César Ritz (23 February 1850 – 24 O

César Ritz (23 February 1850 – 24 October 1918) was a Swiss hotelier and founder of several hotels, most famously the Hôtel Ritz in Paris and The Ritz Hotel in London. His nickname was "king of hoteliers, and hotelier to kings," and it is from his name and that of his hotels that the term ritzy derives.

Contents

1 Life and career
2 See also
3 References
3.1 Bibliography
4 External links

Life and career

Ritz was born in the Swiss village of Niederwald, the youngest of 13 children in a poor peasant family.[1] At the age of twelve he was sent as a boarder to the Jesuit college at Sion, and at fifteen, having shown only vaguely artistic leanings, was apprenticed as a sommelier at a hotel in Brig.[2] While working there as an apprentice wine waiter he was dismissed by the patron of the hotel from his position, saying, "You'll never make anything of yourself in the hotel business. It takes a special knack, a special flair, and it's only right that I tell you the truth—you haven't got it.[3] He returned briefly to the Jesuits as a sacristan, then left to seek his fortune in Paris at the time of the 1867 Universal Exhibition.[2]

Ritz's formative five years in Paris, including the siege of 1870-1 during the Franco-Prussian War, gave him sufficient polish and confidence to transform himself from a waiter and general factotum into a maître d'hôtel, manager, and eventually hotelier.[2] After a short stint working at the Hotel de la Fidélité, he worked as a waiter in a workman's bistro and took a position in a prix fixe restaurant, where he was later sacked for breaking too many dishes in his desire to work briskly.[4] He worked his way up from assistant waiter to restaurant manager of a restaurant on the corner of Rue Royale and Rue Saint-Honore, before working at the the high-class Restaurant Voisin between 1869 and 1872.[2] Here he waited on the likes of Sarah Bernhardt, George Sand, Edmond de Goncourt, Théophile Gautier, and Alexandre Dumas,[4] learned the essentials of his trade from the owner, Bellenger, and served up dishes such as elephant's trunk in sauce chasseur as supplies of fresh meat dwindled during the siege and zoo animals took their place.[2]

In 1872, Ritz became floor waiter of the Hôtel Splendide in Paris, which was one of the most lavish hotels in Europe at the time,[5] where he met many rich, self-made Americans as guests who had a profound effect on him.[2] In 1873 he was a waiter in Vienna at the time of the International Exhibition, by which time he had begun to acquire a considerable knowledge of the industry and the culinary preferences of esteemed people such as the Prince of Wales.[2][5] In the winter of that year his astonishing career in hotel management began when he undertook the direction of the restaurant at the Grand Hôtel in Nice.[2] He once stated that his "years of wandering in the wake of a migratory society had begun".[6] One incident when the central heating packed up and Ritz went out of his way to accommodate the guests and compensate was noticed by Colonel Max Phyffer, the designer of the Grand Hôtel National in Lucerne, who noted his efficiency in a scrapbook. Regular moves then followed, usually twice a year just ahead of the migration of the international tourist set from the hotels of Nice or San Remo in winter to Swiss mountain resorts such as Rigi-Kulm and Lucerne in summer.[2] He had a period working as the maître d'hôtel of the Grand Hôtel in Locarno on the Lake Maggiore, a difficult period given the eccentricities of its alcoholic manager who lived on a diet of raw ham, bread and wine and had a habit of disturbing the guests, ringing bells at 5 am and chasing his wife through the corridors with an army pistol. Ritz meekly commented that "I did what I could to pacify the clients" in the circumstances.[6]
Ritz with wife Marie-Louise in 1888.

In 1878, he became the manager of the Grand Hôtel National in Lucerne and held the same position, in parallel, at the Grand Hôtel in Monaco until 1888. A pioneer in the development of luxury hoteliering, he knew how to entice wealthy customers and quickly gained a reputation for good taste and elegance, and by the mid 1880s the Grand Hôtel National in Lucerne had earned a reputation as the most elegant hotel in Europe at the time.[7] He was the first to mandate that "the customer is always right".[1] His code was "See all without looking; hear all without listening; be attentive without being servile; anticipate without being presumptuous. If a diner complains about a dish or the wine, immediately remove it and replace it, no questions asked."[1]

In 1888, he opened the Consersations Haus restaurant with Auguste Escoffier in Baden-Baden, and the two were then invited to London by Richard D'Oyly Carte to become the first manager and chef of the Savoy Hotel, positions they held from 1889 until 1897.[8] Ritz put together what he described as "a little army of hotel men for the conquest of London". The Savoy under Ritz was an immediate success, attracting a distinguished and moneyed clientele headed by the Prince of Wales. Aristocratic women, hitherto unaccustomed to dine in public, were now "seen in full regalia in the Savoy dining and supper rooms".[8]

