I’ve known for quite a while that R

I’ve known for quite a while that Richard Nixon’s so-called “Southern strategy” — to lure white Democrats to the GOP largely

Even before those murders, despite the overall calm, the defense of the cops had been just as shrill and unyielding and frankly anti-democratic as it was when crime was spiking in the 60s and 70s. It’s no accident Rudy Giuliani became the national spokesman for the cops’ point of view. Sean Hannity, the pride of Nassau’s Franklin Square, turned his show into a headquarters for the defense of Darren Wilson, the Ferguson officer who killed an unarmed Mike Brown in August.

And of course, there’s no one more shrill in defending the cops than the pride of Chaminade High School, Bill O’Reilly. He’s attacked protests of police brutality by NFL players because they “aren’t smart enough” to understand the issue. In mid-December he took his trolling to a new level, suggesting that instead of wearing “I can’t breathe” T-shirts, memorializing Eric Garner’s last words as he was choked to death by police, African-Americans wear “Don’t get pregnant at 14” T-shirts.Whipped into a predictable but regrettable frenzy, the NYPD blamed the mayor for showing empathy with protestors, declared themselves a “wartime police department,” and promised that they would “act accordingly.” In the midst of understandable grief and perhaps fear, the NYPD and those who support them uncritically have chosen to engage in the kind of dishonest, incendiary rhetoric that only inflames an already volatile situation. Let us not forget that the same police who claim protestors have gone to war against them antagonized demonstrators by wearing shirts proclaiming, “I can breathe” in the midst of demonstrations last week. Police also held #BlueLivesMatter rallies. Their callous disregard for Eric Garner’s life should be set alongside their demand for our automatic grief and empathy for these slain officers.

To be clear, I am deeply disheartened by the pain and grief that the families of Officers Liu and Ramos must now endure. Those officers did not deserve to lose their lives. But the families of Eric Garner, Michael Brown, Akai Gurley, John Crawford and Tamir Rice are worthy of equal empathy. These men and boys did not deserve to lose their lives either. Their families’ grief matters just as much. Their communities’ sense of an injustice having been done is just as legitimate. The truth about the magnitude of unjust and unjustifiable black death perpetrated at the hands of police officers does not go away because of the misguided, wrongheaded act of a lone gunman.



Actually the black teen birth rate, like the crime rate, has been falling for years; the arrest, incarceration and police misconduct rate has not.

O’Reilly soared to new heights of demagoguery after the murders of Ramos and Liu, calling De Blasio an “incompetent pinhead” who “should resign,” because he expressed sympathy for the people who protested the failure to charge Eric Garner’s killer.

Then there’s the PBA’s Patrick Lynch, who shocked New York when he was caught telling his officers, in the wake of rising public criticism of Garner’s killing, that they should follow the city’s “stupid rules” when policing “our enemies” and use “extreme discretion.” He went on: “The rules are made by them to hurt you. Well now we’ll use those rules to protect us.”

Lynch’s us vs. them politics is dystopic and dysfunctional in a country where police are accountable to civilians, as well as in a city where a majority white police force “serves and protects” mostly people of color. It was appalling when Lynch’s members turned their backs on Mayor de Blasio at the funeral of Rafael Ramos, which De Blasio attended at the request of Ramos’s family. But it comes from Lynch’s belief – genuine or self-justifying, I can’t be sure – that the city owes its current safety, even its prosperity, to his cops.I resent the pressure now placed on black people to make a public show of condemning this act of violence against the police. Many of my friends obliged with pithy statements, with assertions that #AllLivesMatter, and even by posting blue ribbon memes to their pages. I will be doing no such thing. I reject the implicit argument that if I don’t publicly express outrage over two dead police officers that I must agree with them having been killed. I do not agree with the actions of a mentally ill killer. I wish Officers Liu and Ramos were home with their families this holiday season.

There is a disingenuousness to the argument that those who disagree with the ways that the police serve black and brown communities are complicit in these killings. Nothing could be further from the truth. We do not blame the white community when young white men shoot up movie theaters, schools and public events. We do not argue that because those on the right have stridently resisted passing stricter gun control laws that they must have wanted the children at Newtown to be slaughtered. Yet, when Brinsley murdered these officers, too many white people took it as a sign of things to come, a signal that a band of black vigilantes would emerge from the darkness to slaughter “innocent” white people.

One of the hallmarks of white privilege is the presumption of individuality given to each white person, so that their acts are never taken as indicative of a group. Yet, as soon as one mentally unstable black person rants about killing police as an act of revenge and acts on it, suddenly the entire black community is viewed as dangerous. We don’t talk about Ismaaiyl Brinsley in the way that we have discussed any number of white mass murderers over the years.

When I argued that Elliot Rodger, the mixed-race UC Santa Barbara shooter, suffered from a heady combination of white privilege, male privilege and mental instability, the mere attempt to think about the political dimensions of his delusions netted me death threats. In Brinsley’s case, it is clear that his delusions were intertwined with the political struggles of the current moment. That does not in any way mitigate the severity of his mental illness. And it cannot become an excuse for the police to police black and brown communities more harshly.

