History of the concept[edit]The wor

History of the concept[edit]

The word civilization comes from the 16th-century French civilisé (civilized), from Latin civilis (civil), related to civis (citizen) and civitas (city).[15] The fundamental treatise is Norbert Elias's The Civilizing Process (1939), which traces social mores from medieval courtly society to the Early Modern period. [16] In The Philosophy of Civilization (1923), Albert Schweitzer outlines two opinions: one purely material and the other material and ethical. He said that the world crisis was from humanity losing the ethical idea of civilization, "the sum total of all progress made by man in every sphere of action and from every point of view in so far as the progress helps towards the spiritual perfecting of individuals as the progress of all progress."[page needed]

Adjectives like civility developed in the mid-16th century. The abstract noun civilisation, meaning "civilized condition," came in the 1760s, again from French. The first known use in French is in 1757, by Victor Riqueti, marquis de Mirabeau, and the first use in English is attributed to Adam Ferguson, who in his 1767 Essay on the History of Civil Society wrote, "Not only the individual advances from infancy to manhood, but the species itself from rudeness to civilisation."[17]" The word was therefore opposed to barbarism or rudeness, in the active pursuit of progress characteristic of the Age of Enlightenment.

In the late 1700s and early 1800s, during the French revolution, civilization was said singular, never plural, and meant the progress of humanity as a whole. This is still the case in French.[18] The use of civilizations as a countable noun was in occasional use in the 19th century,[19] but has become much more common in the later 20th century, sometimes just meaning culture (itself in origin an uncountable noun, made countable in the context of ethnography).[20] Only in this generalized sense does it become possible to speak of a "medieval civilization," which in Elias's sense would have been an oxymoron.

