Above the old man's head was the do

Above the old man's head was the dovecote, a tall wire-netted shelf on stilts, full of strutting, preening birds. The sunlight broke on their grey breasts into small rainbows. His ears were lulled by their crooning, his hands stretched up towards the favourite, a homing pigeon, a young plump-bodied bird which stood still when it saw him and cocked a shrewd bright eye.
'Pretty, pretty, pretty,' he said, as he grasped the bird and drew it down, feeling the cold coral claws tighten around his finger. Content, he rested the bird lightly on his chest, and leaned against a tree, gazing out beyond the dovecote into the landscape of a late afternoon. In folds and hollows of sunlight and shade, the dark red soil, which was broken into great dusty clods, stretched wide to a tall horizon. Trees marked the course of the valley; a stream of rich green grass the road.
His eyes travelled homewards along this road until he saw his granddaughter swinging on the gate underneath a frangipani tree. Her hair fell down her back in a wave of sunlight, and her long bare legs repeated the angles of the frangipani stems, bare, shining-brown stems among patterns of pale blossoms.
She was gazing past the pink flowers, past the railway cottage where they lived, along the road to the village.
His mood shifted. He deliberately held out his wrist for the bird to take flight, and caught it again at the moment it spread its wings. He felt the plump shape strive and strain under his fingers; and, in a sudden access of troubled spite, shut the bird into a small box and fastened the bolt. 'Now you stay there,' he muttered; and turned his back on the shelf of birds. He moved warily along the hedge, stalking his granddaughter, who was now looped over the gate, her head loose on her arms, singing. The light happy sound mingled with the crooning of the birds, and his anger mounted.
`Hey!' he shouted; saw her jump, look back, and abandon the gate. Her eyes veiled themselves, and she said in a pert neutral voice: 'Hullo, Grandad.' Politely she moved towards him, after a lingering backward glance at the road.
'Waiting for Steven, hey?' he said, his fingers curling like claws into his palm. Any objection?' she asked lightly, refusing to look at him.
He confronted her, his eyes narrowed, shoulders hunched, tight in a hard knot of pain which included the preening birds, the sunlight, the flowers. He said: `Think you're old enough to go courting, hey?'

The girl tossed her head at the old-fashioned phrase and sulked, 'Oh, Grandad!'
'Think you want to leave home, hey? Think you can go running around the fields at night?'
Her smile made him see her, as he had every evening of this warm end-of-summer month, swinging hand in hand along the road to the village with that red-handed, redthroated, violent-bodied youth, the son of the postmaster. Misery went to his head and he shouted angrily: 'I'll tell your mother!'
'Tell away!' she said, laughing, and went back to the gate. He heard her singing, for him to hear:
'I've got you under my skin,
I've got you deep in the heart of ...'
'Rubbish,' he shouted. 'Rubbish. Impudent little bit of rubbish!'
Growling under his breath he turned towards the dovecote, which was his refuge from the house he shared with his daughter and her husband and their children. But now the house would be empty Gone all the young girls with their laughter and their squabbling and their teasing. He would be left, uncherished and alone, with that square-fronted, calm-eyed woman, his daughter.
He stopped, muttering, before the dovecote, resenting the absorbed cooing birds. From the gate the girl shouted: 'Go and tell! Go on, what are you waiting for?'
Obstinately he made his way to the house, with quick, pathetic persistent glances of appeal back at her. But she never looked around. Her defiant but anxious young body stung him into love and repentance. He stopped, 'But I never meant...' he muttered, waiting for her to turn and run to him. 'I didn't mean...'
She did not turn. She had forgotten him. Along the road came the young man Steven, with something in his hand. A present for her? The old man stiffened as he watched the gate swing back, and the couple embrace. In the brittle shadows of the frangipani tree his granddaughter, his darling, lay in the arms of the postmaster's son, and her hair flowed back over his shoulder.
'I see you!' shouted the old man spitefully. They did not move. He stumped into the little whitewashed house, hearing the wooden veranda creak angrily under his feet. His daughter was sewing in the front room, threading a needle held to the light.
He stopped again, looking back into the garden. The couple were now sauntering among the bushes, laughing. As he watched he saw the girl escape from the youth with a sudden mischievous movement, and run off through the flowers with him in pursuit. He heard shouts, laughter, a scream, silence.
'But it's not like that at all,' he muttered miserably. 'It's not like that. Why can't you see? Running and giggling, and kissing and kissing. You'll come to something quite different.'
He looked at his daughter with sardonic hatred, hating himself. They were caught and finished, both of them, but the girl was still running free.
'Can't you see?' he demanded of his invisible granddaughter, who was at that moment lying in the thick green grass with the postmaster's son.
His daughter looked at him and her eyebrows went up in tired forbearance.

'Put your birds to bed?' she asked, humouring him. 'Lucy,' he said urgently, 'Lucy...' 'Well, what is it now?'
'She's in the garden with Steven.'
'Now you just sit down and have your tea.'
He stumped his feet alternately, thump, thump, on the hollow wooden floor and shouted: 'She'll marry him. I'm telling you, she'll be marrying him next!'
His daughter rose swiftly, brought him a cup, set him a plate. 'I don't want any tea. I don't want it, I tell you.' 'Now, now,' she crooned. 'What's wrong with it? Why not?' 'She's eighteen. Eighteen!'
'I was married at seventeen and I never regretted it.'
'Liar,' he said. 'Liar. Then you should regret it. Why do you make your girls marry? It's you who do it. What do you do it for? Why?'
'The other three have done fine. They've three fine husbands. Why not Alice?'
'She's the last,' he mourned. 'Can't we keep her a bit longer?'
'Come, now, Dad. She'll be down the road, that's all. She'll be here every day to see you.'
'But it's not the same.' He thought of the other three girls, transformed inside a few months from charming petulant spoiled children into serious young matrons.
'You never did like it when we married,' she said. 'Why not? Every time, it's the same. When I got married you made me feel like it was something wrong. And my girls the same. You get them all crying and miserable the way you go on. Leave Alice alone. She's happy.' She sighed, letting her eyes linger on the sunlit garden. 'She'll marry next month. There's no reason to wait.'
'You've said they can marry?' he said incredulously.
'Yes, Dad, why not?' she said coldly, and took up her sewing.
His eyes stung, and he went out on to the veranda. Wet spread down over his chin and he took out a handkerchief and mopped his whole face. The garden was empty.
From around the corner came the young couple; but their faces were no longer set against him. On the wrist of the postmaster's son balanced a young pigeon, the light gleaming on its breast.
