CHAPTER 1I have survived Day Three

CHAPTER 1

I have survived Day Three Post-Christian, and my first day at work. It has been a welcome distraction. The time has flown by in a haze of new faces, work to do, and Mr. Jack Hyde. Mr. Jack Hyde . . . he smiles down at me, his blue eyes twinkling, as he leans against my desk.
“Excellent work, Ana. I think we’re going to make a great team.”
Somehow, I manage to curl my lips upward in a semblance of a smile.
“I’ll be off, if that’s okay with you,” I murmur.
“Of course, it’s five thirty. I’ll see you tomorrow.”
“Goodnight, Jack.”
“Goodnight, Ana.”
Collecting my bag, I shrug on my jacket and head for the door. Out in the early evening air of Seattle, I take a deep breath. It doesn’t begin to fill the void in my chest, a void that’s been present since Saturday morning, a painful hollow reminder of my loss. I walk toward the bus stop with my head down, staring at my feet and contemplating being without my beloved Wanda, my old Beetle . . . or the Audi.
I shut the door on that thought immediately. No. Don’t think about him. Of course, I can afford a car—a nice, new car. I suspect he has been overgenerous in his payment, and
the thought leaves a bitter taste in my mouth, but I dismiss it and try to keep my mind as numb and as blank as possible. I can’t think about him. I don’t want to start crying again—not out on the street.
The apartment is empty. I miss Kate, and I imagine her lying on a beach in Barbados sipping a cool cocktail. I turn on the flat-screen television so there’s noise to fill the vacuum and provide some semblance of company, but I don’t listen or watch. I sit and stare blankly at the brick wall. I am numb. I feel nothing but the pain. How long must I endure this?
The door buzzer startles me from my anguish, and my heart skips a beat. Who could that be? I press the intercom.
“Delivery for Ms. Steele.” A bored, disembodied voice answers, and disappointment crashes through me. I listlessly make my way downstairs and find a young man noisily chewing gum, holding a large cardboard box, and leaning against the front door. I sign for the package and take it upstairs. The box is huge and surprisingly light. Inside are two dozen long-stemmed, white roses and a card.
Congratulations on your first day at work.
I hope it went well.
And thank you for the glider. That was very thoughtful.
It has pride of place on my desk.
Christian
I stare at the typed card, the hollow in my chest expanding. No doubt, his assistant sent this. Christian probably had very little to do with it. It’s too painful to think about. I examine the roses—they are beautiful, and I can’t bring myself to throw them in the trash. Dutifully, I make my way into the kitchen to hunt down a vase.
And so a pattern develops: wake, work, cry, sleep. Well, try to sleep. I can’t even escape him in my dreams. Gray burning eyes, his lost look, his hair burnished and bright all haunt me. And the music . . . so much music—I cannot bear to hear any music. I am careful to avoid it at all costs. Even the jingles in commercials make me shudder.
I have spoken to no one, not even my mother or Ray. I don’t have the capacity for idle talk now. No, I want none of it. I have become my own island state. A ravaged, war-torn land where nothing grows and the horizons are bleak. Yes, that’s me. I can interact impersonally at work, but that’s it. If I talk to Mom, I know I will break even further—and I have nothing left to break.
I am finding it difficult to eat. By Wednesday lunchtime, I manage a cup of yogurt, and it’s the first thing I’ve eaten since Friday. I am surviving on a newfound tolerance for lattes and Diet Coke. It’s the caffeine that keeps me going, but it’s making me anxious.
Jack has started to hover over me, irritating me, asking me personal questions. What does he want? I’m polite, but I need to keep him at arm’s length.
I sit and begin trawling through a pile of correspondence addressed to him, and I’m pleased with the distraction of menial work. My e-mail pings, and I quickly check to see who it’s from.
Holy shit. An e-mail from Christian. Oh no, not here . . . not at work.
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:05
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Forgive this intrusion at work. I hope that it’s going well. Did you get my flowers?
I note that tomorrow is the gallery opening for your friend’s show, and I’m sure you’ve not had time to purchase a car, and it’s a long drive. I would be more than happy to take you—should you wish.
Let me know.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
Tears swim in my eyes. I hastily leave my desk and bolt to the restroom to escape into one of the stalls. José’s show. Crap. I’d forgotten all about it, and I promised him I’d go. Shit, Christian is right; how am I going to get there?
I clutch my forehead. Why hasn’t José phoned? Come to think of it—why hasn’t anyone phoned? I’ve been so absentminded, I haven’t noticed that my cell phone has been silent.
Shit! I am such an idiot! I still have it on divert to the Blackberry. Holy hell. Christian’s been getting my calls—unless he’s just thrown the Blackberry away. How did he get my e-mail address?
He knows my shoe size, an e-mail address is hardly going to present him with many problems.
Can I see him again? Could I bear it? Do I want to see him? I close my eyes and tilt my head back as grief and longing lance through me. Of course I do.
Perhaps, perhaps I can tell him I’ve changed my mind . . . No, no, no. I cannot be with someone who takes pleasure in inflicting pain on me, someone who can’t love me.
Torturous memories flash through my mind—the gliding, holding hands, kissing, the bathtub, his gentleness, his humor, and his dark, brooding, sexy stare. I miss him. It’s been five days, five days of agony that has felt like an eternity.
I wrap my arms around my body, hugging myself tightly, holding myself together. I miss him. I really miss him . . . I love him. Simple.
I cry myself to sleep at night, wishing I hadn’t walked out, wishing that he could be different, wishing that we were together. How long will this hideous overwhelming feeling last? I am in purgatory.
Anastasia Steele, you are at work! I must be strong, but I want to go to José’s show, and deep down, the masochist in me wants to see Christian. Taking a deep breath, I head back to my desk.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:25
To: Christian Grey
Hi Christian
Thank you for the flowers; they are lovely.
Yes, I would appreciate a lift.
Thank you.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Checking my phone, I find that it is still switched to divert. Jack is in a meeting, so I quickly call José.
“Hi, José. It’s Ana.”
“Hello, stranger.” His tone is so warm and welcoming it’s almost enough to push me over the edge again.
“I can’t talk long. What time should I be there tomorrow for your show?”
“You’re still coming?” He sounds excited.
“Yes, of course.” I smile my first genuine smile in five days as I picture his broad grin.
“Seven thirty.”
“See you then. Good-bye, José.”
“Bye, Ana.”