It should, however, become an opportunity for us to get honest about the fears we have around racially charged situations. The thing we are not saying here, the thing that must be said, particularly as commentators leapfrog over clear mental health issues to malign Black Lives Matter protestors, is that white people deeply fear black anger. Many fear that at any moment black rage could boil over into deadly forms of violence. It is the reason that professional black people have a running internal joke about the things white people say to us, whenever they see more than three black people gathered together talking at school or at work. On more than one occasion, white people have been known to respond to such mundane conversations by asking if we were “plotting the revolution.” This fear of the unpredictability of black rage is the reason that black people are frequently characterized as angry when we aren’t smiling. Toni Morrison famously wrote about the ways that Clarence Thomas’ Supreme Court confirmation hearings had far more references to his warm smile and laughter than to his history as a legal scholar.

The police, whatever their color, fear black anger, too. And they “act accordingly,” by policing black communities with a finger on the trigger. That was true before they were a “wartime police department.” I shudder to think what a police force that has declared war on the communities they aim to serve might do.

The prevailing logic of this moment is that black and brown communities are supposed to willingly submit to the use of excessive force, surveillance and violence by the police, without ever “overreacting” to the injustice of it all. Any perceivable lack of submission, whether refusing to step onto a sidewalk on command or challenging excessive harassment for selling loose cigarettes, becomes grounds for a state-sanctioned execution.

We, as a nation, have choreographed the steps to revolution time and again, beginning with our break from the old country, and again during the Civil War, when we attempted to reinvent ourselves. But the specter of revolutionary violence, its legitimacy or lack thereof, haunts us, particularly when the use of violence as a tool of political change is in the hands of non-white people. That is the other unspoken fear here — that black communities might legitimately take up revolutionary violence in response to the egregious injustices perpetrated against us. What Brinsley did was not revolutionary violence. But his act reminds me that to be black in this country is to be, among many other things, a witness to too much violence, both state and intracommunal. I have witnessed too much violent devastation in my short life to advocate its use haphazardly. I practice nonviolence as a way of life. And despite my sympathy with those black folks who are reconsidering that point of view, the shooting of Shaneka Thompson affirms for me that when black men take up arms against the state there is the real possibility that black women and children become target practice.

Our relationship to violence and its attendant devastations is one we must courageously interrogate. But the state’s acts of excessive and illegitimate violence against communities of color are no less worthy of interrogation than the callous act of this lone gunman. I refuse, then, to publicly affirm a statement like Blue Lives Matter. Tethered to that affirmation is my affirmation of a system that values blue lives over all other lives, that believes that black lives are an acceptable casualty of a longstanding war that the police have declared on communities of color. That kind of affirmation would constitute my complicity in the denial

