowly departed the station.< 2 > มันได้หายไปประมาณหนึ่งพันเมตรเมื่อมันทันใดนั้นพื้นดินจะเป็น วงหยุดเล่น ฝูงหยุดเชียร์ ทุกคนจ้องในสงสัยเป็นรถไฟช้าสำรองไว้ และส่งกลับไปยังสถานี ดูเหมือนยาวจนประตูเปิด และคนที่เริ่มต้นแฟ้มออก มีคนตะโกนว่า "มันเป็นการสงบศึก สงครามจะจบ" สำหรับช่วงเวลา ไม่มีใครย้ายไป แต่คนที่ได้ยินคนเปลือกใบสั่งที่ทหาร ผู้ชายที่เรียงกันเกิดเป็นสองบรรทัด เดิน ลงขั้นตอน และ กับวงดนตรีในพ่วง เล่นมีนาคม Sousa ขบวนตามถนน เป็นความวีรบุรุษ ให้การต้อนรับบ้าน โดยองค์ประกอบ เป็นขบวนแห่สิ้นสุด พวกเขาได้ ทันที mustered จากกองทัพ แม่บอกว่า มันเป็นวันดี แต่เธอเพียงเล็กน้อยหวังว่า มันไม่นาน tiny บิต ในวันถัดไปที่ลุงส่งกลับไปงานของเขา และปู่ของฉันกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมัน ที่เขาอ่านจนกระทั่งวันที่เขาเสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พ่อแม่ของแม่ของฉันมาจากฮังการี แต่คุณปู่ของฉันได้รับการศึกษาในประเทศเยอรมนี แม้ว่าฮังการีเป็นภาษาพื้นเมืองของเขาเขาชอบเยอรมันทุกภาษาอื่น ๆ ที่เขาพูด มันดูเหมือนว่าเขาก็สามารถที่จะระงับการสนทนาในเก้าภาษา แต่ก็สะดวกสบายที่สุดในเยอรมัน ทุกเช้าก่อนที่จะไปที่สำนักงานของเขาเขาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมันซึ่งเป็นชาวอเมริกันที่เป็นเจ้าของและการตีพิมพ์ใน New York.      คุณปู่ของฉันเป็นเพียงคนเดียวในครอบครัวของเขาที่จะมาถึงประเทศสหรัฐอเมริกา เขายังคงมีญาติอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโพล่งออกมาเขาเสียใจจริงที่ว่าถ้าลุงบุตรชายคนเดียวของเขาได้ไปก็จะเป็นญาติต่อสู้กับญาติ ในวันแรกของสงครามยายของฉันอ้อนวอนให้เขาหยุดการหนังสือพิมพ์เยอรมันและจะใช้กระดาษภาษาอังกฤษแทน เขาเย้ยหยันความคิดที่อธิบายว่าความจริงที่ว่ามันอยู่ในเยอรมันไม่ได้ทำให้มันเป็นหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมัน แต่หนังสือพิมพ์อเมริกันพิมพ์ในเยอรมัน แต่คุณยายของฉันยืนยันว่าถ้าเพียงว่าเพื่อนบ้านไม่เห็นเขาอ่านและคิดว่าเขาเป็นชาวเยอรมัน ดังนั้นภายใต้การข่มขู่ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้เยอรมันหนังสือพิมพ์.      วันหนึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เกิดขึ้นและลุงของฉันมิลตันได้รับการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าร่างของเขา ปู่ย่าตายายของฉันก็เสียใจมาก แต่แม่ของฉันน้องสาวคนเล็กของเขาก็มีความสุข ตอนนี้เธอสามารถคุยโวเกี่ยวกับพี่ชายของทหารของเธอจะออกไปทำสงคราม