When I was a young boy aged ten I a

When I was a young boy aged ten I always had a fear of being by myself in a strange surrounding. The thought of no one else but me gave me an eerie sensation and a chill always ran down my spine. I knew I had to be able to conquer that fear someday but on April 1st, the chance caught me by surprise.

It was on the morning of a sunny beautiful as day for April. Not a cloud in the sky and as I exited the school grounds heading back home I could feel the strong wind brushing against my face and through my hair.

Today was just like any school day or was it?

I walked at a steady pace to get myself back home because at that time I had a fear of being mugged, kidnapped or even more worse- death.

I quickly clambered down the last set of stairs that separated the territory of school grounds to public pavement.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเด็กหนุ่ม อายุสิบเสมอผมกลัวอยู่ด้วยตัวเองในความแปลก ความคิดของการไม่มีใครแต่ฉันให้ฉันมีความรู้สึกที่น่าขนลุก และความเย็นวิ่งไปตามกระดูกสันหลังของฉันเสมอ ผมรู้ว่า ผมจะสามารถพิชิตความกลัวว่าสักวันหนึ่ง แต่บน 1 เมษายน โอกาสจับฉัน ด้วยความประหลาดใจก็เมื่อเช้าของซันนี่ที่สวยงามเป็นวันในเดือนเมษายน ไม่มีเมฆในท้องฟ้า และเป็นผมออกจากโรงเรียน มุ่งหน้ากลับบ้านผมรู้สึกถึงลมแรงแปรง กับใบหน้าของฉัน และผมวันนี้ไม่เหมือนทุกวันที่โรงเรียน หรือเป็นฉันเดินที่ก้าวมั่นคงรับตัวเองกลับบ้านเนื่องจากในเวลานั้นผมกลัวของการ mugged การลักพาตัว หรือการ ตายที่ยิ่งแย่ลงฉันได้อย่างรวดเร็ว clambered ลงชุดสุดท้ายของบันไดที่แบ่งเขตแดนของบริเวณโรงเรียนสู่ถนนสาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อผมเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบฉันมักจะมีความกลัวของการเป็นด้วยตัวเองในที่แปลก ๆ โดยรอบ ความคิดของคนอื่น แต่ฉันให้ฉันรู้สึกน่าขนลุกและเย็นมักจะวิ่งลงกระดูกสันหลังของฉัน ผมรู้ว่าผมจะสามารถเอาชนะความกลัวว่าสักวันหนึ่ง แต่ในวันที่ 1 เมษายนมีโอกาสจับฉันด้วยความประหลาดใจมันเป็นในเช้าวันที่แดดสวยงามเป็นวันเมษายน ไม่เมฆในท้องฟ้าและที่ผมเดินออกมาจากบริเวณโรงเรียนมุ่งหน้ากลับบ้านผมรู้สึกว่าการแปรงฟันลมที่แข็งแกร่งกับใบหน้าของฉันและผ่านผมวันนี้ก็เหมือนวันที่โรงเรียนใด ๆ หรือเป็นมันได้หรือไม่ผมเดินที่ก้าวมั่นคงที่จะได้รับ ตัวเองกลับบ้านเพราะในเวลาที่ผมมีความกลัวว่าจะถูกปล้นลักพาตัวหรือเสียชีวิตแม้ worse- มากขึ้นว่าผมรีบปีนลงชุดสุดท้ายของบันไดที่แยกออกจากอาณาเขตของบริเวณโรงเรียนเพื่อทางเท้าสาธารณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อผมยังเด็ก อายุ สิบ ฉันก็แอบกลัวตัวเองในแปลก ๆโดยรอบ คิดว่าไม่มีใคร แต่ฉันก็ทำให้ผมรู้สึกประหลาดและเยือกเย็นเสมอรันลงกระดูกสันหลังของฉัน ผมรู้ว่าผมจะต้องพิชิตความกลัว ซักวัน แต่ในวันที่ 1 เมษายน โอกาสที่ทำให้ฉันแปลกใจ

มันในเช้าวันแดดสวย สำหรับเดือนเมษายนไม่เมฆในท้องฟ้า และเมื่อฉันออกจากโรงเรียนมุ่งหน้ากลับบ้าน ผมรู้สึกได้ถึงแรงลมแปรงกับใบหน้าของฉันและผ่านผม

วันนี้ก็เหมือนวันเรียนหรือคะ

ผมเดินที่ก้าวมั่นคง เพื่อรับตัวกลับบ้าน เพราะตอนนั้นผมก็กลัวถูกปล้น ลักพาตัว หรือยิ่งแย่

- ตายผมรีบ clambered ลงชุดสุดท้ายของบันไดที่กั้นอาณาเขตของโรงเรียนสาธารณะบาทวิถี