he ancient Persians, who occupied t

he ancient Persians, who occupied the lands west to the Indus River called the whole country lying across the Indus River Sindh and its inhabitants Sindhus, a designation that was later taken over by the Greeks who succeeded them and resulted in the now commonly used designations of India and Indians. The Muslims, who began invading India from the eighth century onward, used the term Hindu as a generic designation for non-Muslim Indians, identical with “idol worshipers.” In the 1830s Englishmen, writing about the religions of India, added -ism to Hindu and coined the term Hinduism, making an abstract and generic entity out of the many diverse and specific traditions of the Hindus.

While Hindus have appropriated the designation Hindu and use it today to identify themselves over against Muslims or Christians, they have expressed reservations with regard to the designation of Hinduism as the “religion of the Hindus.” They see a certain disrespect in the -ism suffix and emphasize that the Hindu dharma is more comprehensive than the Western term religion: it designates an entire cultural tradition rather than only a set of beliefs and rituals. With these reservations in mind, we are going to use the widely introduced term Hinduism in describing the majority religio-cultural tradition of India in spite of the impossibility of defining it in any precise manner.

The Vedas, the oldest literary monument of the Indian people, a collection of hymns composed in an archaic Sanskrit, are universally considered the foundational scriptures of Hinduism. The authors of these hymns called themselves Āryans, “Noble People.” The date of the composition of these hymns and the original habitat of the Aryans have become one of the most contested issues in Indian studies. The polemical literature has reached such dimensions and the emotions have been raised to such heights that only a sketch of the controversy and some hints about its ideological background can be given in this place.
Around 1860 a group of European Sanskritists suggested that the best explanation for the many common features of what later were called the Indo-European languages was the assumption of an invasion of a band of Aryan warriors, who till then had been living somewhere between Central Asia and Western Europe, into India. Did not the Ṛgveda, the oldest Sanskrit source, describe the battles, which the Āryas, under their leader Indra, the “fortdestroyer,” fought against the Dasyus, whose land they occupied? Making the self-designation ārya (noble) a racial attribute of the putative invaders, every textbook on Indian history began with the “Āryan invasion” of northwestern India, the struggle between the “fair-skinned, blonde, blue-eyed, sharp-nosed Aryans on horse chariots” against the “black-skinned, snub-nosed indigenous Indians.”

This putative “Aryan invasion” was dated ca. 1500 bce, and the composition of the hymns of the Ṛgveda was fixed between 1400 and 1200 bce. The Aryan invasion theory was conceived on pure speculation on the basis of comparative philology, without any archaeological or literary evidence to support it. It was resisted as unfounded by some scholars from the very beginning. In the light of recent archaeological finds, it has become less and less tenable. Nevertheless, the Aryan invasion theory, recently downgraded to an Aryan migration theory, is still widely defended and forms part of many standard histories of Hinduism. In the following, the arguments pro and con will be presented, and it will be left to the reader to judge the merits of the case.

THE ARYAN INVASION THEORY

Eighteenth- and nineteenth-century European attempts to explain the presence of Hindus in India were connected with the commonly held biblical belief that humankind originated from one pair of humans—Adam and Eve, created directly by God in 4005 bce—and that all the people then living on the earth descended from one of the sons of Noah, the only family of humans to survive the Great Flood (dated 2350 bce). The major problem associated with the discovery of new lands seemed to be to connect peoples not mentioned in chapter 10 of Genesis, “The Peopling of the Earth,” with one of the biblical genealogical lists.

With regard to India this problem was addressed by the famous Abbé Dubois (1770–1848), whose long sojourn in India (1792-1823) enabled him to collect a large amount of interesting materials concerning the customs and traditions of the Hindus. His (French) manuscript was bought by the British East India Company and appeared in an English translation under the title Hindu Manners, Customs and Ceremonies in 1897 with a prefatory note by the Right Honorable F. Max Müller. Addressing the origins of the Indian people, Abbé Dubois, loath “to oppose [his] conjectures to [the Indians’] absurd fables,” categorically stated: “It is practically admitted that India was inhabited very soon after the Deluge, which made a desert of the whole world. The fact that it was so close to the plains of Sennaar, where Noah’s descendants remained stationary so long, as well as its good climate and the fertility of the country, soon led to its settlement.” Rejecting other scholars’ opinions that linked the Indians to Egyptian or Arabic origins, he ventured to suggest them “to be descendants not of Shem, as many argue, but of Japhet.” He explains: “According to my theory they reached India from the north, and I should place the first abode of their ancestors in the neighbourhood of the Caucasus.” The reasons he provides to prove his theory are utterly unconvincing—but he goes on to build the rest of his “migration theory” (not yet an Aryan invasion theory) on this shaky foundation.

