Lewis R. Binford (b. 1931–d. 2011)

Lewis R. Binford (b. 1931–d. 2011) was an American archaeologist who had a profound impact on the thinking and practice of archaeology worldwide. Binford held degrees from the University of North Carolina (BA 1957), and the University of Michigan (MA 1958, PhD 1964). From 1962 through 1968 he held multiple academic appointments, his brief stays a result of several factors, not least Binford’s powerful personality and enthusiasm for confronting archaeological orthodoxy. From 1968 to 1991 he was on the faculty of the University of New Mexico, after which he served as a distinguished professor at Southern Methodist University. He retired in 2003. In the early 1960s Binford issued a call for archaeology to become more anthropological and more scientific, and to seek the processes by which cultures adapted and changed. His efforts gave rise to the “New Archaeology” (later called “processual archaeology”), and in the ensuing decade it dominated discussions of archaeological theory and method. Although many shared the goals of the movement, differences quickly emerged as to how to achieve those goals. Binford himself grew disillusioned with what the New Archaeology was becoming, and with his own efforts to understand patterns in the archaeological record. How could one learn, from a static archaeological record in the present, about the dynamic systems that produced that record in the past? Archaeologists needed to develop a “middle range” theory, he argued, to learn from present dynamic systems and their material correlates, in order to infer past dynamics from present archaeological statics. Toward that end, he conducted ethnoarchaeological research to better understand how foragers adapted to a landscape, organized their technology, and targeted their prey. The research results, published rapid-fire in the late 1970s and the 1980s, caused a sea change in archaeological hunter-gatherer studies; introduced influential analytical measures for understanding how foragers procured, processed, and consumed prey; and helped tease apart the natural and cultural processes that affect material in a site. The effort, in turn, led Binford to question received wisdom about early human cultural evolution, most notably the role of hunting in human evolution. His ideas shook up paleoanthropology and were much debated in the 1980s and 1990s. So too were his ideas about an archaeological science. Post-processualists dismissed the idea that archaeology could be an objective science, arguing instead for a more historically constituted approach. These and other debates engaged much of Binford’s attention in his last decades, but throughout he continued his efforts to understand hunter-gatherer adaptations. Over his career he was the recipient of four honorary doctorates and multiple awards, including the Huxley Memorial Medal of the Royal Anthropological Institute of Great Britain and Ireland, the Society for American Archaeology Lifetime Achievement Award, and election to the British Academy and to the National Academy of Sciences.

General Overviews

