Once upon a time in a great castle,

Once upon a time in a great castle, a Prince’s daughter grew up happy and contented, in spite of a jealous stepmother. She was very pretty, with blue eyes and long black hair. Her skin was delicate and fair, and so she was called Snow White.
Though her stepmother was a wicked woman, she too was very beautiful, and a magic mirror told her this every day, whenever she asked it. “Mirror, mirror on the wall, who is the loveliest lady in the land?” The reply was always; “You are, your Majesty,” until the dreadful day when she heard it say, “Snow White is the loveliest in the land.” The stepmother was furious and, wild with jealousy, began plotting to get rid of her. Calling one of her servants, she bribed him with a rich reward to take Snow White into the forest, far away from the castle. Then, unseen, he was to put her to death. The greedy servant, attracted to the reward, agreed to do this deed, and he led the sweet little girl away. However, when they came to the fatal spot, the man’s courage betrayed him and, leaving Snow White sitting beside a tree, he mumbled an excuse and ran off. Snow White was thus left all alone in the forest.
Night came, but the servant did not return. Snow White, alone in the dark forest, began to cry bitterly. She thought she could feel terrible eyes spying on her, and she heard strange sounds and rustlings that made her heart thump. At last, overcome by tiredness, she fell asleep curled under a tree.
Snow White slept fitfully, wakening from time to time with a start and staring into the darkness round her. Several times, she thought she felt something, or somebody touch her as she slept.
At last, dawn woke the forest to the song of the birds, and Snow White too, awoke. A whole world was stirring to life and the little girl was glad to see how silly her fears had been. However, the thick trees were like a wall round her, and as she tried to find out where she was, she came upon a path. She walked along it, till she came to a clearing. There stood a strange cottage, with a tiny door, tiny windows and a tiny chimney pot. Everything about the cottage was much tinier than it ought to be. Snow White pushed the door open.
“l wonder who lives here?” she said to herself, peeping round the kitchen. “What tiny plates! And spoons! There must be
seven of them, the table’s laid for seven people.” Upstairs was a bedroom with seven neat little beds. Going back to the kitchen, Snow White had an idea.
“I’ll make them something to eat. When they come home, they’ll be glad to find a meal ready.” Towards dusk, seven tiny men marched homewards singing. But when they opened the door, to their surprise they found a bowl of hot steaming soup on the table. Upstairs was Snow White, fast asleep on one of the beds. The chief dwarf prodded her gently.
“Who are you?” he asked. Snow White told them her sad story, and tears sprang to the dwarfs’ eyes. Then one of them said, as he noisily blew his nose:
“Stay here with us!”
“Hooray! Hooray!” they cheered, dancing joyfully round the little girl. The dwarfs said to Snow White:
“You can live here and tend to the house while we’re down the mine. Don’t worry about your stepmother leaving you in the forest. We love you and we’ll take care of you!” Snow White gratefully accepted their hospitality, and next morning the dwarfs set off for work. But they warned Snow White not to open the door to strangers.
Meanwhile, the servant had returned to the castle, with the heart of a roe deer. He gave it to the cruel stepmother, telling her it belonged to Snow White, so that he could claim the reward. Highly pleased, the stepmother turned again to the magic mirror. But her hopes were dashed, for the mirror replied: “The loveliest in the land is still Snow White, who lives in the seven dwarfs’ cottage, down in the forest.” The stepmother was beside herself with rage.
“She must die! She must die!” she screamed. Disguising herself as an old peasant woman, she put a poisoned apple with the others in her basket. Then, taking the quickest way into the forest, she crossed the swamp at the edge of the trees. She reached the bank unseen, just as Snow White stood waving goodbye to the seven dwarfs on their way to the mine.
Snow White was in the kitchen when she heard the sound at the door: KNOCK! KNOCK!
“Who’s there?” she called suspiciously, remembering the dwarfs advice.
“I’m an old peasant woman selling apples,” came the reply.
“I don’t need any apples, thank you,” she replied.
“But they are beautiful apples and ever so juicy!” said the velvety voice from outside the door.
“I’m not supposed to open the door to anyone,” said the little girl, who was reluctant to disobey her friends.
“And quite right too! Good girl! If you promised not to open up to strangers, then of course you can’t buy. You are a good girl indeed!” Then the old woman went on.
“And as a reward for being good, I’m going to make you a gift of one of my apples!” Without a further thought, Snow White opened the door just a tiny crack, to take the apple.