'For me?' said the old man, letting the drops shake off his chin. 'For me?'
'Do you like it?' The girl grabbed his hand and swung on it. 'It's for you, Grandad. Steven brought it for you.' They hung about him, affectionate, concerned, trying to charm away his wet eyes and his misery. They took his arms and directed him to the shelf of birds, one on each side, enclosing him, petting him, saying wordlessly that nothing would be changed, nothing could change, and that they would be with him always. The bird was proof of it, they said, from their lying happy eyes, as they thrust it on him. 'There, Grandad, it's yours. It's for you.'

They watched him as he held it on his wrist, stroking its soft, sun-warmed back, watching the wings lift and balance.
'You must shut it up for a bit', said the girl intimately. 'Until it knows this is its home.' 'Teach your grandmother to suck eggs,' growled the old man.
Released by his half-deliberate anger, they fell back, laughing at him. 'We're glad you like it.' They moved off, now serious and full of purpose, to the gate, where they hung, backs to him, talking quietly. More than anything could, their grown-up seriousness shut him out, making him alone; also, it quietened him, took the sting out of their tumbling like puppies on the grass. They had forgotten him again. Well, so they should, the old man reassured himself, feeling his throat clotted with tears, his lips trembling. He held the new bird to his face, for the caress of its silken feathers. Then he shut it in a box and took out his favourite.
'Now you can go, he said aloud. He held it poised, ready for flight, while he looked down the garden towards the boy and the girl. Then, clenched in the pain of loss, he lifted the bird on his wrist, and watched it soar. A whirr and a spatter of wings, and a cloud of birds rose into the evening from the dovecote.
At the gate Alice and Steven forgot their talk and watched the birds.
On the veranda, that woman, his daughter, stood gazing, her eyes shaded with a hand that still held her sewing.
It seemed to the old man that the whole afternoon had stilled to watch his gesture of selfcommand, that even the leaves of the trees had stopped shaking.
Dry-eyed and calm, he let his hands fall to his sides and stood erect, staring up into the sky.
The cloud of shining silver birds flew up and up, with a shrill cleaving of wings, over the dark ploughed land and the darker belts of trees and the bright folds of grass, until they floated high in the sunlight, like a cloud of motes of dust.
They wheeled in

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ด้านบนศีรษะของคนได้ dovecote ชั้นลวดสุทธิสูงคุ้ม เต็มไปด้วยการเดินวางมาด preening นก แสงอาทิตย์บนหน้าอกสีเทาของพวกเขายากจนเป็นโบว์เล็ก ๆ หูของเขาได้ฟัง โดยการ crooning มือยืดขึ้นไปที่ชื่นชอบ โฮสต์นกพิราบ นกหนุ่มที่อวบ bodied ซึ่งยังคงอยู่เมื่อมันเห็นเขา และถูกผึ่งตาสดใสมีไหวพริบ'สวย สวย สวย เขากล่าว เขา grasped นก และวาดลง รู้สึกเล็บคอรัลเย็นกระชับรอบนิ้วของเขา เนื้อหา เขาคัดสรรนกเบา ๆ บนหน้าอกของเขา และพิงกับต้นไม้ พร้อมออกนอกเหนือจาก dovecote ที่เป็นภูมิทัศน์ที่บ่าย พับและ hollows ของแสงและเงา ดำแดงดิน ซึ่งถูกแบ่ง clods ดีฝุ่น ยืดขยายออกกว้างไปขอบฟ้าสูง ต้นไม้ของหุบเขา การทำเครื่องหมาย กระแสข้อมูลอุดมไปด้วยหญ้าสีเขียวอยู่ตาเดินทางไป homewards ไปตามถนนจนกระทั่งเขาเห็นพระเขาควงบนประตูใต้ต้นไม้ลีลาวดี ผมล้มลงเธอกลับในคลื่นแสงแดด และขาเธอยาวเปลือยซ้ำมุมของลำลีลาวดี เปลือย น้ำตาลขัดลำในรูปแบบของจางบลอสซั่มเธอถูกพร้อมดอกไม้สีชมพู คอทเทจรถไฟที่ที่พวกเขาอาศัยอยู่ ตามถนนไปยังหมู่บ้านที่ผ่านมาที่ผ่านมาอารมณ์เขาเปลี่ยน เขาตั้งใจจัดขึ้นข้อมือของเขาสำหรับนกจะบินออก แล้วจับอีกครั้งในขณะที่มันแพร่กระจายของปีก