When the affinity between many European languages and Sanskrit became a commonly accepted notion, scholars almost automatically concluded that the Sanskrit-speaking ancestors of the present-day Indians had to be found somewhere halfway between India and the western borders of Europe— Northern Germany, Scandinavia, southern Russia, the Pamir—from which they invaded the Punjab. When the ruins of Mohenjo Daro and Harappa were discovered in the early twentieth century, it was assumed that these were the cities the Aryan invaders destroyed.

In the absence of reliable evidence, they postulated a time frame for Indian history on the basis of conjectures. Considering the traditional dates for the life of Gautama, the Buddha, as fairly well established in the sixth century bce, supposedly pre-Buddhist Indian records were placed in a sequence that seemed plausible to philologists. Accepting on linguistic grounds the traditional claims that the Ṛgveda was the oldest Indian literary document, Max Müller, a greatly respected authority in Veda studies, allowing a time span of two hundred years each for the formation of every class of Vedic literature and assuming that the Vedic period had come to an end by the time of the Buddha, established the following sequence that was widely accepted:

* Ṛgveda, ca. 1200 bce * Yajurveda, Sāmaveda, Atharvaveda, ca. 1000 bce * Brāhmaṇas, ca. 800 bce * Āraṇyakas, Upaniṣads, ca. 600 bce

Max Müller himself conceded the purely conjectural nature of the Vedic chronology, and in his last work, The Six Systems of Indian Philosophy, published shortly before his death, admitted: “Whatever may be the date of the Vedic hymns, whether 1500 or 15000 bc, they have their own unique place and stand by themselves in the literature of the world.”

There were already in Max Müller’s time Western scholars, such as Moriz Winternitz, and Indians, like Bal Gangadhar Tilak, who disagreed with his chronology and postulated a much earlier date for the Ṛgveda. Indian scholars pointed out all along that there was no reference in the Veda to a migration of the Āryas from outside India, that all the geographical features mentioned in the Ṛgveda were those of northwestern India and that there was no archaeological evidence whatsoever for the Aryan invasion theory. On the other side, there were references to constellations in Vedic works whose time frame could be reestablished by commonly accepted astronomical calculations. The dates arrived at, however, 4500 bce for one observation in the Ṛgveda, 3200 bce for a date in the Śatapatha Brāhmaṇa, seemed far too remote to be acceptable, especially if one assumed, as many nineteenth-century scholars did, that the world was only about six thousand years old and that the flood had taken place only 4500 years ago.
Present-day defenders of the Aryan invasion/migration theory are displaying what they believe to be an impenetrable armor of philological detail research: in addition to the Ṛgveda and the Avesta, whole libraries of literary documents pertaining to dozens of languages are marshalled and “laws of scientific linguistics” are adduced to overrun any opposition. The scholarly debate has largely degenerated into an ideological battle. The defenders of the Aryan invasion theory call everyone who is not on their side “fundamentalist Hindu,” “revisionist,” “fascist,” and worse, whereas the defenders of the indigenous origin of the Veda accuse their opponents of entertaining “colonialistmissionary” and “racist-hegemonial” prejudices.

Many contemporary Indian scholars, admittedly motivated not only by academic interests, vehemently reject what they call the “colonial-missionary Aryan invasion theory.” They accuse its originators of superimposing—for a reason—the purpose and process of the colonial conquest of India by the Western powers in modern times onto the beginnings of Indian civilization: as the Europeans came to India as bearers of a supposedly superior civilization and a higher religion, so the original Aryans were assumed to have invaded a country that they subjected and on which they imposed their culture and their religion.