In 1898, Ritz and Escoffier were both dismissed from the Savoy. Ritz was implicated in the disappearance of over £3,400 of wine and spirits, as well as in receiving kickbacks from suppliers.[9][10]

Later in 1898, he opened the celebrated Hôtel Ritz in the Place Vendôme, Paris. He went on to open The Ritz Hotel in London in 1906, which became one of the most popular meeting places of the era for the rich and famous. The Ritz Hotel in Madrid, opened in 1910, inspired by King Alfonso XIII's desire to build a luxury hotel to rival the Ritz in Paris. Ritz enjoyed a long partnership with Auguste Escoffier, the famous French chef and father of modern French cooking. The partnership lasted until Ritz had to retire in 1907 because of deteriorating health.

Ritz himself withdrew progressively from the affairs of his various companies, selling out his interests in hotels at Frankfurt and Salsomaggiore in 1905 and retiring from the Ritz Hotel Development Company in 1907, from the Carlton Hotel Company in 1908, and from the Paris Ritz Company in 1911.

By 1912, according to Marie-Louise Ritz, to all intents and purposes his life had finished.[2] In 1913 he was placed in a private hospital at Lausanne, and the following year he was moved to another on Lake Küssnacht in Canton Schwyz.[2] He died at Küssnacht on 26 October 1918.[2] Although from a humble Swiss background, César Ritz and his luxurious hotels became legendary, and his name entered the English language as an epitome of high-class cuisine and accommodation.[2] He is buried in the village of his birth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