เขารู้สึกว่ารูปร่างอวบอ้วนมุ่งมั่น และสายพันธุ์ภายใต้มือของเขา ในการเข้าถึงอย่างฉับพลันของทั้ง ๆ ที่ปัญหา ปิดนกลงในกล่องขนาดเล็ก และยึดการพุ่ง เขา 'ตอนนี้คุณมีอยู่ muttered และเขาบนชั้นของนก เขาย้าย warily พร้อมป้องกัน stalking เขาพระที่ตอนนี้ถูก looped กว่าประตู ศีรษะของเธอหลวมบนแขน ร้องเพลง เสียงแสงสุขสำราญ crooning นก และความโกรธของเขาติด"เฮ้" เขาตะโกน เห็นเธอกระโดด ดูกลับ และละทิ้งประตู ตาเธอ veiled เอง และเธอกล่าวว่า ใน pert กลางเสียง: 'Hullo, Grandad ' สุภาพเธอย้ายไปทางเขา หลังจากลิงเกอร์ริงการ์ย้อนหลังคร่าว ๆ อยู่'รอ Steven เฮ้ ' เขากล่าวว่า นิ้วมือของเขาดัดผมเช่นเล็บเป็นปาล์มของเขา คัดค้านใด ๆ ? "เธอถามเบา ๆ ปฏิเสธที่จะดูเขาเขาเผชิญหน้ากับเธอ ตา จำกัด ไหล่แน่นนุ่งยากเจ็บปวดซึ่งรวมดอกไม้ แสงแดด นก preening, hunched เขากล่าวว่า: "คิดว่า คุณแก่พอไป courting เฮ้ 'หญิงสาวเพราะศีรษะของเธอที่ทั้งวลี และ sulked, 'Oh, Grandad '' คิดว่าต้องออกจากบ้าน เฮ คิดว่า คุณสามารถไปทำงานรอบฟิลด์ในเวลากลางคืน?'รอยยิ้มของเธอทำให้เขาเห็นเธอ ตามเขาทุกค่ำของเดือนสุดท้ายของฤดูร้อนอบอุ่น ควงมือไปตามถนนหมู่บ้าน redthroated red-handed ที่ เยาวชนรุนแรง bodied บุตรที่โพสมาสเตอร์ ความทุกข์ยากไปที่ศีรษะของเขา และเขาตะโกน angrily: 'ฉันจะบอกแม่ '"บอกไป ' เธอกล่าว ว่า หัวเราะ และกลับไปที่ประตู เขาได้ยินเพลงของเธอ เขาฟัง:' ฉันมีคุณภายใต้ผิวของฉันฉันมีคุณลึกในหัวใจของ...'"Rubbish เขาตะโกน ' ขยะ ยโสโอหังหน่อยขยะ!'Growling ภายใต้ลมหายใจของเขาเขาก็หันไป dovecote ซึ่งเขาลี้ภัยจากบ้านที่เขาใช้ร่วมกันกับลูกสาวของเขา และสามี และลูก ๆ แต่ตอนนี้ที่บ้านจะว่าง ไปหนุ่มสาวหัวเราะของความขัดแย้งของพวกเขา และพวกเขาล้อเล่น เขาจะต้องถูกปล่อย uncherished และอยู่คน เดียว ที่สี่เหลี่ยมหนังสือ ผู้หญิงตาสงบ ลูกสาวของเขาเขาหยุด muttering ก่อน dovecote, resenting นก cooing ดูดซึม จากประตู ตะโกนสาว: ' ไป และบอก ไป สิ่งคุณรอ? "Obstinately เขาทำของเขาไปบ้าน ด่วน น่าสงสารแบบสายตาแปลกของอุทธรณ์กลับมาที่เธอ แต่เธอไม่เคยมองรอบ ๆ Defiant แต่กังวลหนุ่มสาวร่างกายของเธอรับเขาเป็นความรักและการกลับใจ เขาหยุด 'แต่ฉันไม่เคยตั้งใจ...' เขา muttered รอเธอเปิด และทำงานกับเขา 'ฉันไม่ได้หมายความว่า...'เธอไม่ได้เปิด เธอได้ลืมเขา ไปตามถนนมาชายหนุ่ม Steven กับสิ่งที่อยู่ในมือของเขา ปัจจุบันสำหรับเธอ คน stiffened เขาดูประตูสวิงกลับ และโอบกอดคู่ ในเงาเปราะของดัทช์ เขาพระ เขาดาร์ลิง วางในแผ่นดินของลูกชายของโพสมาสเตอร์ และผมของเธอเกิดขึ้นหลังผ่านไหล่ของเขา'เห็นคุณ ' ตะโกนเฒ่า spitefully พวกเขาก็ย้าย เขาตันปัญญาเข้าบ้านน้อย whitewashed ระเบียงไม้ creak angrily ภายใต้เท้าของเขาได้ยิน ลูกสาวของเขาถูกตัดเย็บในห้องหน้า เธรดเข็มจัดขึ้นเพื่อแสงเขาหยุดอีก กลับมองเข้าไปในสวน คู่มีตอนนี้ sauntering ระหว่างพุ่มไม้ หัวเราะ ขณะที่เขาดูเขาเห็นหญิงสาวหลบหนีจากเยาวชนด้วยการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันที่ซน และใช้ปิดผ่านดอกไม้กับเขาในการแสวงหา เขาได้ยินการตะโกน หัวเราะ การกรี๊ด เงียบ'แต่มันไม่เหมือนที่ที่ เขา muttered เป็นท่า ' มันไม่เหมือนที่ คุณไม่สามารถดูทำไม ทำงาน และ giggling และจูบ และจูบ คุณจะมาแตกต่างมากขึ้น 'เขามองลูกสาวของเขา ด้วยความเกลียดชัง sardonic, hating ตัวเอง พวกเขาถูกจับ และสำเร็จรูป ทั้งนั้น แต่เธอ ก็ยังคง ทำงานฟรี'ไม่คุณเห็น ' เขาแค่ของพระมองไม่เห็นของเขา ซึ่งในขณะนั้นอยู่ในหญ้าสีเขียวหนากับลูกชายของโพสมาสเตอร์ลูกสาวของเขามองเขา และคิ้วของเธอไปใน forbearance เหนื่อย'ใส่นกของคุณนอน "เธอถาม humouring เขา 'ลูซี่ เขากล่าวอย่างเร่งด่วน '...ลูซี่' 'ดี มันคืออะไรตอนนี้"'เธอได้สวนกับ Steven''ตอนนี้คุณเพียงนั่งลง และมีชาของคุณ'ตันปัญญาการเท้าสลับ thump, thump ชั้นไม้กลวง และตะโกน: ' เธอจะแต่งงานกับเขา ฉันบอกคุณ เธอจะต้องแต่งพระองค์ถัดไป!'ลูกสาวของเขากุหลาบอย่างรวดเร็ว นำเขาถ้วย ตั้งเขาจาน ' ต้องชาใด ๆ ฉันไม่ต้องการ บอกคุณ ' 'ขณะนี้ เดี๋ยวนี้ เธอ crooned ' ผิดมันคืออะไร ทำไมไม่?' ' เธอคือเอททีน เอททีน!''ผมแต่งงานที่ seventeen และฉัน regretted ไม่ได้''โกหก เขากล่าวว่า ' โกหก แล้วคุณจะเสียใจได้ ทำไมคุณทำให้คุณผู้หญิงที่แต่งงาน มันเป็นคนทำ คุณทำอะไรได้ใน ทำไม?'' สามอื่น ๆ มีทำดี พวกเขาได้สามีดีที่สาม อลิซไม่ทำไม?''