options are not capitalized. Thus,

options are not capitalized. Thus, the presentation effects we observe appear to be linked in part to the weight that participants give to nonfinancial factors arising from the contractual lease arrangement. To further explore this relationship, we conduct a mediation analysis.22 In this analysis, we use
disaggregation of the lease liability as the independent variable, participants’ lending decision as the dependent variable, and the importance assigned to nonfinancial factors as the mediating variable (Baron and Kenny 1986).23 As shown in Figure 3, the importance assigned to nonfinancial factors fully mediates the relationship between disaggregation and lending decisions. Thus, when lenders place importance on nonfinancial factors, such as exposure to rental rate fluctuations and operational flexibility, they are more likely to lend to the lessee firm, regardless of how the lease obligation is presented. However, disaggregating the capitalized renewal periods increases the extent to which lenders emphasize these nonfinancial factors, which helps explain the increase in lending in this condition.
Evidence on Lending Decisions when Disaggregation Occurs Only in the Notes
Our capitalized and disaggregated condition (Condition 3) breaks out the fixed and the optional components of the lease liability in both the financial statement and the notes accompanying the financial statement. We chose this approach to increase the likelihood that participants would attend to the disaggregation manipulation, allowing us to create a more powerful design for testing whether disaggregation of the capitalized lease obligation increases lending rates. As a result, however, we are unable to determine whether participants are reacting to the disaggregation of information in the notes, in the financial statements, or both.
While a number of prior studies examine the issue of recognition versus disclosure, only a few directly address the issue of information location, holding constant the decision to recognize an item in the financial statements. For example, Clor-Proell et al. (2010) show that disaggregating fair value information on the face of the income statement can affect investors’ information processing, but their design does not manipulate the location of this disaggregated information. In contrast, Bloomfield et

