A participatory learning process ne

A participatory learning process needs to be incorporated where farmers and other
development beneficiaries have real decision-making power and are part of the problem
analysis and solution generation (ROLING & PRETTY, 1997). Extension will need to involve
farmers themselves in the process of research and development in such a way that their
participation is highly interactive and empowering. This implies changes in values, attitudes,
and behaviour in order to ensure that significant learning takes place among all actors:
researchers, extensionists, and farmers (ROLING & PRETTY, 1997). They identifed three
major lessons to be learned for extension from past experience: a) demonstrate the feasibility
of sustainable practices through increased visibility and giving farmers the necessary tools for
monitoring their own farm situation, b) utilize farmers’ knowledge for location-specific
sustainable agriculture, and c) facilitate learning processes, instead of “transferring”
technology (ROLING & PRETTY, 1997). In the 1990s, development programs worldwide
have recognized that local participation is the key to the sustainable transfer and long-term
adoption of new technologies and approaches. Interactive participation is the approach that
facilitates this kind of learning environment (CHAMBERS, 1993; ADHIKARYA, 1994;
LANDON LANE & POWELL, 1996; PRETTY & VODOUHE, 1997). The “sustainability”
question is greatly effected by extension programs because environmental issues emerge
directly from the human use of natural resources. A necessary condition for sustainable
resource use is that large number of farming households must be motivated and willing to
coordinate resource management. Facilitating group analysis and collective management
requires new extension skills and tools. An approach that incorporates sustainability as a
central principle therefore requires new ways of motivating collective action and learning, in
addition to the skills and tools for working with individuals (ROLING & PRETTY, 1997).
Teaching has long been the normal mode of educational programs and institutions where
agricultural extension skills are learned, one that emphasizes the transfer of knowledge from
one whom “knows” to someone who presumably does not “know”. Universities and
agricultural training institutions reinforce this teaching paradigm by promoting themselves as
the custodians of knowledge and students and/or farmers the recipients of that knowledge.