เธอคือสุดท้าย เขา mourned "ไม่เราให้ยาวเป็นบิต'' มา เดี๋ยวนี้ พ่อ เธอจะลงถนน ที่ทั้งหมด เธอจะอยู่ที่นี่ทุกวันจะเห็นคุณ ''แต่มันไม่เหมือนกัน' เขาคิดว่า ของอื่นสามสาว แก่นภายในกี่เดือนจากเด็กบูดขี้งอนน่า matrons หนุ่มร้ายแรง'คุณไม่ได้ชอบมันเมื่อเราแต่งงาน เธอกล่าว ' ทำไมไม่ ทุกครั้ง มันจะเหมือนกัน เมื่อผมแต่งงาน คุณทำฉันรู้สึกเหมือนมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง และผู้หญิงของฉันเหมือนกัน คุณได้รับพวกเขาทั้งร้องไห้ และต้องกลับแบบคุณ ปล่อยให้อลิเพียงอย่างเดียว เธอมีความสุข " เธอถอนหายใจ ให้ตาของลิงเกอร์ในสวนลิฟท์ "เธอจะแต่งงานเดือนถัดไป มีเหตุผลที่ต้องรอ "'คุณบอกพวกเขาสามารถแต่งงานกับ ' เขากล่าว incredulously' ใช่ พ่อ ทำไมไม่?' เธอกล่าวว่า coldly และเอาค่าเย็บผ้าของเธอตามา แล้วเขาก็เดินออกไประเบียง เปียกราดลงคางของเขา และเขาเอาออกมาเป็นผ้าเช็ดหน้า และ mopped ใบหน้าของเขาทั้งหมด สวนว่างเปล่าจากเที่ยวมาเที่ยว แต่ไม่สร้างใบหน้าของเขา บนข้อมือของที่โพสมาสเตอร์ ของสนสมดุลนกพิราบหนุ่ม แสงล้าบนเต้านมของมัน'สำหรับฉัน "กล่าวว่า คน ปล่อยให้หยดสลัดชิ้นของเขา 'สำหรับฉัน"'คุณชอบมันหรือไม่' หญิงสาวคว้ามือเขา และ swung บน ' สำหรับคุณ Grandad Steven มาให้คุณ ' พวกเขาแขวนเกี่ยวกับเขา สุภาพ เกี่ยวข้อง พยายามเก็บเสน่ห์ตาเปียกและพ้นทุกข์ พวกเขาเอาแขนของเขา และส่งเขาไปชั้นของนก หนึ่งเดียวกัน ล้อมเขา petting เขา พูด wordlessly ว่า ไม่มีอะไรที่จะเปลี่ยน ไม่สามารถเปลี่ยนแปลง และว่า พวกเขาจะกับเขาเสมอ นกถูกพิสูจน์ว่า กล่าว จาก lying สุขตา เป็นพวกเขากระตุกบนเขา ' มี Grandad มันเป็นของคุณ สำหรับคุณ 'พวกเขาเฝ้าดูเขา ตามที่เขาจัดขึ้นนั้นบนข้อมือของเขา ตบหลังมันนุ่ม warmed อาทิตย์ ดูยกปีกและดุล'คุณต้องปิดสำหรับบิต' กล่าวว่า หญิงสาวจึง 'จนกว่าจะรู้ว่านี้ เป็นบ้านของมัน' 'สอนของคุณยายดูดไข่ growled เฒ่าเปิดตัว ด้วยความโกรธของเขาใช้เวลาครึ่ง จะล้มกลับ หัวเราะที่เขา "เรายินดีที่คุณชอบ ' พวกเขาย้ายปิด ตอนนี้ร้ายแรง และเต็มไปด้วยวัตถุประสงค์ การเก หลังพวกเขาแขวน เขา พูดอย่างเงียบ ๆ มากกว่าสิ่งใด อย่างจริงจังของพวกเขา grown-up ปิด เขาทำให้เขาคนเดียว; ยัง มัน quietened เขา เอาต่อยจากไม้ลอยตัวเช่นลูกสุนัขบนหญ้า พวกเขาได้ลืมเขาอีก ดี ดังนั้นพวกเขาควร คนมั่นตนเอง รู้สึกคอเขา clotted ด้วยน้ำตา ริมฝีปากของเขาตะลึงงัน เขาจัดขึ้นนกใหม่ต่อหน้า สำหรับทาของขนของซิลค์เค่น จากนั้นเขาปิดในกล่อง และเอาออกคนโปรดของเขา' ตอนนี้ คุณสามารถไป พูดออกเสียง เขาจัดมันทรงตัว พร้อมบิน ในขณะที่เขาดูลงสวนเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง กัดในความเจ็บปวดของการสูญเสีย เขายกนกบนข้อมือของเขา แล้วดูมันทะยาน Whirr การและ spatter ของปีก และเมฆของนกโรสลงในตอนเย็นจาก dovecoteที่ประตู อลิซและ Steven ลืมการพูดคุย และดูนกบนระเบียง ที่สาว ลูกสาวของเขา ยืนพร้อม ดวงตาของเธอสีเทา ด้วยมือที่ยังคง จัดเย็บผ้าของเธอเหมือนกับคนที่ช่วงบ่ายทั้งหมดมี stilled เพื่อดูรูปแบบลายเส้นของเขาของ selfcommand ว่า แม้ใบไม้ของต้นไม้ที่หยุดสั่นDry-eyed และสงบ เขาปล่อยให้มือของเขาตกอยู่ในฝ่ายของเขา และยืนตรง จ้องมองขึ้นไปยังท้องฟ้าเมฆของมันเงินนกบินขึ้น และ กับการใด ๆ cleaving ของปีก ที่ดิน ploughed ดำและเข็มขัดเข้มต้นไม้และพับใสหญ้า จนกว่าพวกเขาลอยสูงในแสงแดด เมฆของ motes ของฝุ่นเช่นพวกเขาล้อใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เหนือศีรษะของชายชราเป็นพิราบที่ชั้นวางลวดตาข่ายสูงบนเสาเต็มไปเดินวางมาด, นกว แสงแดดยากจนบนหน้าอกของพวกเขาเป็นสีเทารุ้งเล็ก หูของเขาถูกกล่อมโดยเห่กล่อมของพวกเขามือของเขาทอดยาวขึ้นไปที่ชื่นชอบนกพิราบกลับบ้านนกอวบฉกรรจ์หนุ่มสาวที่ยังคงยืนอยู่เมื่อเห็นเขาและง้างฉลาดตาสว่าง.
'พริตตี้สวยสวย "เขากล่าวว่า ในขณะที่เขาจับนกและดึงมันลงความรู้สึกกรงเล็บปะการังเย็นกระชับรอบนิ้วของเขา เนื้อหาที่เขาวางนกเบา ๆ บนหน้าอกของเขาและยืนพิงต้นไม้จ้องออกเกินพิราบเข้าไปในภูมิทัศน์ของช่วงบ่าย ในพับและโพรงของแสงแดดและเงา, ดินสีแดงเข้มซึ่งถูกแบ่งออกเป็นก้อนฝุ่นที่ดียืดกว้างขอบฟ้าสูง ต้นไม้ที่มีเครื่องหมายหลักสูตรของหุบเขา; กระแสของหญ้าสีเขียวที่อุดมไปด้วยถนน.