“There! Now isn’t that a nice apple?” Snow White bit into the fruit, and as she did, fell to the ground in a faint: the effect of the terrible poison left her lifeless instantly.
Now chuckling evilly, the wicked stepmother hurried off. But as she ran back across the swamp, she tripped and fell into the quicksand. No one heard her cries for help, and she disappeared without a trace.
Meanwhile, the dwarfs came out of the mine to find the sky had grown dark and stormy. Loud thunder echoed through the valleys and streaks of lightning ripped the sky. Worried about Snow White they ran as quickly as they could down the mountain to the cottage.
There they found Snow White, lying still and lifeless, the poisoned apple by her side. They did their best to bring her alive, but it was of no use.
They wept and wept for a long time. Then they laid her on a bed of rose petals, carried her into the forest and put her in a crystal coffin.
Each day they laid a flower there.
Then one evening, they discovered a strange young man admiring Snow White’s lovely face through the glass. After listening to the story, the Prince (for he was a prince!) made a suggestion.
“If you allow me to take her to the Castle, I’ll call in famous doctors to waken her from this peculiar sleep. She’s so lovely I’d love to kiss her!” He did, and as though by magic, the Prince’s kiss broke the spell. To everyone’s astonishment, Snow White opened her eyes. She had amazingly come back to life! Now in love, the Prince asked Snow White to marry him, and the dwarfs reluctantly had to bid good bye to Snow White.
From that day on, Snow White lived happily in a great castle. But from time to time, she was drawn back to visit the little cottage down in the forest, to her dwarf friends.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งในปราสาทที่ดีลูกสาวของเจ้าชายเติบโตขึ้นมามีความสุขและพึงพอใจทั้งๆที่แม่เลี้ยงอิจฉา เธอเป็นคนที่สวยมากมีตาสีฟ้าและผมสีดำยาว ผิวของเธอเป็นที่ละเอียดอ่อนและเป็นธรรมและเพื่อให้เธอถูกเรียกว่า Snow White.
แม้ว่าแม่เลี้ยงของเธอเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายเธอก็เป็นภาพที่สวยงามมากและกระจกวิเศษบอกว่าเธอทุกวันทุกครั้งที่เธอถามมัน "กระจกกระจกบนผนังที่เป็นผู้หญิงที่น่ารักในแผ่นดิน" คำตอบอยู่เสมอ; "คุณเป็นทรงของคุณ" จนกว่าจะถึงวันที่น่ากลัวเมื่อเธอได้ยินมันพูดว่า "หิมะสีขาวเป็นน่ารักในแผ่นดิน." แม่เลี้ยงโกรธและเป็นป่าที่มีความหึงหวงเริ่มวางแผนที่จะกำจัดเธอ โทรหนึ่งของคนรับใช้ของเธอเธอติดสินบนเขาด้วยรางวัลที่อุดมไปด้วยหิมะสีขาวใช้เวลาเข้าไปในป่าห่างไกลจากปราสาท จากนั้นมองไม่เห็นเขาก็จะนำไปสู่ความตายของเธอ คนรับใช้โลภดึงดูดให้รางวัลตกลงที่จะทำโฉนดนี้และเขานำสาวหวานเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกไป แต่เมื่อพวกเขามาถึงจุดที่อันตรายถึงชีวิตความกล้าหาญของมนุษย์ทรยศเขาและออกจากหิมะขาวนั่งอยู่ข้างต้นไม้เขาพึมพำข้ออ้างและวิ่งออกไป หิมะสีขาวถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวจึงอยู่ในป่า.
คืนมา แต่คนรับใช้ไม่ได้กลับ หิมะสีขาว, คนเดียวในป่าที่มืดเริ่มที่จะร้องไห้อย่างขมขื่น เธอคิดว่าเธอจะรู้สึกตาน่ากลัวสอดแนมของเธอและเธอได้ยินเสียงแปลกและ rustlings ที่ทำให้หัวใจของเธอกระหน่ำ ที่ล่าสุดเอาชนะโดยความเมื่อยล้าเธอลดลงขดนอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้.
หิมะขาวนอนหลับเป็นครั้งเป็นคราว, wakening เมื่อเวลาผ่านไปกับการเริ่มต้นและจ้องมองไปในความมืดรอบเธอ หลายต่อหลายครั้งที่เธอคิดว่าเธอรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างหรือใครบางคนที่สัมผัสเธอขณะที่เธอนอนหลับ.
