This paper shows that factory emplo

This paper shows that factory employment at the Northern Region Industrial Estate (NRIE), Lamphun should. When compared to workers other meager choices, be regarded as a progressive change in their life providing them with independent income and new experience. However, it is and improvement that comes with costs, such as high risks of occupational hazards. Though theoretically workers are able to save by avoiding what could be considered as unnecessary consumption and thus by conventional understanding should not be regarded as poor, it misses the point. What is considered as unnecessary consumption actually forms the central motivation to work: The hope to at least symbolically escape the poverty most of them come from. Working in the NRIE presents the workers with opportunities to realize some of their dreams of a modern life and at the same time enabling them to help their families. However to do so requires them to work long hours in stressful environment with associated health risks. The labour force in Lamphun is thus vulnerable to end up in poverty when or if they get laid off or get sick, as they have neither savings nor skills to fall back on. With little savings and no useful skills learned during factory employment the workers are left with only their families and safety nets.
One suggestion would be to add to the retirement savings that many of the factories offer the workers. These are voluntary savings where a certain percentage of the wage is withheld. This amount is then doubled by the factory and will only be paid to the worker when ending employment. It might be a good idea to make this mandatory and have the state to pay yet another portion to this fund. This fund could then serve as a start capital for the worker to start a business or to pay for an education after ending employment at the NRIE. It would however be important not to link this fund with any development of the minimum wage. The fund should not serve as an excuse to refuse increases of the minimum wage. The government could also encourage more social responsibility increases of the minimum wage. The government could also encourage more social responsibility among the companies investing in the industrial estates of Thailand. For instance some of the tax incentives provided could be linked to an educational policy, where various educational offers could be given to the workers, such as evening classes, weekend courses etc. By doing so would make it profitable for the factories to invest money and time in their workers. Education can only really be feasible if the workers are allowed enough time off as well. Last but not least, the state must actively promote workers rights and not like today watch passively from the sideline as investors continually violates workers lawful rights. In an environment with suppressed rights no suggestions made here will be effective in solving the problems. The consequences of not ensuring a sustainable future for the workers-the youth of Thailand-will be an economic and social loss for the society as a whole.