I like how open-ended the story was

I like how open-ended the story was, how it was set up and had such an ethereal theme about it, how smooth the animation was. I think the shadow that was dancing with the girl was either her loneliness, or some other person, entitiy, or thing that she desperately wanted to get away from, but she doesn't know how to be happy without. I can relate to being lonely, I only had one or two friends in junior high, and both lived far enough away it was nearly impossible to contact each other without our phones, which due to our very strict parents we did not use much. I wanted to make new friends, but all of the other people around my age at the school had already formed very tight groups of friends, and as I quickly discovered, none of which I was at all welcome in. I decided that if I couldn't have friends at school, then i would just try to be happy on my own, metaphorically "flying solo". my social life, even outside of school, diminished more and more the more I convinced myself that loneliness was the only way to get through school at least until I graduated. it was strange; I wanted friends, I wanted a social life, but loneliness told me that trying to be friendly towards people would only bring me more disappointment and would be worth nothing. since then, I graduated and now have a fair social life, albeit it could be improved upon, but loneliness still lingers like a scar, like a stain on my heart that will always be there, and will shrink as time goes on, but will never completely go away. then again, I guess most emotional wounds work like that.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมชอบเรื่องวิธีเปิด ว่ามันเป็นตั้งค่า และดังกล่าวธีมที่ไม่เกี่ยวกับมัน มีการเคลื่อนไหวราบรื่นวิธี ผมคิดว่า เงาที่ได้เต้นรำกับหญิงสาวถูกความ เหงาของเธอ หรือบางอื่น ๆ คน entitiy หรือสิ่งที่เธอกำลังต้องการรับออกจาก แต่เธอไม่รู้วิธีจะมีความสุขโดยไม่ต้อง ฉันสามารถเกี่ยวข้องกับความเหงา เท่าที่ผมเพื่อนหนึ่ง หรือสองในจูเนียร์สูง และทั้งสองอาศัยอยู่ไกลพอเก็บก็ไปติดต่อกัน โดยไม่มีโทรศัพท์มือถือของเรา ซึ่งเนื่องจากของเราเข้มงวดมากพ่อแม่เราไม่ได้ใช้มากขึ้น ต้องการเพื่อนใหม่ แต่ทุกคนอื่น ๆ รอบอายุของฉันที่โรงเรียนได้ก่อตัวขึ้นแน่นมากกลุ่มเพื่อน และรวดเร็วที่พบ ซึ่งผมยินดีต้อนรับทั้งหมดใน ผมตัดสินใจว่า ถ้าไม่มีเพื่อนที่โรงเรียน จากนั้นจะเพียงพยายามที่จะมีความสุขในตนเอง เปรียบเทียบ "บินเดียว" ชีวิตสังคม แม้ภายนอกของโรงเรียน ลดลงมาก และยิ่งฉันเชื่อตัวเองว่า ความเหงาสุดผ่านโรงเรียนน้อยจนผมจบศึกษา มันก็แปลก อยากเพื่อน อยากมีชีวิตสังคม แต่ความเหงาบอกผมที่พยายามเป็นมิตรต่อคนจะเท่าให้ฉัน ผิดหวังมากขึ้น และจะเป็นอะไรที่คุ้มค่า จึง ฉันจบศึกษา และมีชีวิตสังคมยุติธรรม แม้ว่ามันอาจมีการปรับปรุง แต่ความเหงายังค้างอยู่เช่นรอยแผลเป็น เช่นสีย้อมในหัวใจของฉันที่จะมี และจะหดเมื่อเวลาผ่านไป แต่จะไม่สมบูรณ์ไป อีกแล้ว ผมคิดว่า ส่วนใหญ่บาดแผลทางอารมณ์การทำงานเช่นนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมชอบวิธีการเปิดกว้างเรื่องที่ว่ามันถูกสร้างขึ้นและมีรูปแบบดังกล่าวไม่มีตัวตนเกี่ยวกับเรื่องวิธีการที่เรียบภาพเคลื่อนไหวได้ ผมคิดว่าเงาที่กำลังเต้นกับผู้หญิงเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งความเหงาของเธอหรือบางคนอื่น ๆ entitiy หรือสิ่งที่เธออยากจะออกไปจาก แต่เธอก็ไม่ทราบว่าจะมีความสุขโดยไม่ต้อง ผมสามารถที่เกี่ยวข้องกับการเป็นเหงาฉันมีเพียงหนึ่งหรือสองเพื่อน ๆ ในชั้นมัธยมต้นและทั้งสองอาศัยอยู่ไกลพอมันเป็นไปไม่ได้เกือบที่จะติดต่อกันโดยไม่ได้โทรศัพท์ของเราซึ่งเกิดจากการที่พ่อแม่ที่เข้มงวดมากของเราที่เราไม่ได้ใช้มาก ผมอยากที่จะรู้จักเพื่อนใหม่ แต่ทั้งหมดของคนอื่น ๆ รอบอายุของฉันที่โรงเรียนได้จัดตั้งกลุ่มไว้แล้วแน่นมากของเพื่อนและที่ผมค้นพบอย่างรวดเร็วไม่มีใครที่ผมเป็นคนที่ทุกคนต้อนรับ. ฉันตัดสินใจว่าถ้าฉัน couldn 'T มีเพื่อนที่โรงเรียนแล้วฉันก็จะพยายามที่จะมีความสุขด้วยตัวเองเปรียบเทียบ "บินเดี่ยว" ชีวิตทางสังคมของฉันแม้ภายนอกของโรงเรียนลดลงมากขึ้นและมากขึ้นผมเชื่อว่าตัวเองที่ความเหงาเป็นวิธีเดียวที่จะได้รับผ่านโรงเรียนอย่างน้อยก็จนกว่าผมจบการศึกษา มันเป็นเรื่องแปลก; ผมอยากให้เพื่อนผมอยากมีชีวิตทางสังคม แต่ความเหงาบอกว่าพยายามที่จะเป็นมิตรต่อคนเท่านั้นที่จะนำมาให้ฉันผิดหวังมากขึ้นและจะคุ้มค่าอะไร ตั้งแต่นั้นมาผมจบการศึกษาและตอนนี้มีชีวิตทางสังคมที่เป็นธรรมแม้ว่ามันอาจจะดีขึ้นเมื่อ แต่ความเหงายังคงสะท้อนเช่นแผลเป็นเช่นคราบบนหัวใจของฉันที่มักจะมีและจะหดตัวลงเมื่อเวลาผ่านไป แต่จะ ไม่เคยหายไปอย่างสมบูรณ์ แล้วอีกครั้งผมคิดว่าบาดแผลทางอารมณ์มากที่สุดทำงานเช่นนั้น