There was a handful of clay in the

There was a handful of clay in the bank of a river. It was only common clay, coarse and heavy, but it had high thoughts of its own value and wonderful dreams of the great place that is was to fill in the world when the time came for its virtues to be discovered.
Overhead, in the spring sunshine, the trees whispered together of the glory that descended upon them when the lovely blossoms and leaves began to appear, and the forest glowed with fair, clear colors. The river, glad of new strength and rejoicing in the unison of all its waters, murmured to the shores in music, telling of its release from icy fetters and the mighty work to which it was rushing: the wheels of mills to be turned and ships to be floated to the sea.
Waiting blindly in its bed, the clay comforted itself with high hopes. “My time will come.” It said “I was not made to be hidden forever.”
One day the clay felt itself taken from the place where it had waited so long. A flat blade of iron passed beneath it, and tossed it into a cart, and it was carried far away over a rough, rocky road. The clay was not afraid or discouraged, for it said to itself, “This is necessary. The path to glory is always rugged.”
But the hard journey was nothing compared with the suffering and distress that came after it. The clay was put into a trough and mixed and beaten and stirred. Then it was put upon a swiftly turning wheel and whirled around. A strange power pressed and molded it. Then it was put into an oven; fires were kindled under it. Through all, the clay held itself together and endured its trials, in the hope of a great future. “Surely,” it thought, “I am intended for something very fine. Perhaps I am being fashioned as the ornament of a temple or as a beautiful vase for the table of a king.”
At last the baking was finished. The clay was taken from the oven and set down upon aboard in the cool air under the blue sky. The suffering was past; the reward was at hand.
Close beside the board there was a pool of water, not very deep or very clear, but calm enough to reflect, with impartial truth, every image that fell upon it. There, as it was lifted from the board, for the first time the clay saw its new shape the reward of all its patience and pain a common flowerpot, straight and stiff, red and ugly. And then it felt that it was not meant for a king’s house or for a palace of art, because it was made without beauty or honor.
Many days the clay passed in sullen discontent. Then it was filled with earth; something rough and brown and dead-looking was put into the middle of the earth and covered over. The clay rebelled at this new disgrace. “This is the worst of all that has happened to me, to be filled with dirt and rubbish. Surely I am a failure,” it said.
Presently the clay was set in a greenhouse. The sunlight fell warm upon it, and water was sprinkled over it. Day by day as it waited, a change began to come to it. Something was stirring within it a new hope.
One day the clay was lifted again from its place and carried into a great church. Its dream was coming true after all. It had a fine put to play in the world. Glorious music flowed over it. It was surrounded by flowers. Still, it could not understand. So it whispered to another pot of clay, like itself, close beside it, “Why have they set me here? Why do all the people look toward us?”
