Yes, I know I've posted both of the

Yes, I know I've posted both of these screenshots in earlier posts, but they look spectacular and are worth another glance. These are hi-resolution photos, so click on each to see the full view. You'll be glad you did.

These two photos illustrate the episodic style of Howl. This is the only Miyazaki film that captures that sprawling journey of the Nausicaa manga - the film director's true masterpiece. It's a story structure that is decidedly non-Western, it roams and wanders across its landscapes, concerned only with the inner growth of its main characters. It is a very Eastern philosophy, one that emphasizes the journey over the destination, the inner world over the outer world.

Western art is wrapped around the idea of "conflict resolution." This is a very goal-oriented philosophy, where characters are introduced to conflict, which then builds to the dramatic climax. The climax results, the conflict explodes and is resolved, and then the denouemont....whewwwww. Did the earth shake for you too? Ahem. Yes, this is what the art of Western Civilization has been obsessed about since the fall of Rome.

Hollywood movies are stuck to this formula. You have a hero, you have a conflict, the conflict is won, and everyone goes home happy. It's a straight path with its eyes firmly on the goal.

Hayao Miyazaki is not especially interested in walking that straight line. Howl's Moving Castle, doubly so. This is a true epic that explores several movies at once; one eye towards the mutating complexity of Nausicaa, the other eye towards the world-weariness of Heidi Marco Anne. I love Howl precisely because of this. This is a movie that demands multiple viewings, and demands you to know the film director's career inside and out.

Which brings us to these two screenshots. The scene at the lake ends a particular episode where old Sophie discovers a sense of purpose in her life, a liberation that comes with old age. As a young woman, she held back. Here, she lets go of everything, and emerges as a person who feels older, wiser, and yet younger, more passionate, more fierce. She sits at the lake, reflects, contemplates, lives in the moment. It's a wonderful scene, a quiet contemplative movement before the next violent crescendo.

The second screenshot, as I've written before, reminds me very much of Takahata's Grave of the Fireflies, and it's clear that Miyazaki's childhood traumas of World War II are on display. The mood is dark, almost despairing; the pacing is rapid, tense. By Hollywood rules, these two scenes couldn't be more different, and they couldn't possibly fit along the same dramatic plane. But Miyazaki's episodic novel expands, grows. If this is "following a straight line," it's doing so under Family Circus rules. This is Billy's walk across the screen.

Notice, also, the difference in art styles between these two photographs. The lake scene is calm, serene, its composition inviting a roaming eye to roam quietly. You have all the time in the world to breathe in your surroundings. The war scene is frenetic, fractured. Lines of movement, in the characters, in the houses, in the flames - these dart, shoot, collide into one another. This is an illustration of modern chaos. The remarkable depth of field - note the small figures in the background - portray the immense scale of this violence. The war has swallowed us whole. Escape is impossible.

We are presented not with a single conflict, a single goal, but many episodes, many stories. Four viewings will reveal four different stories, intertwined as a grand tapestry. This ia the hallmark of great art. Hayao Miyazaki is wise to scale back his ambitions and return to simpler form with Ponyo on a Cliff by the Sea. Howl's Moving Castle is the masterpiece of his grand operatic period, and there ain't no way he could push any further.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ใช่ ฉันรู้ว่า เคยลงทั้งหน้าจอเหล่านี้ในบทความก่อนหน้า แต่พวกเขามีลักษณะที่งดงาม และมีมูลค่าคร่าว ๆ อีก เหล่านี้เป็นภาพถ่ายความละเอียดสูง ให้ คลิกที่แต่ละให้ดูเต็ม คุณจะดีใจที่คุณไม่

