Conclusions
This article sets the background and context to a changing landscape of collaboration within international health and development. Where international health was once dominated by the public sector through UN agencies and bilateral organizations, with some NGO participation, today there is greater pluralism — more actors, and much closer involvement of the corporate sector. One of the most recent, and arguably most significant, areas of collaboration is through what we have termed GPPPs — forms of organization which transcend national boundaries, and bring together a number of different partners to pursue particular health goals.
There are many reasons why more organizations are embarking on health partnerships at both global and national levels. Shifting ideologies and trends in globalization have highlighted the need for closer global governance, an issue for both private and public sectors. We suggest that at least some of the support for GPPPs stems from this recognition, and a desire on the part of the private sector to be part of global regulatory decision-making processes. There is also increasing recognition that the actions of one sector or organization reverberate on others, and searching for common ground may be fruitful and lead to ‘‘win-win’’ interactions in an increasingly interdependent world. This has provided a forceful justification for the creation of public–private partnerships.
However, while there are many positive aspects to these new GPPPs, there is also a great deal of uncertainty and some cause for concern. We have argued that public and private sectors are driven by differing ethos and principles, but how these unique attributes will be affected by partnerships remains to be seen. Are all partners equally influential in all situations and do differing levels of influence matter where all are allied in a common purpose? The under-resourced UN’s resolute drive towards collaboration with the private sector derives, at least in part, from a position of financial weakness. This, coupled with the perception that many UN agencies are over-bureaucratic and inefficient, may undermine UN influence within GPPPs. The nature and extent to which the act of partnering with the commercial sector transforms the perceived authority and neutrality of the multilateral actors is too early to judge, but undefined guidelines and limited public disclosure of information surrounding GPPPs do raise questions. For example, recipient country partners may be excluded from GPPP decision-making. This type of omission is likely to be exacerbated as avenues for effective national interest articulation through UN channels are circumscribed in favour of mechanisms for global governance through GPPPs. In part II of this article we address some of these concerns, suggesting a conceptual framework for describing GPPPs, and raising a number of questions for future governance of GPPPs concerning representation, accountability, competency and resources. Finally, we suggest that research in this area is essential.
บทสรุปบทความนี้ตั้งค่าพื้นหลังและบริบทเป็นภูมิทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงของความร่วมมือนานาชาติเพื่อสุขภาพและพัฒนา สุขภาพนานาชาติครั้งถูกครอบงำ โดยภาครัฐหน่วยงานของสหประชาชาติและองค์กรทวิภาคี กับบาง NGO ร่วม วันนี้มี pluralism มากกว่าตัวนักแสดงเพิ่มเติม และมีส่วนร่วมมากยิ่งของภาคธุรกิจ หนึ่งในด้านความร่วมมือล่าสุด และว่า สำคัญที่สุด คืออะไรเรามีเรียกว่า GPPPs ซึ่งรูปแบบขององค์กรซึ่ง transcend ขอบเขตประเทศ และรวบรวมจำนวนของคู่อื่นไล่เป้าหมายสุขภาพเฉพาะมีหลายเหตุผลที่ทำไมการล่วงองค์กรเพิ่มเติมบนหุ้นสุขภาพระดับชาติ และระดับโลก เลื่อนลอยเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์และแนวโน้มโลกาภิวัตน์ได้เน้นต้องการปกครองโลกใกล้ชิด ปัญหาสำหรับทั้งส่วนตัว และภาคเอกชน เราขอแนะนำที่ที่ของการสนับสนุนสำหรับ GPPPs เกิดจากการรับรู้นี้ และความปรารถนาในส่วนของภาคเอกชนเป็น ส่วนหนึ่งของการตัดสินใจกำกับดูแลส่วนกลางประมวลผล มียังเพิ่มการรับรู้ที่การกระทำของกลุ่มหรือองค์กรหนึ่งระลอกอื่น และค้นหาจุดยืนร่วมกันอาจจะประสบ และนำเพื่อ ''ชนะ '' โต้ในโลกจัดขึ้น นี้ได้ให้เหตุผลพลังสำหรับการสร้างความร่วมมือรัฐเอกชนHowever, while there are many positive aspects to these new GPPPs, there is also a great deal of uncertainty and some cause for concern. We have argued that public and private sectors are driven by differing ethos and principles, but how these unique attributes will be affected by partnerships remains to be seen. Are all partners equally influential in all situations and do differing levels of influence matter where all are allied in a common purpose? The under-resourced UN’s resolute drive towards collaboration with the private sector derives, at least in part, from a position of financial weakness. This, coupled with the perception that many UN agencies are over-bureaucratic and inefficient, may undermine UN influence within GPPPs. The nature and extent to which the act of partnering with the commercial sector transforms the perceived authority and neutrality of the multilateral actors is too early to judge, but undefined guidelines and limited public disclosure of information surrounding GPPPs do raise questions. For example, recipient country partners may be excluded from GPPP decision-making. This type of omission is likely to be exacerbated as avenues for effective national interest articulation through UN channels are circumscribed in favour of mechanisms for global governance through GPPPs. In part II of this article we address some of these concerns, suggesting a conceptual framework for describing GPPPs, and raising a number of questions for future governance of GPPPs concerning representation, accountability, competency and resources. Finally, we suggest that research in this area is essential.
การแปล กรุณารอสักครู่..