Extension for sustainable agriculture systems must therefore emphasize helping individual
farmers critically assess their situations and promote local cooperation and coordination of
common resources. In order to move from a teaching paradigm towards a learning paradigm,
highly participatory interaction and knowledge sharing among all actors is critical for
extension institutions both in applied extension programs and at teaching institutions
(ROLING & PRETTY, 1997).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมต้องถูกรวมที่เกษตรกรและอื่น ๆพัฒนาผู้รับผลประโยชน์มีอำนาจตัดสินใจอย่างแท้จริง และเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาวิเคราะห์และแก้ปัญหากิน (ROLING และสวย 1997) ส่วนขยายจะต้องเกี่ยวข้องกับเกษตรกรเองในกระบวนการวิจัยและพัฒนาในลักษณะที่ของพวกเขามีส่วนร่วมเป็นแบบโต้ตอบ และศักยภาพสูง นี้หมายถึงการเปลี่ยนแปลงค่า ทัศนคติและพฤติกรรมเพื่อให้เรียนรู้อย่างมีนัยสำคัญที่เกิดขึ้นในหมู่นักแสดงทั้งหมด:นักวิจัย extensionists และเกษตรกร (ROLING และสวย 1997) พวกเขา identifed สามหลักคำสอนเป็นการเรียนรู้สำหรับการต่ออายุจากประสบการณ์ที่ผ่านมา: มี) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ที่แนวทางปฏิบัติที่ยั่งยืนผ่านการมองเห็นเพิ่มขึ้นและให้เครื่องมือที่จำเป็นสำหรับเกษตรกรตรวจสอบสถานการณ์ตนฟาร์ม b) ใช้ของเกษตรกรความรู้เฉพาะตำแหน่งเกษตรยั่งยืน และ c) ช่วยในกระบวนการเรียนรู้ แทนการ "ถ่ายโอน"เทคโนโลยี (ROLING และสวย 1997) ในปี 1990 พัฒนาโปรแกรมทั่วโลกมีรู้ว่า มีส่วนร่วมของท้องถิ่นเป็นสำคัญเพื่อการโอนย้ายอย่างยั่งยืน และยาวยอมรับเทคโนโลยีใหม่และแนวทาง แบบมีส่วนร่วมเป็นวิธีการที่อำนวยความสะดวกของสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ (แชมเบอร์ส 1993 ADHIKARYA, 1994แลนดอนเลนและพาวเวล 1996 สวย & VODOUHE, 1997) "ความยั่งยืน"คำถามเป็นอย่างมากผลกระทบ โดยส่วนขยายของโปรแกรมเนื่องจากเกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมโดยตรงจากมนุษย์ใช้ทรัพยากรธรรมชาติ เงื่อนไขจำเป็นสำหรับยั่งยืนใช้ทรัพยากรเป็นที่จำนวนครัวเรือนทำการเกษตรต้องมีแรงจูงใจ และยินดีประสานงานการจัดการทรัพยากร วิเคราะห์กลุ่มอำนวยความสะดวกและการจัดการรวมต้องขยายทักษะใหม่และเครื่องมือ วิธีการที่ยั่งยืนเป็นการหลักกลางต้องรวมการจูงใจและการเรียนรู้ วิธีใหม่ดังนั้นในนอกจากนี้ทักษะและเครื่องมือสำหรับทำงานกับบุคคล (ROLING และสวย 1997)สอนได้ในโหมดปกติของโปรแกรมการศึกษาและสถาบันที่มีการเรียนรู้ทักษะการเกษตร หนึ่งที่ที่เน้นถ่ายทอดความรู้จากหนึ่งที่ "รู้" กับคนที่น่าจะ "รู้" มหาวิทยาลัย และสถาบันฝึกอบรมการเกษตรเสริมสร้างกระบวนทัศน์นี้สอน โดยส่งเสริมตัวเองเป็นลีย์ของความรู้ และนักเรียน และ/หรือเกษตรกรผู้รับความรู้ที่ส่วนขยายสำหรับระบบเกษตรแบบยั่งยืนจึงต้องเน้นบุคคลช่วยเกษตรกรเหลือประเมินสถานการณ์ของพวกเขา และส่งเสริมความร่วมมือในท้องถิ่นและประสานงานทรัพยากรทั่วไป เพื่อย้ายจากกระบวนทัศน์การเรียนการสอนสู่กระบวนทัศน์การเรียนรู้โต้ตอบสูงมีส่วนร่วมและความรู้ในหมู่นักแสดงทั้งหมดเป็นสิ่งสำคัญสำหรับสถาบันส่วนขยายโปรแกรมประยุกต์ขยาย ทั้ง ที่สอนสถาบัน(ROLING และสวย 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมจะต้องมีการจัดตั้งขึ้นที่เกษตรกรและอื่น ๆ ที่