Binford was a charismatic and formidable presence, and a mesmerizing speaker. His contributions to archaeology had breadth and depth. They breathed life into discussions of archaeological theory and method; created a critical self-awareness about the nature of archaeology and what and how we can learn about the past; advanced our understanding of hunter-gatherers, ethnoarchaeology, zooarchaeology, and archaeological site formation processes; and sparked thorough vetting of our knowledge of human evolution. Binford did not have the last word on these subjects, but he often enough had the first word and, for that matter, a great many of the words in between (see Meltzer 2011, p. 4, cited under Biographies and Appraisals). In all these areas, Binford’s work was routinely original, often confrontational, and yet inevitably worth thinking about—even if one disagreed or was offended, which was usually the result as well. Those interested in pursuing Binford’s contributions can profitably begin with Binford 1983, along with the several volumes of his collected works (Binford 1972, Binford 1983, Binford 1989, all cited under Autobiographies and Interviews), which provide ready access to roughly half of his 150 articles, as well as to chapters from several of his twenty books. These books are also a handy roadmap to changes in his thinking over time. Binford’s influence spanned nearly five decades, though that influence diminished over time, particularly in his last two decades as others, building on or reacting to the foundation he had helped create, took archaeological theory and practice in different directions. Aggressive to the end, in Binford 2001 he expressed his disappointment that his vision of a science of the archaeological record still hadn’t taken hold. Still, much of character of archaeology today, certainly in America but also worldwide, reflects Binford’s profound impact. That

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Lewis R. Binford (เกิดค.ศ. 1931 – d. 2011) เป็นการแก่นักโบราณคดีอเมริกันที่มีผลกระทบอย่างลึกซึ้งในการคิดและปฏิบัติของโบราณคดีทั่วโลก Binford จัดองศาจากมหาวิทยาลัยนอร์ทแคโรไลนา (BA 1957), และมหาวิทยาลัยมิชิแกน (MA 1958, 1964 ปริญญาเอก) จาก 1962 ถึง 1968 เขาจัดการนัดหมายหลายวิชาการ พักสั้น ๆ ของเขาผล ของหลายปัจจัย Binford ไม่น้อยทรงพลังบุคลิกภาพ และความกระตือรือร้นสำหรับการเผชิญหน้ากับโบราณคดี orthodoxy จากปี 1968 การปี 1991 เขาได้ในคณะมหาวิทยาลัยของใหม่เม็กซิโก หลังจากที่เขาทำหน้าที่เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย Methodist ภาคใต้แตกต่าง เขาออกใน 2003 ในช่วงต้นทศวรรษ 1960 Binford ออกสายสำหรับโบราณคดีมานุษยวิทยามากขึ้น และทางวิทยาศาสตร์ และการแสวงหากระบวนการวัฒนธรรมที่ดัดแปลง และการเปลี่ยนแปลง ความพยายามของเขาให้เพิ่มขึ้นเพื่อ "โบราณคดีใหม่" (ภายหลังเรียกว่า "โบราณคดี processual"), และในทศวรรษถัดมา มันครอบงำการอภิปรายทฤษฎีทางโบราณคดีและวิธีการ แม้ว่าหลายคนที่ใช้ร่วมกันในเป้าหมายของการเคลื่อนไหว ความแตกต่างได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นวิธีเพื่อให้บรรลุเป้าหมายเหล่านั้น Binford ตัวเองเติบโต disillusioned กับโบราณคดีใหม่ได้กลายเป็น และตัวเขาเองพยายามที่เข้าใจรูปแบบในการบันทึกทางโบราณคดี สามารถหนึ่งเรียนรู้ จากเรกคอร์ดแบบคงโบราณคดีในปัจจุบัน เกี่ยวกับระบบแบบไดนามิกที่เรกคอร์ดในอดีต นักโบราณคดีต้องพัฒนาทฤษฎี "ช่วงกลาง" เขาโต้เถียง การเรียนรู้จากปัจจุบันระบบแบบไดนามิกและสัมพันธ์ของวัสดุ เพื่อสรุป dynamics จากโบราณคดีสถิตอยู่ที่ผ่านมา จุดสิ้นสุดนั้น เขาดำเนินการ ethnoarchaeological การวิจัยเพื่อให้เข้าใจวิธีหญ้าปรับแนวนอน จัดเทคโนโลยีของพวกเขา และเป้าหมายเหยื่อ Rapid-fire เผยแพร่ผลงานวิจัย ในปลายทศวรรษ 1970 และ 1980 เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของทะเลในการศึกษาโบราณคดี hunter-gatherer นำมาตรการวิเคราะห์อิทธิพลเข้าใจวิธีหญ้าจัดหา ประมวลผล และใช้เหยื่อ และช่วยแซวกันกระบวนการที่ธรรมชาติ และวัฒนธรรมที่มีผลต่อวัสดุในไซต์ พยายาม เปิด led Binford เพื่อให้ภูมิปัญญาได้รับคำถามเกี่ยวกับต้นวัฒนธรรมวิวัฒนาการของมนุษย์ โดยส่วนใหญ่บทบาทของการล่าสัตว์ในวิวัฒนาการของมนุษย์ ความคิดของเขาส่ายขึ้น paleoanthropology