Already in the 18th century, civilization was not always seen as an improvement. One historically important distinction between culture and civilization is from the writings of Rousseau, particularly his work about education, Emile. Here, civilization, being more rational and socially driven, is not fully in accord with human nature, and "human wholeness is achievable only through the recovery of or approximation to an original prediscursive or prerational natural unity" (see noble savage). From this, a new approach was developed, especially in Germany, first by Johann Gottfried Herder, and later by philosophers such as Kierkegaard and Nietzsche. This sees cultures as natural organisms, not defined by "conscious, rational, deliberative acts" but a kind of pre-rational "folk spirit." Civilization, in contrast, though more rational and more successful in material progress, is unnatural and leads to "vices of social life" such as guile, hypocrisy, envy, and avarice.[18] In World War II, Leo Strauss, having fled Germany, argued in New York that this opinion of civilization was behind Nazism and German militarism and nihilism.[21]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประวัติแนวความคิด [แก้ไข]อารยธรรมคำมาในศตวรรษที่ 16 ฝรั่งเศส civilisé (อารย), จากละติน civilis ที่ (โยธา), เกี่ยวข้องกับ civis (ประชาชน) และ civitas (เมือง)[15] ธรรมศาสตร์พื้นฐานเป็นนอร์แบร์ทเอเลีย Civilizing กระบวน (1939), ซึ่งสังคมจารีตและวิถีประชาจากสังคมยุคกลางเสนอการเริ่มต้นยุคการสืบค้นกลับ [16] ในปรัชญาของอารยธรรม (1923), อัลเบิร์ตชแวแซร์แสดงความคิดเห็นที่ 2: หนึ่งเพียงอย่างเดียววัสดุ และอื่น ๆ วัสดุ และจริยธรรม เขากล่าวว่า วิกฤตโลกได้จากการสูญเสียความคิดจริยธรรมของอารยธรรมมนุษยชาติ "ผลรวมผลรวมของความคืบหน้าทั้งหมดที่ทำ โดยคนในทรงกลมทุกการกระทำ และ จากทุกแง่มุมในนั้นไกลเป็นความคืบหน้า ช่วยต่อฝ่ายวิญญาณ perfecting ของบุคคลเป็นความคืบหน้าของความคืบหน้าทั้งหมด"[หน้าจำเป็น]คำคุณศัพท์เช่นมารยาทพัฒนาในศตวรรษกลาง 16 ที่อาการนามยัง หมายถึง "อารยเงื่อนไข มาใน 1760s จากฝรั่งเศสอีกด้วย ใช้รู้จักครั้งแรกในฝรั่งเศสเป็น 1757 โดยวิคเตอร์ Riqueti มาร์ควิสเดอมีราเบเอา และครั้งแรกที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นบันทึกอาดัมเฟอร์กูสัน ผู้ในเรียงความของเขาปัจจุบันเป็นตำบลหนึ่งในประวัติศาสตร์ของประชาสังคมเขียน "ไม่เฉพาะบุคคลล่วงหน้าจากกล้าหาญ แต่สายพันธุ์ตัวเองจากความหยาบคายไปยัง"[17] "คำจึงถูกข้าม barbarism หรือความหยาบคาย ในการแสวงหาลักษณะของอายุธรรมกำลังใช้งานอยู่ใน 1700s สายและเพราะเริ่มต้น ระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศส อารยธรรมว่า เอกพจน์ พหูพจน์ไม่ และหมายถึง ความก้าวหน้าของมนุษยชาติโดยรวม นี้ยังเป็นกรณีฝรั่งเศส[18] การใช้อารยธรรมเป็นนามนับได้ถูกใช้เป็นครั้งคราวในศตวรรษ, [19] แต่ได้กลายเป็นมากขึ้นทั่วไปในภายหลังศตวรรษที่ 20 ความหมายบางครั้งเพียงวัฒนธรรม (เองในจุดเริ่มต้นของคำนามอังกฤษ ทำนับได้ในบริบทของชาติพันธุ์วรรณนา)[20] เฉพาะในความรู้สึกนี้เมจแบบทั่วไป ไม่ก็กลายเป็นไปพูดกับ "ยุคกลางอารยธรรม ซึ่งในความรู้สึกของเอเลียจะได้รับการปฏิพจน์แล้วในศตวรรษที่ 18 อารยธรรมไม่เสมอถือเป็นการปรับปรุง ความแตกต่างสำคัญประวัติหนึ่งระหว่างอารยธรรมและวัฒนธรรมมาจากงานเขียนของ Rousseau โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานของเขาเกี่ยวกับการศึกษา เอไมล์ ที่นี่ อารยธรรม เชือดมาก และขับ เคลื่อนสังคม ไม่เต็มในสอดคล้องกับธรรมชาติมนุษย์ และ "ว่าวมนุษย์จะทำได้เฉพาะผ่านการกู้คืนของการประมาณการเดิม prediscursive หรือ prerational ธรรมชาติสามัคคี" (ดูเถื่อน) จากนี้ วิธีการใหม่ได้รับการพัฒนา โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศเยอรมนี ครั้งแรก โดยโยฮันน์ Gottfried Herder และภายหลังปรัชญา Kierkegaard และ Nietzsche นี้มองว่าวัฒนธรรมเป็นสิ่งมีชีวิตตามธรรมชาติ ไม่กำหนด โดย "สติ เชือด อภิปรายกระทำ" แต่แบบ pre-rational "พื้นบ้านจิตวิญญาณ" อารยธรรม คมชัด เชือดขึ้นแต่ และประสบความสำเร็จในการดำเนินการวัสดุ เป็นธรรมชาติ และนำไปสู่ "vices สังคมชีวิต" เช่นไกล์ เสแสร้ง envy และความโลภ[18] ในสงครามโลก สโทรส Leo มีหนีเยอรมนี โต้เถียงในนิวยอร์กว่า ความเห็นนี้ของอารยธรรมอยู่เบื้องหลังทหารนาซีและเยอรมันและ nihilism[21]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเป็นมาของแนวคิด [ แก้ไข ]

คำว่าอารยธรรมมาจากศตวรรษที่ฝรั่งเศสพลเรือนé ( อารยะ ) มาจากภาษาละตินพลเรือน ( พลเมือง ) ที่เกี่ยวข้องกับ civis ( พลเมือง ) และพลเมือง ( เมือง ) [ 15 ] ตำราพื้นฐานคือ นอร์อิไลอัสเป็น Civilizing กระบวนการ ( 1939 ) , ซึ่งมีประเพณีทางสังคมจากสังคมเทิดทูนในยุคกลางสมัยสมัยใหม่ [ 16 ] ในปรัชญาของอารยธรรม ( 1923 )อัลเบิร์ต ชไวท์เซอร์ การแสดงสองความคิดเห็น : หนึ่งอย่างวัสดุและวัสดุอื่น ๆ และจริยธรรม เขากล่าวว่า วิกฤติโลกจากมนุษย์สูญเสียความคิดทางจริยธรรมของอารยธรรม " ผลรวมของทุกความก้าวหน้าของมนุษย์ในทรงกลมของทุกการกระทำ และจากทุกจุดของมุมมองเท่าที่ความคืบหน้าช่วยต่อจิตวิญญาณของบุคคลที่สมบูรณ์แบบความคืบหน้าของความคืบหน้า" [ เป็น ]