สองภาพถ่ายเหล่านี้แสดงให้เห็นถึงลักษณะของ Howl episodic นี่คือฟิล์มมิยาซากิเท่านั้นที่เดินทางนั้นก็ของ Nausicaa การ์ตูน - ผลงานชิ้นเอกที่แท้จริงของผู้กำกับภาพยนตร์ เป็นโครงสร้างเรื่องที่เด็ดตะวันตก roams และ wanders ข้ามของภูมิประเทศ เกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตภายในของตัวละครหลักเท่านั้น มันเป็นปรัชญาตะวันออกมาก ที่เน้นการเดินทางมากกว่าปลายทาง ภายในโลกนอกโลก

งานศิลปะตะวันตกรอบ ๆ ความคิดของการ "แก้ปัญหาความขัดแย้ง" นี่คือปรัชญามากเป้าหมายเน้น ที่มีการแนะนำตัวกับความขัดแย้ง สร้างแล้ว ท่านพยายามอย่างมาก ผลจุดสุดยอด ความขัดแย้งระเบิด และได้รับการแก้ไข และจากนั้น denouemont... whewwwww ไม่แผ่นดินเขย่าคุณเกินไป Ahem ใช่ นี่คือสิ่งที่ศิลปะอารยธรรมตะวันตกได้รับหลังเกี่ยวกับฤดูใบไม้ร่วงของโรมตั้งแต่

ภาพยนตร์ฮอลลีวูดจะติดอยู่ที่สูตรนี้ มีพระเอก คุณมีความขัดแย้ง ชนะความขัดแย้ง และทุกคนไปบ้านมีความสุข เป็นเส้นตรงกับของตามั่นในเป้าหมาย

ฮะกิไม่สนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่เส้นตรง Howl ของปราสาท เคลื่อนไหว สองเหตุการณ์นั้น นี้เป็นมหากาพย์จริงที่สำรวจภาพยนตร์หลายครั้ง ตาต่อความซับซ้อนของ Nausicaa ตาต่อ world-weariness ของไฮมาร์โค Anne mutating รัก Howl แม่นยำด้วยเหตุนี้ นี่คือภาพยนตร์ที่ต้องหลาย viewings และต้องการรู้ของผู้กำกับภาพยนตร์ภายในและการทำงานออก

ซึ่งนำเราไปหน้าจอที่สองเหล่านี้ ฉากที่เลคจบตอนเฉพาะที่ที่โซฟีเก่าพบความรู้สึกของวัตถุประสงค์ในชีวิตของเธอ ปลดปล่อยที่มากับวัยสูงอายุ เป็นสาว เธอเดิม ที่นี่ ให้ไปทุกอย่าง และขึ้นเป็นผู้ที่รู้สึกเก่า wiser และยังอายุน้อย กว่า หลงใหลมากขึ้น รุนแรงขึ้น เธออยู่ที่ทะเลสาบ สะท้อน ใคร่ อยู่ในขณะนี้ มันเป็นฉากที่ยอดเยี่ยม การเคลื่อนไหวพรุเงียบก่อนถัดไปรุนแรงเครสเซนโด

ภาพสอง ตามที่ผมได้เขียนไว้ก่อน นึกมากของศพของ Takahata ของหิ่งห้อย และเป็นที่ชัดเจนว่า ปัญหาวัยเด็กของมิยาซากิของสงครามโลกครั้งที่สองที่จัดแสดง อารมณ์จะเข้ม เกือบ despairing pacing เป็นอย่างรวดเร็ว ตึงเครียด โดยกฎของฮอลลีวูด ฉากเหล่านี้ทั้งสองไม่สามารถจะแตกต่างมากขึ้น และพวกเขาอาจจะไม่พอตามเครื่องบินอย่างเดียว แต่นิยายของมิยาซากิ episodic ขยาย ขยาย ถ้านี้คือ "ต่อไปนี้เป็นเส้นตรง มันจะทำได้ภายใต้กฎครอบครัวละคร เป็นของบิลลี่เดินข้ามหน้าจอ