And the other pot answered, “Do you not know? You are carrying royal lilies. Their petals are white as snow, and the heart of them is like pure gold. The people look this way because the flower is the most wonderful in the world. And the root of it is in your heart.”
Then the clay was happy because, though a common earthen vessel, it held so great a treasure.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีกำมือของดินในแม่น้ำ ก็เฉพาะทั่วไปดินเหนียว หยาบ และ หนัก แต่มันมีความคิดสูงค่าของตนเอง และความฝันที่ยอดเยี่ยมของดีที่ถูกเติมในโลกเมื่อเวลาสำหรับคุณค่าของการค้นพบ โอเวอร์เฮด แดดสปริง ต้นกระซิบกันของเกียรติที่สืบเชื้อสายแขกดีบลอสซั่มและใบไม้เริ่มปรากฏ และป่า glowed มีสีใส แฟร์ แม่น้ำ ดีใจแรงใหม่และ rejoicing หัวใจของน้ำของทั้งหมด murmured จะมาในเพลง บอกของปล่อยจากสะบั้นเป็นน้ำแข็งและทรงทำงานที่ที่มันถูกวิ่ง: ล้อโรงงานเปิดและเรือจะลอยไปในทะเล รออย่างคนตาบอดในเตียงของมัน ดินเหนียว comforted เอง ด้วยความหวังที่สูง "เวลาของฉันจะมา" มันกล่าวว่า "ฉันไม่ทำการซ่อนตลอดไป" วันหนึ่งดินที่รู้สึกตัวเองมาจากที่มันมีรอนาน มาก ใบมีดแบนเหล็กผ่านไป เพราะเป็นรถเข็นแบบ และมันถูกไกลผ่านถนนขรุขระ หิน ดินเหนียวไม่กลัว หรือ ท้อ ว่า ตัวเอง "นี้จำเป็นต้อง เส้นทางไปสู่ความรุ่งโรจน์ได้เสมอทนทาน" แต่เดินทางยาก อะไรเมื่อเทียบกับความทุกข์และความทุกข์ที่เกิดมาภายหลังก็ ดินถูกใส่ลงในรางที่ผสม และตี และกวน แล้วจะย้ายตามอย่างรวดเร็วเปิดล้อ และ whirled สถาน กำลังแปลกกด และแบบมัน จากนั้น จะถูกเก็บไว้ในเตาอบ ไฟถูกจุดภายใต้ ทั้งหมด ดินเหนียวจัดตัวเองเข้าด้วยกัน และทนการทดลอง ในความหวังของอนาคตที่ดี "แน่นอน มันคิดว่า "ผมกำลังตั้งใจหาสิ่งที่ดี บางทีฉันกำลังถูกแบบ เป็นเครื่องประดับของวัด หรือแจกันสวยงามสำหรับตารางของกษัตริย์" ในที่สุด อบเสร็จ ดินเหนียวที่มาจากเตาอบ และตั้งลงตามต่างประเทศอากาศเย็นภายใต้ท้องฟ้าสีคราม เป็นทุกข์เลย รางวัลที่ได้ ปิดด้านข้างของกระดานมีสระน้ำ ไม่ลึกมาก หรืออย่างชัดเจน แต่ความสงบพอสะท้อน ความจริงกลาง ทุกรูปที่ตกไว้ มี เป็นมันถูกยกขึ้นจากกระดาน ครั้งแรก ดินเห็นรูปร่างใหม่ของรางวัลทั้งหมดความอดทนความเจ็บปวด flowerpot ทั่วไป ตรง และแข็ง สีแดง และน่าเกลียด แล้ว ก็รู้สึกว่า มันไม่ได้หมายถึงบ้านของกษัตริย์ หรือวังของศิลปะ เนื่องจากมันถูกทำ โดยไม่มีความสวยงามหรือเกียรติ หลายวันที่ผ่านดินเหนียวใน sullen ไม่พอใจ แล้ว มันก็เต็มไป ด้วยดิน สิ่งหยาบ และสีน้ำตาล และตายกำลังถูกใส่ลงตรงกลางของแผ่นดิน และครอบคลุมกว่า ดินเหนียวเป็นกบฏที่ขายหน้านี้ใหม่ "อยู่ร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับฉัน เต็มไป ด้วยสิ่งสกปรกและขยะ แน่นอน ฉันความล้มเหลว มันกล่าวว่า ปัจจุบันดินถูกกำหนดในเรือนกระจก แสงอาทิตย์ตกอบอุ่นไว้ และน้ำที่โรยไว้ วันที่รอ การเปลี่ยนแปลงเริ่มมาให้ สิ่งกวนอยู่ภายในความหวังใหม่ วันหนึ่งยกอีกจากสถานที่ และดำเนินการเป็นคริสตจักรที่ดีดินเหนียว ฝันได้มาจริงหลังจากทั้งหมด จะย้ายดีเล่นในโลกได้ เพลงประเสริฐเกิดขึ้นมากกว่านั้น มันถูกล้อมรอบ ด้วยดอกไม้ ยังคง จะไม่สามารถเข้าใจ ดังนั้นเกมส์อื่นหม้อดิน เช่นนั้น ปิดข้าง ๆ "ทำไมพวกเขาเซ็ตผมนี่ ทำไมต้องทำทุกคนมองไปทางเรา" และหม้ออื่น ๆ ตอบ "คุณไม่รู้ คุณกำลังดำเนินการรอยัลลิลลี่ ของกลีบเป็นสีขาวเป็นหิมะ และหัวใจของพวกเขาเป็นเหมือนทองแท้ คนดูวิธีนี้เนื่องจากดอกไม้เป็นที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก และรากของมันอยู่ในใจ" แล้ว ดินมีความสุขเนื่องจาก แม้ว่าเป็นเรือทั่วไป จัดสมบัติดี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีกำมือของดินในธนาคารของแม่น้ำเป็น มันเป็นดินที่พบบ่อยเท่านั้นหยาบและหนัก แต่ก็มีความคิดที่สูงของค่าของตัวเองและความฝันที่ยอดเยี่ยมของสถานที่ที่ดีที่จะเป็นที่จะเติมในโลกเมื่อเวลานั้นมาถึงคุณงามความดีของตนที่จะถูกค้นพบ.