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมรู้จักมากในขณะที่ริชาร์ด Nixon เรียกว่า "ภาคใต้กลยุทธ์" — ต่อประชาธิปไตยสีขาวไป GOP ใหญ่ แม้ก่อนที่จะฆ่าคนเหล่านั้น แม้มีความสงบโดยรวม การป้องกันของตำรวจที่ได้ใด ๆ เป็นเพียง และ unyielding และตรงไปตรงมาต่อต้านประชาธิปไตยก็เมื่ออาชญากรรมถูก spiking ในยุค 60s และ 70s มันไม่มีอุบัติเหตุ Rudy Giuliani กลายเป็น โฆษกแห่งชาติในมุมมองของตำรวจ Sean Hannity ความภาคภูมิใจของนัสของแฟรงคลิน สแควร์เปิดดูเขาเข้าสำนักงานใหญ่การป้องกันของดาร์เรน Wilson เฟอร์กูสันเจ้าหน้าที่ฆ่าสีน้ำตาล Mike เป็นอาวุธในเดือนสิงหาคมและแน่นอน มีใครเพิ่มเติมใด ๆ ในการปกป้องตำรวจมากกว่าความภาคภูมิใจของ Chaminade มัธยม ตั๋ว O'Reilly เขาได้โจมตีประท้วงตำรวจโหดโดยผู้เล่น NFL เนื่องจากพวกเขา "ไม่ฉลาดพอ" เพื่อให้เข้าใจปัญหา ในกลางเดือนธันวาคมเขาได้เขา trolling ระดับใหม่ แนะนำว่า แทนที่จะสวมใส่ "ฉันหายใจไม่ออก" เสื้อยืด memorializing คำล่าสุด Eric การ์เนอร์ที่เขาถูกทำให้ตาย โดยตำรวจ แอฟริกันอเมริกันสวมใส่ "ไม่ได้ตั้งครรภ์ที่ 14" T-shirts.Whipped ลงได้ แต่พอเมามัน NYPD ที่ตำหนินายกเทศมนตรีสำหรับแสดงเอาใจใส่กับผู้ประท้วง ประกาศตัวเอง "ความโหดร้ายกรมตำรวจ, " และสัญญาว่า พวกเขาจะ"ทำตาม" ท่ามกลางความเศร้าโศกเข้าใจ และบางทีกลัว NYPD และผู้ที่สนับสนุนพวกเขาแต่โดยดีได้เลือกในประเภทของสำนวนไม่ซื่อสัตย์ ไม่สงบที่ inflames สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงได้แล้วเท่า นั้น เราไม่ลืมว่า ตำรวจเดียวกันที่เรียกร้องกลุ่มผู้ชุมนุมประท้วงได้ไปรบกับพวกเขาเพื่อ antagonized ผู้ประท้วง โดยสวมใส่เสื้อปิด "ฉันสามารถหายใจ" ท่ามกลางชุมนุมสัปดาห์ นอกจากนี้ตำรวจยังจัดชุมนุม #BlueLivesMatter ไม่สนใจของพวกเขาไม่รู้สึกชีวิต Eric การ์เนอร์ควรจะได้ควบคู่ไปกับความที่ต้องการความเศร้าโศกของเราอัตโนมัติและเอาใจใส่ในหน้าที่คนเหล่านี้To be clear, I am deeply disheartened by the pain and grief that the families of Officers Liu and Ramos must now endure. Those officers did not deserve to lose their lives. But the families of Eric Garner, Michael Brown, Akai Gurley, John Crawford and Tamir Rice are worthy of equal empathy. These men and boys did not deserve to lose their lives either. Their families’ grief matters just as much. Their communities’ sense of an injustice having been done is just as legitimate. The truth about the magnitude of unjust and unjustifiable black death perpetrated at the hands of police officers does not go away because of the misguided, wrongheaded act of a lone gunman.Actually the black teen birth rate, like the crime rate, has been falling for years; the arrest, incarceration and police misconduct rate has not.O’Reilly soared to new heights of demagoguery after the murders of Ramos and Liu, calling De Blasio an “incompetent pinhead” who “should resign,” because he expressed sympathy for the people who protested the failure to charge Eric Garner’s killer.Then there’s the PBA’s Patrick Lynch, who shocked New York when he was caught telling his officers, in the wake of rising public criticism of Garner’s killing, that they should follow the city’s “stupid rules” when policing “our enemies” and use “extreme discretion.” He went on: “The rules are made by them to hurt you. Well now we’ll use those rules to protect us.”Lynch’s us vs. them politics is dystopic and dysfunctional in a country where police are accountable to civilians, as well as in a city where a majority white police force “serves and protects” mostly people of color. It was appalling when Lynch’s members turned their backs on Mayor de Blasio at the funeral of Rafael Ramos, which De Blasio attended at the request of Ramos’s family. But it comes from Lynch’s belief – genuine or self-justifying, I can’t be sure – that the city owes its current safety, even its prosperity, to his cops.I resent the pressure now placed on black people to make a public show of condemning this act of violence against the police. Many of my friends obliged with pithy statements, with assertions that #AllLivesMatter, and even by posting blue ribbon memes to their pages. I will be doing no such thing. I reject the implicit argument that if I don’t publicly express outrage over two dead police officers that I must agree with them having been killed. I do not agree with the actions of a mentally ill killer. I wish Officers Liu and Ramos were home with their families this holiday season.There is a disingenuousness to the argument that those who disagree with the ways that the police serve black and brown communities are complicit in these killings. Nothing could be further from the truth. We do not blame the white community when young white men shoot up movie theaters, schools and public events. We do not argue that because those on the right have stridently resisted passing stricter gun control laws that they must have wanted the children at Newtown to be slaughtered. Yet, when Brinsley murdered these officers, too many white people took it as a sign of things to come, a signal that a band of black vigilantes would emerge from the darkness to slaughter “innocent” white people.One of the hallmarks of white privilege is the presumption of individuality given to each white person, so that their acts are never taken as indicative of a group. Yet, as soon as one mentally unstable black person rants about killing police as an act of revenge and acts on it, suddenly the entire black community is viewed as dangerous. We don’t talk about Ismaaiyl Brinsley in the way that we have discussed any number of white mass murderers over the years.When I argued that Elliot Rodger, the mixed-race UC Santa Barbara shooter, suffered from a heady combination of white privilege, male privilege and mental instability, the mere attempt to think about the political dimensions of his delusions netted me death threats. In Brinsley’s case, it is clear that his delusions were intertwined with the political struggles of the current moment. That does not in any way mitigate the severity of his mental illness. And it cannot become an excuse for the police to police black and brown communities more harshly.
It should, however, become an opportunity for us to get honest about the fears we have around racially charged situations. The thing we are not saying here, the thing that must be said, particularly as commentators leapfrog over clear mental health issues to malign Black Lives Matter protestors, is that white people deeply fear black anger. Many fear that at any moment black rage could boil over into deadly forms of violence. It is the reason that professional black people have a running internal joke about the things white people say to us, whenever they see more than three black people gathered together talking at school or at work. On more than one occasion, white people have been known to respond to such mundane conversations by asking if we were “plotting the revolution.” This fear of the unpredictability of black rage is the reason that black people are frequently characterized as angry when we aren’t smiling. Toni Morrison famously wrote about the ways that Clarence Thomas’ Supreme Court confirmation hearings had far more references to his warm smile and laughter than to his history as a legal scholar.