แจ้ง ยัง ความแตกต่างในลักษณะศิลปะระหว่างทั้งสองภาพเหล่านี้ ฉากเลได้สงบ สงบ ส่วนประกอบของเชิญตาข้ามเขตร่อนอย่างเงียบ ๆ คุณมีเวลาทั้งหมดในโลกหายใจในสภาพแวดล้อม ฉากสงครามเป็นแรง fractured บรรทัดของการย้าย อักขระ ในบ้าน ในเปลวไฟ - โผเหล่านี้ ยิง ชนกันเข้ากัน นี่คือภาพของความวุ่นวายที่ทันสมัย ความลึกที่โดดเด่นของฟิลด์ -หมายเหตุตัวเลขขนาดเล็กพื้นหลัง - วาดภาพขนาดใหญ่ความรุนแรงนี้ สงครามได้กลืนกินเราทั้งหมด หนีไม่

เราจะนำเสนอไม่ มีความขัดแย้งเดียว เป้าหมายเดี่ยว แต่หลาย ตอน เรื่องราวมากมาย Viewings สี่จะเปิดเผยเรื่องต่าง ๆ 4 เจอเป็นพรมแขวนผนังที่แกรนด์ Ia ที่นี้จุดเด่นของดี มิยาซากิฮะฉลาดขนาดความทะเยอทะยานของเขากลับ และกลับไปแบบฟอร์มที่เรียบง่ายกับ Ponyo บนหน้าผาริมทะเลได้ ปราสาทเวทมนตร์ของฮาวล์เคลื่อนไหวเป็นผลงานชิ้นเอกของเขาช่วง operatic แกรนด์ และมี ain't วิธีเขาสามารถผลักดันอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใช่ ผมรู้ ผมเคยโพสต์ทั้งหน้าจอเหล่านี้ในบทความก่อนหน้านี้ แต่มันดูงดงามและน่าเหลือบมองอีกคน นี้ไงรูปความละเอียดแล้ว คลิกที่แต่ละคนเพื่อดูมุมมองแบบเต็ม คุณจะดีใจที่คุณ

ภาพนี้แสดงให้เห็นถึงลักษณะหลักการของฮาวล์นี้เป็นเพียงภาพยนตร์ที่รวบรวมที่แผ่กิ่งก้านสาขา มิยาซากิ การเดินทางของ Nausicaa การ์ตูน - ภาพยนตร์ชิ้นเอกที่แท้จริงของผู้อำนวยการ มันเป็นเรื่องของโครงสร้างที่เด็ดที่ไม่ใช่ตะวันตก เร่ร่อนเดินข้ามมันและของที่เกี่ยวข้องเฉพาะกับการเติบโตภายในของตัวละครหลัก มันเป็นปรัชญามาก ตะวันออก ที่เน้นการเดินทางกว่าปลายทางภายในโลกกว่าโลกภายนอก

ศิลปะตะวันตกเป็นห่อรอบความคิดของ " ความขัดแย้ง " ซึ่งเป็นเป้าหมายเชิงปรัชญา ที่ตัวละครจะนำความขัดแย้ง ซึ่งสร้างเพื่อแสดงละคร แสดงผลความขัดแย้งระเบิด และได้รับการแก้ไขแล้ว . . . . . . . whewwwww denouemont . ทำโลกจับมือเธอเหมือนกัน อะแฮ่ม ใช่นี่เป็นศิลปะของอารยธรรมตะวันตกได้ถูกครอบงำเกี่ยวกับตั้งแต่การล่มสลายของกรุงโรม

Hollywood ภาพยนตร์จะติดกับสูตรนี้ คุณมีฮีโร่ มีความขัดแย้ง ความขัดแย้งจะชนะ และ ทุกคนกลับบ้านอย่างมีความสุข มันเป็นเส้นทางที่ตรงกับของตามั่นในเป้าหมาย

ฮะยะโอะ มิยะซะกิไม่สนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเดินตรงบรรทัด ฮาวล์ย้ายปราสาททวีคูณอย่างนั้นนี้เป็นจริงในมหากาพย์ที่เสนอภาพยนตร์หลาย ๆ ครั้ง หนึ่ง ตาต่อกรรมวิธีซับซ้อนของ Nausicaa , อื่น ๆ ตาต่อโลกความเหน็ดเหนื่อยของ Heidi มาร์โค แอนน์ ผมชอบหอนเพราะนี้ นี่เป็นหนังที่เรียกร้องหลาย viewings และความต้องการของคุณที่จะรู้ว่าอาชีพผู้กำกับอยู่ข้างในออก . . . .