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:27
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
What time shall I collect you?
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:32
To: Christian Grey
José’s show starts at 7:30. What time would you suggest?
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:34
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Portland is some distance away. I shall collect you at 5:45.
I look forward to seeing you.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:38
To: Christian Grey
See you then.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Oh my. I’m going to see Christian, and for the first time in five days, my spirits lift a fraction and I allow myself to wonder how he’s been.
Has he missed me? Probably not like I’ve missed him. Has he found a new submissive from wherever they come from? The thought is so painful that I dismiss it immediately. I look at the pile of correspondence I need to sort for Jack and tackle it as I try to push Christian out of my mind once more.
That night in bed, I toss and turn, trying to sleep. It is the first time in a while I haven’t cried myself to sleep.
In my mind’s eye, I visualize Christian’s face the last time I saw him as I left his apartment. His tortured expression haunts me. I remember he didn’t want me to go, which was odd. Why would I stay when things had reached such an impasse? We were each skirting around our own issues—my fear of punishment, his fear of . . . what? Love?
Turning on my side, I hug my pillow, filled with an overwhelming sadness. He thinks he doesn’t deserve to be loved. Why does he feel that way? Is it something to do with his upbringing? His birth mom, the crack whore? My thoughts plague me into the early hours until eventually I fall into a fitful, exhausted sleep.
The day drags and drags and Jack is unusually attentive. I suspect it’s Kate’s plum dress and the black high-heeled boots I’ve stolen from her closet, but I don’t dwell on the thought. I resolve to go clothes shopping with my first paycheck. The dress is looser on me than it was, but I pretend not to notice.
Finally, it’s five thirty, and I collect my jacket and purse, trying to quell my nerves. I’m going to see him!
“Do you have a date tonight?” Jack asks as he strolls past my desk on his way out.
“Yes. No. Not really.”
He cocks an eyebrow at me, his interest clearly piqued. “Boyfriend?”
I flush. “No, a friend. An ex-boyfriend.”
“Maybe tomorrow you’d like to come for a drink after work. You’ve had a stellar first week, Ana. We should celebrate.” He smiles and som

CHAPTER 1

I have survived Day Three Post-Christian, and my first day at work. It has been a welcome distraction. The time has flown by in a haze of new faces, work to do, and Mr. Jack Hyde. Mr. Jack Hyde . . . he smiles down at me, his blue eyes twinkling, as he leans against my desk.
“Excellent work, Ana. I think we’re going to make a great team.”
Somehow, I manage to curl my lips upward in a semblance of a smile.
“I’ll be off, if that’s okay with you,” I murmur.
“Of course, it’s five thirty. I’ll see you tomorrow.”
“Goodnight, Jack.”
“Goodnight, Ana.”
Collecting my bag, I shrug on my jacket and head for the door. Out in the early evening air of Seattle, I take a deep breath. It doesn’t begin to fill the void in my chest, a void that’s been present since Saturday morning, a painful hollow reminder of my loss. I walk toward the bus stop with my head down, staring at my feet and contemplating being without my beloved Wanda, my old Beetle . . . or the Audi.
I shut the door on that thought immediately. No. Don’t think about him. Of course, I can afford a car—a nice, new car. I suspect he has been overgenerous in his payment, and
the thought leaves a bitter taste in my mouth, but I dismiss it and try to keep my mind as numb and as blank as possible. I can’t think about him. I don’t want to start crying again—not out on the street.
The apartment is empty. I miss Kate, and I imagine her lying on a beach in Barbados sipping a cool cocktail. I turn on the flat-screen television so there’s noise to fill the vacuum and provide some semblance of company, but I don’t listen or watch. I sit and stare blankly at the brick wall. I am numb. I feel nothing but the pain. How long must I endure this?
The door buzzer startles me from my anguish, and my heart skips a beat. Who could that be? I press the intercom.
“Delivery for Ms. Steele.” A bored, disembodied voice answers, and disappointment crashes through me. I listlessly make my way downstairs and find a young man noisily chewing gum, holding a large cardboard box, and leaning against the front door. I sign for the package and take it upstairs. The box is huge and surprisingly light. Inside are two dozen long-stemmed, white roses and a card.
Congratulations on your first day at work.
I hope it went well.
And thank you for the glider. That was very thoughtful.
It has pride of place on my desk.
Christian
I stare at the typed card, the hollow in my chest expanding. No doubt, his assistant sent this. Christian probably had very little to do with it. It’s too painful to think about. I examine the roses—they are beautiful, and I can’t bring myself to throw them in the trash. Dutifully, I make my way into the kitchen to hunt down a vase.
And so a pattern develops: wake, work, cry, sleep. Well, try to sleep. I can’t even escape him in my dreams. Gray burning eyes, his lost look, his hair burnished and bright all haunt me. And the music . . . so much music—I cannot bear to hear any music. I am careful to avoid it at all costs. Even the jingles in commercials make me shudder.
I have spoken to no one, not even my mother or Ray. I don’t have the capacity for idle talk now. No, I want none of it. I have become my own island state. A ravaged, war-torn land where nothing grows and the horizons are bleak. Yes, that’s me. I can interact impersonally at work, but that’s it. If I talk to Mom, I know I will break even further—and I have nothing left to break.
I am finding it difficult to eat. By Wednesday lunchtime, I manage a cup of yogurt, and it’s the first thing I’ve eaten since Friday. I am surviving on a newfound tolerance for lattes and Diet Coke. It’s the caffeine that keeps me going, but it’s making me anxious.
Jack has started to hover over me, irritating me, asking me personal questions. What does he want? I’m polite, but I need to keep him at arm’s length.
I sit and begin trawling through a pile of correspondence addressed to him, and I’m pleased with the distraction of menial work. My e-mail pings, and I quickly check to see who it’s from.
Holy shit. An e-mail from Christian. Oh no, not here . . . not at work.
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:05
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Forgive this intrusion at work. I hope that it’s going well. Did you get my flowers?
I note that tomorrow is the gallery opening for your friend’s show, and I’m sure you’ve not had time to purchase a car, and it’s a long drive. I would be more than happy to take you—should you wish.
Let me know.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
Tears swim in my eyes. I hastily leave my desk and bolt to the restroom to escape into one of the stalls. José’s show. Crap. I’d forgotten all about it, and I promised him I’d go. Shit, Christian is right; how am I going to get there?