ค่าใช้จ่ายในฤดูใบไม้ผลิ แสงแดดต้นไม้กระซิบร่วมกันของพระสิริที่สืบเชื้อสายมาเมื่อพวกเขาเมื่อบุปผาที่น่ารักและใบเริ่มปรากฏให้เห็นและป่าไม้ glowed กับยุติธรรมสีที่ชัดเจน แม่น้ำดีใจของความแข็งแรงใหม่และดีใจในเวลาเดียวกันของทุกน่านน้ำของตนบ่นชายฝั่งในเพลงบอกของการปลดปล่อยจากโซ่ตรวนน้ำแข็งและการทำงานอันยิ่งใหญ่เพื่อที่จะได้รับการวิ่ง: ล้อของโรงงานที่จะหันและเรือ ที่จะลอยไปในทะเล.
สุ่มสี่สุ่มห้ารออยู่บนเตียงของดินปลอบประโลมตัวเองด้วยความหวังสูง "ทุกครั้งที่ฉันจะมา." มันบอกว่า "ผมไม่ได้ทำถูกซ่อนไว้ตลอดไป."
วันหนึ่งดินรู้สึกว่าตัวเองนำมาจากสถานที่ที่มันต้องรอนานมาก ใบมีดแบนของเหล็กผ่านใต้มันและโยนมันลงไปในตะกร้าและมันก็ดำเนินไปไกลกว่าหยาบถนนหิน ดินเหนียวไม่กลัวหรือท้อแท้มันพูดกับตัวเองว่า "นี่เป็นสิ่งที่จำเป็น เส้นทางสู่ความรุ่งโรจน์อยู่เสมอขรุขระ. "
แต่การเดินทางยากอะไรเมื่อเทียบกับความทุกข์ทรมานและความทุกข์ที่มาหลังจากที่มัน ดินที่ถูกใส่ลงไปในรางและผสมและตีและกวน จากนั้นก็จะถูกวางอยู่บนล้อเปลี่ยนอย่างรวดเร็วและหมุนไปรอบ ๆ อำนาจแปลกกดและแม่พิมพ์มัน จากนั้นก็จะถูกนำเข้าเตาอบ; ไฟถูกจุดภายใต้มัน ผ่านทุกดินที่ถือตัวเองด้วยกันและทนการทดลองของตนในความหวังของอนาคตที่ดี "แน่นอน" มันคิดว่า "ฉันกำลังไว้สำหรับสิ่งที่ดีมาก บางทีฉันถูก fashioned เป็นเครื่องประดับของวัดหรือเป็นแจกันที่สวยงามสำหรับตารางของกษัตริย์. "
ที่ล่าสุดอบเสร็จ ดินถูกนำมาจากเตาอบและกำหนดลงมาบนเรือในอากาศเย็นภายใต้ท้องฟ้าสีฟ้า ความทุกข์ทรมานเป็นอดีต รางวัลที่มือ.
ปิดข้างคณะกรรมการมีสระว่ายน้ำของน้ำไม่ลึกมากหรือชัดเจนมาก แต่ความสงบพอที่จะสะท้อนให้เห็นถึงความจริงที่เป็นกลางภาพที่ลดลงเมื่อมันทุก มีตามที่มันถูกยกขึ้นจากคณะกรรมการเป็นครั้งแรกที่เห็นดินรูปร่างใหม่ของรางวัลทั้งหมดของความอดทนและความเจ็บปวดกระถางทั่วไปตรงและแข็ง, สีแดงและน่าเกลียด แล้วก็รู้สึกว่ามันไม่ได้หมายความว่าบ้านของกษัตริย์หรือวังของศิลปะเพราะมันถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่งามหรือเกียรติ.