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่มีบันทึกตัวเลือก ดังนั้น ผลงานนำเสนอที่เราสังเกตปรากฏลิงค์ในส่วนน้ำหนักที่ผู้เข้าร่วมให้ nonfinancial ปัจจัยที่เกิดจากการจัดให้เช่าตามสัญญา เพื่อการสำรวจความสัมพันธ์นี้ เราทำ analysis.22 กาชาดในการวิเคราะห์นี้ เราใช้disaggregation หนี้สินตามสัญญาเช่าเป็นตัวแปรอิสระ ตัดสินใจยืมคนเป็นตัวแปรที่ขึ้นอยู่กับ และความสำคัญกับปัจจัย nonfinancial เป็นแปร mediating (บารอนและเคนนี 1986) .23 ดังแสดงในรูปที่ 3 ความสำคัญกับปัจจัย nonfinancial เต็ม mediates ความสัมพันธ์ระหว่าง disaggregation และตัดสินใจให้ยืม ดังนั้น เมื่อผู้ให้กู้ให้ความสำคัญกับปัจจัย nonfinancial เช่นความเสี่ยงความผันผวนของอัตราค่าเช่าและการดำเนินงานมีความยืดหยุ่น พวกเขามักยืมบริษัท lessee โดยวิธีการนำเสนอข้อผูกพันตามสัญญาเช่า อย่างไรก็ตาม disaggregating รอบต่ออายุบันทึกเป็นสินทรัพย์เพิ่มขึ้นเท่าที่ผู้ให้กู้เน้นปัจจัย nonfinancial เหล่านี้ ซึ่งช่วยอธิบายการเพิ่มขึ้นของสินเชื่อในเงื่อนไขนี้หลักฐานบนตัดสินให้ยืม Disaggregation เกิดขึ้นเฉพาะในบันทึกย่อเงื่อนไขของเราบันทึกเป็นสินทรัพย์ และ disaggregated (เงื่อนไข 3) แบ่งแบบถาวรและส่วนประกอบเพิ่มเติมของหนี้สินตามสัญญาเช่าในงบการเงินและหมายเหตุที่มาพร้อมกับงบการเงิน เราเลือกวิธีการนี้เพื่อเพิ่มโอกาสที่คนจะเข้าร่วมการจัดการ disaggregation ทำให้เราสามารถสร้างการออกแบบมีประสิทธิภาพมากขึ้นเพื่อใช้ทดสอบว่า disaggregation ของข้อผูกมัดการบันทึกเป็นสินทรัพย์เช่าเพิ่มราคาให้ยืม ดังนั้น อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถกำหนดว่า ผู้เรียนมีปฏิกิริยากับ disaggregation ข้อมูลใน notes งบการเงิน หรือทั้งสองในขณะที่จำนวนก่อนการศึกษาตรวจสอบเรื่องการรับรู้และเปิดเผย เพียงไม่กี่ตรงปัญหาของข้อมูลตำแหน่งที่ตั้ง ถือคงการตัดสินใจการรับรู้รายการในงบการเงิน ตัวอย่าง Clor Proell et al. (2010) แสดงว่า disaggregating ธรรมข้อมูลส่วนผสมของงบกำไรขาดทุนจะมีผลต่อการประมวลผลข้อมูลของนักลงทุน แต่ออกแบบควบคุมตำแหน่งของข้อมูลนี้ disaggregated ในทางตรงข้าม บลูมฟิลด์ร้อยเอ็ด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวเลือกที่จะไม่ได้รับทุน ดังนั้นการนำเสนอผลกระทบที่เราสังเกตปรากฏที่จะเชื่อมโยงในส่วนของน้ำหนักที่เข้าร่วมให้กับปัจจัยที่ไม่ใช่ทางการเงินที่เกิดขึ้นจากการจัดให้เช่าตามสัญญา เพื่อสำรวจความสัมพันธ์นี้เราดำเนินการ analysis.22 ไกล่เกลี่ยในการวิเคราะห์นี้เราจะใช้
การแบ่งจากหนี้ตามสัญญาเป็นตัวแปรอิสระการตัดสินใจปล่อยสินเชื่อของผู้เข้าร่วมเป็นตัวแปรตามและความสำคัญที่ได้รับมอบหมายจากปัจจัย nonfinancial เป็นตัวแปร mediating ( บารอนและเคนนี 1986) .23 ดังแสดงในรูปที่ 3 ความสำคัญที่ได้รับมอบหมายจากปัจจัยไม่ใช่สถาบันการเงินอย่างเต็มที่ไกล่เกลี่ยความสัมพันธ์ระหว่างการแตกและการให้สินเชื่อการตัดสินใจ ดังนั้นเมื่อผู้ให้กู้ให้ความสำคัญกับปัจจัยที่ไม่ใช่สถาบันการเงินเช่นการสัมผัสกับความผันผวนของอัตราค่าเช่าและความยืดหยุ่นในการดำเนินงานของพวกเขามีแนวโน้มที่จะปล่อยกู้ให้กับ บริษัท ผู้เช่าโดยไม่คำนึงถึงวิธีการที่ภาระผูกพันตามสัญญาเช่าจะถูกนำเสนอ อย่างไรก็ตามการแยกระยะเวลาการต่ออายุทุนเพิ่มขอบเขตที่ผู้ให้กู้เน้นปัจจัยที่ไม่ใช่สถาบันการเงินเหล่านี้ซึ่งช่วยอธิบายว่าการเพิ่มขึ้นในการปล่อยสินเชื่อในสภาพนี้
หลักฐานในการตัดสินใจให้ยืมเมื่อแตกย่อยเกิดขึ้นเฉพาะในหมายเหตุ
เงื่อนไขทุนและแยกของเรา (เงื่อนไข 3) การหยุดพัก ออกมาคงที่และส่วนประกอบเสริมจากหนี้ตามสัญญาทั้งในงบการเงินและหมายเหตุประกอบงบการเงิน เราเลือกวิธีนี้เพื่อเพิ่มโอกาสให้ผู้เข้าร่วมจะเข้าร่วมในการจัดการแตกทำให้เราสามารถสร้างการออกแบบที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับการทดสอบว่าแตกของภาระผูกพันตามสัญญาเช่าทุนเพิ่มขึ้นอัตราดอกเบี้ยเงินกู้ เป็นผลให้ แต่เราไม่สามารถที่จะตรวจสอบว่าผู้เข้าร่วมจะทำปฏิกิริยากับการแบ่งข้อมูลในหมายเหตุประกอบในงบการเงินหรือทั้งสองอย่าง
ในขณะที่จำนวนของการศึกษาก่อนตรวจสอบปัญหาของการรับรู้กับการเปิดเผยข้อมูลเพียงไม่กี่โดยตรง แก้ไขปัญหาของสถานที่ข้อมูลการถือครองคงที่การตัดสินใจที่จะรับรู้รายการในงบการเงิน ตัวอย่างเช่น Clor-Proell และคณะ (2010) แสดงให้เห็นว่าการแยกข้อมูลมูลค่ายุติธรรมบนใบหน้าของงบกำไรขาดทุนจะมีผลต่อการประมวลผลข้อมูลของนักลงทุน แต่การออกแบบของพวกเขาไม่ได้จัดการกับสถานที่ตั้งของข้อมูลที่แยกนี้ ในทางตรงกันข้าม Bloomfield และ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัวเลือกไม่ใหญ่ . ดังนั้นการนำเสนอผลที่เราสังเกตปรากฏจะเชื่อมโยงในส่วนของน้ำหนักที่เข้าร่วมให้ nonfinancial ปัจจัยที่เกิดขึ้นจากข้อตกลงการเช่าตามสัญญา เพื่อสำรวจความสัมพันธ์นี้เราทำการไกล่เกลี่ย analysis.22 ในการวิเคราะห์นี้เราใช้
disaggregation ของสัญญาเช่า ความรับผิดชอบในฐานะตัวแปรอิสระเข้าร่วมการตัดสินใจให้กู้ยืมเป็นตัวแปรตาม และให้ความสำคัญกับปัจจัย nonfinancial เป็นส่งผ่านตัวแปร ( บารอนและเคนนี่ 1986 ) 23 ดังแสดงในรูปที่ 3 , ให้ความสำคัญกับปัจจัย nonfinancial อย่างเต็มที่ mediates ความสัมพันธ์ระหว่าง disaggregation และการตัดสินใจที่ให้ยืม ดังนั้น เมื่อ ตลอดจนให้ความสำคัญต่อปัจจัยที่ nonfinancial ,เช่นการสัมผัสกับความผันผวนของอัตราค่าเช่า และการดำเนินงานมีความยืดหยุ่น พวกเขามีแนวโน้มที่จะให้ยืม ผู้เช่า บริษัท โดยไม่คำนึงถึงวิธีการ เช่า หน้าที่คือแสดง อย่างไรก็ตาม การเพิ่มระยะเวลาการต่ออายุ disaggregating นิยามขอบเขตซึ่ง ตลอดจนเน้นปัจจัย nonfinancial เหล่านี้ ซึ่งช่วยอธิบายเพิ่มขึ้นในการปล่อยสินเชื่อ ในภาวะนี้ .
หลักฐานในการตัดสินใจให้กู้ยืมเมื่อ disaggregation เกิดขึ้นเฉพาะในบันทึก
ของเราใหญ่และ disaggregated ภาพ ( ภาพ 3 ) แบ่งออกคงที่และส่วนประกอบเสริมของสัญญาเช่า หนี้สินทั้งในงบการเงินและหมายเหตุประกอบงบการเงินเราเลือกวิธีนี้เพื่อเพิ่มโอกาสที่ผู้เข้าร่วมจะเข้าร่วมกับ disaggregation การจัดการที่ช่วยให้เราเพื่อสร้างการออกแบบที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นสำหรับการทดสอบว่า disaggregation ของนิยามหน้าที่เพิ่มอัตราการเช่ายืม ผล อย่างไรก็ตาม เราไม่สามารถระบุได้ว่าผู้เข้าร่วมมีปฏิกิริยาต่อ disaggregation ข้อมูลในบันทึกในงบการเงิน , หรือทั้งสองอย่าง .
ในขณะที่จำนวนของการศึกษาก่อนตรวจสอบปัญหาของการรับรู้และการเปิดเผยข้อมูลเพียงไม่กี่โดยตรงในเรื่องของข้อมูลที่ตั้งไว้คงตัดสินใจที่จะรับรู้รายการในงบการเงิน ตัวอย่างเช่น clor proell et al .( 2010 ) แสดงให้เห็นว่า disaggregating มูลค่ายุติธรรมข้อมูลบนใบหน้าของงบรายได้ส่งผลต่อการประมวลผลข้อมูลนักลงทุน แต่การออกแบบของพวกเขาไม่ได้จัดการกับตำแหน่งนี้ disaggregated ข้อมูล ในทางตรงกันข้าม บลูมฟิลด์ และ