I clutch my forehead. Why hasn’t José phoned? Come to think of it—why hasn’t anyone phoned? I’ve been so absentminded, I haven’t noticed that my cell phone has been silent.
Shit! I am such an idiot! I still have it on divert to the Blackberry. Holy hell. Christian’s been getting my calls—unless he’s just thrown the Blackberry away. How did he get my e-mail address?
He knows my shoe size, an e-mail address is hardly going to present him with many problems.
Can I see him again? Could I bear it? Do I want to see him? I close my eyes and tilt my head back as grief and longing lance through me. Of course I do.
Perhaps, perhaps I can tell him I’ve changed my mind . . . No, no, no. I cannot be with someone who takes pleasure in inflicting pain on me, someone who can’t love me.
Torturous memories flash through my mind—the gliding, holding hands, kissing, the bathtub, his gentleness, his humor, and his dark, brooding, sexy stare. I miss him. It’s been five days, five days of agony that has felt like an eternity.
I wrap my arms around my body, hugging myself tightly, holding myself together. I miss him. I really miss him . . . I love him. Simple.
I cry myself to sleep at night, wishing I hadn’t walked out, wishing that he could be different, wishing that we were together. How long will this hideous overwhelming feeling last? I am in purgatory.
Anastasia Steele, you are at work! I must be strong, but I want to go to José’s show, and deep down, the masochist in me wants to see Christian. Taking a deep breath, I head back to my desk.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:25
To: Christian Grey
Hi Christian
Thank you for the flowers; they are lovely.
Yes, I would appreciate a lift.
Thank you.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Checking my phone, I find that it is still switched to divert. Jack is in a meeting, so I quickly call José.
“Hi, José. It’s Ana.”
“Hello, stranger.” His tone is so warm and welcoming it’s almost enough to push me over the edge again.
“I can’t talk long. What time should I be there tomorrow for your show?”
“You’re still coming?” He sounds excited.
“Yes, of course.” I smile my first genuine smile in five days as I picture his broad grin.
“Seven thirty.”
“See you then. Good-bye, José.”
“Bye, Ana.”
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:27
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
What time shall I collect you?
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:32
To: Christian Grey
José’s show starts at 7:30. What time would you suggest?
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
From: Christian Grey
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:34
To: Anastasia Steele
Dear Anastasia
Portland is some distance away. I shall collect you at 5:45.
I look forward to seeing you.
Christian Grey
CEO, Grey Enterprises Holdings Inc.
From: Anastasia Steele
Subject: Tomorrow
Date: June 8, 2011 14:38
To: Christian Grey
See you then.
Anastasia Steele
Assistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIP
Oh my. I’m going to see Christian, and for the first time in five days, my spirits lift a fraction and I allow myself to wonder how he’s been.
Has he missed me? Probably not like I’ve missed him. Has he found a new submissive from wherever they come from? The thought is so painful that I dismiss it immediately. I look at the pile of correspondence I need to sort for Jack and tackle it as I try to push Christian out of my mind once more.
That night in bed, I toss and turn, trying to sleep. It is the first time in a while I haven’t cried myself to sleep.
In my mind’s eye, I visualize Christian’s face the last time I saw him as I left his apartment. His tortured expression haunts me. I remember he didn’t want me to go, which was odd. Why would I stay when things had reached such an impasse? We were each skirting around our own issues—my fear of punishment, his fear of . . . what? Love?