ดวงตาของเขาเดินทางกลับไปบ้านไปตามถนนนี้จนกว่าเขาจะได้เห็นหลานสาวของเขาแกว่งประตูใต้ต้นลีลาวดี ผมของเธอล้มลงหลังของเธอในคลื่นของแสงแดดและขาเปลือยยาวของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีกมุมของลีลาวดีที่ลำต้นเปลือยส่องแสงสีน้ำตาลเกิดในหมู่รูปแบบของดอกอ่อน.
เธอได้จ้องที่ผ่านมาดอกไม้สีชมพูที่ผ่านมาคอทเทจรถไฟที่ พวกเขาอาศัยอยู่ตามถนนในหมู่บ้านที่.
อารมณ์ของเขาขยับ เขาจงใจยื่นออกมาข้อมือของเขาสำหรับนกที่จะบินและจับมันอีกครั้งในช่วงเวลาที่มันกางปีก เขารู้สึกว่ารูปร่างอวบมุ่งมั่นและความเครียดภายใต้นิ้วมือของเขา; และในเข้าถึงอย่างฉับพลันของทั้งๆที่มีปัญหาปิดนกลงในกล่องขนาดเล็กและยึดสายฟ้า 'ตอนนี้คุณอยู่ที่นั่น "เขาพึมพำ; และหันหลังให้กับการเก็บรักษาของนก เขาเดินอย่างระมัดระวังพร้อมป้องกันความเสี่ยงที่สะกดรอยตามหลานสาวที่ถูกคล้องประตูในขณะนี้มากกว่าที่หัวของเธอหลวมในอ้อมแขนของเธอร้องเพลง เสียงที่มีความสุขแสงผสมกับเห่กล่อมของนกและความโกรธของเขาติด.
`เฮ้! เขาตะโกน; กระโดดเห็นเธอมองย้อนกลับไปและทิ้งประตู ดวงตาของเธอถูกปกคลุมตัวเองและเธอกล่าวว่าในการเสือกเสียงที่เป็นกลาง: '. สวัสดี, ปู่' สุภาพเธอย้ายไปหาเขาหลังจากที่ได้อย่างรวดเร็วย้อนกลับเอ้อระเหยที่ถนน.
'รอสตีเวนเฮ้? เขากล่าวว่านิ้วมือของเขาเช่นการดัดผมเล็บลงบนฝ่ามือของเขา คัดค้านใด? ' เธอถามเบา ๆ ปฏิเสธที่จะมองไปที่เขา.
เขาเผชิญหน้ากับเธอดวงตาของเขาลดลงไหล่ทำให้โค้งแน่นในปมของความเจ็บปวดอย่างหนักซึ่งรวมถึงนกว, แสงแดด, ดอกไม้ เขากล่าวว่า `คิดว่าคุณอายุมากพอที่จะไปติดพันเดี๋ยวก่อน 'หญิงสาวโยนหัวของเธอที่วลีที่ล้าสมัยและsulked' โอ้ปู่ '' คิดว่าคุณต้องการที่จะออกจากบ้านเฮ้? คิดว่าคุณสามารถไปวิ่งไปรอบ ๆ ทุ่งนาในเวลากลางคืน? 'รอยยิ้มของเธอทำให้เขาเห็นเธอในขณะที่เขามีตอนเย็นของวันนี้อบอุ่นสิ้นสุดของฤดูร้อนทุกเดือนมือแกว่งอยู่ในมือไปตามถนนในหมู่บ้านกับคาหนังคาเขา, redthroated เยาวชนรุนแรงฉกรรจ์บุตรชายของนายไปรษณีย์ เดือดร้อนไปหัวของเขาและเขาตะโกนด้วยความโกรธ: 'ฉันจะบอกคุณแม่' 'บอกต่อไป' เธอกล่าวว่าหัวเราะและเดินกลับไปที่ประตู เขาได้ยินเสียงร้องเพลงของเธอสำหรับเขาที่จะได้ยิน: 'ฉันมีคุณภายใต้ผิวของฉันฉันมีคุณลึกลงไปในหัวใจของ ... ' 'ขยะ' เขาตะโกน 'แย่มาก ทะลึ่งนิด ๆ หน่อย ๆ ของขยะ! 'คำรามภายใต้ลมหายใจของเขาที่เขาหันไปทางพิราบซึ่งเป็นที่หลบภัยของเขาจากบ้านเขามีส่วนร่วมกับลูกสาวและสามีและลูกๆ ของพวกเขาของเขาและเธอ แต่ตอนนี้ที่บ้านจะเป็นที่ว่างเปล่าไปทั้งหมดหญิงสาวด้วยเสียงหัวเราะและการทะเลาะกันของพวกเขาและล้อเล่นของพวกเขา เขาจะเหลือ uncherished และคนเดียวกับที่ตารางหน้าผู้หญิงสงบตาลูกสาวของเขา. เขาหยุดพึมพำก่อนพิราบที่ขัดขืนนกอ้อแอ้ดูดซึม จากประตูสาวตะโกน: 'จงไปบอก! ไปในสิ่งที่คุณรอ? 'ดื้อเขาเดินไปที่บ้านด้วยความรวดเร็วสายตาถาวรน่าสงสารของการอุทธรณ์กลับมาที่เธอ แต่เธอไม่เคยมองไปรอบ ๆ ร่างกายหนุ่มท้าทาย แต่กังวลของเธอต่อยเขาไปสู่ความรักและการกลับใจ เขาหยุด "แต่ฉันไม่เคยมีความหมาย ... " เขาพึมพำ, รอเธอที่จะเปิดและวิ่งไปที่เขา "ผมไม่ได้หมายความว่า ... เธอไม่ได้เปิด เธอได้ลืมเขา ไปตามถนนมาชายหนุ่มสตีเว่นมีบางสิ่งบางอย่างในมือของเขา ของขวัญสำหรับเธอ? ชายชราตัวแข็งทื่อในขณะที่เขาเฝ้าประตูแกว่งกลับและอ้อมกอดทั้งคู่ ในเงาเปราะของต้นลีลาวดีหลานสาวของเขาที่รักของเขานอนอยู่ในอ้อมแขนของลูกชายของไปรษณีย์และผมของเธอไหลกลับข้ามไหล่ของเขา. 