ที่ล่าสุดรุ่งอรุณตื่นป่าเพื่อเพลงของนกและหิมะขาวเกินไปตื่นขึ้นมา โลกทั้งโลกก็ตื่นเต้นให้กับชีวิตและสาวน้อยก็ดีใจที่จะดูว่าโง่กลัวของเธอได้รับ แต่ต้นไม้หนาเป็นเหมือนผนังรอบเธอและขณะที่เธอพยายามที่จะหาที่เธอเป็นเธอมาถึงเส้นทาง เธอเดินไปตามนั้นจนเธอมาล้าง มีกระท่อมแปลกยืนมีประตูเล็ก ๆ หน้าต่างขนาดเล็กและปล่องหม้อเล็ก ๆ ทุกอย่างเกี่ยวกับกระท่อมได้มาก tinier กว่าที่มันควรจะเป็น Snow White ผลักประตูเปิด.
"ลิตรสงสัยที่อาศัยอยู่ที่นี่?" เธอกล่าวกับตัวเองแอบรอบครัว "แผ่นเล็ก ๆ อะไร! และช้อน! ต้องมี
เจ็ดของพวกเขาโต๊ะวางของเจ็ดคน. "ชั้นบนเป็นห้องนอนที่มีเตียงเจ็ดน้อยเรียบร้อย จะกลับไปที่ห้องครัว, หิมะสีขาวมีความคิด.
"ฉันจะทำให้พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างที่จะกิน เมื่อพวกเขามาที่บ้านพวกเขาจะดีใจที่จะได้พบกับอาหารสำเร็จรูป. "ในช่วงค่ำเจ็ดคนเล็ก ๆ ที่เดินร้องเพลงกลับไปบ้าน แต่เมื่อพวกเขาเปิดประตูที่จะแปลกใจของพวกเขาพวกเขาพบว่าชามซุปนึ่งร้อนบนโต๊ะ ชั้นบนเป็นหิมะสีขาว, หลับไปอย่างรวดเร็วที่หนึ่งของเตียง คนแคระหัวหน้าแหย่เธอเบา ๆ .
"คุณเป็นใคร?" เขาถาม หิมะขาวบอกพวกเขาว่าเรื่องที่น่าเศร้าของเธอและน้ำตาผุดตาดาวแคระ ' จากนั้นหนึ่งในพวกเขากล่าวว่าในขณะที่เขาดังพัดจมูกของเขา:
"อยู่ที่นี่กับเรา!"
"ไชโย! ไชโย! "พวกเขาเชียร์เต้นรำอย่างสนุกสนานตลอดทั้งสาวน้อย ดาวแคระกล่าวว่าหิมะสีขาว:
"คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และมีแนวโน้มที่บ้านในขณะที่เรากำลังลงเหมือง ไม่ต้องกังวลกับแม่เลี้ยงของคุณออกจากคุณในป่า เรารักคุณและเราจะดูแลคุณ! "Snow White สุดซึ้งได้รับการยอมรับการต้อนรับของพวกเขาและในเช้าวันรุ่งดาวแคระตั้งปิดสำหรับการทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวที่จะไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า.
ในขณะที่คนรับใช้ที่ได้กลับไปยังปราสาทที่มีหัวใจของยองยอง เขามอบมันให้กับแม่เลี้ยงใจร้ายบอกเธอมันเป็นหิมะสีขาวเพื่อให้เขาสามารถเรียกร้องรางวัล ยินดีที่สูงแม่เลี้ยงหันกลับไปที่กระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกประสำหรับกระจกตอบว่า "น่ารักในแผ่นดินยังคงเป็นสโนว์ไวท์ที่อาศัยอยู่ในกระท่อมเจ็ดดาวแคระ 'ลงในป่า." แม่เลี้ยงเป็นข้างตัวเองด้วยความโกรธ.
"เธอจะต้องตาย! เธอจะต้องตาย! "เธอกรีดร้อง ปลอมตัวเป็นหญิงชาวนาเก่าเธอใส่แอปเปิ้ลอาบยาพิษกับคนอื่น ๆ ในตะกร้าของเธอ แล้วเอาวิธีที่เร็วที่สุดในป่าเธอข้ามหนองน้ำที่ขอบของต้นไม้ เธอเอื้อมมือที่มองไม่เห็นของธนาคารเช่นเดียวกับสโนว์ไวท์ยืนโบกมือลาเจ็ดดาวแคระทางของพวกเขาไปยังเหมือง.