César Ritz (23 1850 กุมภาพันธ์ – 24 1918 ตุลาคม) เป็นการยึดสวิสและผู้ก่อตั้งโรงแรมหลาย มากที่สุดซึ่งริทซ์โฮเทลในปารีสและเดอะริทซ์โฮเต็ลในลอนดอน ชื่อเล่นของเขาคือ "กษัตริย์ผู้ประกอบการโรงแรม และยึดกับคิงส์" และเป็นชื่อของเขาและที่โรงแรมของเขาที่มาคำว่าหรูหราเนื้อหา 1 ชีวิตและอาชีพ 2 ดู อ้างอิงที่ 3 3.1 บรรณานุกรม เชื่อมโยงภายนอก 4ชีวิตและอาชีพโรงแรมริทซ์เกิดสวิสเซอร์แลนด์หมู่บ้านของ Niederwald ลูก 13 เด็กในครอบครัวชาวนายากจน[1] ในยุคของ twelve เขาส่งมาเป็นที่พึงให้วิทยาลัยคณะเยสุอิต ที่ Sion และ ที่ fifteen มีแสดงเฉพาะคลับศิลปะ leanings ถูก apprenticed เป็น sommelier โฮเต็ลในพล [2] ในขณะที่ทำงานมีเป็นการเสิร์ฟไวน์ฝึกงานเขาถูกยกเลิก โดยสมาชิกของโรงแรมจากตำแหน่งของเขา บอกว่า "คุณจะไม่ได้อะไรของตัวเองในธุรกิจโรงแรม ใช้ knack พิเศษ ไหวพริบพิเศษ และเป็นขวาเท่านั้นที่ฉันบอกคุณความจริง — คุณไม่ได้ก็[3] เขากลับสั้น ๆ ให้คณะฯ เป็นแบบ sacristan ซ้ายแล้ว ไปแสวงหาโชคของเขาในปารีสเมื่อค.ศ. 1867 นิทรรศการสากล[2]ความอุดมสมบูรณ์ของริทซ์ห้าปีในปารีส รวมล้อมค.ศ. 1870-1 ระหว่างสงคราม-ปรัสเซีย ให้เขาพอโปแลนด์และแปรสภาพตัวเองจากพนักงานเสิร์ฟและ factotum ทั่วไปเป็น maître d' โฮเทล ผู้จัดการ และยึดที่มั่นใจ[2] หลังจาก stint สั้นทำงานโรงแรมเดอลา Fidélité เขาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในบิสโทรของรำ และเอาตำแหน่งในร้านอาหาร prix fixe ที่เขามีต่อไล่ออกสำหรับทำลายอาหารมากเกินไปในความปรารถนาของเขาในการทำงาน briskly[4] เขาทำงานเขาขึ้นจากพนักงานเสิร์ฟผู้ช่วยกับผู้จัดการร้านอาหารของร้านอาหารมุม Rue Royale และ Rue-นอร์ ก่อนทำงานที่ Voisin ร้านสูงระหว่างงแมงเนียร์ช[2] ที่นี่เขารออยู่ชอบของซาราห์แบร์นฮาร์ด จอร์จทราย เอดมันด์เด Goncourt, Théophile Gautier และดูมาสภัณฑ์อเล็กซานเดอร์, [4] เรียนรู้ความสำคัญของการค้าของเขาจากเจ้าของ Bellenger และเสิร์ฟอาหารเช่นหัตถ์ในซอส chasseur เป็นวัสดุเนื้อสด dwindled ในระหว่างการล้อม และสัตว์สวนสัตว์ได้[2]In 1872, Ritz became floor waiter of the Hôtel Splendide in Paris, which was one of the most lavish hotels in Europe at the time,[5] where he met many rich, self-made Americans as guests who had a profound effect on him.[2] In 1873 he was a waiter in Vienna at the time of the International Exhibition, by which time he had begun to acquire a considerable knowledge of the industry and the culinary preferences of esteemed people such as the Prince of Wales.[2][5] In the winter of that year his astonishing career in hotel management began when he undertook the direction of the restaurant at the Grand Hôtel in Nice.[2] He once stated that his "years of wandering in the wake of a migratory society had begun".[6] One incident when the central heating packed up and Ritz went out of his way to accommodate the guests and compensate was noticed by Colonel Max Phyffer, the designer of the Grand Hôtel National in Lucerne, who noted his efficiency in a scrapbook. Regular moves then followed, usually twice a year just ahead of the migration of the international tourist set from the hotels of Nice or San Remo in winter to Swiss mountain resorts such as Rigi-Kulm and Lucerne in summer.