As the heat around the Aryan invasion theory is risin

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Persians โบราณ ที่ครอบครองดินแดนตะวันตกแม่น้ำเอยูรเวเขาเรียกว่าโกหก Sindh เวอร์เอยูรเวและ Sindhus กำหนดที่ในภายหลัง โดยที่พวกเขาประสบความสำเร็จ และส่งผลให้บอกตอนนี้ใช้ทั่วไปของอินเดียและอินเดีย กรีก ของประชากรทั้งประเทศ มุสลิม ที่เริ่มบุกรุกอินเดียจากศตวรรษแปดเป็นต้นไป ใช้คำว่าฮินดูกำหนดทั่วไปสำหรับไม่ - มุสลิมอินเดีย เหมือนกับ "worshipers ไอดอล" ในการ 1830s Englishmen เขียนเกี่ยวกับศาสนาของอินเดีย เพิ่ม - ism กับฮินดู และเป็นคำศาสนาฮินดู ทำให้เอนทิตีนามธรรม และทั่วไปจากมากมายหลากหลาย และเฉพาะประเพณีของฮินดูในขณะที่ฮินดูได้จัดสรรออกแบบฮินดู และใช้วันนี้เพื่อระบุตัวเอง over against มุสลิมหรือคริสเตียน พวกเขาได้แสดงจองตามกำหนดของศาสนาฮินดูเป็น "ศาสนาของฮินดู" พวกเขาดูเป็นบางตุลาการในท้าย-ism และเน้นว่า ธรรมฮินดูครอบคลุมมากขึ้นกว่าศาสนาตะวันตกระยะ: กำหนดวัฒนธรรมประเพณีทั้งหมดแทนที่เป็นเพียงชุดของความเชื่อและพิธีกรรม กับเหล่านี้จองในใจ เรากำลังจะใช้คำนำแพร่ศาสนาฮินดูในอธิบายส่วนใหญ่ religio วัฒนธรรมประเพณีของอินเดียแม้ว่าเป็นไปได้ทำการกำหนดในลักษณะต่าง ๆ อย่างแม่นยำ อนุสาวรีย์วรรณกรรมเก่าแก่ของคนอินเดีย ชุดของส่วนประกอบในภาษาสันสกฤตเป็นพวก บทสวดมนตร์ เวทแบบจะถือว่าเป็นคัมภีร์ของศาสนาฮินดู foundational ผู้เขียนบทสวดมนตร์เหล่านี้เรียกตัวเองว่า Āryans "นาย" วันอยู่อาศัยดั้งเดิมของอาแยนส์และองค์ประกอบของบทสวดมนตร์เหล่านี้ได้กลายเป็นประเด็นสุดประกวดในอินเดียศึกษา วรรณคดี polemical ถึงขนาดดังกล่าว และมีการยกอารมณ์สูงเช่นว่า สามารถรับเฉพาะร่างของการถกเถียงและคำแนะนำบางอย่างเกี่ยวกับพื้นหลังของอุดมการณ์ในที่นี้ประมาณ 1860 กลุ่มยุโรป Sanskritists แนะนำว่า ที่สุดอธิบายคุณลักษณะทั่วไปหลายสิ่งต่อมาที่เรียกว่าภาษา Indo-European มีสมมติฐานของการบุกรุกของวงของอารยันรบ จนแล้วอาศัยอยู่ระหว่างเอเชียกลางและยุโรปตะวันตก ในอินเดีย ไม่ Ṛgveda สันสกฤตฉบับเก่าแก่ที่สุด ได้อธิบายต่อสู้ ที่ Āryas ภายใต้ผู้นำของเขา "fortdestroyer พระอินทร์สู้กับ Dasyus ที่ดินผู้ครอบครอง หรือไม่ ทำ ārya การกำหนดตนเอง (อริย) แอตทริบิวต์เชื้อชาติของผู้รุกราน putative ทุกหนังสือประวัติอินเดียเริ่มต้น ด้วย "Āryan บุกรุก" ของอินเดียตะวันตกเฉียงเหนือ การต่อสู้ระหว่าง "แฟร์แม้ บลอนด์ ตาฟ้า sharp-nosed อาแยนส์ในม้าม้า" กับ "แม้ดำ จมูกเชิดชนอินเดีย"นี้ putative "อารยันบุกรุก" วัน ca 1500 ปีก่อนคริสต์ศักราช และองค์ประกอบของบทสวดมนตร์ของ Ṛgveda ที่กำหนดระหว่าง 1200 และ 1400 ปีก่อนคริสต์ศักราช ทฤษฎีอารยันบุกรุกได้รู้สึกในการเก็งกำไรตาม philology เปรียบเทียบ โดยไม่มีหลักฐานทางโบราณคดี หรือวรรณกรรมกับบริสุทธิ์ มันคือ resisted เป็นโคมลอย โดยนักวิชาการบางคนจากเริ่มต้น ใน light ของล่าสุดทางโบราณคดีพบ มันได้กลายเป็น tenable น้อย อย่างไรก็ตาม ทฤษฎีที่บุกรุกอารยัน ทฤษฎีการโยกย้ายของอารยัน เพิ่ง ลดอย่างกว้างขวางยังคงมีการปกป้อง และประกอบประวัติมาตรฐานหลายของศาสนาฮินดู ในต่อไปนี้ อาร์กิวเมนต์ pro และคอนจะแสดง และจะถูกทิ้งให้ผู้อ่านตัดสินบุญกรณีทฤษฎีที่บุกรุก ARYANราช และปั้นจั่นศตวรรษยุโรปพยายามอธิบายของฮินดูในอินเดียถูกเชื่อมโยงกับความเชื่อคัมภีร์จัดขึ้นโดยทั่วไปว่า