หิมะสีขาวที่อยู่ในห้องครัวเมื่อเธอได้ยินเสียงที่ประตู: KNOCK! KNOCK!
"นั่นใครน่ะ?" เธอเรียกว่ามีพิรุธจดจำคำแนะนำดาวแคระ.
"ฉันเป็นผู้หญิงชาวนาเก่าขายแอปเปิ้ล" ตอบกลับมา.
"ฉันไม่จำเป็นต้องใด ๆ แอปเปิ้ลขอขอบคุณคุณ" เธอตอบ.
"แต่ พวกเขาเป็นแอปเปิ้ลที่สวยงามและเคยฉ่ำมาก! "กล่าวว่าเสียงนุ่มจากนอกประตู.
"ฉันไม่ควรที่จะเปิดประตูให้กับทุกคน" กล่าวว่าสาวน้อยที่ยังลังเลที่จะไม่เชื่อฟังเพื่อน ๆ ของเธอ.
"และถูกต้องนัก เกินไป! เด็กดี! ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่เปิดให้คนแปลกหน้าแล้วแน่นอนคุณไม่สามารถซื้อ คุณเป็นผู้หญิงที่ดีแน่นอน! "จากนั้นหญิงชราเดินขึ้นไปบน.
"และเป็นรางวัลสำหรับการเป็นคนดีผมจะทำให้คุณขายของที่ระลึกของหนึ่งในแอปเปิ้ลของฉัน!" โดยไม่ต้องคิดต่อไปหิมะขาวเปิดประตู เพียงรอยแตกเล็ก ๆ ที่จะใช้แอปเปิ้ล.
"มี! ตอนนี้ไม่ได้ว่าแอปเปิ้ลมีความสุข "บิตหิมะสีขาวลงไปในผลไม้และขณะที่เธอได้ล้มลงกับพื้นในลม: ผลของพิษที่น่ากลัวซ้ายของเธอตายทันที.
ตอนนี้หัวเราะชั่ว, แม่เลี้ยงใจร้ายรีบออก . แต่ในขณะที่เธอวิ่งกลับข้ามบึงเธอสะดุดและตกลงไปในบ่อทรายดูด ไม่มีใครได้ยินเสียงร้องของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือและเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย.
ในขณะเดียวกันดาวแคระออกมาจากเหมืองที่จะหาท้องฟ้าเติบโตมืดและพายุ ฟ้าร้องดังสะท้อนผ่านหุบเขาและลายเส้นของฟ้าผ่าฉีกท้องฟ้า กังวลเกี่ยวกับสโนว์ไวท์พวกเขาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่พวกเขาจะได้ลงมาจากภูเขาที่กระท่อม.
มีพวกเขาพบว่าหิมะสีขาว, นอนนิ่งและไม่มีชีวิตชีวา, แอปเปิ้ลวางยาพิษโดยด้านข้างของเธอ พวกเขาทำดีที่สุดของพวกเขาจะพาเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์.
พวกเขาร้องไห้และร้องไห้เป็นเวลานาน จากนั้นพวกเขาวางเธอลงบนเตียงของกลีบกุหลาบดำเนินการของเธอเข้าไปในป่าและทำให้เธอในโลงศพคริสตัล.
ในแต่ละวันพวกเขาวางดอกไม้มี.
จากนั้นในเย็นวันหนึ่งพวกเขาค้นพบชายหนุ่มแปลกชื่นชมใบหน้าที่น่ารักหิมะขาวผ่านกระจก . หลังจากฟังเรื่องราวของเจ้าชาย (เขาเป็นเจ้าชาย!) ทำข้อเสนอแนะ.
"ถ้าคุณให้ฉันจะพาเธอไปปราสาทที่ฉันจะเรียกแพทย์ที่มีชื่อเสียงในการลุกขึ้นของเธอจากการนอนหลับที่แปลกประหลาดนี้ เธอเป็นคนที่น่ารักดังนั้นฉันชอบที่จะจูบเธอ! "เขาทำและแม้ว่าโดยมายากลจูบเจ้าชายยากจนสะกด ความประหลาดใจของทุกคนหิมะขาวเปิดตาของเธอ เธอมาที่น่าอัศจรรย์ใจกลับมามีชีวิต! ตอนนี้อยู่ในความรักเจ้าชายถามหิมะขาวที่จะแต่งงานกับเขาและคนแคระมีอย่างไม่เต็มใจที่จะเสนอราคาลากับหิมะขาว.