วันหลายดินผ่านพอใจบูดบึ้ง แล้วมันก็เต็มไปด้วยดิน; บางสิ่งบางอย่างหยาบและสีน้ำตาลและตายมองถูกใส่ลงไปตรงกลางของโลกและครอบคลุมมากกว่า ดินก่อกบฎที่อับอายขายหน้าใหม่นี้ "นี่คือความเลวร้ายที่สุดของสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมจะเต็มไปด้วยสิ่งสกปรกและขยะ แท้จริงฉันล้มเหลว "ก็กล่าวว่า.
ปัจจุบันดินที่ตั้งอยู่ในเรือนกระจก แสงแดดลดลงเมื่อมันอบอุ่นและน้ำถูกโรยมากกว่านั้น นับวันในขณะที่มันรอคอยการเปลี่ยนแปลงเริ่มที่จะมากับมัน บางสิ่งบางอย่างที่ถูกกวนอยู่ภายในความหวังใหม่.
วันหนึ่งดินถูกยกขึ้นอีกครั้งจากสถานที่และดำเนินการเป็นคริสตจักรที่ดี ความฝันมันก็มาจริงหลังจากทั้งหมด มันมีใส่ดีในการเล่นในโลก เพลงรุ่งโรจน์ไหลมากกว่านั้น มันถูกล้อมรอบไปด้วยดอกไม้ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถเข้าใจ ดังนั้นจึงกระซิบกับหม้อดินอื่นเช่นตัวเองใกล้ข้างมัน "ทำไมพวกเขาตั้งฉันที่นี่? ทำไมทุกคนมองไปเรา? "
และหม้ออื่น ๆ ตอบว่า "คุณไม่ทราบ? คุณจะแบกลิลลี่ราช กลีบดอกสีขาวของพวกเขาจะเป็นหิมะและหัวใจของพวกเขาก็เหมือนทองคำบริสุทธิ์ คนมองแบบนี้เพราะดอกไม้เป็นส่วนใหญ่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลก และรากของมันอยู่ในหัวใจของคุณ. "
จากนั้นดินได้รับความสุขเพราะแม้ว่าภาชนะดินทั่วไปก็ถือสมบัติที่ดีเพื่อให้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีกำมือของดินเหนียวในธนาคารของแม่น้ำ มันเป็นเพียงดินทั่วไป หยาบและหนัก แต่ก็มีความคิดสูง คุณค่าของตัวเอง และความฝันอันงดงามของสถานที่ที่ดีที่ถูกเติมลงในโลก เมื่อเวลามาเพื่อคุณธรรมของการค้นพบ .
ค่าใช้จ่าย ในฤดูใบไม้ผลิ แสงแดดต้นไม้กระซิบกระซาบกันของพระสิริที่เสด็จลงมาเหนือพวกเขา เมื่อดอกไม้ที่น่ารักและใบเริ่มปรากฏ และป่าเรืองแสงกับแฟร์ สีชัดเจน แม่น้ําใจใหม่ของความแข็งแรงและดีใจในความพร้อมเพรียงกันของน่านน้ำของตนทั้งหมด บ่นกับชายฝั่งในเพลงบอกของการปลดปล่อยจากพันธนาการน้ำแข็งและอัศจรรย์ที่เร่ง :ล้อของโรงงานจะเปิดและเรือให้ลอยไปกับทะเล
รอสุ่มสี่สุ่มห้าในเตียงของตน ดินปลอบใจตัวเองด้วยความหวังสูง " เวลาของฉันมาถึงแล้ว " มันบอกว่า " ฉันไม่ได้ถูกซ่อนไว้ตลอดไป "
1 วันดิน รู้สึกว่าตัวเองถ่ายจากสถานที่ที่มันรอมานานแล้ว ใบเรียบเหล็กผ่านภายใต้มันและโยนมันลงในรถเข็นและมันก็นำห่างไป หยาบ หิน , ถนน ดินไม่กลัวหรือท้อแท้ ก็พูดกับตัวเองว่า " นี่เป็นสิ่งที่จำเป็น เส้นทางแห่งเกียรติยศมักขรุขระ "
แต่การเดินทางยากอะไรเมื่อเทียบกับความทุกข์ และความทุกข์ที่ตามมานั้น ดินถูกใส่ลงในรางและผสมและตี และคน