ซึ่งนำเราทั้งสองหน้าจอฉากที่ทะเลสาบจบเฉพาะตอนที่เก่าโซฟีค้นพบความรู้สึกของวัตถุประสงค์ในชีวิตของเธอเป็นอิสระที่มาพร้อมกับวัยชรา เป็นสาว เธอถือกลับ นี่ เธอช่วยไปทุกอย่าง และจะเป็นคนที่รู้สึกเก่า ฉลาด และยังเด็ก ความกระตือรือร้นมากขึ้นรุนแรง เธออยู่ที่ทะเลสาบสะท้อน contemplates ชีวิต , , , ในขณะนี้ มันเป็นฉากที่ยอดเยี่ยมเงียบครุ่นคิดความเคลื่อนไหวก่อนที่เครสเชนโด้ต่อไปรุนแรง

ภาพที่สองที่ผมเขียนก่อน เตือนฉันมากของ ทาคาฮาตะ เป็นสุสาน หิ่งห้อย และมันชัดเจนว่า วัยเด็กของ มิยาซากิ ที่ได้รับบาดเจ็บจากสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นบนจอแสดงผล อารมณ์มืด เกือบสิ้นหวัง ; การเว้นระยะเป็นอย่างรวดเร็ว , เครียด โดยกฎของฮอลลีวู้ด เหล่านี้สองฉากไม่ได้แตกต่างกันมากและพวกเขาอาจจะไม่เหมาะกับแนวเครื่องบินละครเดียวกัน แต่มิยาซากิเป็นหลักการใหม่ขยายโตขึ้น ถ้าเป็นดังต่อไปนี้ " เส้นตรง " มันทำเช่นนั้นภายใต้กฎครอบครัวอะ นี่บิลลี่เดินผ่านหน้าจอ

สังเกตนอกจากนี้ยังมีความแตกต่างในรูปแบบศิลปะระหว่างทั้งสองภาพ ทะเลสาบฉากสงบ , เงียบสงบ , องค์ประกอบเชิญข้ามตาอยู่อย่างเงียบๆคุณมีเวลาทั้งหมดในโลกที่จะหายใจในสภาพแวดล้อมของคุณ สงครามเป็นแรงหักฉาก , . เส้นของการเคลื่อนไหวในลักษณะ , ในบ้าน , ในเปลวไฟเหล่านี้ - ลูกดอก ยิงปะทะกันในอีกแบบหนึ่ง นี่เป็นภาพประกอบของความวุ่นวายที่ทันสมัย ความลึกที่น่าทึ่งของฟิลด์ - หมายเหตุตัวเลขขนาดเล็กในพื้นหลัง - วาดภาพขนาดมหาศาลของความรุนแรงนี้สงครามมันกลืนเราทั้งหมด หนีเป็นไปไม่ได้

เรานำเสนอไม่ได้มีความขัดแย้ง เดียว เป้าหมายเดียว แต่ตอน หลายเรื่องราว สี่ปีจะเปิดเผยเรื่องราวต่าง ๆ เป็น 4 , พันผ้าพัน นี้ IA จุดเด่นของศิลปะที่ยิ่งใหญ่ ฮะยะโอะ มิยะซะกิเป็นปัญญาระดับหลังความทะเยอทะยานของเขาและกลับไปยังรูปแบบเรียบง่ายกับโปเนียวบนหน้าผาริมทะเลฮาวล์ย้ายปราสาทเป็นชิ้นเอกของระยะเวลาอุปรากรของเขาใหญ่ และไม่มีทางที่เขาจะผลักดันต่อไป