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เอกสารนี้แสดงว่าจ้างโรงงานที่ในภาคเหนือเขตนิคมอุตสาหกรรม (NRIE), ลำพูนควร เมื่อเปรียบเทียบกับคนงานอื่น ๆ ให้เลือกบาง จะเป็นการเปลี่ยนแปลงก้าวหน้าในชีวิตให้พวกเขา มีรายได้อิสระและประสบการณ์ใหม่ อย่างไรก็ตาม มันเป็น และปรับปรุงที่มาพร้อมกับต้นทุน เช่นอาชีวอันตรายความเสี่ยงสูง แม้ว่าในทางทฤษฎีแรงงานจะสามารถประหยัด โดยการหลีกเลี่ยงสิ่งที่อาจถือเป็นการบริโภคที่ไม่จำเป็น และดังนั้น ตามความเข้าใจทั่วไปไม่ควรใช้ฐานะยากจน มัน misses จุด สิ่งที่ถือว่าเป็นการบริโภคที่ไม่จำเป็นแบบฟอร์มกลางแรงจูงใจในการทำงานจริง: หวังน้อยสัญลักษณ์หนีความยากจนส่วนใหญ่มาจาก ใน NRIE การนำเสนองาน มีโอกาสในการตระหนักถึงความฝัน ของชีวิตที่ทันสมัย และในเวลาเดียวกันทำให้พวกเขาเพื่อช่วยครอบครัว แต่การทำต้องการชั่วโมงการทำงานในสภาพแวดล้อมที่เครียดมีความเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้อง กำลังแรงงานในลำพูนจึงเสี่ยงต่อการสิ้นสุดในความยากจนเมื่อ หรือถ้าพวกเขาได้รับการตก หรือกระทันหัน พวกเขามีทักษะในการถอยกลับไม่ประหยัด ออมน้อยและไม่มีทักษะที่เป็นประโยชน์ได้เรียนรู้ในระหว่างการจ้างโรงงานที่คนงานจะเหลือเพียงครอบครัวและตาข่าย หนึ่งคำแนะนำจะเป็นการ เพิ่มเงินออมเกษียณอายุว่า หลายโรงงานมีคนงาน เหล่านี้เป็นความสมัครใจออมซึ่งเป็นเปอร์เซ็นต์ของค่าจ้างหักณที่จ่าย จำนวนเงินนี้เพิ่มเป็นสอง โดยโรงงาน และจะเท่านั้นจ่ายให้ผู้ปฏิบัติงานเมื่อสิ้นสุดการจ้างงาน อาจเป็นความคิดดีให้ข้อบังคับนี้ และมีสถานะการชำระอีกส่วนกองทุนนี้ กองทุนนี้แล้วอาจจะเป็นทุนเริ่มต้นสำหรับผู้ปฏิบัติงาน การเริ่มต้นธุรกิจ หรือ เพื่อชำระค่าการศึกษาหลังจากสิ้นสุดการจ้างงานที่ NRIE อย่างไรก็ตามมันจะต้องไม่เชื่อมโยงกองทุนนี้ มีการพัฒนาใด ๆ ของค่าจ้างขั้นต่ำ กองทุนไม่ควรใช้เป็นข้ออ้างเพื่อปฏิเสธที่เพิ่มขึ้นของค่าจ้างขั้นต่ำ รัฐบาลยังส่งเสริมให้รับผิดชอบทางสังคมมากขึ้นที่เพิ่มขึ้นของค่าจ้างขั้นต่ำ รัฐบาลยังส่งเสริมให้สังคมหนึ่งในบริษัทที่ลงทุนในนิคมอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย เช่น บางภาษีจูงใจให้สามารถเชื่อมโยงกับนโยบายการศึกษา ที่อาจได้รับข้อเสนอการศึกษาต่าง ๆ ผู้ปฏิบัติงาน เช่นเรียนภาคค่ำ สัปดาห์หลักสูตรฯลฯ ทำให้จะทำให้มันมีกำไรสำหรับการลงทุนลงแรงงานในโรงงาน การศึกษาจริง ๆ เท่านั้นจะกระทำถ้าผู้ปฏิบัติงานที่อนุญาตให้มีเวลาพอปิดเช่น สุดท้าย แต่ไม่ น้อย รัฐต้องส่งเสริมสิทธิแรงงานอย่างแข็งขัน และไม่ชอบนาฬิกาวันนี้เฉย ๆ จากงานอดิเรกเป็นนักลงทุนอย่างต่อเนื่องละเมิดสิทธิ์ในกฎหมายแรงงาน ในสภาพแวดล้อมกับสิทธิปราบปราม ไม่เสนอแนะที่นี่จะมีผลในการแก้ปัญหา ผลของการไม่ได้เพื่ออนาคตที่ยั่งยืนสำหรับเยาวชนการแรงงานของไทยจะมีการสูญเสียทางเศรษฐกิจ และสังคมของสังคมทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระดาษนี้จะแสดงให้เห็นว่าการจ้างงานที่โรงงานในนิคมอุตสาหกรรมภาคเหนือ (เป็นต้นอีก) ลำพูนควร เมื่อเทียบกับแรงงานขาดแคลนทางเลือกอื่น ๆ จะถือว่าเป็นความก้าวหน้าการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของพวกเขาให้พวกเขามีรายได้ที่เป็นอิสระและประสบการณ์ใหม่ ๆ แต่ก็เป็นและการปรับปรุงที่มาพร้อมกับค่าใช้จ่ายเช่นความเสี่ยงสูงของการประกอบอาชีพอันตราย แม้ว่าในทางทฤษฎีคนงานจะสามารถประหยัดโดยการหลีกเลี่ยงสิ่งที่จะได้รับการพิจารณาการบริโภคที่ไม่จำเป็นและทำให้ความเข้าใจโดยทั่วไปไม่ควรจะถือว่าเป็นที่น่าสงสารก็คิดถึงจุด สิ่งที่ถือว่าเป็นปริมาณการใช้ที่ไม่จำเป็นจริงรูปแบบแรงจูงใจศูนย์กลางในการทำงาน: ความหวังอย่างน้อยสัญลักษณ์หลบหนีความยากจนที่สุดของพวกเขามาจาก การทำงานในเป็นต้นอีกที่มีการจัดคนงานที่มีโอกาสที่จะตระหนักถึงบางส่วนของความฝันของพวกเขาจากชีวิตที่ทันสมัยและในเวลาเดียวกันทำให้พวกเขาที่จะช่วยให้ครอบครัวของพวกเขา แต่จะทำเช่นนั้นพวกเขาต้องการที่จะทำงานเป็นเวลานานในสภาพแวดล้อมที่เครียดกับความเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้อง กำลังแรงงานในจังหวัดลำพูนจึงเป็นความเสี่ยงที่จะจบลงในความยากจนเมื่อหรือถ้าพวกเขาได้รับการวางปิดอยู่หรือเจ็บป่วยที่พวกเขามีค่าเงินฝากออมทรัพย์หรือทักษะในการถอยกลับใน ที่มีเงินออมน้อยและไม่มีทักษะที่มีประโยชน์เรียนรู้ในระหว่างการจ้างงานคนงานในโรงงานที่เหลือมีเพียงครอบครัวและตาข่ายความปลอดภัยของพวกเขา.