The police, whatever their color, fear black anger, too. And they “act accordingly,” by policing black communities with a finger on the trigger. That was true before they were a “wartime police department.” I shudder to think what a police force that has declared war on the communities they aim to serve might do.

The prevailing logic of this moment is that black and brown communities are supposed to willingly submit to the use of excessive force, surveillance and violence by the police, without ever “overreacting” to the injustice of it all. Any perceivable lack of submission, whether refusing to step onto a sidewalk on command or challenging excessive harassment for selling loose cigarettes, becomes grounds for a state-sanctioned execution.

We, as a nation, have choreographed the steps to revolution time and again, beginning with our break from the old country, and again during the Civil War, when we attempted to reinvent ourselves. But the specter of revolutionary violence, its legitimacy or lack thereof, haunts us, particularly when the use of violence as a tool of political change is in the hands of non-white people. That is the other unspoken fear here — that black communities might legitimately take up revolutionary violence in response to the egregious injustices perpetrated against us. What Brinsley did was not revolutionary violence. But his act reminds me that to be black in this country is to be, among many other things, a witness to too much violence, both state and intracommunal. I have witnessed too much violent devastation in my short life to advocate its use haphazardly. I practice nonviolence as a way of life. And despite my sympathy with those black folks who are reconsidering that point of view, the shooting of Shaneka Thompson affirms for me that when black men take up arms against the state there is the real possibility that black women and children become target practice.

Our relationship to violence and its attendant devastations is one we must courageously interrogate. But the state’s acts of excessive and illegitimate violence against communities of color are no less worthy of interrogation than the callous act of this lone gunman. I refuse, then, to publicly affirm a statement like Blue Lives Matter. Tethered to that affirmation is my affirmation of a system that values blue lives over all other lives, that believes that black lives are an acceptable casualty of a longstanding war that the police have declared on communities of color. That kind of affirmation would constitute my complicity in the denial

