However, it wasn’t until the mid-19

However, it wasn’t until the mid-1970s that systems theory found wide acceptance among students of organizations. Building upon the important work of earlier theorists (Daniel Katz and Robert Kahn, Jay Lorsch and Alan Sheldon, and John Seiler), David Nadler and Michael Tushman at Columbia University developed a simple, pragmatic approach
to organizational dynamics based on systems theory. More or less simultaneously, Harold Leavitt at Stanford University and Jay Galbraith at MIT were grappling with the same issues. Nadler and Tushman’s efforts led to the development and refinement of the approach now known as the congruence model.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้จนถึงกลางทศวรรษ 1970 ว่า ทฤษฎีระบบพบการยอมรับอย่างกว้างขวางในหมู่นักเรียนขององค์กร สร้างเมื่องานสำคัญของนักทฤษฎีก่อนหน้านี้ (แดเนียลแคทซ์ และโรเบิร์ตคาห์น Jay Lorsch และอลันเชลด้อน และจอห์น Seiler), ดาวิด Nadler และ Tushman ไมเคิลที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียได้พัฒนาวิธีการเรียบง่าย ในทางปฏิบัติ การ dynamics องค์กรที่อิงทฤษฎีระบบ พร้อมกันมากหรือน้อย แฮโรลด์ Leavitt ที่ Stanford University และเจย์ Galbraith ที่ MIT ได้ต่อสู้กับปัญหาเดียวกัน Nadler และ Tushman ของความพยายามนำไปสู่การพัฒนาและความประณีตของวิธีการนี้ เรียกว่ารูปแบบลงตัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่มันไม่ได้จนกว่ากลางปี ​​1970 ว่าทฤษฎีระบบพบการยอมรับอย่างกว้างขวางในหมู่นักเรียนขององค์กร อาคารเมื่อการทำงานที่สำคัญของทฤษฎีก่อนหน้า (แดเนียลแคทซ์และโรเบิร์ตคาห์นเจลอร์ชและอลันเชลดอนและจอห์น Seiler) เดวิด Nadler และไมเคิล Tushman ที่มหาวิทยาลัยโคลัมเบียพัฒนาง่ายแนวทางปฏิบัติ
กับการเปลี่ยนแปลงขององค์กรบนพื้นฐานของทฤษฎีระบบ มากหรือน้อยพร้อมกันแฮโรลด์ตท์ที่ Stanford University และเจ Galbraith ที่ MIT ได้รับการต่อสู้กับปัญหาเดียวกัน Nadler และความพยายาม Tushman นำไปสู่การพัฒนาและการปรับแต่งของวิธีการนี้เป็นที่รู้จักเป็นรูปแบบสอดคล้องกัน