หน้าคำคุณศัพท์ เช่นความสุภาพที่พัฒนาขึ้นในศตวรรษ mid-16th . อารยธรรมอาการนาม , ความหมาย " สภาพเจริญ " เข้ามาใน 1740 อีกครั้ง จากฝรั่งเศส ครั้งแรกที่รู้จักการใช้ภาษาฝรั่งเศสใน 552 , โดย Victor riqueti Marquis de , มิราโบ และครั้งแรกที่ใช้ในภาษาอังกฤษว่า อดัม เฟอร์กูสัน ซึ่งในข้อเขียนของเขา 1767 ในประวัติศาสตร์ของประชาสังคม เขียนไว้ว่า" ไม่เพียง แต่บุคคลความก้าวหน้าจากวัยทารก เพื่อความเป็นชาย แต่เผ่าพันธุ์ตัวเองจากความหยาบคายเพื่ออารยธรรม " [ 17 ] " คำจึงต่อต้านการใช้แรงงานหรือหยาบคาย ในการติดตามความคืบหน้าของงาน ลักษณะของอายุของการตรัสรู้ .

ใน 1700s และ 1800s ล่าช้าก่อน , ในระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศส อารยธรรม คือว่าไม่เคยเอกพจน์ , พหูพจน์และหมายถึงความก้าวหน้าของมนุษยชาติโดยรวม นี้ยังคงเป็นกรณีในฝรั่งเศส [ 18 ] ใช้อารยธรรมเป็นคำนามได้ในบางครั้งใช้ในศตวรรษที่ 19 , [ 19 ] แต่ได้กลายเป็นมากขึ้นที่พบบ่อยในศตวรรษต่อมา บางครั้งแค่ 20 ความหมายของวัฒนธรรม ( ตัวเองในประเทศเป็นคํานามที่นับไม่ได้ ทำให้ได้ในบริบทของชาติพันธุ์วรรณนา )[ 20 ] แต่ในความรู้สึกแบบนี้ มันเป็นไปได้ที่จะพูดของ " อารยธรรมโบราณ " ซึ่งใน อิไลอัส ความรู้สึกคงจะปัญญาอ่อน

แล้วในศตวรรษที่ 18 อารยธรรม ไม่ใช่เห็นเป็นปรับปรุง หนึ่งที่สำคัญในอดีตความแตกต่างระหว่างวัฒนธรรมและอารยธรรมจากงานเขียนของรุสโซ่ โดยเฉพาะงานที่เกี่ยวกับการศึกษา เอมิล ที่นี่อารยธรรมถูกเหตุผลมากขึ้น และสังคม แรงผลักดันไม่เต็มที่ในสอดคล้องกับธรรมชาติของมนุษย์ และ " ความสมบูรณ์ของมนุษย์นี้ได้ผ่านการกู้คืนหรือประมาณเดิม prediscursive หรือ prerational ความสามัคคีธรรมชาติ " ( ดูโนเบิลป่าเถื่อน ) จาก นี้ วิธีการใหม่ที่ถูกพัฒนาขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศเยอรมันเป็นครั้งแรกโดยโยฮันน์กอทท์ฟรีด พวกชอบของแปลกและต่อมาโดยนักปรัชญาเช่น สิ่งใด และนิท . เห็นวัฒนธรรมเป็นสิ่งมีชีวิตในธรรมชาติ ไม่ได้กำหนดโดย " มีสติ มีเหตุผล การกระทำ " เกี่ยวกับการอภิปราย แต่เป็นก่อนเชือด " ชาววิญญาณ " อารยธรรม ในทางตรงกันข้าม แม้ว่าเพิ่มเติมเหตุผลและประสบความสำเร็จมากกว่าในความคืบหน้าของวัสดุ คือวิกฤต และนำไปสู่ " ความชั่วร้ายของชีวิตทางสังคม เช่น การหลอกลวง , มารยา ริษยา และ ความโลภ[ 18 ] ในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ลีโอสเตราส์มีหนีไปเยอรมัน โต้เถียงในนิวยอร์กว่า ความเห็นของอารยธรรมอยู่เบื้องหลังนาซีและทหารเยอรมันและการก่อการร้าย [ 21 ]