[2] He had a period working as the maître d'hôtel of the Grand Hôtel in Locarno on the Lake Maggiore, a difficult period given the eccentricities of its alcoholic manager who lived on a diet of raw ham, bread and wine and had a habit of disturbing the guests, ringing bells at 5 am and chasing his wife through the corridors with an army pistol. Ritz meekly commented that "I did what I could to pacify the clients" in the circumstances.[6]โรงแรมริทซ์กับภรรยามารีหลุยส์ใน 1888ในค.ศ. 1878 เขาเป็น ผู้จัดการของแกรนด์โฮเทลแห่งชาติในลูเซิร์น และจัดตำแหน่งเดียวกัน พร้อมกัน ที่โฮเทลแกรนด์ในโมนาโกจน 1888 ผู้บุกเบิกในการพัฒนา hoteliering หรู เขารู้วิธีชักจูงลูกค้ามั่งคั่ง และได้รับชื่อเสียงดีและสง่างามได้อย่างรวดเร็ว และ โดยปัจจุบันกลาง แกรนด์โฮเทลแห่งชาติในลูเซิร์นมีชื่อเสียงเป็นโรงแรมที่หรูหราที่สุดในยุโรปในเวลานั้น[7] เขาเป็นคนแรกให้ใช้ว่า "ลูกค้าถูกเสมอ"[1] รหัสเขาถูก "ดูทั้งหมดโดยไม่มอง ได้ยินทั้งหมดโดยไม่ต้องฟัง ได้มาโดยไม่ถูกพวก คาดว่าจะมี โดยไม่มีการถือดี ถ้า diner ที่บ่นเกี่ยวกับจานหรือไวน์ ทันทีเอาออก และแทน ถามคำถามไม่"[1]ใน 1888 เขาเปิดร้านอาหาร Consersations เฮาส์กับ Escoffier เซฟใน Baden-Baden สองได้แล้วเชิญไปลอนดอน โดยริชาร์ด D'Oyly อาหารเป็น ตัวจัดการและเชฟของโรงแรมซาวอยที่แรก ตำแหน่งเดิมจากจาก 1889 จน 1897[8] ริทซ์ใส่กันอะไรที่เขาอธิบายว่า "กองทัพน้อยคนโรงแรมสำหรับชัยชนะของลอนดอน" ซาวอยภายใต้ริทซ์ได้สำเร็จมีทันที ดึงดูดลูกค้าโดดเด่น และร่ำรวยที่โดยเจ้าชายแห่งเวลส์ รูปผู้หญิง unaccustomed มาจนบัดจะรับประทานอาหารในที่สาธารณะ ถูกตอนนี้ "เห็นในราชกกุธภัณฑ์เต็มห้องพักรับประทานอาหารและของว่างซาวอย"[8]ใน 1898 ริทซ์และ Escoffier ทั้งยกจากซาวอย โรงแรมริทซ์เกี่ยวข้อง ในการสูญหายของกว่า £3400 ของไวน์และสุรา รวม ทั้ง ในการรับ kickbacks จากซัพพลายเออร์[9][10]ใน 1898 เขาเปิดโรงแรมริทซ์โฮเทลที่เฉลิมฉลองในสถานที่โรงแรม ปารีส เขาก็จะเปิดเดอะริทซ์โฮเต็ลในลอนดอนใน 1906 ซึ่งเป็นหนึ่งในสถานประชุมสุดยอดของยุคใน ห้อง โรงแรมริทซ์ในกรุงมาดริด เปิดใน 1910 แรงบันดาลใจจากความปรารถนาที่กษัตริย์อัลฟองโซ XIII จะสร้างโรงแรมหรูประชันโรงแรมริทซ์ในปารีส โรงแรมริทซ์เพลิดเพลินกับความร่วมมือระยะยาวกับเซฟ Escoffier พ่อครัวฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงและคุณพ่อทำอาหารฝรั่งเศสทันสมัย ห้างหุ้นส่วนที่กินเวลาจนริทซ์ได้ถอนในเศษ ๆ เพราะสุขภาพที่เสื่อมสภาพโรงแรมริทซ์เองต้องถอนความก้าวหน้าจากกิจการของบริษัทของเขาต่าง ๆ ขายออกเขาสนใจโรงแรมที่แฟรงค์เฟิร์ตและ Salsomaggiore ในปีพ.ศ. 2448 สมัย และออก จาก บริษัทพัฒนาโรงแรมริทซ์ในเศษ ๆ จาก บริษัทโรงแรมคาร์ลตันใน 1908 และ บริษัทริทซ์ปารีสพ.ศ. 2454โดยซาวน่า ตามมารีหลุยส์ริทซ์ ไปทั้งหมด intents และวัตถุประสงค์ชีวิตของเขาได้เสร็จสิ้น[2] ในปี 1913 เขาได้ทำในโรงพยาบาลเอกชนที่โลซาน และปีต่อมาเขาถูกย้ายไปยังอีกในเล Küssnacht ใน Schwyz งานกวางเจา[2] เขาตายที่ Küssnacht บน 26 1918 ตุลาคม[2] แต่จากพื้นหลังยังไงก็สวิส César Ritz และโรงแรมหรูหราของเขากลายเป็นตำนาน และชื่อของเขาใส่ภาษาอังกฤษเป็นอำนวยการสูงอาหารและที่พัก[2] เขาถูกฝังอยู่ในหมู่บ้านเกิดของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