หนึ่งข้อเสนอแนะจะเพิ่มการออมเพื่อการเกษียณอายุที่ว่าหลายโรงงานมีคนงาน เหล่านี้เป็นเงินฝากออมทรัพย์ที่สมัครใจร้อยละหนึ่งของค่าจ้างจะถูกระงับ เงินจำนวนนี้เป็นสองเท่าแล้วโดยโรงงานและจะได้รับการจ่ายเงินให้กับผู้ปฏิบัติงานเมื่อสิ้นสุดการจ้างงาน มันอาจจะเป็นความคิดที่ดีที่จะทำให้การบังคับนี้และมีสถานะที่จะจ่ายยังส่วนอื่นเพื่อกองทุนนี้ กองทุนนี้แล้วสามารถนำมาใช้เป็นเงินทุนเริ่มต้นสำหรับผู้ปฏิบัติงานที่จะเริ่มต้นธุรกิจหรือเพื่อจ่ายสำหรับการศึกษาหลังจากสิ้นสุดการจ้างงานที่เป็นต้นอีก แต่มันจะเป็นสิ่งสำคัญไม่ได้ที่จะเชื่อมโยงกองทุนนี้กับการพัฒนาของค่าจ้างขั้นต่ำใด ๆ กองทุนสำรองเลี้ยงชีพไม่ควรทำหน้าที่เป็นข้ออ้างในการที่จะปฏิเสธการเพิ่มขึ้นของค่าจ้างขั้นต่ำ รัฐบาลยังสามารถส่งเสริมให้มากขึ้นการเพิ่มขึ้นของความรับผิดชอบต่อสังคมของค่าจ้างขั้นต่ำ รัฐบาลยังสามารถกระตุ้นให้เกิดความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้นในหมู่ บริษัท การลงทุนในนิคมอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย ยกตัวอย่างเช่นบางส่วนของแรงจูงใจด้านภาษีที่ให้ไว้อาจจะเชื่อมโยงกับนโยบายการศึกษาที่เสนอการศึกษาต่างๆจะได้รับให้กับแรงงานเช่นเรียนภาคค่ำ, หลักสูตรวันหยุดสุดสัปดาห์ ฯลฯ โดยการทำเช่นนั้นจะทำให้มีกำไรสำหรับโรงงานที่จะลงทุนเงินและ เวลาอยู่ในคนงานของพวกเขา การศึกษาเท่านั้นจริงๆสามารถเป็นไปได้ถ้าคนงานได้รับอนุญาตให้มีเวลาพอออกมาเป็นอย่างดี สุดท้าย แต่ไม่น้อยรัฐต้องส่งเสริมอย่างแข็งขันสิทธิแรงงานและไม่ชอบในวันนี้ดูเฉยๆจากงานอดิเรกเป็นนักลงทุนอย่างต่อเนื่องละเมิดสิทธิแรงงานถูกต้องตามกฎหมาย ในสภาพแวดล้อมที่มีสิทธิระงับไม่มีข้อเสนอแนะทำที่นี่จะมีประสิทธิภาพในการแก้ปัญหา ผลของการไม่มั่นใจในอนาคตที่ยั่งยืนสำหรับงานที่เยาวชนของไทยจะมีการสูญเสียทางเศรษฐกิจและสังคมให้กับสังคมโดยรวม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทความนี้แสดงให้เห็นว่าการจ้างงานในโรงงานนิคมอุตสาหกรรมภาคเหนือ ( ลำพูน นิคมอุตสาหกรรม ) , ควร เมื่อเปรียบเทียบกับแรงงานทางเลือกน้อยอื่น ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ก้าวหน้าในชีวิตของพวกเขาให้พวกเขามีรายได้อิสระและประสบการณ์ใหม่ แต่มันเป็นและปรับปรุงที่มาพร้อมกับค่าใช้จ่าย เช่น ความเสี่ยงสูง อันตรายจากการประกอบอาชีพ แม้ว่าในทางทฤษฎีที่คนงานสามารถบันทึกโดยหลีกเลี่ยงสิ่งที่อาจจะถือเป็นการบริโภคที่ไม่จำเป็นและโดยความเข้าใจทั่วไปจึงไม่ควรถือว่าเป็นคนจน