'ฉันเห็นคุณ! ตะโกนชายชราอย่างอาฆาตแค้น พวกเขาไม่ได้ย้าย เขานิ่งงันเข้าไปในบ้านสีขาวเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ยินเสียงดังเอี๊ยดระเบียงไม้โกรธใต้พระบาทของพระองค์ ลูกสาวของเขาถูกตัดเย็บในห้องด้านหน้าเกลียวเข็มจัดขึ้นเพื่อแสง. เขาหยุดอีกครั้งมองย้อนกลับไปในสวน ทั้งคู่ตอนนี้ sauntering หมู่พุ่มไม้หัวเราะ ในขณะที่เขาเฝ้าดูเขาเห็นหญิงสาวที่หนีออกมาจากเยาวชนที่มีการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันซุกซนและวิ่งออกผ่านดอกไม้กับเขาในการแสวงหา เขาได้ยินเสียงตะโกนเสียงหัวเราะเสียงกรีดร้องเงียบ. แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย "เขาพึมพำอย่างน่าสังเวช 'มันไม่ใช่แบบนั้นหรอก. ทำไมคุณไม่สามารถมองเห็น? ทำงานและหัวเราะคิกคักและจูบและจูบ คุณจะมาถึงบางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกัน. เขามองไปที่ลูกสาวของเขาด้วยความเกลียดชังขมขื่นเกลียดตัวเอง พวกเขาถูกจับและจบทั้งคู่ แต่หญิงสาวก็ยังคงทำงานฟรี. 'ไม่สามารถที่คุณเห็น?' เขาเรียกร้องของหลานสาวที่มองไม่เห็นของเขาผู้ซึ่งในขณะนั้นนอนอยู่ในหญ้าสีเขียวหนากับลูกชายของไปรษณีย์. ลูกสาวของเขามองไปที่เขาและคิ้วของเธอก็ขึ้นไปในความอดทนเหนื่อย. 'นำนกของคุณไปที่เตียง? เธอถามเขา humouring 'ลูซี่ "เขากล่าวอย่างเร่งด่วน" ลูซี่ ... ' 'ดีสิ่งที่ตอนนี้คืออะไร?' 'เธอในสวนกับสตีเว่น.' 'ตอนนี้คุณก็นั่งลงและมีน้ำชาของคุณ. เขานิ่งงันเท้าของเขาสลับกัน กระหน่ำ, กระหน่ำบนพื้นไม้กลวงและตะโกน: 'เธอจะแต่งงานกับเขา ฉันบอกคุณเธอจะแต่งงานกับเขาต่อไป! 'ลูกสาวของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้เขาได้ถ้วยตั้งเขาจาน 'ฉันไม่ต้องการที่ชาใด ๆ ฉันไม่ต้องการมันฉันบอกคุณ. 'ตอนนี้ตอนนี้ "เธอ crooned 'อะไรผิดปกติกับมันได้หรือไม่ ทำไมไม่? ' 'เธอเป็นสิบแปด สิบแปด! '' ผมได้แต่งงานตอนอายุสิบเจ็ดและฉันไม่เคยเสียใจ. '' โกหก 'เขากล่าวว่า 'โกหก แล้วคุณจะเสียใจมัน ทำไมคุณทำให้คุณสาว ๆ แต่งงาน? ก็คุณที่จะทำมัน สิ่งที่คุณทำมันได้หรือไม่? ทำไม? '' อีกสามได้ทำดี พวกเขาได้สามสามีที่ดี ทำไมไม่อลิซ '' เธอเป็นคนสุดท้ายที่เขาไว้ทุกข์ 'เราไม่สามารถให้เธออีกนานหรือไม่?' 'มาตอนนี้พ่อ เธอจะลงที่ถนนที่ทั้งหมด เธอจะอยู่ที่นี่ทุกวันจะเห็นคุณ. '' แต่มันก็ไม่เหมือนกัน. เขาคิดว่าในอีกสามสาวเปลี่ยนภายในไม่กี่เดือนจากเด็กใจแตกที่มีเสน่ห์ขี้งอนเข้าแต่งงานหนุ่มสาวที่ร้ายแรง. 'คุณไม่เคยทำเช่นนั้นเมื่อเราแต่งงานกัน "เธอกล่าวว่า 'ทำไมไม่? ทุกครั้งที่มันเป็นเรื่องเดียวกัน เมื่อฉันได้แต่งงานคุณทำให้ฉันรู้สึกเหมือนมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง และหญิงของฉันเหมือนกัน คุณจะได้รับพวกเขาทั้งหมดร้องไห้และมีความสุขในแบบที่คุณไปใน ออกจากอลิซคนเดียว เธอมีความสุข. เธอถอนหายใจให้ดวงตาของเธออิทธิพลในสวนแสงอาทิตย์ 'เธอจะแต่งงานในเดือนถัดไป ไม่มีเหตุผลที่จะรอ. '' คุณได้กล่าวว่าพวกเขาสามารถแต่งงาน? เขากล่าวอย่างไม่เชื่อ. 'ใช่พ่อทำไมไม่?' เธอกล่าวอย่างเย็นชาและเอาขึ้นเย็บผ้าของเธอ. ดวงตาของเขาต่อยและเขาก็ออกไปยังระเบียง เปียกแพร่กระจายลงไปที่คางของเขาและเขาก็เอาผ้าเช็ดหน้าและเช็ดใบหน้าของเขา สวนเป็นที่ว่างเปล่า. จากทั่วมุมมาหนุ่มสาวทั้งสองนั้น แต่ใบหน้าของพวกเขาที่ตั้งอยู่ไม่ได้กับเขา บนข้อมือของลูกชายไปรษณีย์สมดุลของนกพิราบหนุ่มไฟที่ส่องแสงบนหน้าอกของ. 'สำหรับฉัน? กล่าวว่าชายชราให้หยดสลัดคางของเขา 'สำหรับฉัน?' 'คุณชอบที่มันได้หรือไม่' หญิงสาวคว้ามือของเขาและเหวี่ยงมัน 'มันสำหรับคุณปู่ สตีเว่นนำมันสำหรับคุณ. พวกเขาแขวนเกี่ยวกับเขารักใคร่ที่เกี่ยวข้องพยายามที่จะออกไปเสน่ห์ดวงตาของเขาเปียกและความทุกข์ยากของเขา พวกเขาเอาแขนของเขาและกำกับเขาไปเก็บรักษาของนกหนึ่งในแต่ละด้านล้อมรอบเขาลูบคลำเขาว่าคอแข็งว่าไม่มีอะไรที่จะมีการเปลี่ยนแปลงไม่มีอะไรสามารถเปลี่ยนแปลงและว่าพวกเขาจะอยู่กับเขาเสมอ นกเป็นหลักฐานของมันพวกเขากล่าวว่าจากการนอนตามีความสุขของพวกเขาขณะที่พวกเขาผลักดันให้เขา 'มีปู่ก็เป็นของคุณ มันสำหรับคุณ. 