César Ritz (23 กุมภาพันธ์ 1850 - 24 ตุลาคม 1918) เป็นเจ้าของโรงแรมสวิสและผู้ก่อตั้งโรงแรมหลายชื่อเสียงที่สุด Hotel Ritz ในกรุงปารีสและโรงแรมริทซ์ในกรุงลอนดอน ชื่อเล่นของเขาคือ "พระมหากษัตริย์ของโรงแรมตากอากาศและ Hotelier กษัตริย์" และมันก็มาจากชื่อของเขาและที่โรงแรมของเขาว่าคำบุคลากรหรูหรา. เนื้อหา1 ชีวิตและอาชีพของ2 ดูเพิ่มเติม3 อ้างอิง3.1 บรรณานุกรม4 การเชื่อมโยงภายนอกชีวิตและอาชีพของRitz เกิดในหมู่บ้านสวิสของ Niederwald น้องคนสุดท้องของเด็ก 13 ในครอบครัวชาวนายากจน. [1] ตอนอายุสิบสองเขาถูกส่งไปเป็นนักเรียนที่วิทยาลัยเยซูอิตที่ไซออนและที่สิบห้ามีการแสดงเฉพาะศิลปะราง leanings ถูกหักอกเป็น Sommelier ที่โรงแรมในบริก. [2] ในขณะที่ทำงานอยู่ที่นั่นเป็นบริกรไวน์ฝึกงานเขาได้รับการยอมรับจากผู้มีพระคุณของโรงแรมจากตำแหน่งของเขาโดยกล่าวว่า "คุณจะไม่ทำอะไรของตัวเองใน ธุรกิจโรงแรม. มันต้องใช้ความสามารถพิเศษพิเศษไหวพริบพิเศษและเป็นเพียงที่เหมาะสมที่ผมบอกคุณความจริงที่คุณไม่ได้มีมัน. [3] เขากลับไปเป็นนิกายเยซูอิต Sacristan แล้วซ้ายไปแสวงโชค ในกรุงปารีสในเวลาที่ 1867 นิทรรศการสากล. [2] การก่อสร้าง Ritz ห้าปีที่ผ่านมาในกรุงปารีสรวมทั้งการบุกโจมตี 1870-1 ระหว่างฝรั่งเศสปรัสเซียนสงครามให้เขาขัดเพียงพอและความเชื่อมั่นที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองจากบริกรและก้นกุฏิทั่วไป เป็นmaître d'Hôtel, ผู้จัดการและ Hotelier ในที่สุด. [2] หลังจากยุติสั้นทำงานที่ Hotel de la Fidélitéเขาทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟในร้านอาหารของคนงานและเข้ารับตำแหน่งในร้านอาหาร fixe กรังปรีซ์ที่เขาเป็น ต่อมาไล่ทำลายอาหารมากเกินไปในความปรารถนาของเขาที่จะทำงานเหยง. [4] เขาทำงานของเขาขึ้นมาจากบริกรผู้ช่วยผู้จัดการร้านอาหารของร้านอาหารในมุมของ Rue Royale และ Rue Saint-Honore ก่อนที่จะทำงานที่สูง ร้านอาหารชั้น Voisin ระหว่างปี 1869 และ 1872 [2] ที่นี่เขารออยู่บนชอบของซาราห์แบร์จอร์จแซนด์เอดมันด์เดอ Goncourt, Théophileโกติเยร์และเล็กมัส [4] ได้เรียนรู้สาระสำคัญของการค้าของเขาจากเจ้าของ Bellenger, และทำหน้าที่ขึ้นอาหารเช่นลำต้นของช้างในทหารพรานซอสเป็นวัสดุสิ้นเปลืองของเนื้อสดลดลงในระหว่างการล้อมและสัตว์ที่สวนสัตว์ที่เกิดขึ้นของพวกเขา. [2] ในปี 1872, Ritz กลายเป็นบริกรชั้นHôtel Splendide ในกรุงปารีสซึ่งเป็นหนึ่งในที่สุด โรงแรมฟุ่มเฟือยในยุโรปในเวลา [5] ซึ่งเขาได้พบหลายที่อุดมไปด้วยชาวอเมริกันที่สร้างตัวเองเป็นผู้ที่มีผลกระทบอย่างลึกซึ้งต่อเขา. [2] ใน 1873 เขาเป็นบริกรในเวียนนาในช่วงเวลาของการแสดงนิทรรศการนานาชาติ ตามเวลาที่เขาเริ่มที่จะได้รับความรู้มากของอุตสาหกรรมและการกำหนดลักษณะการทำอาหารของคนที่นับถือเช่นเจ้าฟ้าชายแห่งเวลส์. [2] [5] ในช่วงฤดูหนาวของปีที่อาชีพที่น่าทึ่งของเขาในการจัดการโรงแรมเริ่มขึ้นเมื่อเขารับหน้าที่ ทิศทางของร้านอาหารที่โรงแรมแกรนด์ในนีซ. [2] ครั้งหนึ่งเขาเคยกล่าวว่า "ปีของการหลงทางในการปลุกของสังคมอพยพได้เริ่ม". [6] หนึ่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อร้อนกลางแน่นขึ้นและ Ritz เดินออกไป จากทางของเขาเพื่อรองรับแขกผู้เข้าพักและชดเชยก็สังเกตเห็นโดยพันเอกแม็กซ์ Phyffer ดีไซเนอร์ของโรงแรมแกรนด์แห่งชาติในลูเซิร์นที่ตั้งข้อสังเกตประสิทธิภาพของเขาในเรื่องที่สนใจ ย้ายแล้วตามปกติมักจะเป็นครั้งที่สองในปีหน้าของการย้ายถิ่นของนักท่องเที่ยวระหว่างประเทศที่ตั้งโรงแรมนีซหรือซานเรโมในช่วงฤดูหนาวถึงรีสอร์สวิสเช่นริ-Kulm และลูเซิร์นในช่วงฤดูร้อน. [2] เขามีช่วงเวลาที่ ทำงานเป็นโรงแรมที่maîtreศิลปวัตถุของโรงแรมแกรนด์ใน