Not consciously, anyway.  We are al

Not consciously, anyway.  We are all changing in spite of ourselves.  But are we becoming the people with whom we wish to populate the world?  Do we have no degressions?  Do we have no biases?  Are we above pre-judging or making assumptions about strangers?  If we are to take on any task during our time here on earth, let it be these most daunting ones – the task of self-reflection and responsibility.  It is far easier to look out a window than to look in a mirror.  So, the next time you look out the window and don’t like what you see, turn and face your own image.  Do you like what you see?  Do you know you are an unfinished sculpture, a work in progress?  Do you see any imperfections that can be smoothed?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่สติ หรือการ ทั้งหมดจะเปลี่ยนเราแม้ว่าตนเอง แต่เราจะเป็นคนที่เราต้องการสร้างโลก เรามี degressions ไม่ เราจะไม่ยอม ใจเราเหนือก่อนตัดสิน หรือสมมติฐานเกี่ยวกับคนแปลกหน้าหรือไม่ ถ้าเราจะทำงานใด ๆ ในช่วงเวลาของเราในโลก ให้มันถูกคนเหล่านี้ยุ่งยากมากที่สุด – งานของการมองและความรับผิดชอบ ไกลสามารถมองออกหน้าต่างมากกว่าการมองในกระจกได้ ดังนั้น ในครั้งต่อไปคุณมองออกหน้าต่าง และไม่ชอบสิ่งที่คุณเห็น เปิด และหน้ารูปภาพของคุณเอง คุณชอบสิ่งที่คุณเห็นหรือไม่ คุณรู้หรือไม่คุณจะเป็นประติมากรรมยังไม่เสร็จ งานในระหว่าง คุณเห็นข้อบกพร่องใด ๆ ที่สามารถโค้ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไม่ได้สติแล้ว เราทุกคนเปลี่ยนแปลงทั้งๆที่ตัวเอง แต่เราจะกลายเป็นคนที่มีคนที่เราต้องการที่จะเติมโลก? เรามี degressions ไม่? เรามีอคติหรือไม่? เราข้างต้นก่อนการตัดสินหรือการทำสมมติฐานเกี่ยวกับคนแปลกหน้า? ถ้าเราจะใช้ในงานในช่วงเวลาของเราที่นี่ที่ใดในโลกให้มันเป็นคนที่น่ากลัวเหล่านี้มากที่สุด - การทำงานของตัวเองสะท้อนและความรับผิดชอบ มันเป็นเรื่องง่ายกว่าที่จะมองออกไปนอกหน้าต่างมากกว่าที่จะมองในกระจก ดังนั้นครั้งต่อไปที่คุณมองออกไปนอกหน้าต่างและไม่ชอบสิ่งที่คุณเห็นและใบหน้าเปิดภาพของคุณเอง คุณชอบสิ่งที่คุณเห็น? คุณรู้ว่าคุณเป็นประติมากรรมที่ยังไม่เสร็จการทำงานในความคืบหน้าหรือไม่? คุณเห็นข้อบกพร่องใด ๆ ที่สามารถปรับให้เรียบ?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ใช่โดยตั้งใจหรอก ทำไมเราเปลี่ยนทั้งหมด ทั้งๆที่ตัวเอง รึเปล่า แต่เราเป็นคน กับผู้ที่เราต้องการที่จะสร้างโลก ทำไมเราไม่มี degressions ? ทำไมเราไม่มีอคติ ? ทำไมเราข้างบนก่อนตัดสินหรือตั้งสมมติฐานเกี่ยวกับคนแปลกหน้า ? รึเปล่าถ้าเราจะใช้ในงานใด ๆ ในระหว่างเวลาของเราบนโลกนี้ ,ขอให้เป็นคนที่น่ากลัวที่สุดเหล่านี้–งานของการสะท้อนตนเองและความรับผิดชอบ ทำไมมันง่ายมากที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง มากกว่าที่จะมองในกระจก ทำไมดังนั้น ในครั้งถัดไปที่คุณมองออกไปนอกหน้าต่าง และไม่ชอบในสิ่งที่คุณเห็น ตา ใบหน้า และภาพของคุณเอง ทำไมคุณชอบอะไร คุณเห็นมั้ย ? ทำไมคุณรู้ว่าคุณเป็น ประติมากรรม เสร็จ , ทำงานในความคืบหน้า ทำไมคุณเห็นความไม่สมบูรณ์ใด ๆที่สามารถเรียบ ?