เธอเป็นสิบปีและลุงของผมตระหนักถึงวิธีการที่เขาได้รับการยกย่องจากน้องสาวคนเล็กของเขาและเพื่อนทุกคนของเธอก็ออกไปและซื้อพวกเขาทั้งหมดหมุดบริการซึ่งหมายความว่าพวกเขาได้คนที่คุณรักในการให้บริการ ทั้งหมดสาวน้อยมีความยินดี เมื่อวันนั้นมาถึงเขาจะปล่อยให้ทหารของเขาทั้งในเครื่องแบบของพวกเขาทิ้งไว้จากสถานีรถไฟเดียวกัน มีวงดนตรีเล่นเป็นและแม่ของเธอและเพื่อน ๆ ของฉันมาที่จะเห็นเขาออก แต่ละคนสวมขาบริการของเธอและโบกธงชาติอเมริกันขนาดเล็กเชียร์ชายที่เป็นพวกซ้าย.      ขณะที่มาและทหารล่วงหน้าทั้งหมดไม่มีใครได้มีการฝึกอบรมใด ๆ แต่ที่ได้ แต่อย่างไรก็ตามทั้งหมดได้รับการออกเครื่องแบบขึ้น รถไฟ. วงดนตรีที่เล่นและฝูงชนโห่ร้อง แม้ว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นฉันแน่ใจว่าคุณยายของฉันมีการฉีกขาดในสายตาของเธอสำหรับบุตรชายคนเดียวจะออกไปทำสงคราม รถไฟครางราวกับว่ามันรู้ว่าชะตากรรมที่มันกำลังผู้โดยสารของมัน แต่มันเร็ว ๆ นี้ก็เริ่มที่จะย้าย ยังคงเชียร์และโบกธงวงดนตรียังคงเล่นรถไฟช้าออกสถานี. <2>      มันได้หายไปประมาณพันหลาเมื่อจู่ ๆ มันก็หยุดไป วงดนตรีหยุดเล่นฝูงชนหยุดเชียร์ ทุกคนจ้องในสงสัยขณะที่รถไฟช้าสำรองและส่งกลับไปยังสถานี มันดูเหมือนนิรันดร์จนประตูเปิดและคนเริ่มที่จะยื่นออกมา ใครบางคนตะโกนว่า "มันเป็นศึก. สงครามจะจบ." สำหรับช่วงเวลาที่ไม่มีใครย้าย แต่แล้วคนที่ได้ยินคำสั่งเปลือกคนที่ทหาร คนเรียงรายขึ้นรูปเป็นสองสายเดินลงตามขั้นตอนและกับวงดนตรีในการดึงผู้เล่น Sousa มีนาคมแห่ไปตามถนนเป็นวีรบุรุษที่กลับมาจะได้รับการต้อนรับที่บ้านโดยมุงประกอบ ทันทีที่ขบวนแห่สิ้นสุดวันที่พวกเขาทันทีรวบรวมของกองทัพ แม่ของฉันบอกว่ามันเป็นวันที่ดี แต่เธอก็เพียงเล็กน้อยผิดหวังที่มันไม่ได้มีอายุการใช้ bit เล็ก ๆ อีกต่อไป วันรุ่งขึ้นลุงของผมกลับไปทำงานของเขาและคุณปู่ของฉันกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์เยอรมันซึ่งเขาอ่านจนกว่าจะถึงวันที่เขาเสียชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พ่อแม่ของแม่ฉันออกมาจากฮังการี แต่คุณปู่ของฉันคือการศึกษาในเยอรมัน แม้ว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาของเขา เขาชอบเยอรมันทั้งหมดอื่น ๆ ภาษาที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถระงับการสนทนาในเก้าภาษา แต่เป็นความสะดวกสบายมากที่สุดในเยอรมัน ทุกๆเช้าก่อนไปทำงาน เขาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษา เยอรมัน ซึ่งเป็นชาวอเมริกันที่เป็นเจ้าของและได้รับการตีพิมพ์ในนิวยอร์ก    ปู่ของฉันเป็นเพียงหนึ่งในครอบครัวของเขามาไปยังสหรัฐอเมริกา เขายังคงมีญาติอาศัยอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโพล่งออกมา เขาเสียใจจริงที่ว่าถ้าคุณลุงของฉัน