Locarno ในทะเลสาบ Maggiore, ช่วงเวลาที่ยากให้ปรวนแปรของผู้จัดการแอลกอฮอล์ของผู้ที่อาศัยอยู่ในอาหารของแฮมดิบขนมปังและไวน์และมีนิสัยของการรบกวนแขก, เสียงเรียกเข้า ระฆังที่ 05:00 และไล่ภรรยาของเขาผ่านทางเดินที่มีปืนกองทัพ Ritz อย่างอ่อนโยนให้ความเห็นว่า "ผมทำในสิ่งที่ฉันสามารถที่จะปลอบใจลูกค้า" ในสถานการณ์. [6] Ritz กับภรรยามารีหลุยส์ในปี 1888. ในปี 1878 เขาก็กลายเป็นผู้จัดการของโรงแรมแกรนด์แห่งชาติในลูเซิร์นและอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน ในแบบคู่ขนานที่โรงแรมแกรนด์ในประเทศโมนาโกจนถึงปี 1888 เป็นผู้บุกเบิกในการพัฒนาของ hoteliering หรูเขารู้วิธีที่จะดึงดูดลูกค้าและความมั่งคั่งได้อย่างรวดเร็วชื่อเสียงสำหรับรสชาติที่ดีและความสง่างามและกลางยุค 1880 โรงแรมแกรนด์แห่งชาติ ลูเซิร์นได้รับชื่อเสียงเป็นโรงแรมที่หรูหราที่สุดในยุโรปในเวลา [7] เขาเป็นคนแรกที่จะบังคับว่า "ลูกค้าที่ถูกต้องเสมอ" [1] รหัสของเขาคือ "ดูโดยไม่ได้มอง.. ได้ยินทั้งหมดโดยไม่ต้องฟัง ; เอาใจใส่โดยไม่ต้องหนักในวันนั้น.. คาดการณ์โดยไม่ต้องเกรงใจถ้าร้านอาหารบ่นเกี่ยวกับจานหรือไวน์ทันทีเอามันออกไปและแทนที่มันไม่มีคำถามที่ถาม "[1] ในปี 1888 เขาเปิดร้านอาหาร Consersations Haus กับ Auguste Escoffier Baden-Baden และทั้งสองได้รับเชิญจากนั้นไปที่กรุงลอนดอนโดยริชาร์ด Oyly ศิลปวัตถุที่จะกลายเป็นผู้จัดการคนแรกและพ่อครัวของโรงแรมซาวอยในตำแหน่งที่พวกเขาจัดขึ้นตั้งแต่ 1889 จนถึงปี 1897 [8] Ritz ใส่กันสิ่งที่เขาอธิบายว่า " กองทัพเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคนโรงแรมสำหรับชัยชนะของลอนดอน " The Savoy ภายใต้ Ritz เป็นความสำเร็จทันทีดึงดูดลูกค้าที่โดดเด่นและร่ำรวยนำโดยเจ้าชายแห่งเวลส์ ผู้หญิงชนชั้นสูงจนบัดนี้ไม่คุ้นเคยกับการรับประทานอาหารในที่สาธารณะได้ตอนนี้ "เห็นในเครื่องราชกกุธภัณฑ์เต็มรูปแบบในการรับประทานอาหารและห้องซาวอยอาหารมื้อเย็น". [8] ใน 1898, Ritz และเยร์ทั้งสองออกจากซาวอย Ritz มีส่วนเกี่ยวข้องในการหายตัวไปของกว่า 3,400 £ของไวน์และสุรารวมทั้งในการรับสินบนจากซัพพลายเออ. [9] [10] ต่อมาในปี 1898 เขาเปิดที่มีชื่อเสียงโด่งดัง Hotel Ritz ในVendômeเพลส, ปารีส เขาเดินไปเปิดโรงแรม Ritz ในลอนดอนในปี 1906 ซึ่งกลายเป็นหนึ่งในสถานที่นัดพบที่นิยมมากที่สุดในยุคสำหรับคนรวยและมีชื่อเสียง Hotel Ritz ในมาดริดเปิดในปี 1910 แรงบันดาลใจจากความปรารถนาของกษัตริย์อัลฟองโซที่สิบสามที่จะสร้างโรงแรมหรูให้คู่ต่อสู้ Ritz ในปารีส Ritz ความสุขเป็นหุ้นส่วนระยะยาวกับ Auguste Escoffier, เชฟฝรั่งเศสที่มีชื่อเสียงและเป็นพ่อของการปรุงอาหารฝรั่งเศสที่ทันสมัย หุ้นส่วนจนถึง Ritz ต้องออกจากตำแหน่งในปี 1907 เนื่องจากสุขภาพทรุดโทรม. Ritz ตัวเองถอนตัวออกจากความก้าวหน้ากิจการของ บริษัท ต่างๆของเขาขายออกความสนใจของเขาที่โรงแรมในแฟรงค์เฟิร์ตและ Salsomaggiore ในปี 1905 และออกจาก บริษัท Ritz Hotel การพัฒนาในปี 1907, จากคาร์ลตัน บริษัท โรงแรมในปี 1908 และจาก บริษัท ริทซ์กรุงปารีสในปี 1911. โดยปี 1912 ตามมารีหลุยส์ Ritz, ทุกเจตนาและวัตถุประสงค์ในชีวิตของเขาได้เสร็จสิ้น. [2] ใน 1913 เขาถูกวางไว้ในโรงพยาบาลเอกชนที่ โลซานและปีนี้เขาได้ย้ายไปอยู่ที่อื่นในทะเลสาบKüssnachtในแคนตันชวีซ. [2] เขาเสียชีวิตในKüssnachtที่ 26 ตุลาคม 1918 [2] ถึงแม้ว่าจากการอ่อนน้อมถ่อมตนพื้นหลังสวิสCésar Ritz และโรงแรมที่หรูหราของเขากลายเป็นตำนานและ ชื่อของเขาเข้ามาในภาษาอังกฤษเป็นสิ่งที่ดีเลิศของอาหารชั้นสูงและที่พัก. [2] เขาถูกฝังอยู่ในหมู่บ้านเกิดของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

