Human walking is accomplished with

Human walking is accomplished with a strategy called the double pendulum. During forward motion, the leg that leaves the ground swings forward from the hip. This sweep is the first pendulum. Then the leg strikes the ground with the heel and rolls through to the toe in a motion described as an inverted pendulum. The motion of the two legs is coordinated so that one foot or the other is always in contact with the ground. The process of walking recovers approximately sixty per cent of the energy used due to pendulum dynamics and ground reaction force.

Walking differs from a running gait in a number of ways. The most obvious is that during walking one leg always stays on the ground while the other is swinging. In running there is typically a ballistic phase where the runner is airborne with both feet in the air (for bipedals).

Another difference concerns the movement of the center of mass of the body. In walking the body "vaults" over the leg on the ground, raising the center of mass to its highest point as the leg passes the vertical, and dropping it to the lowest as the legs are spread apart. Essentially kinetic energy of forward motion is constantly being traded for a rise in potential energy. This is reversed in running where the center of mass is at its lowest as the leg is vertical. This is because the impact of landing from the ballistic phase is absorbed by bending the leg and consequently storing energy in muscles and tendons. In running there is a conversion between kinetic, potential, and elastic energy.

There is an absolute limit on an individual's speed of walking (without special techniques such as those employed in speed walking) due to the upwards acceleration of the center of mass during a stride - if it's greater than the acceleration due to gravity the person will become airborne as they vault over the leg on the ground. Typically however, animals switch to a run at a lower speed than this due to energy efficiencies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเดินของมนุษย์คือความสำเร็จกับกลยุทธ์ที่เรียกว่าลูกตุ้มคู่ ในระหว่างการเคลื่อนไหวไปข้างหน้าขาที่ใบพื้นชิงช้าไปข้างหน้าจากสะโพก กวาดนี้เป็นลูกตุ้มแรก จากนั้นขานัดพื้นดินที่มีส้นเท้าและม้วนผ่านไปยังนิ้วเท้าในการเคลื่อนไหวอธิบายว่าเป็นลูกตุ้มฤๅษี การเคลื่อนไหวของทั้งสองขามีการประสานงานเพื่อให้เท้าข้างหนึ่งหรืออื่น ๆ อยู่เสมอในการติดต่อกับพื้นดิน กระบวนการของการเดินกู้ประมาณร้อยละหกสิบของพลังงานที่ใช้เนื่องจากการพลวัตลูกตุ้มและพื้นดินแรงปฏิกิริยา. เดินที่แตกต่างจากการเดินทำงานในหลายวิธี ที่ชัดเจนที่สุดคือว่าในช่วงที่เดินขาข้างหนึ่งมักจะอยู่บนพื้นในขณะที่อื่น ๆ จะแกว่ง ในการทำงานมักจะมีขั้นตอนการขีปนาวุธที่วิ่งเป็นอากาศด้วยเท้าทั้งสองอยู่ในอากาศ (สำหรับ bipedals). แตกต่างก็กังวลการเคลื่อนไหวของจุดศูนย์กลางมวลของร่างกาย เดินในร่างกาย "ห้องใต้ดิน" ในช่วงขาบนพื้นดินยกจุดศูนย์กลางมวลไปยังจุดที่สูงที่สุดของการเป็นขาผ่านแนวตั้งและวางให้ต่ำที่สุดเท่าที่ขาจะกระจายออกจากกัน หลักพลังงานจลน์ของการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอยู่ตลอดเวลาการซื้อขายสำหรับการเพิ่มขึ้นในการใช้พลังงานที่มีศักยภาพ นี้เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามในการทำงานที่จุดศูนย์กลางมวลที่ต่ำสุดเป็นขาเป็นแนวตั้ง นี้เป็นเพราะผลกระทบของการเชื่อมโยงไปถึงขั้นตอนจากขีปนาวุธถูกดูดซึมโดยการดัดขาและทำให้การจัดเก็บพลังงานในกล้ามเนื้อและเส้นเอ็น ในการทำงานที่มีการแปลงระหว่างการเคลื่อนไหวที่อาจเกิดขึ้นและพลังงานยืดหยุ่น. มีขีด จำกัด แน่นอนกับความเร็วของแต่ละบุคคลในการเดิน (โดยไม่ต้องใช้เทคนิคพิเศษเช่นคนงานในการเดินความเร็ว) เนื่องจากการเร่งขึ้นจากศูนย์กลางของมวลในระหว่างการเป็น กางเกง - ถ้ามันเป็นมากกว่าการเร่งเนื่องจากแรงโน้มถ่วงคนที่จะกลายเป็นอากาศที่พวกเขากระโดดในช่วงขาบนพื้นดิน โดยปกติ แต่สัตว์สลับไปวิ่งที่ความเร็วต่ำกว่านี้อันเนื่องมาจากประสิทธิภาพการใช้พลังงาน