Turning on my side, I hug my pillow, filled with an overwhelming sadness. He thinks he doesn’t deserve to be loved. Why does he feel that way? Is it something to do with his upbringing? His birth mom, the crack whore? My thoughts plague me into the early hours until eventually I fall into a fitful, exhausted sleep.
The day drags and drags and Jack is unusually attentive. I suspect it’s Kate’s plum dress and the black high-heeled boots I’ve stolen from her closet, but I don’t dwell on the thought. I resolve to go clothes shopping with my first paycheck. The dress is looser on me than it was, but I pretend not to notice.
Finally, it’s five thirty, and I collect my jacket and purse, trying to quell my nerves. I’m going to see him!
“Do you have a date tonight?” Jack asks as he strolls past my desk on his way out.
“Yes. No. Not really.”
He cocks an eyebrow at me, his interest clearly piqued. “Boyfriend?”
I flush. “No, a friend. An ex-boyfriend.”
“Maybe tomorrow you’d like to come for a drink after work. You’ve had a stellar first week, Ana. We should celebrate.” He smiles and som

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 1ผมมีชีวิตรอดวันสาม Post-Christian และวันแรกที่ทำงาน จะได้รับความเพลิดเพลินยินดีต้อนรับ เวลามีบินโดยในเมฆหมอกหน้าใหม่ งานทำ และนายแจ็คไฮด์ นายแจ็คไฮด์...ยิ้มลงที่ฉัน twinkling ตาสีฟ้าเป็นเขาเอนกับโต๊ะของฉัน"พักงาน Ana ผมคิดว่า เรากำลังจะไปทำให้ทีมดีขึ้น"อย่างใด ฉันจัดการเพื่อดัดริมฝีปากของฉันขึ้นใน semblance ของรอยยิ้ม"จะปิด จะมี คุณ" เสียงฟู่ของฉัน"แน่นอน ได้สามสิบห้า เจอพรุ่งนี้""อวย แจ็ค""อวย Ana"เก็บกระเป๋าของฉัน ฉัน shrug บนเสื้อของฉันสำหรับประตู ออกอากาศช่วงเย็นของซีแอตเทิล ฉันจะหายใจลึก ๆ มันไม่เริ่มการกรอกโมฆะในหน้าอกของฉัน โมฆะซึ่งได้ถูกนำเสนอตั้งแต่วันเสาร์เช้า เตือนกลวงความเจ็บปวดของการสูญเสียของฉัน ฉันเดินไปป้ายรถเมล์กับศีรษะลง จ้องเท้าของฉัน และคิดไม่รักดา ด้วงเก่าของฉัน... หรือออดี้ฉันปิดประตูบนที่คิดทันที 555 ไม่คิดถึงเขา แน่นอน ฉันสามารถซื้อรถตัวรถใหม่ ดี ฉันสงสัยว่า เขาได้รับ overgenerous ในการชำระเงินของเขา และคิดทิ้งรสขมในปากของฉัน แต่ฉันบอกเลิกมัน และพยายามให้จิตใจของฉันเป็น numb และว่างเปล่าเป็นที่สุด ผมไม่คิดว่า เกี่ยวกับเขา ไม่อยากจะเริ่มร้องไห้อีกครั้ง – ออกถนนอพาร์ทเมนท์ว่างเปล่า ฉันนางสาว Kate และจินตนาการของเธออยู่บนชายหาดในประเทศบาร์เบโดสจิบค็อกเทลเย็น เปิดโทรทัศน์จอแบนมีเสียง เพื่อเติมสุญญากาศบาง semblance ของบริษัท แต่ฉันไม่ฟัง หรือดู ฉันนั่ง และมองดูกำแพงอิฐ blankly ฉัน numb รู้สึกถึงอะไรแต่ความเจ็บปวด นานเท่าใดต้องฉันอดทนนี้เสียงสัญญาณเตือนประตู startles ฉันจากความปวดร้าวของฉัน และหัวใจข้ามชนะการ ที่อาจเป็นที่ ผมกดอินเตอร์คอม"ส่งนางสาว Steele" คำตอบเสียงเบื่อ disembodied และความผิดหวังล้มเหลวผ่านฉัน ผมคว้างทำให้ทางของฉันชั้นล่าง และพบชายหนุ่มฟ้าลั่นครืนฝรั่ง ถือกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่ และพิงกับประตูด้านหน้า ลงชื่อสำหรับแพคเกจ และใช้ชั้นบน กล่องมีขนาดใหญ่ และน่าแปลกใจอ่อน ภายในมีสองโหล ดังยาว สีขาวดอกกุหลาบและการ์ดขอแสดงความยินดีในวันแรกที่ทำงานหวังว่า จะไปดีและขอบคุณสำหรับเครื่องร่อนที่ ที่ได้ดีมากมันมีของบนโต๊ะของฉันคริสเตียนผมมองที่แบบพิมพ์บัตร กลวงในหน้าอกของฉันขยาย มีข้อสงสัย ผู้ช่วยของเขาส่งนี้ คริสเตียนคงมีน้อยมากดังกล่าว เจ็บปวดเกินกว่าที่คิดไว้ ฉันตรวจสอบกุหลาบ — พวกเขามีความสวยงาม และไม่สามารถนำตัวเองไปโยนในถังขยะ Dutifully ฉันทำวิธีของฉันเข้าไปในครัวหาลงแจกันและเพื่อ ให้รูปแบบพัฒนา: ปลุก ทำงาน ร้องไห้ นอน ดี ลองนอน ผมไม่ได้หนีเขาในความฝันของฉัน เขียนตา ลักษณะของเขาหายไป ผมของเขาขัดวาว และสดใสของสีเทาทั้งหมดหลอนฉัน และเพลง...เพลงมาก — ฉันไม่สามารถทนฟังเพลงใดก็ได้ ผมระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด แม้ jingles ในโฆษณาทำให้ฉัน shudderผมได้พูด ไปไม่มีใคร ไม่ได้ของฉันแม่เรย์ ฉันไม่มีกำลังการผลิตสำหรับรู้ถึงตอนนี้ ไม่ ฉันต้องไม่มีของ ฉันได้กลายเป็นสถานะของตัวเองเกาะ ที่ดิน ravaged สงครามที่ไม่เติบโตและฮอลิซันส์จะเยือกเย็น ใช่ ที่เป็นฉัน ฉันสามารถโต้ตอบ impersonally ที่ทำงาน แต่มันเป็น ถ้าผมคุยกับแม่ ฉันรู้ว่า ฉันจะหยุดยิ่ง — และไม่มีอะไรเหลือให้แบ่งฉันกำลังค้นหาได้ยากที่จะกิน โดยวันพุธเที่ยง จัดการการถ้วยของโยเกิร์ต และเป็นสิ่งแรกที่ผมได้กินตั้งแต่วันศุกร์ ฉันอยู่รอดในการยอมรับ newfound สำหรับ lattes และอาหารโค้ก มีคาเฟอีนที่ช่วยให้ฉันไป แต่มันจะทำให้ฉันกังวลแจ็คได้เริ่มร่อนข้า ระคายเคืองฉัน ถามคำถามส่วนบุคคล สิ่งที่เขาไม่ต้อง ผมสุภาพ แต่ฉันจำเป็นต้องให้เขาที่ความยาวของแขนฉันนั่ง และเริ่ม trawling ผ่านกองจดหมายที่ส่งถึงเขา และฉันยินดีกับเพลิดเพลินไปกับงานถู ส่ง ping อีเมลของฉัน และตรวจสอบได้อย่างรวดเร็วเพื่อดูว่าเป็นจากใครฉิบหาย อีเมล์จากคริสเตียน โอ้ ไม่ ไม่ที่นี่...