มันพลาดจุด สิ่งที่ถือเป็นการบริโภคที่ไม่จำเป็นจริง ๆรูปแบบแรงจูงใจกลางงาน หวังว่าอย่างน้อยสัญลักษณ์หนีความยากจนมากที่สุดของพวกเขาจากมา ทำงานในนิคมอุตสาหกรรม เสนองานกับโอกาสที่จะตระหนักถึงบางส่วนของความฝันของชีวิตสมัยใหม่และในเวลาเดียวกันช่วยให้พวกเขาเพื่อช่วยให้ครอบครัวของพวกเขา อย่างไรก็ตาม การทำเช่นนั้นต้องใช้พวกเขาทำงานยาวนานหลายชั่วโมงในสภาพแวดล้อมที่เคร่งเครียดกับความเสี่ยงต่อสุขภาพที่เกี่ยวข้อง . แรงงานจังหวัดลำพูน จึงเสี่ยงที่จะสิ้นสุดในความยากจนเมื่อหรือถ้าพวกเขาได้รับการวางปิด หรือป่วยเป็น พวกเขามีทั้งเงินออมหรือทักษะที่จะกลับไป กับการออมน้อยและไม่มีทักษะที่มีประโยชน์เรียนรู้ในระหว่างการจ้างงานโรงงาน มีคนงานเหลือแค่ครอบครัวและตาข่าย .ข้อเสนอแนะหนึ่งจะถูกเพิ่มไปยังออมทรัพย์เกษียณอายุหลายโรงงาน มีคนงาน เหล่านี้ออมทรัพย์โดยสมัครใจที่เปอร์เซ็นต์ของค่าจ้างที่ถูกระงับ . คราวนี้ก็เป็นสองเท่า จากโรงงาน และจะจ่ายให้ลูกจ้างเมื่อสิ้นสุดการจ้างงาน มันอาจจะเป็นความคิดที่ดีเพื่อให้มีผลบังคับใช้ และมีรัฐจ่าย แต่อีกส่วนหนึ่งเข้ากองทุนนี้ กองทุนนี้ก็เป็นการเริ่มต้นทุนสำหรับคนงานที่จะเริ่มต้นธุรกิจ หรือการจ่ายเงินเพื่อการศึกษาหลังจากจบงานที่นิคมอุตสาหกรรม . มัน แต่จะไม่สำคัญที่จะเชื่อมโยงกองทุนนี้กับการพัฒนาของค่าจ้างขั้นต่ำ กองทุนที่ไม่ควรใช้เป็นข้ออ้างเพื่อปฏิเสธการเพิ่มขึ้นของค่าแรงขั้นต่ำ รัฐบาลยังสามารถกระตุ้นให้สังคม ความรับผิดชอบมากขึ้น การเพิ่มขึ้นของค่าแรงขั้นต่ำ รัฐบาลยังสามารถส่งเสริมให้มีความรับผิดชอบต่อสังคมมากขึ้นในหมู่ บริษัท ที่ลงทุนในนิคมอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย ตัวอย่างบางส่วนของสิทธิประโยชน์ทางภาษีให้สามารถเชื่อมโยงกับนโยบายด้านการศึกษา ซึ่งมีการศึกษาต่าง ๆ ได้ให้คนงาน เช่น เรียนตอนเย็น หลักสูตรวันหยุด ฯลฯ โดยการทำเช่นนั้นจะให้ประโยชน์แก่โรงงานที่จะลงทุนเวลาและเงินในแรงงานของพวกเขา การศึกษาเท่านั้นที่สามารถจะเป็นไปได้ ถ้าพนักงานได้รับอนุญาตเพียงพอเวลาปิดเช่นกัน สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด รัฐต้องแข็งขันส่งเสริมสิทธิแรงงานและไม่เหมือนวันนี้นั่งดูอยู่ห่างๆขณะที่นักลงทุนยังคงละเมิดสิทธิแรงงานตามกฎหมาย . ในสภาพแวดล้อมที่มีระงับสิทธิไม่มีข้อเสนอแนะที่เกิดขึ้นที่นี่จะมีประสิทธิภาพในการแก้ปัญหา ผลของการไม่มั่นใจอนาคตที่ยั่งยืนสำหรับแรงงานเยาวชนไทยจะสูญเสียทางสังคม เศรษฐกิจ และสังคมโดยรวม