ได้รับผลประโยชน์ในการพัฒนามีอำนาจในการตัดสินใจที่แท้จริงและเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา
การวิเคราะห์และการแก้ปัญหารุ่น (Roling และพริตตี้, 1997) ส่วนต่อขยายจะต้องเกี่ยวข้องกับ
เกษตรกรตัวเองอยู่ในกระบวนการของการวิจัยและพัฒนาในลักษณะที่พวกเขา
มีส่วนร่วมเป็นอย่างมากโต้ตอบและเพิ่มขีดความสามารถ นี้หมายถึงการเปลี่ยนแปลงในค่านิยมทัศนคติ
และพฤติกรรมในการสั่งซื้อเพื่อให้แน่ใจว่าการเรียนรู้อย่างมีนัยสำคัญที่จะเกิดขึ้นในหมู่นักแสดง:
นักวิจัย extensionists และเกษตรกร (Roling และพริตตี้, 1997) พวกเขา identifed สาม
บทเรียนที่สำคัญในการเรียนรู้สำหรับการขยายจากประสบการณ์ที่ผ่านมา:) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้
ของการปฏิบัติอย่างยั่งยืนผ่านการมองเห็นเพิ่มขึ้นและให้เกษตรกรเครื่องมือที่จำเป็นสำหรับ
การติดตามสถานการณ์ในฟาร์มของตัวเองข) ใช้ความรู้ของเกษตรกรสำหรับเฉพาะสถานที่
ทำการเกษตรแบบยั่งยืน และ c) อำนวยความสะดวกในกระบวนการเรียนรู้, แทน "โอน"
เทคโนโลยี (Roling และพริตตี้, 1997) ในปี 1990, การพัฒนาโปรแกรมทั่วโลก
ได้รับการยอมรับว่ามีส่วนร่วมของท้องถิ่นเป็นกุญแจสำคัญในการถ่ายโอนอย่างยั่งยืนและระยะยาว
การนำเทคโนโลยีใหม่ ๆ และวิธีการ การมีส่วนร่วม Interactive เป็นวิธีการที่
อำนวยความสะดวกในชนิดของสภาพแวดล้อมการเรียนรู้นี้ (CHAMBERS 1993; ADHIKARYA 1994;
LANDON LANE & POWELL 1996; พริตตี้และ VODOUHE, 1997) "การพัฒนาอย่างยั่งยืน"
คำถามคือผลกระทบอย่างมากโดยโปรแกรมขยายเพราะปัญหาสิ่งแวดล้อมโผล่ออกมา
โดยตรงจากมนุษย์ใช้ทรัพยากรทางธรรมชาติ เงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาอย่างยั่งยืน
ในการใช้ทรัพยากรที่เป็นจำนวนมากของผู้ประกอบการเลี้ยงจะต้องได้รับแรงบันดาลใจและยินดีที่จะ
ประสานงานการจัดการทรัพยากร อำนวยความสะดวกในการวิเคราะห์กลุ่มและการจัดการโดยรวม
ต้องใช้ทักษะการขยายและเครื่องมือใหม่ ๆ วิธีการที่รวมเอาการพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็น
หลักการกลางจึงต้องใช้วิธีการใหม่ของการดำเนินการร่วมกันสร้างแรงจูงใจและการเรียนรู้ใน
นอกเหนือไปจากทักษะและเครื่องมือสำหรับการทำงานกับบุคคล (Roling และพริตตี้, 1997).
การเรียนการสอนมานานโหมดปกติของโปรแกรมการศึกษาและ สถาบันที่
ทักษะการส่งเสริมการเกษตรจะเรียนรู้หนึ่งที่เน้นการถ่ายทอดความรู้จาก
คนที่ "รู้" กับคนที่ไม่น่าจะ "รู้" มหาวิทยาลัยและ
สถาบันฝึกอบรมการเกษตรเสริมสร้างกระบวนทัศน์การเรียนการสอนนี้โดยการส่งเสริมตัวเองว่าเป็น
ผู้ดูแลของความรู้และนักเรียนและ / หรือเกษตรกรผู้รับของความรู้ที่.