ที่ทำงานไม่จาก: คริสเตียนสีเทาหัวข้อ: พรุ่งนี้วัน: 8 june, 2011 14:05ถึง: อนาสตาเซีย Steeleอนาสตาเซียรักยกโทษนี้บุกรุกที่ทำงาน หวังว่า มันดี คุณได้รับดอกไม้ของฉันผมทราบว่า วันพรุ่งนี้เก็บที่เปิดสำหรับการแสดงของเพื่อนของคุณ และฉันแน่ใจว่า คุณไม่ได้มีเวลาซื้อรถ และขับรถยาว ฉันจะยินดีรับคุณซึ่งคุณต้องการแจ้งให้ทราบสีเทาของคริสเตียนCEO เทาวิสาหกิจโฮลดิ้ง อิงค์ว่ายน้ำตาในดวงตาของฉัน ผมรีบออกจากโต๊ะของฉัน และจำหน่ายไปหน่อยหนีเข้าร้าน การแสดงของ José อึ ฉันลืมเกี่ยวกับมัน และฉันสัญญาว่า เขาจะไป ขี้ คริสเตียนอยู่ วิธีฉันจะเดินหรือไม่ฉัน clutch หน้าผากของฉัน ทำไมไม่ José phoned มาถึงคิดดูของมัน — ทำไมไม่ใคร phoned ผมเคย absentminded ดังนั้น ผมไม่ได้สังเกตเห็นว่า โทรศัพท์ของฉันแล้วเงียบขี้ ฉันเป็นคนบ้า ผมยังมีมันอยู่สำราญกับ Blackberry นรกศักดิ์สิทธิ์ คริสเตียนของรับโทรศัพท์ของฉัน — ยกเว้นว่าเขาเพียงได้โยน Blackberry เก็บ เขาไม่ได้รับอีเมลของฉันอย่างไรเขารู้ขนาดรองเท้าของฉัน ที่อยู่อีเมลจะไม่ไปปัจจุบันเขา มีปัญหามากพบกับเขาอีกหรือไม่ หมีมันได้หรือไม่ ต้องดูเขา ฉันปิดตา และเอียงศีรษะกลับเป็นความเศร้าโศกและแลนซ์คิดถึงฉัน ไม่แน่นอนบางที บางทีฉันสามารถบอกผมได้เปลี่ยนใจ... หมายเลขไม่ ไม่ ฉันไม่ มีคนใช้ความ inflicting ความเจ็บปวดกับฉัน คนที่ไม่รักฉันTorturous memories flash through my mind—the gliding, holding hands, kissing, the bathtub, his gentleness, his humor, and his dark, brooding, sexy stare. I miss him. It’s been five days, five days of agony that has felt like an eternity.I wrap my arms around my body, hugging myself tightly, holding myself together. I miss him. I really miss him . . . I love him. Simple.I cry myself to sleep at night, wishing I hadn’t walked out, wishing that he could be different, wishing that we were together. How long will this hideous overwhelming feeling last? I am in purgatory.Anastasia Steele, you are at work! I must be strong, but I want to go to José’s show, and deep down, the masochist in me wants to see Christian. Taking a deep breath, I head back to my desk.From: Anastasia SteeleSubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:25To: Christian GreyHi ChristianThank you for the flowers; they are lovely.Yes, I would appreciate a lift.Thank you.Anastasia SteeleAssistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIPChecking my phone, I find that it is still switched to divert. Jack is in a meeting, so I quickly call José.“Hi, José. It’s Ana.”“Hello, stranger.” His tone is so warm and welcoming it’s almost enough to push me over the edge again.“I can’t talk long. What time should I be there tomorrow for your show?”“You’re still coming?” He sounds excited.“Yes, of course.” I smile my first genuine smile in five days as I picture his broad grin.“Seven thirty.”“See you then. Good-bye, José.”“Bye, Ana.”From: Christian GreySubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:27To: Anastasia SteeleDear AnastasiaWhat time shall I collect you?Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings Inc.From: Anastasia SteeleSubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:32To: Christian GreyJosé’s show starts at 7:30. What time would you suggest?Anastasia SteeleAssistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIPFrom: Christian GreySubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:34To: Anastasia SteeleDear AnastasiaPortland is some distance away. I shall collect you at 5:45.I look forward to seeing you.Christian GreyCEO, Grey Enterprises Holdings Inc.From: Anastasia SteeleSubject: TomorrowDate: June 8, 2011 14:38To: Christian GreySee you then.Anastasia SteeleAssistant to Jack Hyde, Commissioning Editor, SIPOh my. I’m going to see Christian, and for the first time in five days, my spirits lift a fraction and I allow myself to wonder how he’s been.Has he missed me? Probably not like I’ve missed him. Has he found a