C é sar ริทซ์ ( 23 กุมภาพันธ์ค.ศ. 1848 – 24 ตุลาคม 2461 ) เป็นผู้จัดการโรงแรมสวิสและผู้ก่อตั้งของหลายโรงแรม ชื่อเสียงมากที่สุด และโรงแรมริตซ์ปารีสและ Ritz Hotel ในลอนดอน ชื่อเล่นของเขาคือ " กษัตริย์ของโรงแรมและโรงแรมเพื่อกษัตริย์ " และมันเป็นชื่อของเขา และที่โรงแรมของเขาว่าระยะที่ได้มา

เนื้อหา

1 ชีวิตและอาชีพ

3
2 ดู 3.1 บรรณานุกรมการอ้างอิงการเชื่อมโยงภายนอก


4ชีวิตและอาชีพ

Ritz เกิดที่สวิส หมู่บ้าน niederwald น้องเล็กของเด็กในครอบครัวชาวนายากจน [ 1 ] ตอนอายุสิบสอง เขาถูกส่งมาเพื่อเจซูวิทยาลัยศิโยน และผู้ที่อยู่ในสิบห้า หลังจากการแสดง leanings ศิลปะคลับเท่านั้น คือ apprenticed เป็นสาวเหนือที่ โรงแรมในบริก .[ 2 ] ในขณะที่ทำงานเป็นเด็กฝึกหัดไวน์บริกรเขาถูกไล่ออกจากผู้อุปถัมภ์ของโรงแรมจากตำแหน่งของเขาแล้วพูดว่า " คุณจะไม่เคยทำอะไรให้ตัวเองในธุรกิจโรงแรม มันต้องใช้เคล็ดพิเศษ ลูกเล่นพิเศษ และมันเป็นสิ่งเดียวที่ผมบอกคุณความจริงที่คุณยังไม่ได้ [ 3 ] เขาตอบสั้น ๆเป็นผู้ดูแลโบสถ์เยซูอิต ,จากนั้นไปแสวงหาโชคลาภของเขาในปารีสในเวลาของ 2410 นิทรรศการสากล [ 2 ]

ริทซ์ก็ย่อยห้าปีในปารีส รวมถึงการ 1870-1 ฝรั่งเศสปรัสเซียในสงคราม เขาขัดเพียงพอและความมั่นใจที่จะแปลงตัวเองจากเด็กเสิร์ฟ และนักการทั่วไปเข้ามาî Tre d'h เป็นการโทร , ผู้จัดการ , และในที่สุดผู้จัดการโรงแรม[ 2 ] หลังจากสั้นจำกัดทำงานที่โรงแรม เดอ ลา ฟิตใหม่จ้า จาก เขา เคยทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในร้านอาหารของคนงาน และเอาตำแหน่งในกรังปรีซ์ fixe ร้านอาหารที่เขาภายหลังถูกไล่ออกสำหรับการทำลายอาหารมากเกินไปในความปรารถนาของเขาที่จะทำงานทันที . [ 4 ] เขาทำทางของเขาขึ้นจาก ผู้ช่วยพนักงานผู้จัดการร้านอาหารร้านอาหารมุมถนน Rue Royale Rue Saint Honore และ ,ก่อนที่จะทำงานที่ร้านอาหารของ voisin ระหว่าง 1869 และ 1872 . [ 2 ] ที่นี่เขารอในชอบของกาตาร์แอร์เวย์ จอร์จ แซนด์ เอด เดอ กองขวด , th é ophile โกติเยร์และ Alexandre Dumas , [ 4 ] เรียนรู้สาระสำคัญของการค้าของเขา จากเจ้าของ เบลลิงเจอร์ ,และเสิร์ฟขึ้นอาหารเช่นช้างต้นใน chasseur ซอสเป็นวัสดุเนื้อสดลดลงในระหว่างการล้อมและสัตว์สวนสัตว์เอาสถานที่ของพวกเขา . [ 2 ]