จากวันนั้นบนหิมะสีขาวอาศัยอยู่อย่างมีความสุขในปราสาทที่ดี แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็ถูกดึงกลับไปเยี่ยมชมกระท่อมเล็ก ๆ น้อย ๆ ลงในป่ากับเพื่อนของเธอคนแคระ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในมหาปราสาท ลูกสาวของเจ้าชายเติบโตอย่างมีความสุขและพึงพอใจ แม้แม่เลี้ยงขี้อิจฉา เธอเป็นคนสวยมาก มีตาสีฟ้า ผมยาวสีดำ ผิวที่ละเอียดอ่อนและยุติธรรม ดังนั้นเธอจึงถูกเรียกว่า สโนว์ ไวท์
แต่แม่เลี้ยงของเธอเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย เธอดูสวยมาก และ กระจกวิเศษบอกเธอทุกๆวัน ทุกครั้งที่เธอถามมัน " กระจกกระจกบนผนังที่เป็นผู้หญิงที่น่ารักในแผ่นดิน ? " ตอบถูกเสมอ " ใต้ฝ่าละอองพระบาท " จนกระทั่งวันที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อเธอได้ยินมันพูดว่า " หิมะสีขาวเป็นวัฒิศาสตร์ในแผ่นดิน " แม่เลี้ยงโกรธและป่ากับความริษยา เริ่มวางแผนที่จะกำจัดเธอ เรียกเป็นคนรับใช้เธอติดสินบนด้วยรางวัลมากมายที่จะพาสโนว์ไวท์เข้าไปในป่าไกลออกไปจากปราสาท แล้วที่เขาทำให้เธอตาย ผู้รับใช้โลภ ดึงดูดให้ตอบแทนตกลงที่จะทำโฉนดนี้ เขาพาสาวน้อยหวานไป แต่เมื่อพวกเขามาถึงจุดที่ร้ายแรง ความกล้าหาญของคนที่ทรยศเขาและกลับไปหิมะขาวนั่งอยู่ข้างๆต้นไม้ เขาพึมพำขอโทษแล้ววิ่งหนีไป หิมะขาวจึงอยู่คนเดียวในป่า .
คืนมาแต่คนใช้ไม่ได้กลับมา หิมะขาว อยู่คนเดียวในป่ามืด เริ่มร้องไห้อย่างขมขื่น เธอคิดว่าเธอคงจะรู้สึกแย่ดวงตาสอดแนมของเธอ เธอได้ยินเสียงแปลก ๆ และ rustlings ที่ทำให้หัวใจเธอเต้น . ที่ล่าสุดเอาชนะด้วยความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเธอหลับคุดคู้อยู่ใต้ต้นไม้
หิมะขาว fitfully ตื่นจากหลับ , เวลากับการเริ่มต้น และจ้องมองความมืดรอบเธอหลายครั้ง เธอก็คิดว่าเธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง หรือใครบางคนสัมผัสเธอในขณะที่เธอหลับ
ในที่สุดรุ่งอรุณปลุกป่ากับเพลงของนก และหิมะสีขาวก็ตื่นขึ้น . โลกทั้งโลกกำลังตื่นเต้นกับชีวิตและสาวน้อยดีใจที่จะเห็นวิธีการที่โง่ความกลัวของเธอได้ อย่างไรก็ตาม ต้นไม้หนาเหมือนกำแพงรอบเธอ และเมื่อเธอพยายามที่จะหา ที่ เธอ เธอมาอยู่บนเส้นทางเธอเดินตามจนเธอมาล้าง มียืนกระท่อมแปลก มีประตูเล็ก หน้าต่างเล็ก ๆและหม้อลมเล็ก ทุกอย่างเกี่ยวกับกระท่อมมากเล็กจิ๋วกว่าที่ควรจะเป็น หิมะขาวผลักประตูเปิด .