มวลมนุษย์มาจากมนุษย์คู่หนึ่งคืออาดัมและอีฟ สร้างขึ้นโดยตรง โดยพระเจ้าในคริสตศักราช 4005 — และทุกคนที่อาศัยอยู่บนโลกแล้ว สืบเชื้อสายจากบุตรของโนอาห์ ครอบครัวเดียวของมนุษย์เพื่อความอยู่รอดน้ำท่วมมาก (เช็ค 2350 ปีก่อนคริสต์ศักราช) ปัญหาสำคัญที่เกี่ยวข้องกับการค้นพบดินแดนใหม่ดูเหมือนจะ เป็นคนที่ไม่ได้กล่าวถึงในบทที่ 10 ของปฐมกาล "เดอะ Peopling ของโลก การเชื่อมต่อกับรายการเกี่ยวกับวงศ์วานคัมภีร์ตามปัญหานี้ได้รับการจัดการ โดย Abbé Dubois สถาน (1770 – ปี 1848 แห่ง), อินเดียโซจวนยาวในอินเดีย (ค.ศ. 1792-1823) เปิดเขาเก็บวัสดุที่เกี่ยวข้องกับประเพณีและประเพณีของฮินดูน่าสนใจจำนวนมาก ฉบับของเขา (ฝรั่งเศส) ถูกซื้อ โดย บริษัทบริติชอีสต์อินเดีย และปรากฏในการแปลเป็นภาษาอังกฤษภายใต้ชื่อฮินดูมารยาท ศุลกากร และพิธีใน 1897 มีหมายเหตุ prefatory โดยขวาเกียรติ F. Max Müller ระบุกำหนดกำเนิดชาวอินเดีย Abbé Dubois, loath "เพื่อต่อต้าน [ของเขา] conjectures กับนิทานไร้สาระ [ชาว]" categorically: "มันเป็นจริงยอมรับว่า อินเดียอาศัยอยู่เร็ว ๆ นี้หลังจากสถานการณ์น้ำท่วม ที่ทะเลทรายของโลกทั้งโลก ความจริงที่ว่า ค่ะให้ราบของ Sennaar ซึ่งลูกหลานของโนอาห์ยังคงประจำนาน สภาพภูมิอากาศดีและความอุดมสมบูรณ์ของประเทศ เร็ว ๆ นี้นำไปสู่การชำระเงินของ" เขาปฏิเสธความเห็นของนักวิชาการคนอื่น ๆ ที่เชื่อมโยงชาวอียิปต์หรืออาหรับกำเนิด ventured แนะนำคุณ "ลูกหลานของ Shem ไม่ เป็นหลายโต้เถียง แต่ Japhet" เขาอธิบาย: "ตามทฤษฎีของฉัน พวกเขาถึงอินเดียเหนือ แล้วฉันควรทำกลุ่มแรกของบรรพบุรุษในไปคอเคเซียน" เหตุผลที่เขาให้เพื่อพิสูจน์ทฤษฎีของเขาเป็นโคตร unconvincing — แต่เขาไปในการสร้างส่วนเหลือของเขา "โยกย้ายทฤษฎี" (ยังไม่ได้เป็นอารยันบุกรุก theory) บนพื้นฐานนี้เสียงสั่นWhen the affinity between many European languages and Sanskrit became a commonly accepted notion, scholars almost automatically concluded that the Sanskrit-speaking ancestors of the present-day Indians had to be found somewhere halfway between India and the western borders of Europe— Northern Germany, Scandinavia, southern Russia, the Pamir—from which they invaded the Punjab. When the ruins of Mohenjo Daro and Harappa were discovered in the early twentieth century, it was assumed that these were the cities the Aryan invaders destroyed.In the absence of reliable evidence, they postulated a time frame for Indian history on the basis of conjectures. Considering the traditional dates for the life of Gautama, the Buddha, as fairly well established in the sixth century bce, supposedly pre-Buddhist Indian records were placed in a sequence that seemed plausible to philologists. Accepting on linguistic grounds the traditional claims that the Ṛgveda was the oldest Indian literary document, Max Müller, a greatly respected authority in Veda studies, allowing a time span of two hundred years each for the formation of every class of Vedic literature and assuming that the Vedic period had come to an end by the time of the Buddha, established the following sequence that was widely accepted: * Ṛgveda, ca. 1200 bce * Yajurveda, Sāmaveda, Atharvaveda, ca. 1000 bce * Brāhmaṇas, ca. 800 bce * Āraṇyakas, Upaniṣads, ca. 600 bceMax Müller himself conceded the purely conjectural nature of the Vedic chronology, and in his last work, The Six Systems of Indian Philosophy, published shortly before his death, admitted: “Whatever may be the date of the Vedic hymns, whether 1500 or 15000 bc, they have their own unique place and stand by themselves in the literature of the world.” There were already in Max Müller’s time Western scholars, such as Moriz Winternitz, and Indians, like Bal Gangadhar Tilak, who disagreed with his chronology and postulated a much earlier date for the Ṛgveda. Indian scholars pointed out all along that there was no reference in the Veda to a migration of the Āryas from outside India, that all the geographical features mentioned in the Ṛgveda were those of northwestern India and that there was no archaeological evidence whatsoever for the Aryan invasion theory. On the other side, there were references to constellations in Vedic works whose time frame could be reestablished by commonly accepted astronomical calculations. The dates arrived at, however, 4500 bce for one observation in the Ṛgveda, 3200 bce for a date in the Śatapatha Brāhmaṇa, seemed far too remote to be acceptable, especially if one assumed, as many nineteenth-century scholars did, that the world was only about six thousand years old and that the flood had taken place only 4500 years ago.Present-day defenders of the Aryan invasion/migration theory are displaying what they believe to be an impenetrable armor of philological detail research: in addition to the Ṛgveda and the Avesta, whole libraries of literary documents pertaining to dozens of languages are marshalled and “laws of scientific linguistics” are adduced to overrun any opposition. The scholarly debate has largely degenerated into an ideological battle. The defenders of the Aryan invasion theory call everyone who is not on their side “fundamentalist Hindu,” “revisionist,” “fascist,” and worse, whereas the defenders of the indigenous origin of the Veda accuse their opponents of entertaining “colonialistmissionary” and “racist-hegemonial” prejudices.Many contemporary Indian scholars, admittedly motivated not only by academic interests, vehemently reject what they call the “colonial-missionary Aryan invasion theory.” They accuse its originators of superimposing—for a reason—the purpose and process of the colonial conquest of India by the Western powers in modern times onto the beginnings of Indian civilization: as the Europeans came to India as bearers of a supposedly superior civilization and a higher religion, so the original Aryans were assumed to have invaded a country that they subjected and on which they imposed their culture and their religion.As the heat around the Aryan invasion theory is risin