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมรู้จักมากในขณะที่ริชาร์ดนิกสันที่เรียกว่า "กลยุทธ์ภาคใต้" - เพื่อล่อขาวพรรคประชาธิปัตย์กับจีโอส่วนใหญ่แม้กระทั่งก่อนที่การฆาตกรรมเหล่านั้นแม้จะมีความสงบโดยรวมการป้องกันของตำรวจที่ได้รับเช่นเดียวกับโหยหวนและไม่ยอมและ ตรงไปตรงมาต่อต้านประชาธิปไตยตามที่ได้เมื่อถูกองศาอาชญากรรมในยุค 60s และ 70s มันเป็นอุบัติเหตุที่ไม่มีรูดี้จูเลียกลายเป็นโฆษกแห่งชาติสำหรับจุดตำรวจในมุมมองของ Sean Hannity ความภาคภูมิใจของนัสเซาของแฟรงคลินสแควร์เปิดการแสดงของเขาในสำนักงานใหญ่สำหรับการป้องกันของคาร์เรนวิลสัน, เจ้าหน้าที่เฟอร์กูสันที่ฆ่าอาวุธไมค์บราวน์ในเดือนสิงหาคม. และแน่นอนไม่มีใครโหยหวนมากขึ้นในการปกป้องตำรวจกว่า ความภาคภูมิใจของ Chaminade โรงเรียนมัธยมบิลรีลลี่ เขาโจมตีการประท้วงของตำรวจโหดโดยผู้เล่นเอ็นเอฟแอเพราะพวกเขา "ไม่ฉลาดพอ" เพื่อทำความเข้าใจปัญหา ในช่วงกลางเดือนธันวาคมหลอกเขาเอาของเขาไปยังระดับใหม่บอกว่าแทนการสวมใส่ "ผมไม่สามารถหายใจ" เสื้อยืด, memorializing คำพูดสุดท้ายของเอริคการ์เนอร์ขณะที่เขากำลังสำลักตายโดยตำรวจอเมริกันสวมใส่ "ดอน ' t ได้ตั้งครรภ์ที่ 14 "เสื้อ shirts.Whipped เป็นความตื่นเต้นที่คาดการณ์ แต่น่าเสียดายที่มีเอี่ยวตำหนินายกเทศมนตรีในการแสดงความเห็นอกเห็นใจกับผู้ประท้วงประกาศตัวเองเป็น" กรมตำรวจสงคราม "และสัญญาว่าพวกเขาจะ" ทำตาม. "ใน ท่ามกลางความเศร้าโศกที่เข้าใจและความกลัวอาจจะมีเอี่ยวและบรรดาผู้ที่สนับสนุนพวกเขา uncritically ได้เลือกที่จะมีส่วนร่วมในชนิดของการทุจริตสำนวนก่อความไม่สงบว่ามีเพียง inflames สถานการณ์แล้ว ขอให้เราไม่ลืมว่าตำรวจเดียวกันที่อ้างว่าผู้ประท้วงได้ไปทำสงครามกับพวกเขาประท้วง antagonized โดยสวมเสื้อประกาศว่า "ผมสามารถหายใจ" ในท่ามกลางของการประท้วงเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ตำรวจยังได้จัดชุมนุม #BlueLivesMatter ไม่สนใจความรู้สึกของพวกเขาสำหรับชีวิตของเอริคการ์เนอร์ควรจะตั้งควบคู่ไปกับความต้องการของพวกเขาสำหรับความเศร้าโศกโดยอัตโนมัติและการเอาใจใส่ของเราสำหรับเจ้าหน้าที่ฆ่าเหล่านี้. เพื่อให้ชัดเจนผมท้อแท้อย่างล้ำลึกด้วยความเจ็บปวดและความเศร้าโศกที่ครอบครัวของเจ้าหน้าที่หลิวและรามอสตอนนี้ต้องอดทน เจ้าหน้าที่เหล่านั้นไม่สมควรที่จะสูญเสียชีวิตของพวกเขา แต่ครอบครัวของเอริคการ์เนอร์, ไมเคิลบราวน์, Akai Gurley, ครอว์ฟจอห์นและทามิข้าวมีความคุ้มค่าของการเอาใจใส่เท่ากัน คนเหล่านี้และเด็กชายไม่สมควรที่จะสูญเสียชีวิตของพวกเขาทั้ง เรื่องความเศร้าโศกครอบครัวของพวกเขา 'เพียงเท่า ความรู้สึกของพวกเขาชุมชนของความอยุติธรรมที่ได้รับการดำเนินการเป็นเพียงที่ถูกต้องตามกฎหมาย ความจริงเกี่ยวกับความสำคัญของการตายสีดำไม่ยุติธรรมและไม่สอดคล้องกับจอมมารที่อยู่ในมือของเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ได้หายไปเพราะเข้าใจผิดการกระทำ wrongheaded ของมือปืนคนเดียว. จริงอัตราการเกิดวัยรุ่นสีดำเช่นเดียวกับอัตราการเกิดอาชญากรรมที่ได้รับลดลง ปี; การจับกุมกักขังและอัตราการประพฤติมิชอบของตำรวจไม่ได้. รีลลี่เพิ่มสูงขึ้นถึงความสูงใหม่ของ demagoguery หลังจากการฆาตกรรมของรามอสและหลิวเรียก De Blasio "ไร้เข็มหมุด" ใคร "ควรจะลาออก" เพราะเขาแสดงความเห็นอกเห็นใจสำหรับคนที่ ประท้วงล้มเหลวในการเรียกเก็บเงินจากนักฆ่าเอริคการ์เนอร์ของ. แล้วมี PBA แพทริคลินช์ที่ตกใจนิวยอร์กเมื่อเขาถูกจับได้บอกเจ้าหน้าที่ของเขาในการปลุกของการเพิ่มขึ้นของการวิจารณ์ของประชาชนในการฆ่าของสะสมที่พวกเขาควรจะทำตามเมือง "กฎโง่" เมื่อ ". รอบคอบมากขึ้น" การรักษา "ศัตรูของเรา" และใช้เขาไป "กฎที่ทำโดยพวกเขาจะทำร้ายคุณ ดีตอนนี้เราจะใช้กฎเหล่านั้นเพื่อปกป้องเรา. " ลินช์เราเทียบกับการเมืองนั้นคือ dystopic และที่ผิดปกติในประเทศที่ตำรวจมีความรับผิดชอบต่อพลเรือนเช่นเดียวกับในเมืองที่กองกำลังตำรวจส่วนใหญ่สีขาว "ทำหน้าที่และปกป้อง" ส่วนใหญ่เป็นคนที่มีสี มันเป็นที่น่าตกใจเมื่อสมาชิกประชาทัณฑ์หันหลังให้กับนายกเทศมนตรีเดอ Blasio ในงานศพของราฟาเอลรามอสซึ่ง De Blasio เข้าร่วมตามคำร้องขอของครอบครัวของรามอส แต่มันมาจากความเชื่อของลินช์ - อิตาเลี่ยนหรือตนเองสมควรผมไม่สามารถตรวจสอบ - เมืองที่เป็นหนี้ความปลอดภัยในปัจจุบันแม้ความเจริญรุ่งเรืองของตนเพื่อ cops.I ของเขาไม่พอใจความดันที่วางอยู่ในขณะนี้ในคนผิวดำที่จะทำให้การแสดงของประชาชน ของประณามการกระทำของความรุนแรงนี้กับตำรวจ หลายเพื่อนของฉันจำเป็นต้องมีงบแหลมคมด้วยยืนยันว่า #AllLivesMatter และแม้กระทั่งการโพสต์มส์ริบบิ้นสีฟ้าไปยังหน้าเว็บของพวกเขา ฉันจะทำสิ่งนั้น ผมปฏิเสธข้อโต้แย้งโดยปริยายว่าถ้าผมไม่ได้เปิดเผยต่อสาธารณชนแสดงความก้าวร้าวกว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคนที่ตายแล้วที่ผมจะต้องเห็นด้วยกับพวกเขาต้องถูกฆ่าตาย ผมไม่เห็นด้วยกับการกระทำของฆาตกรป่วยเป็นโรคจิต ฉันหวังว่าผู้นำหลิวและรามอสอยู่ที่บ้านกับครอบครัวของพวกเขาในฤดูกาลวันหยุดนี้. มี disingenuousness ที่จะโต้แย้งว่าคนที่ไม่เห็นด้วยกับวิธีการที่ตำรวจให้บริการชุมชนสีดำและสีน้ำตาลมีความซับซ้อนในการฆ่าเหล่านี้คือ ไม่มีอะไรสามารถเพิ่มเติมจากความจริง เราไม่ได้ตำหนิชุมชนสีขาวเมื่อชายหนุ่มผิวขาวยิงขึ้นโรงภาพยนตร์โรงเรียนและกิจกรรมสาธารณะ เราไม่ได้ให้เหตุผลว่าเพราะผู้ที่อยู่ด้านขวามีการต่อต้าน stridently ผ่านกฎหมายควบคุมอาวุธปืนที่เข้มงวดว่าพวกเขาจะต้องมีความต้องการเด็กที่นิวทาวน์ที่จะฆ่า แต่เมื่อ Brinsley ฆ่าเจ้าหน้าที่เหล่านี้มากเกินไปที่คนผิวขาวเอามันเป็นสัญลักษณ์ของสิ่งที่จะมาส่งสัญญาณว่ากลุ่ม vigilantes สีดำจะโผล่ออกมาจากความมืดฆ่า "ผู้บริสุทธิ์" คนผิวขาว. หนึ่งในเครื่องหมายรับประกันคุณภาพของสิทธิพิเศษสีขาว เป็นข้อสันนิษฐานของความแตกต่างให้กับแต่ละคนสีขาวเพื่อให้การกระทำของพวกเขาจะไม่ถูกนำมาเป็นตัวบ่งชี้ของกลุ่ม แต่ทันทีที่หนึ่งคุ้มดีคุ้มร้ายพูดพร่ำคนผิวดำเกี่ยวกับการฆ่าตำรวจเป็นการกระทำของการแก้แค้นและการกระทำที่มันก็ชุมชนสีดำทั้งหมดจะถูกมองว่าเป็นอันตราย เราไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับ Ismaaiyl Brinsley ในทางที่เราได้กล่าวถึงจำนวนของฆาตกรขาวใด ๆ ในช่วงหลายปี. เมื่อผมแย้งว่าเอลเลียตร็อดเจอร์สที่ผสมการแข่งขันปืน UC Santa Barbara, รับความเดือดร้อนจากการรวมกันของมึนเมาสิทธิพิเศษสีขาว สิทธิพิเศษชายและความไม่แน่นอนทางจิตเพียงความพยายามที่จะคิดเกี่ยวกับมิติทางการเมืองของความหลงผิดของเขาตาข่ายขู่ว่าจะฆ่าฉัน ในกรณี Brinsley ของมันเป็นที่ชัดเจนว่าอาการหลงผิดของเขาถูกพันกับการต่อสู้ทางการเมืองของช่วงเวลาปัจจุบัน แต่นั่นไม่ได้ในทางใดทางลดความรุนแรงของการเจ็บป่วยทางจิตของเขา และมันก็ไม่สามารถเป็นข้ออ้างสำหรับตำรวจให้ตำรวจชุมชนสีดำและสีน้ำตาลมากขึ้นอย่างรุนแรง. มันควร แต่กลายเป็นโอกาสที่เราจะได้รับความซื่อสัตย์เกี่ยวกับความกลัวที่เราได้ไปรอบ ๆ สถานการณ์ที่เรียกเก็บเชื้อชาติ สิ่งที่เราไม่ได้บอกว่าที่นี่สิ่งที่จะต้องกล่าวว่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแสดงความเห็นก้าวกระโดดกว่าปัญหาสุขภาพจิตที่ชัดเจนในการใส่ร้ายผู้ประท้วงเรื่องชีวิตดำเป็นที่คนผิวขาวลึกกลัวความโกรธสีดำ หลายคนกลัวว่าในช่วงเวลาใดโกรธสีดำสามารถต้มไปสู่รูปแบบที่ร้ายแรงของการใช้ความรุนแรง มันเป็นเหตุผลที่ว่าคนผิวดำมีมืออาชีพที่ทำงานอยู่ภายในเรื่องตลกเกี่ยวกับสิ่งที่คนผิวขาวบอกกับเราเมื่อใดก็ตามที่พวกเขาเห็นมากกว่าสามคนดำรวบรวมเข้าด้วยกันพูดคุยที่โรงเรียนหรือที่ทำงาน มากกว่าหนึ่งครั้งคนขาวได้รับทราบเพื่อตอบสนองต่อการสนทนาทางโลกดังกล่าวโดยถามว่าเราได้ "วางแผนปฏิวัติ." ความกลัวของความผันผวนของความโกรธสีดำนี่คือเหตุผลที่คนดำมีลักษณะบ่อยโกรธเมื่อเรายังไม่เปิด 'T ยิ้ม โทนีมอร์ริสันที่มีชื่อเสียงเขียนเกี่ยวกับวิธีการที่คลาเรนซ์โทมัสศาลฎีกายืนยันการพิจารณามีการอ้างอิงไกลมากขึ้นเพื่อรอยยิ้มที่อบอุ่นของเขาและเสียงหัวเราะกว่ากับประวัติศาสตร์ของเขาในฐานะนักวิชาการด้านกฎหมาย. ตำรวจสิ่งที่สีของพวกเขากลัวความโกรธสีดำเกินไป และพวกเขา "ทำตาม" โดยการรักษาชุมชนสีดำที่มีลายนิ้วมือในการเรียก นั่นเป็นความจริงก่อนที่พวกเขาเป็น "กรมตำรวจสงคราม." ผมตัวสั่นคิดว่าสิ่งที่กองกำลังตำรวจที่ได้ประกาศสงครามกับชุมชนที่พวกเขามุ่งมั่นที่จะให้บริการอาจจะทำ. ตรรกะแพร่หลายในขณะนี้คือการที่ชุมชนสีดำและสีน้ำตาลที่ควรจะ เต็มใจที่จะส่งไปยังการใช้แรงมากเกินไปการเฝ้าระวังและความรุนแรงโดยตำรวจโดยไม่เคย "เว่อ" เพื่อความอยุติธรรมของมันทั้งหมด ใด ๆ ที่ขาดการรับรู้ในการส่งไม่ว่าจะปฏิเสธที่จะก้าวขึ้นไปบนทางเท้าในคำสั่งหรือการล่วงละเมิดมากเกินไปที่ท้าทายสำหรับการขายบุหรี่หลวมจะกลายเป็นพื้นที่สำหรับการดำเนินการของรัฐตามทำนองคลองธรรม. เราเป็นประเทศที่มีการออกแบบขั้นตอนในการปฏิวัติครั้งและอีกครั้งเริ่มต้น กับการพักผ่อนของเราจากเมืองเก่าและอีกครั้งในช่วงสงครามกลางเมืองเมื่อเราพยายามที่จะบูรณาการตัวเอง แต่ที่น่ากลัวของความรุนแรงการปฏิวัติที่ถูกต้องตามกฎหมายหรือขาดมันหลอกหลอนเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อการใช้ความรุนแรงเป็นเครื่องมือของการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองที่อยู่ในมือของคนที่ไม่ใช่สีขาว นั่นคือความกลัวไม่ได้พูดอื่น ๆ ที่นี่ - ที่ชุมชนสีดำถูกต้องตามกฎหมายอาจใช้เวลาถึงความรุนแรงในการปฏิวัติในการตอบสนองต่อความอยุติธรรมอย่างมหันต์ปั่นหัวกับเรา อะไร Brinsley ทำก็คือไม่ใช้ความรุนแรงการปฏิวัติ แต่การกระทำของเขาทำให้ผมนึกถึงว่าเป็นสีดำในประเทศนี้ที่จะเป็นในสิ่งอื่น ๆ อีกมากมายพยานไปสู่ความรุนแรงมากเกินไปทั้งของรัฐและ intracommunal ผมได้เห็นการทำลายล้างรุนแรงมากเกินไปในชีวิตสั้น ๆ ของฉันที่จะสนับสนุนการใช้ส่งเดช ผมฝึกอหิงสาเป็นวิถีชีวิต และแม้จะมีความเห็นอกเห็นใจของฉันกับคนดำผู้ที่กำลังหารือมุมมองว่าการถ่ายภาพของ Shaneka ธ อมป์สันยืนยันสำหรับผมว่าเมื่อคนดำจะจับอาวุธขึ้นต่อต้านรัฐมีความเป็นไปได้จริงที่ผู้หญิงผิวดำและเด็กกลายเป็นเป้าหมายการปฏิบัติ. ความสัมพันธ์ของเรา ไปสู่ความรุนแรงและ devastations บริวารของมันคือหนึ่งที่เรากล้าหาญต้องสอบปากคำ แต่การกระทำของรัฐของความรุนแรงมากเกินไปและนอกสมรสกับชุมชนของสีจะไม่คุ้มค่าน้อยกว่าการสอบสวนการกระทำความรู้สึกของมือปืนคนเดียวนี้ ฉันปฏิเสธแล้วให้สาธารณชนยืนยันคำสั่งเช่นสีน้ำเงินชีวิตเรื่อง ผูกติดอยู่กับการยืนยันว่าคือการยืนยันของฉันของระบบที่ค่าชีวิตของฟ้าเหนือชีวิตอื่น ๆ ทั้งหมดที่เชื่อว่าชีวิตของสีดำเป็นความเสียหายที่ยอมรับได้ของสงครามยาวนานว่าตำรวจได้ประกาศต่อชุมชนของสี ชนิดของการยืนยันว่าจะเป็นการคิดของฉันในการปฏิเสธ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมก็รู้จักกันมานานนั่นคือ ริชาร์ด นิกสัน เรียกว่า " ใต้กลยุทธ์ " เพื่อล่อให้ประชาธิปัตย์สีขาวเพื่อ GOP ส่วนใหญ่