ลูกชายคนเดียวของเขาไป มันก็เป็นญาติที่ต่อสู้กับญาติ ในวันแรกของสงคราม ยายฉันขอให้เขาเลิกรับหนังสือพิมพ์เยอรมันและใช้กระดาษภาษาอังกฤษแทน เขาไม่เชื่อในความคิด อธิบายว่า ความจริงมันอยู่ใน เยอรมัน ไม่ได้ทำให้มันเป็นหนังสือพิมพ์เยอรมัน แต่เป็นหนังสือพิมพ์อเมริกัน ตีพิมพ์ในเยอรมัน แต่คุณยายยืนยัน ถ้าเพียงว่าเพื่อนบ้านไม่เห็นเขาอ่านมันและคิดว่าเขาคือเยอรมัน ดังนั้น ภายใต้การข่มขู่บังคับ ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ หนังสือพิมพ์เยอรมัน    วันหนึ่ง ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดขึ้น และลุงมิลตันได้ร่างประกาศ ปู่โกรธมาก แต่แม่และน้องสาวของเขาถูกสุดๆ ตอนนี้เธอสามารถอวดพี่ทหารเธอจะไปสงคราม อายุ 10 ปี และลุงของฉัน รู้ตัวว่าเขาถูกถือโดยน้องสาวและเพื่อนของเธอออกไปและซื้อพวกเขาทั้งหมดหมุดบริการ ซึ่งหมายความว่าพวกเขามีความรักในงานบริการ บรรดาสาวน้อยก็ยินดี เมื่อถึงวันที่เขาจากไป ทหารทั้งหมดของเขา ในเครื่องแบบของพวกเขาออกไปด้วยกัน จากสถานีรถไฟเหมือนกัน มีวงดนตรีเล่นแม่และเพื่อนของเธอมาหาเขา แต่ละคนใส่ชุดขาบริการของเธอและโบกมือธงอเมริกันเล็กเชียร์เด็กเช่นที่พวกเขาซ้าย    ช่วงเวลามา และทหารทั้งหมด มือใหม่ ไม่มีบุคคลที่มีการฝึกอบรมใด ๆแต่ที่ได้อย่างไรก็ตามทั้งหมดออก เครื่องแบบ โดยสารรถไฟ วงดนตรีที่เล่นและฝูงชนเชียร์ . แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น ฉันแน่ใจว่า ยายก็ร้องไห้เธอลูกชายคนเดียว ไปสงคราม รถไฟครางราวกับรู้ชะตากรรมที่พาผู้โดยสาร แต่ไม่นานมันก็เริ่มขยับ ยังเชียร์และโบกธงของพวกเขา วงดนตรียังเล่น รถไฟค่อยๆ ออกจากสถานี<      > 2    ได้ไปประมาณพันหลา เมื่อจู่ๆพื้นดินต้องหยุดชะงัก วงดนตรีหยุดบรรเลง ฝูงชนหยุดเชียร์ ทุกคนจ้องมองอย่างสงสัยขณะที่รถไฟถอยช้าๆและกลับไปที่สถานี มันดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด จนประตูเปิด และผู้ชายเริ่มยื่นออกมา มีคนตะโกนว่า " มันเป็นศึก . สงครามจบแล้ว " ชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีใครย้าย แต่คนได้ยินคนเปลือกคำสั่ง ที่ทหาร ผู้ชายที่ขึ้นเรียงรายขึ้นเป็นสองเส้น เดินลงตามขั้นตอนและมีวงดนตรีมาด้วย เล่นเป็น ซูซา มีนาคม แห่ไปตามถนน ขณะที่กลับวีรบุรุษที่จะได้รับการต้อนรับกลับบ้าน โดยรวมตัวกันมุง . ทันทีที่พาเหรดจบลงพวกเขา , ทันที , รวบรวมจากกองทัพ แม่บอกว่า มันเป็นวันที่ยอดเยี่ยม แต่เธอแค่ผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้สุดท้ายเล็กน้อยอีกต่อไป วันต่อมาคุณลุงกลับมาทำงานของเขา และปู่ของผมต่อการอ่านหนังสือพิมพ์ เยอรมัน ซึ่งเขาอ่าน จนถึงวันที่เขาเสียชีวิต