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาโบราณเปอร์เซีย , ผู้ครอบครองดินแดนตะวันตก แม่น้ำสินธุ เรียกว่าทั้งประเทศโกหกข้ามแม่น้ำสินธุดฮ์และประชากรของ sindhus , ชื่อที่ภายหลังถูกยึดโดยชาวกรีกที่ประสบความสำเร็จ และส่งผลให้ในขณะนี้นิยมใช้ชื่อของอินเดียและอินเดียน ชาวมุสลิมที่เริ่มบุกรุกอินเดียจากศตวรรษที่แปดเป็นต้นไปใช้คำว่าฮินดูเป็นชื่อทั่วไปสำหรับที่ไม่ใช่มุสลิมชาวอินเดีย เหมือนกันกับ " ไอดอลนมัสการ " ในยุค 1830 อังกฤษ เขียนเกี่ยวกับศาสนาของอินเดีย เพิ่ม - ลัทธิชาวฮินดู coined ระยะและฮินดู ทำให้กิจการนามธรรมและทั่วไปจากหลายที่หลากหลายและเฉพาะประเพณีของชาวฮินดู .

ในขณะที่ชาวฮินดูได้จัดสรรชื่อและฮินดูใช้วันนี้เพื่อระบุตัวเองมากกว่ากับชาวมุสลิมหรือชาวคริสต์ พวกเขาได้แสดงการจองเกี่ยวกับชื่อของศาสนาฮินดูเป็นศาสนา " ของชาวฮินดู . " พวกเขาดูเป็นการไม่เคารพในลัทธิบางอย่าง - ต่อท้ายและเน้นธรรมฮินดูเป็นศาสนาที่ครอบคลุมมากกว่าตะวันตก ระยะ :มันแสดงว่าประเพณีวัฒนธรรมทั้งหมด มากกว่าเพียงชุดของความเชื่อและพิธีกรรม กับเหล่านี้จองในใจ เราจะใช้แนะนำกันอย่างแพร่หลายในระยะศาสนาฮินดูถึงวัฒนธรรมประเพณีของอินเดียส่วนใหญ่เรลีจีโอทั้งๆที่เป็นไปไม่ได้ของการกำหนดในลักษณะที่ชัดเจนใด ๆ

คัมภีร์พระเวทที่เก่าแก่ที่สุด และอนุสาวรีย์ของคนอินเดียคอลเลกชันของเพลงสวดประกอบในโบราณภาษาสันสกฤต จะสามารถพิจารณาคัมภีร์พื้นฐานของศาสนาฮินดู ผู้เขียนของเพลงเหล่านี้เรียกตัวเองĀไรอัน " ชนชั้นสูง " วันที่ขององค์ประกอบของเพลงเหล่านี้และถิ่นที่อยู่อาศัยดั้งเดิมของชาวอารยันได้กลายเป็นหนึ่งในประเด็นการศึกษาประกวดมากที่สุดในอินเดียวรรณกรรม polemical ได้ถึงมิติต่างๆ และอารมณ์ที่ได้รับการยกขึ้นให้สูง เช่น มีเพียงร่างของการโต้เถียงและคำแนะนำเกี่ยวกับพื้นหลังอุดมการณ์ของมันสามารถได้รับในสถานที่นี้
รอบ 1860 กลุ่ม sanskritists ยุโรปชี้ให้เห็นว่าคำอธิบายที่ดีที่สุดสำหรับคุณสมบัติทั่วไปมากของสิ่งที่ต่อมาเรียกว่าอินโดยุโรปภาษาเป็นสมมติฐานของการบุกรุกของกลุ่มนักรบอารยัน ที่ตอนนี้อาศัยอยู่ที่ใดที่หนึ่งระหว่างเอเชียกลางและยุโรปตะวันตกในอินเดีย ไม่ gveda Ṛ , เก่าแก่ที่สุด ต้นฉบับภาษาสันสกฤต บรรยายการต่อสู้ซึ่งĀ ryas ภายใต้ผู้นำ , พระอินทร์ " fortdestroyer " ต่อสู้กับ dasyus ที่มีที่ดินว่างไหม การทำให้ตนเองอุบาสกเรียะ ( ขุนนาง ) แอตทริบิวต์เชื้อชาติของผู้รุกรานซึ่งทุกตำราประวัติศาสตร์ของอินเดียเริ่มด้วย " Āไรอันบุก " ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของอินเดีย การต่อสู้ระหว่าง " ยุติธรรม skinned , สีบลอนด์ , ตาสีฟ้า ,จมูกคมอารยันบนม้าศึก " กับ " สีดำผิว จมูกทู่ชนพื้นเมืองอินเดียนแดง "

นี้สมมุติว่า " บุกรุก " อารยันลงวันที่ประมาณ 1 , 500 ปี และองค์ประกอบของเพลงสวดของṚ gveda คงที่ระหว่าง 1400 กับ 1200 BCE . ทฤษฎีอารยันบุกถูก conceived ในการเก็งกำไรบริสุทธิ์บนพื้นฐานของภาษาศาสตร์เปรียบเทียบ