Increased knowledgeTwo trials repor

Increased knowledge
Two trials reported on patient knowledge (Man-Son-Hing 1999;Thomson 2007). Thomson (Thomson 2007) used an extension of the decision conflict scale (O’Connor 1995) and found that although knowledge scores after the intervention had improved slightly, by three-month follow-up they had returned to pre-intervention levels. There was no significant difference between the decision aid and guidelines groups at any point.The second trial used a non-validated scale and demonstrated that patients in the decision aid group had significantly greater knowledge of treatment-related information: aspirin-related difference
15.9 (95%CI 4.6 to 27.2, P < 0.001); warfarin-related 14.9 (95% CI 4.6 to 25.2, P < 0.001) than those in the usual care group(Man-Son-Hing 1999).
Patient satisfaction
One trial using a decision aid intervention reported patient satisfaction as an outcome (Man-Son-Hing 1999). They found that the use of the decision aid did not significantly affect patients’satisfaction with their physician consultations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความรู้เพิ่มขึ้นทดลองทั้งสองรายงานความรู้คนไข้ (ชายชาย-Hing 1999 ทอมสัน 2007) ทอมสัน (Thomson 2007) ใช้เป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจระดับความขัดแย้ง (บุก 1995) และพบว่า แม้ว่าคะแนนความรู้หลังการแทรกแซงได้ดีขึ้นเล็กน้อย โดยสามเดือนติดตาม พวกเขาได้กลับไปแทรกแซงก่อนระดับ ไม่มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างตัดสินใจช่วยเหลือและแนวทางกลุ่มก็ได้ การทดลองที่สองใช้เครื่องชั่งที่ไม่ได้ผ่านการตรวจสอบ และแสดงให้เห็นว่า ผู้ป่วยในกลุ่มช่วยการตัดสินใจมีความรู้มากของข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการรักษา: ความแตกต่างที่เกี่ยวข้องกับแอสไพริน15.9 (95% CI 4.6 27.2, P < 0.001); ที่เกี่ยวข้องกับยา warfarin 14.9 (95% CI 4.6 25.2, P < 0.001) กว่าในกลุ่มดูแลปกติ (ชายชาย-Hing 1999)ความพึงพอใจผู้ป่วยหนึ่งทดลองใช้การแทรกแซงช่วยเหลือตัดสินใจรายงานผู้ป่วยความพึงพอใจเป็นผลที่ได้ (ชายชาย-Hing 1999) พวกเขาพบว่า การใช้เครื่องช่วยตัดสินใจอย่างไร patients'satisfaction กับการปรึกษาแพทย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความรู้เพิ่มขึ้น
สองการทดลองรายงานเกี่ยวกับความรู้ของผู้ป่วย (Man-Son-Hing ปี 1999 ทอมสัน 2007) ทอมสัน (Thomson 2007) มาใช้เป็นส่วนหนึ่งของการตัดสินใจระดับความขัดแย้ง (โอคอนเนอร์ 1995) และพบว่าถึงแม้จะมีคะแนนความรู้ตามการแทรกแซงได้ดีขึ้นเล็กน้อยโดยสามเดือนติดตามพวกเขาได้กลับไปอยู่ในระดับแทรกแซงก่อน ไม่มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการช่วยเหลือและแนวทางการตัดสินใจของกลุ่มใด ๆ ที่คดีที่สอง point.The ได้ถูกใช้ในระดับที่ไม่ผ่านการตรวจสอบและแสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยในกลุ่มช่วยเหลือการตัดสินใจที่มีความรู้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับการรักษา: ยาแอสไพรินที่เกี่ยวข้องกับความแตกต่าง
15.9 ( 95% CI 4.6-27.2, p <0.001); warfarin ที่เกี่ยวข้องกับ 14.9 (95% CI 4.6-25.2, p <0.001) มากกว่าผู้ที่อยู่ในกลุ่มการดูแลตามปกติ (Man-Son-Hing 1999).
ความพึงพอใจของผู้ป่วย
หนึ่งทดลองใช้การแทรกแซงการตัดสินใจช่วยเหลือรายงานความพึงพอใจของผู้ป่วยเป็นผล (ชุดจัดการ ลูกชาย Hing 1999) พวกเขาพบว่าการใช้ความช่วยเหลือการตัดสินใจที่ไม่ได้ส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญ patients'satisfaction กับให้คำปรึกษาแพทย์ของพวกเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพิ่มความรู้สองการทดลองรายงานความรู้ผู้ป่วย ( คนลูก Hing 1999 ; ทอมสัน 2007 ) ทอมสัน ( Thomson 2007 ) ใช้ส่วนขยายของการตัดสินความขัดแย้งมาตราส่วน ( โอคอนเนอร์ , 1995 ) และพบว่าถึงแม้คะแนนความรู้ภายหลังการทดลองดีขึ้นเล็กน้อย โดยงวดติดตามพวกเขากลับมาก่อนระดับการแทรกแซง มีความแตกต่างระหว่างการตัดสินใจช่วยเหลือกลุ่มแนวทางที่จุดใด ๆ การทดลองที่ 2 ใช้ไม่ตรวจสอบขนาดและพบว่า ผู้ป่วยกลุ่มทดลองมีความช่วยเหลือในการตัดสินใจมากกว่าความรู้ของ treatment-related ข้อมูล : แอสไพรินที่แตกต่าง15.9 ( 95% CI 4.6 กับ 27.2 , p < 0.001 ) ผู้ป่วยที่เกี่ยวข้องลดลง ( 95% CI 4.6 ถึง 25.2 , P < 0.001 ) สูงกว่ากลุ่มการดูแลตามปกติ ( คนลูก Hing 1999 )ความพึงพอใจของผู้ป่วยหนึ่งการทดลองโดยใช้การตัดสินใจช่วยเหลือแทรกแซงรายงานความพึงพอใจเป็นชนวน ( คนลูก Hing 1999 ) พวกเขาพบว่า การใช้การตัดสินใจช่วยเหลือไม่มีผลต่อความพึงพอใจกับปรึกษาแพทย์ของพวกเขา