new submissive from wherever they come from? The thought is so painful that I dismiss it immediately. I look at the pile of correspondence I need to sort for Jack and tackle it as I try to push Christian out of my mind once more.That night in bed, I toss and turn, trying to sleep. It is the first time in a while I haven’t cried myself to sleep.In my mind’s eye, I visualize Christian’s face the last time I saw him as I left his apartment. His tortured expression haunts me. I remember he didn’t want me to go, which was odd. Why would I stay when things had reached such an impasse? We were each skirting around our own issues—my fear of punishment, his fear of . . . what? Love?Turning on my side, I hug my pillow, filled with an overwhelming sadness. He thinks he doesn’t deserve to be loved. Why does he feel that way? Is it something to do with his upbringing? His birth mom, the crack whore? My thoughts plague me into the early hours until eventually I fall into a fitful, exhausted sleep.The day drags and drags and Jack is unusually attentive. I suspect it’s Kate’s plum dress and the black high-heeled boots I’ve stolen from her closet, but I don’t dwell on the thought. I resolve to go clothes shopping with my first paycheck. The dress is looser on me than it was, but I pretend not to notice.Finally, it’s five thirty, and I collect my jacket and purse, trying to quell my nerves. I’m going to see him!“Do you have a date tonight?” Jack asks as he strolls past my desk on his way out.“Yes. No. Not really.”He cocks an eyebrow at me, his interest clearly piqued. “Boyfriend?”I flush. “No, a friend. An ex-boyfriend.”“Maybe tomorrow you’d like to come for a drink after work. You’ve had a stellar first week, Ana. We should celebrate.” He smiles and som

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 1 ผมจะมีชีวิตรอดวันที่สามโพสต์คริสเตียนและวันแรกของฉันในที่ทำงาน จะได้รับการต้อนรับที่ทำให้ไขว้เขว เวลาได้บินโดยในหมอกควันของใบหน้าใหม่, งานที่ต้องทำและนายแจ็คไฮด์ นายแจ็คไฮด์ . . เขายิ้มลงที่ฉัน, ดวงตาสีฟ้าของเขาแววขณะที่เขาพิงโต๊ะทำงานของฉัน. "งานดีเยี่ยม, Ana ผมคิดว่าเรากำลังจะทำให้ทีมที่ดี. " ยังไงก็เถอะฉันจัดการที่จะขดริมฝีปากของฉันสูงขึ้นในรูปร่างหน้าตาของรอยยิ้ม. "ฉันจะออกไปถ้าไม่เป็นไรกับคุณ" ผมบ่น. "แน่นอน มันเป็นห้าสามสิบ ฉันจะเห็นคุณในวันพรุ่งนี้. " "ราตรีสวัสดิ์, แจ็ค." "ราตรีสวัสดิ์, Ana." เก็บกระเป๋าของฉันฉันยักในแจ็คเก็ตและหัวของฉันสำหรับประตู ออกมาในอากาศช่วงเย็นของซีแอตผมใช้เวลาหายใจเข้าลึก ๆ มันไม่ได้เริ่มต้นที่จะเติมช่องว่างในหน้าอกของฉัน, เป็นโมฆะที่ได้รับในปัจจุบันตั้งแต่เช้าวันเสาร์, เตือนกลวงเจ็บปวดของการสูญเสียของฉัน ฉันเดินไปสู่ป้ายรถประจำทางที่มีหัวของฉันลงจ้องมองที่เท้าของฉันและใคร่ครวญเป็นโดยไม่ต้องรักของแวนด้า, ด้วงเก่าของฉัน . . หรือออดี้. ฉันปิดประตูในความคิดทันที ที่ไม่คิดว่าเกี่ยวกับเขา แน่นอนฉันสามารถจ่ายได้รถดีรถคันใหม่ ฉันสงสัยว่าเขาได้รับ overgenerous ในการชำระเงินของเขาและคิดว่าใบรสขมในปากของฉัน แต่ฉันยกเลิกมันและพยายามที่จะเก็บใจของฉันเป็นชาและว่างเปล่าเท่าที่จะทำได้ ฉันไม่สามารถคิดเกี่ยวกับเขา ฉันไม่ต้องการที่จะเริ่มต้นอีกครั้งร้องไห้ไม่ออกมาบนถนน. อพาร์ทเม้นที่ว่างเปล่า ฉันคิดถึงเคทและผมคิดว่าเธอนอนอยู่บนชายหาดในบาร์เบโดสจิบค็อกเทลเย็น ๆ ผมเปิดโทรทัศน์จอแบนเพื่อให้มีสัญญาณรบกวนที่จะเติมสูญญากาศและให้ความคล้ายคลึงของ บริษัท บางส่วน แต่ผมไม่ได้ฟังหรือชม ฉันนั่งและจ้องมอง blankly ที่ผนังอิฐ ผมมึน ผมรู้สึกว่าไม่มีอะไร แต่ความเจ็บปวด นานแค่ไหนที่ฉันต้องทนได้? กริ่งประตู startles ฉันจากความเจ็บปวดของฉันและหัวใจของฉันเต้นข้าม ใครที่สามารถจะเป็นอย่างไร ผมกดอินเตอร์คอม. "จัดส่งนางสาวสตีล." เบื่อคำตอบเสียงปลดและเกิดปัญหาความผิดหวังผ่านฉัน ฉันแกร่วทำให้ทางของฉันที่ชั้นล่างและพบว่ามีชายหนุ่มคนดังหมากฝรั่งถือกล่องกระดาษแข็งขนาดใหญ่และยืนพิงประตูหน้า ฉันจะลงสำหรับแพคเกจและนำไปชั้นบน กล่องมีขนาดใหญ่มากและแสงที่น่าแปลกใจ ด้านในเป็นสองโหลก้านยาวดอกกุหลาบสีขาวและการ์ด. ขอแสดงความยินดีในวันแรกของคุณในที่ทำงาน. ฉันหวังว่ามันจะไปได้ด้วยดี. และขอขอบคุณสำหรับการร่อน นั่นคือรอบคอบมาก. แต่ก็มีความภาคภูมิใจของสถานที่บนโต๊ะของฉัน. คริสเตียนฉันจ้องมองที่พิมพ์บัตร, โพรงที่หน้าอกของฉันขยาย สงสัยไม่มีผู้ช่วยของเขาส่งไปนี้ คริสเตียนอาจจะมีน้อยมากที่จะทำอย่างไรกับมัน มันเจ็บปวดเกินไปที่จะคิดเกี่ยวกับ ผมตรวจสอบกุหลาบที่พวกเขามีความสวยงามและฉันไม่สามารถนำตัวเองจะโยนพวกเขาในถังขยะ ตามหน้าที่ที่ผมทำวิธีของฉันเข้าไปในครัวเพื่อตามล่าแจกัน. และเพื่อให้รูปแบบการพัฒนา: การปลุกการทำงานร้องไห้นอนหลับ ดีพยายามที่จะนอนหลับ ฉันจะไม่ได้หลบหนีเขาในความฝันของฉัน การเผาไหม้ดวงตาสีเทาดูหายไปของเขาผมของเขาขัดและสดใสทุกหลอกหลอนฉัน และเพลง . . เพลงฉันมากทนไม่ได้ที่จะได้ยินเพลงใด ๆ ผมระมัดระวังเพื่อหลีกเลี่ยงค่าใช้จ่ายทั้งหมด แม้ประสาทในการโฆษณาทำให้ฉันสั่น. ผมได้พูดถึงไม่มีใครไม่ได้แม่ของฉันหรือเรย์ ผมไม่ได้มีความสามารถในการพูดคุยไม่ได้ใช้งานในขณะนี้ ไม่ต้องการไม่มีมัน ฉันได้กลายเป็นรัฐที่เป็นเกาะของตัวเอง ซากที่ดินสงครามที่ไม่มีอะไรเติบโตและขอบฟ้าเป็นเยือกเย็น ใช่ว่าเป็นฉัน ฉันสามารถโต้ตอบ impersonally ในที่ทำงาน แต่ที่มัน ถ้าผมพูดคุยกับแม่ฉันรู้ว่าฉันจะแบ่งให้ดียิ่งขึ้นและฉันมีอะไรเหลือที่จะทำลาย. ฉันกำลังพบว่ามันยากที่จะกิน โดยอาหารกลางวันวันพุธที่ฉันจัดการถ้วยโยเกิร์ตและมันเป็นสิ่งแรกที่ผมได้กินตั้งแต่ศุกร์ ฉันกำลังมีชีวิตรอดในความอดทนเพิ่งลาเต้และโค้ก มันเป็นคาเฟอีนที่ช่วยให้ฉันไป แต่มันทำให้ฉันกังวล. แจ็คได้เริ่มต้นที่จะเลื่อนไปฉันรำคาญฉันถามคำถามส่วนตัว เขาต้องการอะไร? ฉันสุภาพ แต่ฉันต้องการที่จะทำให้เขาที่ความยาวของแขน. ฉันนั่งและเริ่ม trawling ผ่านกองจดหมายจ่าหน้าถึงเขาและผมพอใจกับสิ่งที่ทำให้ไขว้เขวของการทำงานของคนรับใช้ ส่ง Ping ทาง e-mail ของเราและเราอย่างรวดเร็วตรวจสอบเพื่อดูว่าใครจะเป็นจาก. อึศักดิ์สิทธิ์ อีเมลจากคริสเตียน โอ้ไม่ได้อยู่ที่นี่ . . . ไม่ได้ทำงานจาก: คริสเตียนสีเทาเรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:05 เรียน Anastasia Steele เรียน Anastasia ยกโทษให้แก่การบุกรุกนี้ในที่ทำงาน ผมหวังว่ามันจะดี คุณไม่ได้รับดอกไม้ของฉันได้อย่างไรผมทราบว่าในวันพรุ่งนี้คือการเปิดแกลลอรี่สำหรับการแสดงของเพื่อนของคุณและฉันแน่ใจว่าคุณไม่ได้มีเวลาที่จะซื้อรถและก็ขับรถนาน ผมจะมีความสุขมากกว่าที่จะนำคุณที่คุณควรต้องการ. แจ้งให้เราทราบ. คริสเตียนสีเทาซีอีโอสีเทา Enterprises Holdings Inc. น้ำตาว่ายน้ำในสายตาของฉัน ผมรีบออกจากโต๊ะทำงานและสายฟ้าของฉันไปที่ห้องน้ำเพื่อหนีเป็นหนึ่งในคอกม้า การแสดงของJosé อึ ฉันลืมทุกอย่างเกี่ยวกับมันและฉันสัญญากับเขาฉันไป อึคริสเตียนที่ถูกต้อง; วิธีที่ฉันจะได้มี? ฉันคว้าหน้าผากของฉัน ทำไมยังไม่ได้โทร Jose? มาคิดว่าทำไมมันยังไม่ได้โทรหาใคร? ฉันได้รับ absentminded ดังนั้นผมไม่ได้สังเกตเห็นว่าโทรศัพท์มือถือของฉันได้รับเงียบ. อึ! ผมเช่นคนบ้า! ฉันยังคงมีไว้ในการโอน Blackberry นรกศักดิ์สิทธิ์ คริสเตียนได้รับการรับสายเว้นแต่ของฉันเขาโยนเพียง Blackberry ไป วิธีการที่เขาไม่ได้รับ e-mail address ของฉันได้อย่างไรเขารู้ว่าขนาดรองเท้าของฉันที่อยู่ e-mail คือแทบจะไม่จะนำเสนอให้เขามีปัญหามากมาย. ฉันสามารถเห็นเขาอีกครั้งหรือไม่ ฉันสามารถแบกมันได้หรือไม่ ฉันต้องการที่จะเห็นเขา? ฉันหลับตาและเอียงหัวของฉันกลับมาเป็นความเศร้าโศกและความปรารถนาหอกผ่านฉัน แน่นอนฉัน. บางทีบางทีผมสามารถบอกเขาว่าผมได้เปลี่ยนความคิดของผม . . ไม่มีไม่มี ฉันไม่สามารถจะอยู่กับใครสักคนที่จะใช้เวลาความสุขในการก่อให้เกิดความเจ็บปวดกับฉัน, คนที่ไม่สามารถรักฉัน. ความทรงจำ Torturous แฟลชผ่านใจร่อนของฉันจับมือจูบ, อ่างอาบน้ำ, ความอ่อนโยนของเขาอารมณ์ขันของเขาและความมืดของเขา ครุ่นคิดจ้องมองเซ็กซี่ ฉันคิดถึงเขา มันเป็นเวลาห้าวันห้าวันของความทุกข์ทรมานที่ได้รู้สึกเหมือนนิรันดร์. ฉันตัดแขนของฉันรอบร่างกายของฉันกอดตัวเองแน่นถือตัวเองด้วยกัน ฉันคิดถึงเขา ผมคิดถึงเขา . . ฉันรักเขา ง่าย. ฉันร้องไห้ตัวเองให้นอนในเวลากลางคืนที่ต้องการผมไม่ได้เดินออกมาอยากให้เขาได้จะแตกต่างกันคิดว่าเราอยู่ด้วยกัน นี้จะนานแค่ไหนรู้สึกที่ท่วมท้นน่าเกลียดครั้งสุดท้าย ผมอยู่ในนรก. Anastasia สตีลคุณอยู่ในที่ทำงาน! ฉันจะต้องแข็งแกร่ง แต่ผมต้องการที่จะไปแสดงJoséและลงลึกทำโทษในตัวผมต้องการที่จะเห็นคริสเตียน การหายใจเข้าลึก ๆ ผมหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของฉัน. เริ่มต้นที่: Anastasia Steele เรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:25 เรียนคริสเตียนสีเทาHi คริสเตียนขอบคุณสำหรับดอกไม้; พวกเขาจะน่ารัก. ใช่ฉันอยากจะขอบคุณยก. ขอบคุณ. Anastasia สตีลผู้ช่วยแจ็คไฮด์ว่าจ้างบรรณาธิการ SIP การตรวจสอบโทรศัพท์มือถือของฉันฉันพบว่ามันยังคงเปลี่ยนไปเบี่ยงเบนความสนใจ แจ็คในการประชุมเพื่อให้ฉันได้อย่างรวดเร็วเรียกJosé. "สวัสดี, José มัน Ana. " "สวัสดีคนแปลกหน้า." น้ำเสียงของเขาเพื่อให้ความอบอุ่นและยินดีต้อนรับก็เกือบจะมากพอที่จะผลักดันให้ฉันอยู่เหนือขอบอีกครั้ง. "ผมไม่สามารถพูดคุยนาน