Chapter 6: Is it really him? My chi

Chapter 6: Is it really him? My childhood best friend? Or was I just dreaming?
“J-Ju, it’s me.. A-Ariel Fernandez, remember me?” I said. His eyes widened, and he looked shocked. “Ariel! Hi!” Alberto interrupted. “I’m Alberto, but you can call me Al” he smiled. “Shall we start?” he asked. “Hello! Is anybody there?” Alberto chuckled. “Y-yeah?” I replied. “Shall we start?” he asked. “Yeah.. sure” I said. “Is everything okay?” he asked, concerned. I nodded.
Alberto showed me around the room, and has a brief chat with me before we started the shoot, though I was struggling to concentrate because of Neymar. I just couldn’t stop thinking about him and I caught him staring at me a few times.
I sighed after we had finished. “I hope to work with you again, Ariel. You were very helpful” Alberto smiled at me. “Thank you” I said, confidently. “Well, you know where to find me” I said. “I do” he chuckled. I said goodbye to him and left the room. I walked down the corridor and let out a sigh. I kept my head down and let the thoughts flood in.
I got into the car and drove back home with Neymar still in my mind. “Hi honey, how was it?” my mum asked. “Guess who I bumped into” I said and put my bag down. “Who?” she asked. “Junior” I replied. “Who?” she turned to me, with a confused look on her face. “Neymar” I said. “What? Really?” she gasped. I nodded “But we didn’t talk, I couldn’t because Alberto butted in.. but..” I sighed. “Oh” she said. “Well, it’s not like I’m going to see him again. He just... disappeared, without saying goodbye” I said. “Don’t worry, honey” she said and hugged me, close to her.
➡️❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทที่ 6: มันเป็นจริงเขา? ในวัยเด็กของฉันเพื่อนที่ดีที่สุด? หรือเป็นฉันเพียงแค่ความฝัน?
"J-Ju ก็ฉัน .. -แอเรียลเฟอร์นันเดจำผมได้ไหม" ผมพูด ดวงตาของเขากว้างขึ้นและเขามองตกใจ "เอเรียล! Hi! "อัลแบร์โตขัดจังหวะ "ฉัน Alberto แต่คุณสามารถโทรหาฉันอัล" เขายิ้ม "เราจะเริ่มต้นอย่างไร" เขาถาม "Hello! ใครมี "อัลหัวเราะ "Y-จ้ะ?" ผมตอบ "เราจะเริ่มต้นอย่างไร" เขาถาม "ใช่ .. แน่ใจว่า" ผมพูด "คือทุกอย่างโอเค?" เขาถามว่ากังวล ผมพยักหน้า.
Alberto แสดงให้ฉันเห็นรอบ ๆ ห้องและมีแชทสั้น ๆ กับฉันก่อนที่เราจะเริ่มต้นการถ่ายทำ แต่ผมกำลังดิ้นรนที่จะมีสมาธิเพราะเนย์มาร์ ฉันไม่สามารถหยุดคิดเกี่ยวกับเขาและผมจับเขาจ้องมองมาที่ฉันไม่กี่ครั้ง.
ผมถอนใจหลังจากที่เราได้ดำเนินการเสร็จสิ้น "ฉันหวังว่าจะทำงานร่วมกับคุณอีกครั้งแอเรียล คุณมีประโยชน์มาก "อัลยิ้มให้ฉัน "ขอบคุณ" ผมพูดด้วยความมั่นใจ "ดีที่คุณรู้ว่าการที่จะหาฉัน" ฉันกล่าวว่า "ฉันทำ" เขาหัวเราะ ที่ผมกล่าวคำอำลากับเขาและเดินออกจากห้อง ผมเดินไปตามทางเดินและให้ออกถอนหายใจ ฉันเก็บหัวของฉันลงและปล่อยให้น้ำท่วมในความคิด.