ก่อนที่การฆาตกรรมนั้น แม้จะมีความสงบโดยรวม , การป้องกันของตำรวจได้รับอย่างโหยหวนและหัวแข็งต่อต้านประชาธิปไตยและตรงไปตรงมาเหมือนเมื่ออาชญากรรมขึ้นใน 60s และ 70s .มันไม่มีอุบัติเหตุรูดี้จูเลียนีกลายเป็นโฆษกตำรวจจุดชมวิวแห่งชาติ ชอนน่า แฮนนิตี้ ความภูมิใจของ แนสซอ แฟรงคลิน สแควร์ เปิดการแสดงของเขาเป็นสำนักงานใหญ่สำหรับการป้องกันของ ดาร์เรน เฟอร์กูสัน เจ้าหน้าที่วิลสัน ใครฆ่า ไม่มีอาวุธ ไมค์ บราวน์ ในเดือนสิงหาคม

และแน่นอน ไม่มีใครร้องโหยหวนมากขึ้นในการปกป้องตำรวจมากกว่าความภาคภูมิใจของโรงเรียน Chaminade สูง ,บิลลี่ . เขาโจมตีการประท้วงของตำรวจโหด โดยผู้เล่น NFL เพราะพวกเขาไม่ฉลาดพอ " ที่จะเข้าใจปัญหา ในช่วงกลางเดือนธันวาคม เขาพาเขาเข้าไปสู่ระดับใหม่ แนะนำว่า แทนที่จะใส่ " ฉันหายใจไม่ออก " เสื้อยืด memorializing เอริค การ์เนอร์เป็นคำสุดท้ายที่เขาถูกบีบคอตาย โดยตำรวจ , แอฟริกาอเมริกันใส่ " อย่าให้ท้องตอน 14 " เสื้อยืดวิปเป็นแบบฉบับ แต่น่าเศร้าโดน NYPD ตำหนินายกเทศมนตรีสำหรับการแสดงเอาใจใส่กับผู้ชุมนุมได้ประกาศตนเป็น " สงคราม , ตำรวจ , " และสัญญาว่าพวกเขาจะ " ทำตามหน้าที่ " ในท่ามกลางของความเศร้าโศกที่เข้าใจได้ และบางทีความกลัว , NYPD และบรรดาผู้ที่สนับสนุนพวกเขา uncritically ได้เลือกที่จะเข้าร่วมในประเภทของ คนที่ไม่ซื่อสัตย์ผู้วางเพลิงวาทศิลป์ที่ inflames สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลงได้แล้ว ให้เราไม่ลืมว่า เหมือนตำรวจที่เรียกร้องประท้วงไปทำสงครามกับพวกเขา antagonized ประท้วง โดยใส่เสื้อว่า " ฉันสามารถหายใจท่ามกลางการประท้วงในสัปดาห์ล่าสุด ตำรวจยังจับ# bluelivesmatter ชุมนุมไม่สนใจดำของพวกเขาสำหรับชีวิตค รับ ควร จะจัดควบคู่ไปกับความต้องการของตนเองสำหรับความเศร้าโศกของเราโดยอัตโนมัติและการเอาใจใส่สำหรับฆ่าเจ้าหน้าที่

เพื่อความชัดเจน ผมรู้สึกท้อแท้ โดยความเจ็บปวดและความเศร้าโศกที่ครอบครัวของขุนนางหลิว และรามอส ตอนนี้ต้องอดทน ทหารเหล่านั้นไม่สมควรตาย แต่ครอบครัวของอีริค การ์เนอร์ , ไมเคิล บราวน์ , อาคาอิเกอร์ลีย์ ,จอห์น ครอฟอร์ด และ tamir ข้าวมีความเท่าเทียมกัน คนเหล่านี้และพวกเขาไม่สมควรเสีย ชีวิตของพวกเขาทั้ง ครอบครัว ' เศร้าเรื่องก็มาก ชุมชนของพวกเขาความรู้สึกของความอยุติธรรมได้ทำมันถูกต้องตามกฎหมาย