" ฉันสงสัยว่าใครอยู่ที่นี่ ? " เธอพูดกับตัวเอง มองรอบห้องครัว " สิ่งที่เล็ก ๆจาน ช้อน ! ต้องมี
7 ของพวกเขาที่โต๊ะวางของเจ็ดคน " ข้างบนมีห้องนอนที่มีเตียงเล็กน้อยเจ็ดเรียบร้อย กลับไปที่ห้องครัว หิมะขาวมีความคิด .
" ฉันจะให้อะไรกิน เมื่อพวกเขากลับมา พวกเขาก็ยินดีที่จะหาอาหารพร้อม . " ต่อค่ำ เจ็ดเล็กชาย marched บ้านร้องเพลง แต่เมื่อเขาเปิดประตู ต้องแปลกใจ ที่พวกเขาพบชามซุปนึ่งร้อนบนโต๊ะข้างบนเป็นสีขาวหิมะ หลับไปอย่างรวดเร็วหนึ่งของเตียง หัวหน้าคนแคระแหย่เธอเบา ๆ .
" นายเป็นใคร ? " เขาถาม หิมะขาวบอกพวกเขาเศร้าของเธอ และน้ำตาลุกดาวแคระ ' ตา แล้วหนึ่งของพวกเขากล่าวว่าเขาเสียงดังระเบิดจมูก :
" อยู่ที่นี่กับเรา "
" เย้ ! ! ! ! เย้ ! ! ! ! " พวกเขาคอยให้กำลังใจ เต้นรำอย่างสนุกสนาน รอบเด็ก คนแคระว่าหิมะขาว :
" คุณสามารถอาศัยอยู่ที่นี่และมักจะบ้านขณะที่เราลงเหมือง อย่ากังวลเกี่ยวกับแม่เลี้ยงออกจากคุณในป่า เรารักคุณและเราจะดูแลคุณ " หิมะขาวสุดซึ้งยอมรับการบริการของพวกเขาและเช้าวันรุ่งขึ้นคนแคระถอดชุดทำงาน แต่พวกเขาเตือนหิมะขาวไม่เปิดประตูให้คนแปลกหน้า
ในขณะที่ลูกจ้างได้กลับไปยังปราสาทกับหัวใจของยองกวาง . เขาให้มันกับแม่เลี้ยงใจร้าย , บอกเธอมันเป็นหิมะสีขาว เพื่อให้เขาสามารถเรียกร้องรางวัล อย่างยินดี , แม่เลี้ยงเปิดอีกครั้งกับกระจกวิเศษ แต่ความหวังของเธอถูกพุ่งชน เพราะกระจกตอบว่า : " วัฒิศาสตร์ในแผ่นดินยังคงเป็นหิมะสีขาวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ด ลงในป่า" แม่เลี้ยงอยู่ข้างตัวเองด้วยความโกรธ
" เธอตายแน่ ! เธอจะต้องตาย ! " เธอตะโกน ปลอมตัวเองเป็นหญิงชาวนาเก่าที่เธอใส่แอปเปิ้ลกับผู้อื่นในตะกร้าของเธอ แล้วใช้วิธีที่เร็วที่สุดในป่าเธอข้ามบึงที่ขอบของต้นไม้ เธอถึงธนาคารที่มองไม่เห็น ,เหมือนกับหิมะขาวยืนโบกมือลากับคนแคระทั้งเจ็ด ในทางของพวกเขาไปยังเหมือง .
หิมะสีขาวอยู่ในครัว เมื่อเธอได้ยินเสียงเคาะที่ประตู ! เคาะ !
" ใครอยู่ตรงนั้น ? " เธอบอกว่ามีพิรุธ นึกถึงคนแคระแนะนํา .
" ฉันเก่าชาวนาหญิงขายแอปเปิ้ล " ที่มาตอบ .
" ฉันไม่ต้องการใด ๆ แอปเปิ้ล ขอบคุณค่ะ
" เธอตอบ" แต่พวกเขาเป็นแอปเปิ้ลที่สวยงามและดูฉ่ำ ! " บอกเสียงนุ่มจากนอกประตู .
" ฉันจะไม่เปิดประตูให้ใคร " สาวน้อยที่ถูกต่อต้านขัดขืนเพื่อนของเธอ .
" และถูกต้องด้วย ดีมาก สาวน้อย ! ถ้าคุณสัญญาว่าจะไม่เปิดให้คนแปลกหน้าแล้วแน่นอนคุณไม่สามารถซื้อ คุณเป็นคนดีจริงๆ " แล้วหญิงชราก็ .