A memorable day in my lifeLife is f

A memorable day in my life
Life is full of various events and experiences. But all of these are not equally important, enjoyable and memorable. Some are memorable. I am a student. There are some memorable days and they remain evergreen in my heart. My first day at school is such a day.

It was the month of January, 2007. I was then only six years old. My father proposed that I should be admitted into a school in class one the next day. I felt very excited. I could not think of anything else. I was always thinking about the school, the teachers as I watched on the TV. I could not even sleep well that night. The next morning my mother woke me early in the morning. She washed me very well, combed my hair and dressed in new clothes. Then I had breakfast and started for the school with my father. He took me to the nearest NHF Primary School of our locality at 9.30 am. The school was not very far from our home. So we walk all the way.

It took us half an hour to reach the school. When I stepped inside the school compound with my father I was somewhat afraid. I saw many students on the school campus. Some were playing; some were talking to each other. Finding me in a new environment my heart began to beat.

At first my father took me to the headmaster’s room and requested him to admit me in class one. At first I felt a bit nervous and shy. But his smiling face and gentle eyes put me at ease. He asked me my name and I answered him. Then he pointed me a letter chart and asked me to say some letters. I could say them all because my mother taught me them at home. Then he became very pleased with me and admitted me in class one. Then he called Ms Fatema, the class teacher of class one to take me to the class. She welcomed me and took me to the class and gave me a seat. All the students in the class were staring at me. I felt a bit nervous once again to see the new faces. But soon I became very easy. The class lasted 35 minutes I had four other periods with a...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันที่น่าจดจำในชีวิตของฉันชีวิตจะเต็มไปด้วยเหตุการณ์และประสบการณ์ต่าง ๆ แต่ทั้งหมดนี้ไม่เท่าเทียมกันสำคัญ สนุกสนาน และน่าจดจำ จดจำได้ ฉันเป็นนักเรียน มีบางวันที่น่าจดจำ และยังคงเอเวอร์กรีนในหัวใจของฉัน วันแรกที่โรงเรียนเป็นวันก็เดือนมกราคม 2007 ผมแล้ว 6 ปี พ่อเสนอว่า ฉันควรยอมรับการศึกษาในระดับหนึ่งในวันถัดไป ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ฉันไม่สามารถคิดของอะไร ผมมักจะคิดเกี่ยวกับโรงเรียน ครูผมเห็นในทีวี ฉันสามารถไม่ได้นอนทั้งคืน เช้าวันถัดไปแม่ตื่นฉันเช้าตรู่ เธอล้างฉันดี ผึ้งที่เป็นไส้ผม และแต่งตัวในเสื้อผ้าใหม่ แล้วมีอาหารเช้า และเริ่มต้นใช้งานสำหรับโรงเรียนพ่อ เขาก็พาผมไปใกล้ที่สุดมสช.โรงเรียนของท้องถิ่นของเราที่ 9.30 น. โรงเรียนไม่ไกลจากบ้านของเรา ดังนั้นเราเดินทางมันเอาเราครึ่งชั่วโมงไปถึงโรงเรียน เมื่อฉันก้าวภายในโรงเรียนประกอบกับคุณพ่อ ผมค่อนข้างกลัว ผมเห็นนักเรียนหลายคนในมหาวิทยาลัยโรงเรียน บางเล่น บางคนได้พูดคุยกัน หาฉันในสภาพแวดล้อมใหม่หัวใจเริ่มจะชนะ ตอนแรก พ่อก็พาผมไปห้องของครูใหญ่ และร้องขอให้เขายอมรับผมในระดับหนึ่ง ตอนแรก ฉันรู้สึกอาย และประสาทเล็กน้อย แต่หน้ายิ้มและสายตาที่อ่อนโยนของเขาใส่ฉัน ณ เขาถามชื่อของฉัน และฉันตอบเขา แล้วเขาชี้แผนภูมิอักษรฉัน และถามฉันว่าตัวอักษรบางตัว ฉันสามารถพูดได้ทั้งหมดเนื่องจากแม่ของฉันสอนฉันให้ที่บ้านได้ แล้วเขาก็ยินดีมากกับผม และยอมรับผมในระดับหนึ่ง แล้ว เขาเรียกว่า Ms Fatema ครูชั้นของชั้นหนึ่งจะพาฉันไปเรียน เธอต้อนรับผม และเอาฉันชั้น และให้ฉันนั่ง นักเรียนทั้งหมดในชั้นก็จ้องมองที่ฉัน ฉันรู้สึกประสาทบิตอีกครั้งเพื่อดูหน้าใหม่ แต่เร็ว ๆ นี้ เป็นเรื่องง่ายมาก ชั้นกินเวลา 35 นาทีผมสี่อื่น ๆ เวลามีการ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันที่น่าจดจำในชีวิตของฉัน
ชีวิตเต็มไปด้วยกิจกรรมต่างๆและประสบการณ์ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีความสำคัญเท่าเทียมกันที่สนุกสนานและน่าจดจำ บางคนเป็นที่น่าจดจำ ฉันเป็นนักเรียน มีบางวันที่น่าจดจำและพวกเขายังคงป่าดิบในหัวใจของฉันเป็น วันแรกของฉันที่โรงเรียนดังกล่าวเป็นวัน. มันเป็นเดือนมกราคม 2007 แล้วผมเป็นเพียงหกปี พ่อของฉันเสนอว่าฉันควรจะได้รับการยอมรับเป็นโรงเรียนในระดับหนึ่งในวันถัดไป ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ฉันไม่สามารถคิดอะไรอื่น ผมก็มักจะคิดเกี่ยวกับโรงเรียนของครูในฐานะที่ผมดูในทีวี ผมไม่สามารถที่จะนอนหลับได้ดีในคืนนั้น เช้าวันต่อมาแม่ของฉันฉันตื่นในตอนเช้า เธอล้างผมเป็นอย่างดีหวีผมและสวมใส่เสื้อผ้าใหม่ จากนั้นผมก็มีอาหารเช้าและเริ่มต้นสำหรับโรงเรียนที่มีพ่อของฉัน เขาพาฉันไปที่ใกล้ที่สุด NHF โรงเรียนประถมศึกษาของท้องถิ่นของเราที่ 09:30 โรงเรียนก็ไม่ไกลจากบ้านของเรา ดังนั้นเราจึงเดินไปตลอดทาง. มันพาเราครึ่งชั่วโมงถึงโรงเรียน เมื่อผมก้าวสารประกอบภายในโรงเรียนกับพ่อของฉันฉันก็กลัวบ้าง ผมเห็นนักเรียนหลายคนในโรงเรียนมหาวิทยาลัย บางคนเล่น; บางคนพูดคุยกัน หาฉันในสภาพแวดล้อมใหม่หัวใจของฉันเริ่มที่จะชนะ. ตอนแรกพ่อของฉันพาฉันไปที่ห้องครูใหญ่และขอให้เขาที่จะยอมรับผมในระดับหนึ่ง ตอนแรกผมรู้สึกประหม่าและขี้อาย แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและอ่อนโยนดวงตาทำให้ฉันสบายใจ เขาถามฉันชื่อของฉันและฉันตอบเขาว่า จากนั้นเขาก็ชี้ให้ฉันแผนภูมิตัวอักษรและขอให้ผมบอกว่าตัวอักษรบาง ฉันจะบอกว่าพวกเขาทั้งหมดเพราะแม่ของฉันสอนให้ฉันพวกเขาที่บ้าน จากนั้นเขาก็กลายเป็นความยินดีอย่างมากกับฉันและฉันยอมรับในระดับหนึ่ง จากนั้นเขาเรียกว่านางสาว Fatema, ครูประจำชั้นของชั้นหนึ่งที่จะพาฉันไปที่ชั้น เธอยินดีต้อนรับฉันและพาฉันไปที่ชั้นเรียนและให้ฉันนั่ง นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนถูกจ้องมองมาที่ฉัน ผมรู้สึกบิตประสาทอีกครั้งที่จะเห็นใบหน้าใหม่ แต่เร็ว ๆ นี้ผมกลายเป็นเรื่องง่ายมาก ชั้นกินเวลา 35 นาทีผมมีสี่ช่วงเวลาอื่น ๆ ที่มี ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นวันที่น่าจดจำในชีวิตของฉันชีวิต
เต็มของเหตุการณ์ต่าง ๆ และประสบการณ์ แต่ทั้งหมดเหล่านี้จะไม่สำคัญพอๆกัน สนุกสนาน และประทับใจ บางอย่างที่น่าจดจำ ฉันเป็นนักเรียน มีบางอย่างที่น่าจดจำวันและพวกเขายังคงอยู่ในป่าดิบในหัวใจของฉัน วันแรกที่โรงเรียนเป็นเช่นวัน