'พวกเขาดูเขาในขณะที่เขาถือมันไว้บนข้อมือของเขาลูบนุ่มของดวงอาทิตย์อบอุ่นกลับดูปีกยกและสมดุล.' คุณต้องปิดมันสำหรับบิต 'กล่าวว่าหญิงสาวอย่างใกล้ชิด 'จนกว่าจะรู้ว่านี่คือบ้านของตน. 'สอนคุณยายของคุณที่จะดูดไข่' คำรามคนเก่า. การปล่อยตัวจากความโกรธครึ่งเจตนาของเขาพวกเขากลับหัวเราะเยาะเขา 'เรามีความยินดีที่คุณชอบมัน. พวกเขาย้ายออกตอนนี้อย่างจริงจังและเต็มรูปแบบของจุดมุ่งหมายไปที่ประตูที่พวกเขาแขวนหลังเขาพูดอย่างเงียบ ๆ ยิ่งกว่าสิ่งใดทำได้จริงจังโตขึ้นพวกเขาปิดตัวเขาออกมาทำให้เขาคนเดียว; ยังก็เงียบเขาต่อยเอาออกจากไม้ลอยของพวกเขาเช่นลูกสุนัขอยู่บนพื้นหญ้า พวกเขาได้ลืมเขาอีกครั้ง ดีดังนั้นพวกเขาควรที่ชายชรามั่นใจว่าตัวเองรู้สึกลำคอของเขา clotted ด้วยน้ำตาริมฝีปากของเขาสั่น เขาจัดนกใหม่เพื่อใบหน้าของเขาสำหรับความรักของขนอ่อนนุ่มของมัน จากนั้นเขาก็ปิดมันในกล่องและเอาออกที่เขาชื่นชอบ. 'ตอนนี้คุณสามารถไปเขากล่าวออกมาดัง ๆ เขาถือมันทรงตัวพร้อมสำหรับเที่ยวบินในขณะที่เขามองลงไปทางสวนเด็กและหญิงสาวที่ จากนั้นกำแน่นอยู่ในความเจ็บปวดของการสูญเสียที่เขายกนกบนข้อมือของเขาและเฝ้าดูมันทะยาน whirr และโปรยลงมาของปีกและคลาวด์ของนกเพิ่มขึ้นในตอนเย็นจากพิราบได้. ที่ประตูอลิซและสตีเวนลืมพูดคุยของพวกเขาและดูนก. บนระเบียงผู้หญิงที่ลูกสาวของเขายืนจ้องตาเธอ สีเทาด้วยมือที่ยังคงจัดขึ้นเย็บผ้าของเธอ. มันดูเหมือนกับคนเก่าที่ช่วงบ่ายทั้งได้นิ่งที่จะดูท่าทางของเขา selfcommand ที่แม้แต่ใบของต้นไม้ได้หยุดสั่น. แห้งตาและเงียบสงบเขาปล่อยให้มือของเขา ตกไปที่ด้านข้างของเขาและยืนอยู่ตรงจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า. เมฆส่องนกเงินบินขึ้นและขึ้นกับฝ่าโหยหวนของปีกทั่วแผ่นดินไถมืดและเข็มขัดสีเข้มของต้นไม้และเท่าที่สดใสของหญ้า จนกว่าพวกเขาจะลอยสูงในแสงแดดเช่นเมฆ motes ของฝุ่น. พวกเขาล้อใน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหนือศีรษะของชายชราเป็นพิราบ , ลวดตาข่ายบนเสาสูงชั้นวางเต็มรูปแบบของการเดินวางมาด preening , นก แสงแดดทำลายบนอกของเกรย์เป็นสายรุ้งเล็กๆ หูของเขาถูกกล่อมด้วย crooning มือของเขายืดขึ้นสู่ที่ชื่นชอบ , นกพิราบ homing หนุ่มอวบอ้วนร่างกายนกซึ่งยืนนิ่งเมื่อเห็นเขา และเตรียมเป็นหัวแหลม สว่างตา
'pretty , สวย , น่ารักเขากล่าวว่าเขาเข้าใจนก และดึงมันลง รู้สึกเย็นปะการังกรงเล็บแน่นรอบนิ้วของเขา เนื้อหา เขาจับนกเบาๆ ที่หน้าอกของเขาและพิงกับต้นไม้ มองออกนอกพิราบในแนวนอนของบ่ายดึก ในพับและ hollows ของแสงแดดและเงา ดินแดงเข้ม ซึ่งแตกเป็นฝุ่นดินดี ยืดกว้างขอบฟ้าสูงไม้เครื่องหมายหลักสูตรของหุบเขา ; กระแสของที่อุดมไปด้วยหญ้าสีเขียวถนน homewards
ตาของเขาเดินทางไปตามถนน จนเขาเห็นหลานสาวของเขาควงบนประตูใต้ลีลาวดี ต้นไม้ ผมล้มลงเธอกลับมาในคลื่นของแสงแดด และขาเปลือยเปล่าของเธอยาวซ้ำมุมของลีลาวดีต้น , เปลือย , ส่องแสงในรูปแบบของดอก ลำต้นสีน้ำตาลอ่อน
เธอมองผ่านดอกไม้ชมพู ผ่านสถานีรถไฟกระท่อมที่พวกเขาอาศัยอยู่ตามถนนหมู่บ้าน
เขาอารมณ์เปลี่ยนไป เขาจงใจยื่นข้อมือสำหรับนกที่จะบินและจับมันอีกครั้งในตอนนี้มันกระจายปีกของมัน เขารู้สึกได้ถึงรูปร่างอวบมุ่งมั่นและความเครียดภายใต้มือของเขา และในการเข้าถึงอย่างฉับพลันทำให้แกล้งปิดนกในกล่องเล็ก ๆและยึดสลักเกลียว . ตอนนี้คุณอยู่ที่นี่ ' เขาพึมพำ และหันหลังให้ชั้นของนก เขาย้ายอย่างระมัดระวังตามความเสี่ยงตามหลานสาวของเขา ที่ตอนนี้อาจจะอยู่เหนือประตู หัวของเธอหลวมบนแขนของเธอ ร้องเพลง เสียงแฮปปี้ไลท์ผสมกับ crooning ของนก และ ติด ความโกรธของเขา .