ใน 1872 , Ritz เป็นบ๋อยชั้นของ H เป็นการโทรสวยหรูในปารีส ซึ่งเป็นหนึ่งในโรงแรมที่หรูหราที่สุดในยุโรปในเวลาได้ 5 ] ที่เขาเจอหลายคนรวย ทำคนอเมริกันเป็นผู้มีผลลึกซึ้งต่อเขา[ 2 ] ใน 1873 เขาเป็นบริกรในกรุงเวียนนาในเวลาของการจัดแสดงนิทรรศการระหว่างประเทศ โดยเวลาที่เขาเริ่มที่จะได้รับความรู้มากของอุตสาหกรรมและความต้องการอาหารของผู้ที่นับถือ เช่น เจ้าชายแห่งเวลส์ [ 2 ] [ 5 ] ในฤดูหนาวของปีอาชีพที่น่าพิศวงของเขาในการจัดการ โรงแรม เริ่มขึ้นเมื่อเขา undertook ทิศทางของภัตตาคารที่ Grand H เป็นการโทรในนีซ[ 2 ] เขาเคยกล่าวว่า " ปีเดินในการปลุกของสังคมที่อพยพได้เริ่ม " [ 6 ] เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อความร้อนกลางแน่นขึ้นและการเดินทางออกไปจากทางของเขาเพื่อรองรับแขกและชดเชยถูกสังเกตเห็นโดยพันเอกแม็กซ์ phyffer นักออกแบบของ Grand H เป็นการโทรแห่งชาติ ลูเซิร์น ที่สังเกตประสิทธิภาพของเขาในสมุดภาพ . ย้ายปกติแล้วก็ตามโดยปกติปีละสองครั้งเพียงข้างหน้าของการย้ายถิ่นของนักท่องเที่ยวระหว่างประเทศตั้งจาก โรงแรมดี หรือ ซาน เรโม่ ในฤดูหนาวรีสอร์ทภูเขาสวิส เช่น ริกิ kulm Lucerne ในฤดูร้อนและ [ 2 ] เขามีระยะเวลาทำงานเป็นแม่î Tre d'h เป็นการโทรของ Grand H เป็นการโทรใน โลการ์โน ในทะเลสาบ มัจโจเร , ระยะเวลาที่ได้รับยาก eccentricities ของแอลกอฮอล์ผู้จัดการที่อยู่ในอาหารดิบ แฮมขนมปังและไวน์ และมีนิสัยชอบรบกวนแขก กระดิ่งที่ 5 : 00 และไล่ภรรยาของเขาผ่านทางเดินกับกองทัพปืนพก ริทซ์ ยอมให้ความเห็นว่า " ฉันทำสิ่งที่ฉันสามารถที่จะทำให้ลูกค้า " ในสถานการณ์ [ 6 ]
ริทซ์กับภรรยามารีหลุยส์ใน 1888

ในปี 1878 เขากลายเป็นผู้จัดการของ Grand H เป็นการโทรแห่งชาติใน Lucerne และจัดตำแหน่งเดียวกัน ในแบบขนานที่ Grand H เป็นการโทรในโมนาโกจน 1888 เป็นผู้บุกเบิกในการพัฒนาของ hoteliering หรูหรา เขารู้วิธีที่จะดึงดูดลูกค้าที่ร่ำรวยและรวดเร็วได้รับชื่อเสียงสำหรับรสชาติที่ดีและสง่างาม โดยช่วงกลางคริสต์ทศวรรษ 1860 Grand H เป็นการโทรแห่งชาติในลูเซิร์นได้รับชื่อเสียงเป็นโรงแรมที่หรูหราที่สุดในยุโรปในเวลา [ 7 ] เขาเป็นครั้งแรกในอาณัติ " ลูกค้าถูกเสมอ "[ 1 ] รหัสของเขาคือ " เห็นโดยไม่ต้องมอง ; ฟังทั้งหมดโดยไม่ต้องฟัง ต้องใส่ใจโดยไม่ถูกคนรับใช้ ; คาดหวัง โดยไม่เกรงใจ ถ้าร้านบ่นเรื่องอาหาร หรือเหล้า ทันทีลบออกและแทนที่มัน ไม่ต้องถาม . . . " [ 1 ]

ใน 1888 เขาเปิด consersations Haus ภัตตาคารกับออกุสต์ escoffier ใน Baden Baden ,