มันคือเดือน มกราคม 2550 ฉันก็แค่ 6 ขวบพ่อผมเสนอว่าผมควรจะเข้าเรียนที่โรงเรียนในระดับหนึ่ง ในวันถัดไป ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก ผมจะไม่คิดเรื่องอื่น ฉันคิดเสมอว่า เรื่องที่โรงเรียน ครูที่ผมดูในทีวี ฉันอาจไม่ได้นอนดี เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ปลุกฉันแต่เช้า เธอล้างผมดีมาก หวีผมและแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าใหม่ๆฉันมีอาหารเช้าและงานโรงเรียนกับพ่อ เขาพาฉันไปที่ใกล้ nhf โรงเรียนประถมท้องถิ่นของเราตอน 9.30 น. โรงเรียนไม่ไกลจากบ้าน เราก็เลยเดินตลอดทาง

เราก็ใช้เวลา ครึ่งชั่วโมง ไปถึงโรงเรียน เมื่อฉันก้าวเข้ามาภายในโรงเรียนประกอบกับพ่อฉันค่อนข้างกลัว ผมเห็นนักเรียนหลายคนในโรงเรียน บางคนเล่น ;บางคนพูดกับแต่ละอื่น ๆ เจอผมในสภาพแวดล้อมใหม่ หัวใจของฉันเริ่มเต้น

ตอนแรกพ่อเอาฉันไปที่ห้องของอาจารย์ใหญ่ และร้องขอให้เขายอมรับเราในระดับหนึ่ง ตอนแรกฉันรู้สึกประหม่า และเขิน แต่เขายิ้มใบหน้าและแววตาอ่อนโยนทำให้ฉันสบายใจ เขาถามฉันว่าชื่อของฉันและฉันตอบเขา แล้วชี้ให้ผม หนังสือ แผนภูมิ และขอให้ผมพูดบางตัวอักษรผมจะพูดทั้งหมดเพราะแม่ของฉันสอนฉันมาที่บ้าน แล้วเขาก็ยินดีมากกับผมและยอมรับฉันในระดับหนึ่ง แล้วเขาเรียกนางสาวฟาเตมา บา , ห้องเรียนครูของชั้นไปเรียน เธอต้อนรับผม และพาผมไปที่ห้องและให้ผมนั่ง นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนกำลังจ้องฉันอยู่ ฉันรู้สึกประหม่าอีกครั้งที่จะได้เห็นหน้า ใหม่แต่เร็ว ๆนี้ฉันกลายเป็นมากง่าย ชั้นใช้เวลา 35 นาที ฉันมีช่วงเวลาสี่อื่น ๆด้วย . . .