` เฮ้ย ! เขาตะโกน ; เห็นกระโดด เธอมองกลับมาและทิ้งประตู ตาของเธอปกคลุมตัวเอง เธอกล่าวในเพิร์ทที่เป็นกลางเสียง ' สวีต Grandad ' อย่างสุภาพ เธอย้ายไปต่อเขา หลังจากเอ้อระเหยไปมองถนน .
'waiting สำหรับสตีเว่น เฮ้ ? เขาบอกว่า นิ้วของเขาดัดผมเหมือนกรงเล็บลงบนมือของเขา การคัดค้าน ? เธอถามเบาๆ ไม่ยอมมองหน้าเขา
เขาเผชิญหน้ากับเธอ ดวงตาของเขาหยักไหล่ โก่งแน่นเป็นปมที่ยากของความเจ็บปวดซึ่งรวมว นก แสงแดด ดอกไม้ เขากล่าวว่า " คิดว่าเธอโตพอที่จะไปติดพัน เฮ้ ?

ผู้หญิงโยนหัวของเธอที่ล้าสมัย วลีและโกรธ โอ้ ตามา "
'think อยากออกจากบ้าน เฮ้ ? คิดว่าคุณสามารถไปวิ่งรอบสนามในเวลากลางคืน ? ยิ้มของเธอ ทำให้เขาเห็นเธอเขามีทุกเย็นของปลายเดือนนี้อบอุ่นของฤดูร้อน แกว่งมือไปตามถนนเข้าหมู่บ้านกับสีแดงตก redthroated รุนแรงฉกรรจ์ , เยาวชน , ลูกชายของ ท่านผอ. ครับ ความทุกข์ยากไปที่หัวของเขา เขาตะโกนด้วยความโกรธ : ' ฉันจะบอกแม่ของเธอ !
'tell ออกไป ! เธอพูด หัวเราะ และ กลับ ไปที่ประตู เขาได้ยินเธอร้องเพลงให้เขาฟัง :
" คุณต้องอยู่ใต้ผิวหนังของฉัน
ฉันมีคุณลึกลงไปในจิตใจ . . . . . . . '
'rubbish ' ' เขาตะโกน . . . . เล็กน้อยยโสโอหังของขยะ !
คำรามภายใต้ลมหายใจของเขา เขาหันไปทางพิราบ ซึ่งได้ลี้ภัยจากบ้านที่เขาใช้ร่วมกันกับลูกสาวและสามีของเธอและลูก ๆของพวกเขา แต่ตอนนี้บ้านจะว่างไปหญิงสาวทั้งหมด ด้วยเสียงหัวเราะ และทะเลาะกันและหยอกล้อ เขาจะจากไปuncherished คนเดียวกับที่ตารางหน้าแรก สงบ ตาผู้หญิง ลูกสาวของเขา
เขาหยุดพึมพำ ก่อนที่พิราบอาฆาตแค้นดูดซึม , เสียงนก จากประตูสาวตะโกนว่า ' ไปบอก ! ไปเถอะ คุณกำลังรออะไรอยู่ ?
ดื้อรั้น เขาทำให้ทางของเขาไปยังบ้าน , ด่วน , น่าสงสารถาวรสายตาศาลอุทธรณ์กลับมาที่เธอ แต่เธอไม่เคยมองไปรอบ ๆเธอท้าทาย แต่กังวลยังร่างกายต่อยเขาสู่ความรักและการกลับใจ เขาหยุด แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ . . . . . . . ' เขาพึมพำ รอให้เธอเปิดและทำงานเพื่อเขา ผมไม่ได้หมายถึง . . . . . '
เธอไม่ได้เปลี่ยน เธอได้ลืมเขา ไปตามถนนมาชายหนุ่ม สตีเว่น มีอะไรบางอย่างอยู่ในมือ ของขวัญให้เธอเหรอ ชายชราที่แข็งตึง เขามองดูประตูสวิงกลับ และคู่กอดในเงาเปราะของต้นลีลาวดีหลานของเขาที่รัก นอนอยู่ในอ้อมแขนของลูกชายครับ และผมของเธอไหลกลับผ่านไหล่ของเขา .
" แล้วเจอกัน ! ตะโกน ชายชรา spitefully . พวกเขาไม่ได้ย้าย เขานิ่งงันไปเล็กน้อยสีขาวบ้าน ได้ยินเสียงดังเอี๊ยดระเบียงไม้เกรี้ยวกราดอยู่ภายใต้เท้าของเขา ลูกสาวของเขากำลังเย็บผ้าอยู่ในห้องด้านหน้าสนด้ายเข้าเข็มจัดแสง
เขาหยุดอีกครั้ง มองย้อนไปที่สวน คู่ ตอนนี้ sauntering ท่ามกลางพุ่มไม้ , หัวเราะ เขาดูเขาเห็นหญิงสาวที่หลบหนีจากเยาวชนกับฉับพลันซนเคลื่อนไหวและออกวิ่งผ่านดอกไม้กับเขาในการแสวงหา . เขาได้ยินเสียง เสียงหัวเราะ เสียงกรีดร้องเงียบ .
แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย " เขาพึมพำอย่างเศร้าใจมันไม่เหมือนอย่างนั้น ทำไมไม่เห็น ? วิ่ง วิ่ง และ หัวเราะและจูบและจูบ คุณจะออกมาค่อนข้างแตกต่างกัน . '
เค้ามองลูกสาวของเขากับเยาะเย้ยเกลียดชัง , เกลียดตัวเอง พวกเขาถูกจับและเสร็จสิ้น ทั้งคู่ แต่หญิงสาวก็ยังคงวิ่งฟรี .
' ช่วยคุณเห็น ? เขาเรียกร้องให้หลานสาวมองไม่เห็นเขาที่ตอนนั้นอยู่หนาหญ้าสีเขียวกับลูกชายของผอ. .
ลูกสาวของเขามองไปที่เขาและคิ้วของเธอไปเหนื่อยอดทน

'put นกของคุณเข้านอน ? เธอถาม humouring เขา ลูซี่ ' ด่วน ' ลูซี่ . . . . . . . ' ' แล้วตอนนี้มันคืออะไร ?
หล่อนอยู่สวนกับสตีเว่น '
ตอนนี้คุณเพียงแค่นั่งลง และมีชา '
เขานิ่งงันเท้าสลับกัน ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก