This rip-roaring, record-breaking S

This rip-roaring, record-breaking South Korean zombies-on-a-train romp barrels along like a runaway locomotive – The Railing Dead. Owing as much to Bong Joon-ho (director of creature-feature hit The Host) as to George A Romero, Yeon Sang-ho’s breathless cinematic bullet train boasts frantic physical action, sharp social satire and ripe sentimental melodrama designed to reach into your ribcage and rip out your bleeding heart. Faster on its feet than 2004’s Dawn of the Dead remake, wittier than Pride and Prejudice and Zombies and more thrillingly spectacular than World War Z, Train to Busan joins The Girl With All the Gifts in breathing new life into a genre that simply refuses to lie down and die.

We open with a truck driving through a biochemical quarantine zone (“tiny leak, my arse”) and hitting a deer that promptly springs back to life with milky malice in its eyes. Meanwhile, divorced fund manager Seok-woo (Gong Yoo) scans news reports of “Mysterious Fish Death”. He is too tied up with a big business deal to attend his daughter’s singing recital, while all young Su-an (Kim Su-an) wants for her birthday is to visit her mother in Busan, a request to which Seok-woo grudgingly accedes. But as father and daughter board the high-speed KTX train from Seoul to Busan, so too does a wildfire plague that will give new meaning to the phrase “passenger disturbance”.

Moving nimbly from the confrontational animation of The King of Pigs and The Fake to the more mainstream live action of Train to Busan, Yeon retains a sharp graphic sensibility that pays snappy dividends. A platform attack eerily glimpsed from the window of a departing train gives a shiversome taste of what’s to come, alongside a homeless man’s traumatised declaration that they’re “all dead, everyone’s dead” (“Hey kid,” Su-an is told, “if you don’t study hard, you’ll end up like him!”). Before you can say Snowpiercer meets 28 Days Later, a thundering tide of flesh-eaters is pouring through the aisles, over the seats and down the corridors, a necrotising, limb-cracking wave of contorting, gnarly nastiness. “At a time like this, you only look out for yourself,” Seok-woo tells Su-an when she gives up her seat, reinforcing her belief that “you only care about yourself – that’s why Mum left”. It’s no surprise that, as the ensuing carnage escalates, this failing father will be forced to reassess his insular view of the world, but as with all the film’s disaster movie tropes, familiarity does not detract from the fun. Indeed, there’s an impressive efficiency to the introduction of disparate characters through Airport-style thumbnail sketches (the bullish, blue-collar husband and his pregnant wife, the young baseball player and the cheerleader etc), all facing broad-strokes life-lessons that may or may not see each of them through to the final reel. As with Yeon’s previous work, a healthy distrust of authority underpins the action, a theme amplified here in the wake of the 2015 Mers outbreak. “Fellow citizens, please refrain from responding to baseless rumours,” burbles an authoritarian voice on TV, even as social media is awash with apocalyptic images of bodies falling from the skies and bloodshed on the streets. “We must stay calm and trust the government. We believe that your safety is not in jeopardy!” Crucially, the virulence of this outbreak is clearly equated with poisonous traits already embedded in society, with Seok-woo being pointedly described as “a bloodsucker” who “leeches off others” even as zombies sink their teeth into passengers. When reports of rioting hit the onboard TVs, someone sneers that “in the old days, they’d be re-educated”. Later, a selfish mob who bar their doors against our ragtag band of heroes seem indistinguishable from the ravenous hordes eating their way through the train, with Yeon playfully conjuring mirror images of horror crushed up against the opaque glass. Kim Eui-sung is in splendidly hissable form as the snotty executive who becomes the embodiment of first-class fiendishness, while Lee Hyung-deok’s agile camerawork and Yang Jin-mo’s dextrous editing crank up the ferocious pace as the undead swarm like insects up escalators and along tracks. Jang Young-gyu’s music alternates from squishy stabs and honking alarums to more lyrical piano tinklings, with scenes of carnage often offset by stirring melancholy melodies that emphasise heartbreak over horror. Those looking for more back story may seek out Yeon’s animated scene-setter Seoul Station, but you don’t need a primer to be swept up in the torrential momentum of Train to Busan’s non-stop thrill ride.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บาร์เรลตามนี้กล้าหาญ ทำลายสถิติเกาหลีซอมบี้บนรถไฟวิ่งเล่นเช่นรถจักรหนี – ตายราว เนื่องจากเป็นบ่องพ่อโฮ (ผู้อำนวยการของสิ่งมีชีวิตลักษณะตีโฮสต์) เป็นจอร์จเอโรเมโร ยอนซางโฮ ของหายใจภาพยนตร์รถไฟหัวกระสุนมีการกายภาพที่คลั่ง คมชัดเสียดสีสังคมและ melodrama อารมณ์สุกทางคุณ ribcage และฉีกออก bleeding หัวใจของคุณ เร็วเที่ยวกว่า 2004 ของรุ่งอรุณแห่งความตาย remake, wittier กว่าความภาคภูมิใจ และความอยุติธรรม และซอมบี้ และงดงามงดื่มยิ่งกว่าสงครามโลก Z รถไฟปูซานรวมการสาวด้วยทั้งหมดของขวัญในการหายใจชีวิตใหม่เป็นประเภทที่ปฏิเสธที่จะนอนลง และตายเราเปิดกับรถบรรทุกขับรถผ่านโซนตรวจสอบสินค้าทางชีวเคมี ("รั่วเล็ก ๆ สาวของฉัน") และกดปุ่มกวางที่สปริงกลับสู่ชีวิตด้วยน้ำนมในสายตาของมันทันที ในขณะเดียวกัน ผู้จัดการกองทุนหย่าซอกวู (Gong Yoo) สแกนรายงานข่าวของ "ลึกลับปลาตาย" เขาเกินไปผูกขึ้น ด้วยการจัดการธุรกิจขนาดใหญ่เพื่อเข้าร่วมจัดแสดงดนตรีแบบอร้องเพลงของลูกสาวของเขา ในขณะทั้งหนุ่ม Su-อัน (คิมซูมี) ต้องการสำหรับวันเกิดของเธอคือการ ไปเยี่ยมเธอ ในปูซาน การร้องขอไปที่ซอกวู grudgingly เข้าเป็นภาคี แต่ เป็นพ่อและลูกสาวขึ้น KTX รถไฟความเร็วสูงจากโซลปูซาน ดังนั้นเกินไป ไม่เกิดไฟป่าที่จะให้ความหมายใหม่กับวลี "รบกวนผู้โดยสาร"ย้ายกลาสีจากกษัตริย์ในสุกรและการปลอม confrontational ไหวดำเนินการถ่ายทอดสดหลักขึ้นรถไฟปูซาน ยอนยังคงนับเป็นสิ่งภาพคมชัดที่จ่ายเงินปันผลเร็ว การโจมตีแพลตฟอร์มขน glimpsed จากหน้าต่างรถไฟในออกให้ shiversome รสชาติของสิ่งที่แนบ เป็นคนจรจัด traumatised ประกาศว่า พวกเขากำลัง "ทั้งหมดตาย ทุกคนจะตาย" ("หวัดดีเด็ก ซูอันจะบอก "ถ้าคุณไม่ศึกษาอย่างหนัก คุณจะจบลงเหมือนเขา ") ก่อนที่คุณสามารถพูด Snowpiercer ตรง 28 วันในภายหลัง เป็นการเทน้ำดังสนั่นของเสพเนื้อผ่านเก็บ นั่ง และ ลงทางเดิน necrotising ถอดขาคลื่นของ contorting, gnarly ยิงแก่ "ในเวลาเช่นนี้ คุณเพียงมองหาตัวเอง ซอกวูซูอันเมื่อบอกเธอให้ขึ้นนั่ง เสริมความเชื่อของเธอว่า "คุณจะดูแลเกี่ยวกับตัวคุณเองที่ทำไมซ้าย Mum" จึงไม่แปลกใจว่า ตามรายงานของการสังหารทวีป พ่อล้มเหลวนี้จะถูกบังคับให้ต้องประเมินมุมมองของเขาโดดเดี่ยวของโลก แต่เป็นกับ tropes ภาพยนตร์ภัยพิบัติของฟิล์ม คุ้นเคยไม่ได้จังหวะสนุก แน่นอน มีประสิทธิภาพที่น่าประทับใจเพื่อการนำแตกต่างกันตัวละครผ่านสนามบินสไตล์ภาพสเก็ตช์ (รั้น สีฟ้าปกสามี และภรรยาตั้งครรภ์ ผู้เล่นหนุ่มเบสบอล และเชียร์ลีดเดอร์ฯลฯ), ทั้งหมดหันจังหวะกว้างบทเรียนชีวิตที่อาจ หรืออาจไม่เห็นแต่ละคนผ่านการม้วนสุดท้าย ที่ทำงานก่อนหน้าของยอน ความหวาดระแวงที่มีสุขภาพดีของผู้มีอำนาจตผลการกระทำ ธีมนี่ขยายในการปลุกของการระบาดของประชาคมโลก 2015 "เพื่อนประชาชน กรุณางดตอบข่าวลือ baseless," burbles เสียงยกตัวอย่างบนทีวี แม้ในขณะที่สังคมเป็นภาพเลวร้ายของร่างกายที่ตกมาจากฟากฟ้าและอัศจรรย์บนท้องถนน เราต้องใจเย็น และไว้วางใจรัฐบาล เราเชื่อว่า ความปลอดภัยของคุณไม่ได้อยู่ในอันตราย" ดับ ความรุนแรงของการระบาดของโรคนี้อย่างชัดเจน equated กับลักษณะพิษฝังอยู่ในสังคม มีซอกวูการวิจัยอธิบายว่า "การ bloodsucker" ที่ "ปลิงปิด" แม้เป็นซอมบี้จมฟันของพวกเขาเป็นผู้โดยสาร เมื่อรายงานของความตีทีวี onboard คน sneers ว่า ในวัน พวกเขาจะได้มีการศึกษาใหม่" ในภายหลัง ม็อบเห็นแก่ตัวที่บาร์ประตูกับวงดนตรีของเราชี้โบ๊ชี้เบ๊ของวีรบุรุษของพวกเขาดูเหมือนแยกไม่ออกจากพยุหะหิวกินทางผ่านรถไฟ กับยอนเล่นปลุกผีสยองขวัญรูปภาพ อัดทึบแสงประกอบกับ คิม Eui สูงอยู่ในรูป hissable เพียบเป็นบริหารพิเศษที่กลายเป็นของแปลก fiendishness ในขณะที่ลีฮย็อง-deok ของ camerawork เปรียวและยางจินของ mo dextrous แก้ไขเหวี่ยงขึ้นก้าวชายฉกรรจ์เป็นฝูง undead เช่นแมลง ขึ้นบันไดเลื่อน และตลอด แจงหนุ่ม-gyu ของเพลงสลับจากอาระนุ่มและยวดยาน alarums เพื่อ tinklings เปียโนมากน้อยจอมเวทย์ กับฉากการฆาตกรรมที่มักจะตรงข้าม โดยกวนทำนอง melancholy ที่เน้นปวดใจมากกว่าสยองขวัญ ผู้ที่กลับมากขึ้นเรื่องราวอาจหาของยอนเคลื่อนไหวฉากงหนโซล แต่คุณไม่จำเป็นต้องรองพื้นให้ถูกกลืนในโมเมนตัมต่อรถไฟไปปูซานนั่งตื่นเต้นไม่หยุด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี้ฉีกคำรามทำลายสถิติเกาหลีใต้ซอมบี้-on-a-รถไฟบาร์เรลวิ่งเล่นพร้อมเหมือนหัวรถจักรวิ่งหนี - ราวบันไดตาย เนื่องจากเท่าที่จะบงจุนโฮ (ผู้อำนวยการของสิ่งที่มีคุณลักษณะที่ตีโฮสต์) เป็นไปจอร์จโรเมโรยอนซังโฮหอบรถไฟหัวกระสุนในโรงภาพยนตร์ภูมิใจนำเสนอการกระทำคลั่งทางกายภาพเสียดสีสังคมที่คมชัดและโลกซาบซึ้งสุกออกแบบมาเพื่อเข้าถึงเข้าชายโครงของคุณ และฉีกออกจากหัวใจของคุณมีเลือดออก ได้เร็วขึ้นที่เท้าของมันกว่า 2004 รุ่งอรุณแห่งความ remake ตาย wittier กว่าความภาคภูมิใจและความอยุติธรรมและซอมบี้และอื่น ๆ อย่างน่าตื่นเต้นที่งดงามกว่าสงครามโลกครั้งที่ Z, รถไฟไปปูซานร่วมสาวด้วยของขวัญทั้งหมดในการหายใจชีวิตใหม่ในประเภทที่เพียงปฏิเสธที่จะโกหก ลงและตาย.

เราเปิดกับรถบรรทุกที่ขับรถผ่านเขตกักกันทางชีวเคมี ( "รั่วเล็ก ๆ ตูดของฉัน") และกดปุ่มที่กวางทันทีสปริงกลับไปใช้ชีวิตที่มีความอาฆาตพยาบาทน้ำนมในสายตาของตน ขณะที่ผู้จัดการกองทุนหย่า Seok-Woo (Gong Yoo) สแกนรายงานข่าวของ "ปลาตายลึกลับ" เขาจะเชื่อมโยงมากเกินไปกับการจัดการธุรกิจขนาดใหญ่ที่จะเข้าร่วมลูกสาวของเขาบรรยายร้องเพลงในขณะที่ทุกคนหนุ่มสาว Su-An (คิมซู) ที่ต้องการสำหรับวันเกิดของเธอคือการเยี่ยมชมแม่ของเธอในปูซานคำขอที่ Seok-woo อย่างเสียไม่ยอม . แต่เป็นพ่อและคณะกรรมการลูกสาวรถไฟความเร็วสูง KTX จากกรุงโซลไปปูซานจึงไม่เกินไปภัยพิบัติไฟป่าที่จะให้ความหมายใหม่กับวลีที่ว่า "ผู้โดยสารรบกวน".

ย้ายหยอยจากแอนิเมชั่คาดคั้นของพระมหากษัตริย์ของหมูและปลอม กับการดำเนินชีวิตที่สำคัญมากของรถไฟไปปูซานยอนยังคงมีความรู้สึกกราฟิกที่คมชัดที่จ่ายเงินปันผลเร็ว การโจมตีแพลตฟอร์มเห็นขนจากหน้าต่างของรถไฟจะออกเดินทางจากให้รสชาติ shiversome ของสิ่งที่จะมาพร้อมกับชายจรจัดของประกาศบอบช้ำว่าพวกเขากำลัง "ตายทั้งหมดตายของทุกคน" ( "เฮ้เด็ก" Su-มีการบอกว่า "ถ้าคุณไม่ได้เรียนอย่างหนักคุณจะจบลงเช่นเขา!") ก่อนที่คุณจะสามารถพูดได้ตรงตาม Snowpiercer 28 วันต่อมาน้ำสนั่นของเนื้อเสพเทผ่านทางเดินกว่าที่นั่งและลงทางเดินที่เป็น necrotising แขนขาแตกคลื่นของ contorting, gnarly ความสามหาว "ในเวลาเช่นนี้คุณจะมองออกไปสำหรับตัวเอง" Seok-Woo บอก Su-เมื่อเธอให้เธอนั่งตอกย้ำความเชื่อของเธอว่า "คุณจะเกี่ยวกับการดูแลตัวเอง - ที่ว่าทำไมแม่ซ้าย" มันน่าแปลกใจว่าในขณะที่การสังหารมา escalates พ่อล้มเหลวนี้จะถูกบังคับให้ประเมินมุมมองของเขาโดดเดี่ยวของโลกไม่มี แต่เช่นเดียวกับทุกภาพยนตร์เรื่องนี้ tropes ภาพยนตร์ภัยพิบัติคุ้นเคยไม่บิดเบือนจากความสนุกสนาน อันที่จริงมีประสิทธิภาพที่น่าประทับใจในการแนะนำตัวละครที่แตกต่างกันผ่านสเก็ตช์ที่สนามบินสไตล์ภาพขนาดย่อ (รั้นสามีสีฟ้าปกและภรรยาของเขาตั้งครรภ์, ผู้เล่นเบสบอลหนุ่มสาวและเชียร์ลีดเดอร์ ฯลฯ ) หันหน้ากว้างจังหวะชีวิตบทเรียนที่ หรืออาจจะไม่เห็นแต่ละของพวกเขาผ่านไปรีลสุดท้าย เช่นเดียวกับการทำงานก่อนหน้ายอนซึ่งเป็นความไม่ไว้วางใจที่ดีต่อสุขภาพของผู้มีอำนาจรมย์การดำเนินการขยายรูปแบบที่นี่ในการปลุกของเมอร์สปี 2015 การระบาดของโรค "พลเมืองโปรดงดเว้นจากการตอบสนองต่อข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริง" burbles เสียงเผด็จการในทีวีแม้ในขณะที่สื่อสังคมเป็นจมอยู่ใต้น้ำกับภาพเบื้องหน้าของร่างกายลดลงมาจากฟากฟ้าและการนองเลือดบนท้องถนน "เราจะต้องอยู่ในความสงบและความไว้วางใจรัฐบาล เราเชื่อว่าความปลอดภัยของคุณไม่ได้อยู่ในอันตราย! "ขับเคลื่อนความรุนแรงของการระบาดของโรคนี้คือการบรรจุอย่างชัดเจนกับลักษณะพิษฝังอยู่ในสังคมที่มี Seok-Woo ถูกอธิบายอย่างชัดเจนว่า" ทาก "ใคร" ปลิงออกอื่น ๆ "แม้จะเป็นซอมบี้ จมฟันของพวกเขาเป็นผู้โดยสาร เมื่อรายงานของความวุ่นวายตีทีวีออนบอร์ดคน sneers ว่า "ในวันเก่าที่พวกเขาต้องการได้รับการศึกษา" ต่อมาม็อบเห็นแก่ตัวที่บาร์ประตูของพวกเขากับวงดนตรีของเราชี้โบ๊ชี้เบ๊ของวีรบุรุษดูเหมือนแยกไม่ออกจากพยุหะหิวรับประทานอาหารของพวกเขาผ่านทางรถไฟกับยอนสนุกสนานปลุกผีภาพสะท้อนของหนังสยองขวัญบดขึ้นกับกระจกทึบแสง คิม Eui-Sung อยู่ในรูปแบบ hissable ผงาดเป็นผู้บริหารเลวทรามที่กลายเป็นศูนย์รวมของ fiendishness ชั้นแรกในขณะที่ลีฮยอง Deok ของ camerawork เปรียวและการแก้ไขชำนาญหยางจินโมเหวี่ยงขึ้นก้าวรุนแรงเป็นฝูงผีดิบเหมือนแมลงขึ้นบันไดเลื่อน และพร้อมแทร็ค Jang Young-gyu ของสลับเพลงจากแทงนุ่มและ alarums แตรจะพรั่งพรูออกมามากขึ้น tinklings เปียโนที่มีฉากของการสังหารมักจะชดเชยโดยการกวนท่วงทำนองเศร้าโศกเสียใจที่เน้นความสยองขวัญมากกว่า ผู้ที่มองหากลับมามากขึ้นเรื่องอาจหายอนของภาพเคลื่อนไหวที่เกิดเหตุหมาสถานีรถไฟโซล แต่คุณไม่จำเป็นต้องไพรเมอร์ที่จะกวาดขึ้นในแดนกระหน่ำของรถไฟไปนั่งตื่นเต้นไม่หยุดของปูซาน