ฉันได้เข้ารถและขับรถกลับบ้านกับเนย์มาร์ยังคงอยู่ในใจของฉัน "สวัสดีน้ำผึ้งเป็นวิธีการที่มันได้หรือไม่" แม่ของฉันถาม "เดาที่ผมชน" ผมพูดและวางกระเป๋าของฉันลง "ใคร?" เธอถาม "จูเนียร์" ผมตอบ "ใคร?" เธอหันมาหาผมที่มีลักษณะสับสนบนใบหน้าของเธอ "เนย์มาร์" ผมพูด "คืออะไร? จริงเหรอ? "เธออ้าปากค้าง ผมพยักหน้า "แต่เราไม่ได้คุยกันผมไม่สามารถเพราะอัลโขกใน .. แต่ .. " ผมถอนหายใจ "โอ้" เธอกล่าว "อืมก็ไม่ชอบผมจะได้เห็นเขาอีกครั้ง เขาเพียงแค่ ... หายไปโดยไม่บอกลา "ผมพูด "ไม่ต้องกังวลน้ำผึ้ง" เธอกล่าวและกอดฉันใกล้กับเธอ.
➡️❤️⬅️

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทที่ 6 : ใช่เขาจริงๆเหรอ ? เพื่อนวัยเด็กของฉัน หรือว่าฉันกำลังฝัน
" j-ju ฉันเอง . . . . . . . a-ariel เฟอร์นานเดซ , จำฉันได้มั้ย ? " ฉันพูด ตาของเขาเบิกกว้าง เขาดูตกใจมาก " แอเรียล สวัสดี ! " อัลแบร์โต ขัดจังหวะ " ฉันล แต่คุณสามารถโทรหาฉันอัล " เขายิ้ม " เรามาเริ่มกันเลย " เขาถาม " ฮัลโหล ! มีใครอยู่มั้ย " อัลแบร์โต้ หัวเราะ . " ครับ ? " ผมตอบ " เรามาเริ่มกันเลย " เขาถาม" ใช่ . . . . . . . แน่นอน " ฉันพูด " ทุกอย่างโอเคมั้ย ? " เขาถามอย่างเป็นห่วง ผมพยักหน้า
ลพาฉันไปดูรอบๆห้องและได้สนทนาสั้นๆฉันก่อนที่เราเริ่มต้นการถ่ายภาพ แต่ผมก็ดิ้นรนที่จะมีสมาธิเพราะเนย์มาร์ . ฉันแค่หยุดคิดเรื่องเขาและผมก็จับเขาจ้องฉันอยู่ไม่กี่ครั้ง
ฉันถอนหายใจหลังจากที่เราเสร็จ " ผมหวังว่าจะได้ทำงานกับคุณอีกครั้ง แอเรียลนายประโยชน์มาก " อัลแบร์โต ยิ้มให้ฉัน " ขอบคุณค่ะ " ฉันพูดอย่างมั่นใจ " อืม , คุณรู้ว่าจะหาผมได้ที่ไหน " ฉันพูด " ฉันทำ " เขาหัวเราะ . ฉันบอกลาเขา และออกจากห้องไป ผมเดินลงทางเดินและถอนหายใจ . ผมเก็บหัวของฉันลงและปล่อยให้ความคิดน้ำท่วม .
ผมได้เข้าไปในรถและขับรถกลับบ้านกับเนย์มาร์ ยังคงอยู่ในใจของฉัน " สวัสดีจ๊ะ เป็นไงบ้าง ? " แม่ของฉันถาม" ทายซิว่าใครที่ฉันมา " ผมพูดแล้ววางกระเป๋าของฉันลง " ใคร ? " เธอถาม " จูเนียร์ " ผมตอบ " ใคร ? " เธอหันมาทางผมด้วย งง มองหน้าเธอ " เนย์มาร์ " " อะไร ? จริงเหรอ ? " เธออ้าปากค้าง . ผมพยักหน้า " แต่เราไม่ได้คุยกัน ผมไม่ได้เพราะ อัลแบร์โต ขวางไว้ . . . . . . . แต่ . . . . . . . " ผมถอนใจ " โอ้ " เธอกล่าว " อืม มันไม่เหมือนที่ฉันกำลังจะได้เจอเขาอีกครั้ง เขาแค่ . . . . . . . หายตัวไปโดยไม่บอกลา " " ไม่ต้องห่วง ที่รัก " เธอพูดแล้วกอดฉัน ฉันสนิทกับเธอ
➡️❤️⬅️ .