ส่วนต่อขยายสำหรับระบบการเกษตรที่ยั่งยืนจึงต้องเน้นการช่วยให้บุคคล
เกษตรกรอย่างยิ่งในการประเมินสถานการณ์ของพวกเขาและส่งเสริมความร่วมมือและการประสานงานในท้องถิ่น ของ
ทรัพยากรร่วมกัน เพื่อที่จะย้ายจากกระบวนทัศน์การเรียนการสอนที่มีต่อกระบวนทัศน์การเรียนรู้
แบบมีส่วนร่วมการทำงานร่วมกันอย่างมากและการแบ่งปันความรู้ในหมู่นักแสดงทุกคนเป็นสิ่งสำคัญสำหรับ
สถาบันการขยายทั้งในโปรแกรมประยุกต์และขยายสถาบันการเรียนการสอน
(Roling และพริตตี้, 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระบวนการการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม จะต้องจดทะเบียนที่เกษตรกรได้รับการพัฒนาอื่น ๆและมีอำนาจการตัดสินใจที่แท้จริง และเป็นส่วนหนึ่งของการวิเคราะห์ปัญหาและการแก้ไข ( roling
รุ่น&สวย , 1997 ) นามสกุลจะต้องเกี่ยวข้องกับ
เกษตรกรเองในกระบวนการวิจัย และพัฒนาในลักษณะการมีส่วนร่วมของพวกเขา
คือสูงโต้ตอบและเพิ่มศักยภาพ .นี้แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงค่านิยม ทัศนคติ และพฤติกรรมใน
เพื่อให้แน่ใจว่า การเรียนรู้ที่สำคัญจะเกิดขึ้นในหมู่นักแสดงทุกคน :
extensionists นักวิจัยและเกษตรกร ( roling &สวย , 1997 ) พวกเขา identifed 3
บทเรียนสำคัญที่จะเรียนรู้เพื่อการส่งเสริมจากประสบการณ์ที่ผ่านมา : ) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้
ของการปฏิบัติที่ยั่งยืนผ่านการมองเห็นเพิ่มขึ้น และให้เกษตรกรเป็นเครื่องมือที่จำเป็นสำหรับการตรวจสอบสถานการณ์
ฟาร์มของตัวเอง , B ) ใช้ความรู้เกษตรกรที่ตั้งเกษตรกรรมยั่งยืนเฉพาะ
, C ) อำนวยความสะดวกในกระบวนการเรียนรู้ แทน " การถ่ายทอดเทคโนโลยี "
( roling &สวย , 1997 ) ในปี 1990 , การพัฒนาโปรแกรมทั่วโลก
ได้รับการยอมรับว่าท้องถิ่นคือกุญแจสำคัญในการถ่ายโอนยั่งยืนระยะยาว
เทคโนโลยีใหม่และวิธีการ . การมีส่วนร่วมแบบเป็นแนวทางที่
สะดวกสภาพแวดล้อมแบบนี้เรียน ( ห้อง , 1993 ; adhikarya , 1994 ;
แลนดอน เลน& Powell , 1996 ; สวย& vodouhe , 1997 ) " ความยั่งยืน "
คำถามคือมากผล โดยโปรแกรมส่งเสริม เพราะปัญหาสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้น
โดยตรงจากมนุษย์ใช้ทรัพยากรธรรมชาติ เป็นเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน
คือว่าจำนวนมากของฟาร์มครอบครัวต้องเป็นแรงบันดาลใจและเต็มใจเพื่อการจัดการทรัพยากรประสานงาน การวิเคราะห์กลุ่มและการจัดการกลุ่มการส่งเสริมทักษะใหม่และใช้เครื่องมือวิธีการที่ประกอบด้วยความยั่งยืนเป็นหลักกลาง จึงต้องใช้วิธี
ใหม่กระตุ้นการกระทำและการเรียนรู้ใน
นอกเหนือไปจากทักษะและเครื่องมือสำหรับการทำงานกับบุคคล ( roling &สวย , 1997 ) .
สอนมานาน โหมดปกติของโปรแกรมการศึกษาและสถาบันที่
ทักษะส่งเสริมการเกษตรจะเรียนรู้ที่เน้นการถ่ายทอดความรู้จาก
คนที่ " รู้ " กับคนที่น่าจะไม่ " รู้ " มหาวิทยาลัยและสถาบันฝึกอบรมการเกษตร
เสริมนี้สอนกระบวนทัศน์โดยการส่งเสริมตัวเองเป็น
องครักษ์ของความรู้และนักเรียนและ / หรือเกษตรกรผู้รับ
ความรู้ที่