เวลาสิ่งที่ฉันควรจะมีในวันพรุ่งนี้สำหรับการแสดงของคุณ? " "คุณยังคงมา?" เขาเสียงตื่นเต้น. "ใช่แน่นอน." ฉันยิ้มฉันยิ้มของแท้ครั้งแรกในห้าวันตามที่ผมถ่ายภาพรอยยิ้มกว้างของเขา. "เจ็ดสามสิบ . " "เห็นคุณแล้ว ดีลาก่อน, José ". "ลาเอ." เริ่มต้นที่: คริสเตียนสีเทาเรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:27 เรียน Anastasia Steele เรียน Anastasia ? เวลาสิ่งที่ฉันจะเก็บคุณคริสเตียนสีเทาซีอีโอสีเทา Enterprises Holdings Inc . เริ่มต้นที่: Anastasia Steele เรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:32 เรียนคริสเตียนสีเทาแสดงJoséเริ่มเวลา 7:30 เวลาอะไรที่คุณจะแนะนำ? Anastasia สตีลผู้ช่วยแจ็คไฮด์ว่าจ้างบรรณาธิการ SIP จาก: คริสเตียนสีเทาเรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:34 เรียน Anastasia Steele เรียน Anastasia พอร์ตแลนด์เป็นระยะทางบางส่วนออกไป ฉันจะเก็บคุณที่ 05:45. ฉันหวังว่าจะได้เห็นคุณ. คริสเตียนสีเทาซีอีโอสีเทา Enterprises Holdings Inc. จาก: Anastasia Steele เรื่อง: วันพรุ่งนี้วันที่: 8 มิถุนายน 2011 14:38 เรียนคริสเตียนสีเทาดูแล้วคุณ. Anastasia สตีลผู้ช่วยแจ็คไฮด์ว่าจ้างบรรณาธิการ SIP โอ้ ผมจะไปดูที่นับถือศาสนาคริสต์และเป็นครั้งแรกในรอบห้าวันวิญญาณของฉันยกส่วนและผมให้ตัวเองสงสัยว่าที่เขาได้รับ. มีเขาคิดถึงฉัน? อาจจะไม่ชอบฉันคิดถึงเขา มีเขาพบใหม่อ่อนน้อมจากที่ใดก็ตามที่พวกเขามาจากไหน? คิดเป็นความเจ็บปวดเพื่อที่ฉันยกเลิกทันที ฉันมองไปที่กองจดหมายที่ผมจำเป็นต้องเรียงลำดับสำหรับแจ็คและรับมือกับมันเท่าที่ฉันพยายามที่จะผลักดันคริสเตียนออกมาจากใจของฉันอีกครั้ง. คืนนั้นนอนอยู่บนเตียงผมพลิกพยายามที่จะนอนหลับ มันเป็นครั้งแรกในขณะที่ผมยังไม่ได้ร้องไห้ตัวเองไปนอน. ในความคิดของฉันฉันเห็นภาพใบหน้าของคริสเตียนครั้งสุดท้ายที่ผมเห็นเขาในฐานะที่ผมออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขา การแสดงออกของเขาถูกทรมานหลอกหลอนฉัน ผมจำได้ว่าเขาไม่อยากให้ผมไปซึ่งเป็นที่แปลก ทำไมฉันจะอยู่ที่เมื่อสิ่งที่ได้มาถึงทางตันดังกล่าว? เราได้รับในแต่ละรอบรอบปัญหาของฉันของเราเองกลัวการลงโทษ, ความกลัวของเขา . . อะไร? รัก? เลี้ยวด้านข้างของฉันฉันกอดหมอนของฉันเต็มไปด้วยความโศกเศร้าอย่างท่วมท้น เขาคิดว่าเขาไม่สมควรที่จะได้รับความรัก ทำไมเขาไม่รู้สึกอย่างนั้น? มันเป็นบางสิ่งบางอย่างจะทำอย่างไรกับการศึกษาของเขา? แม่ของเขาเกิดโสเภณีแตก? ความคิดของฉันเกิดภัยพิบัติฉันเป็นชั่วโมงแรกจนในที่สุดผมตกอยู่ในสม่ำเสมอนอนหลับหมด. วันลากและลากและแจ็คเป็นใส่ใจผิดปกติ ฉันสงสัยว่ามันเป็นชุดของเคทพลัมและรองเท้าส้นสูงสีดำผมเคยถูกขโมยมาจากตู้เสื้อผ้าของเธอ แต่ฉันไม่ได้อาศัยอยู่ในความคิด ผมแก้ปัญหาที่จะไปช้อปปิ้งเสื้อผ้ากับ paycheck ครั้งแรกของฉัน การแต่งกายเป็นโยกกับฉันกว่าที่มันเป็น แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่เห็น. สุดท้ายก็สามสิบห้าและฉันเก็บแจ็คเก็ตและกระเป๋าเงินของฉันพยายามที่จะระงับประสาทของฉัน ฉันจะไปดูเขา! "คุณมีวันคืนนี้?" แจ็คถามว่าในขณะที่เขาเดินเล่นผ่านโต๊ะของฉันในทางของเขาออก. "ใช่ ที่ไม่ได้จริงๆ. " เขา cocks คิ้วที่ผมสนใจเขาป่องๆอย่างชัดเจน "แฟน?" ฉันล้าง "ไม่มีเพื่อน อดีตแฟน ". "บางทีวันพรุ่งนี้คุณต้องการที่จะมาสำหรับเครื่องดื่มหลังเลิกงาน คุณมีสัปดาห์แรกตัวเอก, Ana เราควรที่จะเฉลิมฉลอง. "เขายิ้มและส้ม

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

บทที่ 1

ฉันรอด วันที่สามหลัง คริสเตียน และเป็นวันแรกที่งาน มันได้รับความสนใจยินดีต้อนรับ เวลาผ่านไปโดยในหมอกควันของใบหน้าใหม่ งานที่ต้องทำ และนายแจ็ค ไฮด์ นายแจ็ค ไฮด์ . . . . . . . เขายิ้มดูถูกผมของเขา ดวงตาสีฟ้าประกาย เขาพิงโต๊ะฉัน .
" เยี่ยมมาก แอนนา ฉันคิดว่าเราต้องเป็นทีมที่ยิ่งใหญ่ "
อย่างใดฉันจัดการเพื่อม้วนริมฝีปากของฉันขึ้นในรูปร่างหน้าตาของรอยยิ้ม .
" ฉันไปก่อนนะ ถ้ามันโอเคกับคุณ " ฉันบ่นอุบอิบ .
" แน่นอน นี่มันห้าโมงครึ่ง แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ "
" ราตรีสวัสดิ์ แจ๊ค "
"
" ราตรีสวัสดิ์ อนา เก็บกระเป๋าฉัน ฉันยักไหล่บนเสื้อและหัวสำหรับประตู ในช่วงเย็นของอากาศ ซีแอตเทิล หายใจเข้าลึกๆ มันไม่ได้เริ่มต้นที่จะเติมช่องว่างในหน้าอกของฉันช่องว่างที่ถูกนำเสนอตั้งแต่ตอนเช้าวันเสาร์ เตือนกลวงเจ็บปวดของการสูญเสียของผม ฉันเดินไปทางป้ายรถเมล์ก้มหน้ามองเท้าของฉันและใคร่ครวญโดยที่แวนด้า ที่รัก ด้วงเก่าของฉัน . . . . . . . หรือ Audi .
ฉันปิดประตู คิดได้ทันที ไม่ ไม่คิดถึงเขา แน่นอน ฉันสามารถ car-a ดี , รถใหม่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.