และมีการถกเถียงกันมากในแถบเอเชีย ดังนั้นเกินไป ได้ความคิดของเขาเกี่ยวกับการวิทยาศาสตร์โบราณคดี Post-processualists ไล่ความคิดที่ว่า โบราณคดีอาจจะวิทยาศาสตร์มีวัตถุประสงค์ โต้เถียงแทนสำหรับวิธี constituted มากกว่าในอดีต เหล่านี้และอื่น ๆ อภิปรายร่วมของความสนใจของ Binford ในทศวรรษของเขา แต่ตลอดเขายังคงพยายามเข้าใจดัดแปลง hunter-gatherer ผ่านอาชีพของเขา เขาเป็นผู้รับของสี่ doctorates กิตติมศักดิ์และรางวัลหลาย รวมทั้งเหรียญอนุสรณ์ Huxley รอยัลมานุษยวิทยาสถาบันของสหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์ สังคมสำหรับรางวัลความสำเร็จในชีวิตโบราณคดีอเมริกัน และการเลือกตั้ง สถาบันบริติช และสถาบันการศึกษาแห่งชาติวิทยาภาพรวมทั่วไปBinford was a charismatic and formidable presence, and a mesmerizing speaker. His contributions to archaeology had breadth and depth. They breathed life into discussions of archaeological theory and method; created a critical self-awareness about the nature of archaeology and what and how we can learn about the past; advanced our understanding of hunter-gatherers, ethnoarchaeology, zooarchaeology, and archaeological site formation processes; and sparked thorough vetting of our knowledge of human evolution. Binford did not have the last word on these subjects, but he often enough had the first word and, for that matter, a great many of the words in between (see Meltzer 2011, p. 4, cited under Biographies and Appraisals). In all these areas, Binford’s work was routinely original, often confrontational, and yet inevitably worth thinking about—even if one disagreed or was offended, which was usually the result as well. Those interested in pursuing Binford’s contributions can profitably begin with Binford 1983, along with the several volumes of his collected works (Binford 1972, Binford 1983, Binford 1989, all cited under Autobiographies and Interviews), which provide ready access to roughly half of his 150 articles, as well as to chapters from several of his twenty books. These books are also a handy roadmap to changes in his thinking over time. Binford’s influence spanned nearly five decades, though that influence diminished over time, particularly in his last two decades as others, building on or reacting to the foundation he had helped create, took archaeological theory and practice in different directions. Aggressive to the end, in Binford 2001 he expressed his disappointment that his vision of a science of the archaeological record still hadn’t taken hold. Still, much of character of archaeology today, certainly in America but also worldwide, reflects Binford’s profound impact. That

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลูอิสอาร์ Binford (ข. 1931-d. 2011) เป็นนักโบราณคดีชาวอเมริกันที่มีผลกระทบต่อความคิดและการปฏิบัติของโบราณคดีทั่วโลก Binford จัดองศาจากมหาวิทยาลัยนอร์ทแคโรไลนา (BA 1957) และมหาวิทยาลัยมิชิแกน (MA 1958, PhD 1964) จาก 1962 ผ่าน 1968 เขาจัดนัดหมายวิชาการหลายสั้น ๆ ของเขาอยู่ผลมาจากปัจจัยหลายประการไม่น้อยที่มีประสิทธิภาพ Binford บุคลิกภาพและความกระตือรือร้นในการเผชิญหน้าดั้งเดิมโบราณคดี จาก 1968-1991 เขาอยู่ในคณะของมหาวิทยาลัยนิวเม็กซิโกหลังจากที่เขาทำหน้าที่เป็นศาสตราจารย์ที่มหาวิทยาลัย Southern Methodist เขาเกษียณในปี 2003 ในช่วงต้นทศวรรษที่ 1960 Binford ออกเรียกร้องให้โบราณคดีที่จะกลายเป็นมานุษยวิทยาและวิทยาศาสตร์มากขึ้นมากขึ้นและที่จะแสวงหากระบวนการโดยที่วัฒนธรรมดัดแปลงและเปลี่ยน ความพยายามของเขาที่จะก่อให้เกิด "ความโบราณคดีใหม่" (ต่อมาเรียกว่า "processual โบราณคดี") และในทศวรรษต่อมามันครอบงำการอภิปรายของทฤษฎีทางโบราณคดีและวิธีการ แม้ว่าจะมีหลายที่ใช้ร่วมกันเป้าหมายของการเคลื่อนไหวที่แตกต่างกันได้อย่างรวดเร็วกลายเป็นวิธีการที่จะบรรลุเป้าหมายเหล่านี้ Binford ตัวเองเริ่มสนใจกับสิ่งที่โบราณคดีใหม่ได้กลายเป็นและมีความพยายามของเขาเองที่จะเข้าใจรูปแบบในการบันทึกหลักฐาน วิธีการหนึ่งที่สามารถเรียนรู้จากบันทึกหลักฐานคงที่ในปัจจุบันที่เกี่ยวกับระบบการผลิตแบบไดนามิกที่บันทึกในอดีตที่? นักโบราณคดีที่จำเป็นในการพัฒนา "ช่วงกลาง" ทฤษฎีเถียงจะเรียนรู้จากระบบแบบไดนามิกในปัจจุบันและความสัมพันธ์วัสดุของพวกเขาเพื่อที่จะสรุปการเปลี่ยนแปลงที่ผ่านมาจากสถิตศาสตร์โบราณคดีปัจจุบัน ในช่วงท้ายว่าเขาดำเนินการวิจัย ethnoarchaeological ให้เข้าใจถึงวิธีการปรับให้เข้ากับหญ้าภูมิทัศน์จัดเทคโนโลยีของพวกเขาและการกำหนดเป้าหมายเหยื่อของพวกเขา ผลการวิจัยที่ตีพิมพ์อย่างรวดเร็วไฟในปี 1970 และ 1980 ที่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของทะเลในการศึกษาเธ่อรวบรวมโบราณคดี; มาตรการการวิเคราะห์ที่มีอิทธิพลในการทำความเข้าใจวิธีการจัดหาหญ้า, การประมวลผลและการบริโภคเหยื่อ; และช่วยหยอกล้อกันกระบวนการทางธรรมชาติและวัฒนธรรมที่มีผลต่อวัสดุในเว็บไซต์ ความพยายามในการเปิดนำ Binford ที่จะตั้งคำถามเกี่ยวกับภูมิปัญญาที่ได้รับการวิวัฒนาการทางวัฒนธรรมในช่วงต้นของมนุษย์ที่สะดุดตาที่สุดบทบาทของการล่าสัตว์ในวิวัฒนาการของมนุษย์ ความคิดของเขาสั่น Paleoanthropology และได้รับการถกเถียงกันมากในช่วงปี 1980 และปี 1990 ดังนั้นเกินไปความคิดของเขาเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์โบราณคดี processualists โพสต์ไล่ความคิดที่ว่าอาจจะโบราณคดีวิทยาศาสตร์วัตถุประสงค์เถียงแทนมากขึ้นประกอบด้วยวิธีการทางประวัติศาสตร์ การอภิปรายเหล่านี้และอื่น ๆ ที่มีส่วนร่วมมากของความสนใจ Binford ในทศวรรษที่ผ่านมาของเขา แต่ตลอดทั้งเขายังคงความพยายามของเขาที่จะเข้าใจการดัดแปลงเธ่อรวบรวม กว่าอาชีพของเขาเขาเป็นผู้รับสี่ปริญญาเอกกิตติมศักดิ์และได้รับรางวัลหลายรวมทั้งฮักซ์ลีย์เหรียญที่ระลึกของมานุษยวิทยาสถาบันกษัตริย์ของสหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์สมาคมอเมริกันโบราณคดีอายุการใช้งานรางวัลความสำเร็จและการเลือกตั้งที่อังกฤษของสถาบันและเพื่อชาติ Academy of Sciences. ทั่วไปภาพรวมBinford เป็นสถานะที่มีเสน่ห์และน่ากลัวและลำโพง mesmerizing ผลงานของเขาที่จะมีโบราณคดีกว้างและความลึก พวกเขาสูดลมหายใจเข้าไปในชีวิตการอภิปรายของทฤษฎีทางโบราณคดีและวิธีการ; สร้างความตระหนักในตนเองที่สำคัญเกี่ยวกับธรรมชาติของโบราณคดีและสิ่งที่และวิธีการที่เราสามารถเรียนรู้เกี่ยวกับอดีตที่ผ่านมา; ขั้นความเข้าใจของเราเธ่อ, ethnoarchaeology, zooarchaeology และโบราณสถานกระบวนการก่อตัว; และจุดประกายเบิกความอย่างละเอียดของความรู้ของเราวิวัฒนาการของมนุษย์ Binford ไม่ได้มีคำพูดสุดท้ายในเรื่องเหล่านี้ แต่เขามักจะมีเพียงพอคำแรกและสำหรับเรื่องที่ดีมากของคำในระหว่าง (ดูเมลท์ 2011 พี. 4 อ้างภายใต้ประวัติและประเมินผล) ในทุกพื้นที่เหล่านี้ทำงาน Binford เดิมเป็นประจำมักจะคาดคั้นและยังหลีกเลี่ยงไม่ได้คิดมูลค่าเกี่ยวกับ-แม้ว่าหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยหรือไม่พอใจซึ่งมักจะเกิดได้เป็นอย่างดี ผู้ที่สนใจในการใฝ่หาผลงาน Binford ของกำไรสามารถเริ่มต้นด้วย Binford ปี 1983 พร้อมกับหลายเล่มรวบรวมผลงานของเขา (Binford 1972 Binford 1983 Binford 1989 ทั้งหมดอ้างภายใต้อัตชีวประวัติและบทสัมภาษณ์) ซึ่งให้การเข้าถึงพร้อมที่จะประมาณครึ่งหนึ่งของ 150 ของเขา บทความเช่นเดียวกับบทจากหลาย ๆ ยี่สิบหนังสือของเขา หนังสือเหล่านี้นอกจากนี้ยังมีแผนงานที่มีประโยชน์ต่อการเปลี่ยนแปลงในความคิดของเขาในช่วงเวลา อิทธิพล Binford ทอดเกือบห้าทศวรรษที่ผ่านมาแม้ว่าจะมีอิทธิพลต่อการที่ลดลงเมื่อเวลาผ่านไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงสองทศวรรษของเขากับคนอื่นสร้างหรือทำปฏิกิริยากับรากฐานที่เขาได้ช่วยสร้างเอาทฤษฎีทางโบราณคดีและการปฏิบัติในทิศทางที่แตกต่าง ก้าวร้าวจะสิ้นสุดในปี 2001 เขา Binford แสดงความผิดหวังของเขาว่าวิสัยทัศน์ของวิทยาศาสตร์ของการบันทึกหลักฐานยังไม่ได้ถ่ายไว้ ยังคงมากของตัวละครของโบราณคดีในวันนี้อย่างแน่นอนในอเมริกา แต่ยังทั่วโลกสะท้อนให้เห็นถึงผลกระทบของ Binford ที่