True, John wasn't exactly sure of h

True, John wasn't exactly sure of himself in this situation, but he could see at that moment in Sherlock's eyes how terrified he actually was. He needed him now more than ever. In an instant, he was at Sherlock's side, offering his hand and helping to lean him forward as he pushed through the rest of the contraction.

"Well done Sherlock." he encouraged, ignoring the fact that he was squeezing the life out of his hand. Glancing down, he couldn't help himself but smile as a pound's worth of dark curls once again came into view.

"Keep pushing. You're almost there."



Sherlock's face remained scrunched with the effort a bit longer before leaning back to rest his head on John's shoulder, cursing under his breath as he felt it slide back in once more. Taking advantage of the break between contractions, John left his side for a minute to grab a few towels and things from the bathroom for the delivery. Hurrying back into the living area, he set the stack on the floor while spreading one out under Sherlock's feet. Then grabbing a cold cloth from the kitchen, he gently dabbed it on his face, already hot from the exertion.

Sherlock managed a weak smile at the cool sensation on his face and welcomed it gratefully. "Thank you..."

John smiled back. "Don't mention it...you idiot..." he added with a smirk before hearing Sherlock let out a sniffle.

“I...I can't do this anymore John...” he choked out, hot tears starting to stream down his cheeks. “He's never going to come...”

“Yes he is.” John insisted. “It won't be much longer. We might need to try something else though. Do you think you can get on your knees?”

Thinking for a moment, he nodded. “Help me up...”



With some slight difficulty, they managed to shift Sherlock onto his knees, letting his head rest on John's shoulder. They had just gotten him into position when Sherlock suddenly grasped John's shoulders with an iron grip.

“John!”

“I'm right here. Go ahead and push.”

But by that point, Sherlock was already gone, a low moan escaping his lips as he could feel it shifting down the farthest it had so far.

“That's great Sherlock!” John encouraged. “Don't let up. Give us another push.”

Taking a deep breath, he nodded and pushed again, biting down on John's sweater in an attempt to keep from screaming.

“Come on baby...” he grunted between grit teeth. “Get..out!!”

“That's it Sherlock!” John grinned at his comment. “He's almost crowning. Harder.”

But despite his best effort, he only managed to hang on a few more moments before letting out a loud breath as the contraction ended.



"Don't go back in...” he breathed, letting his head rest on John's shoulder.

“Don't worry Sherlock. He's staying put this time.” he smiled, catching a glimpse of dark curls trying to force their way out. “You're doing great; just try to catch your breath for the next one.”

“Just glad we're finally getting somewhere...” Sherlock smirked under his breath.

“Well, gravity has a way of doing that. Working better for you?”

“Much. Oh god...”

His eyes opened wide as Sherlock suddenly let out a groan.

"Another one?"

He nodded quickly as he grabbed onto John's shoulders and curled forward. "He's coming..."

John barely had time to get into position before Sherlock took in another breath and pushed hard, letting out a shriek a few moments later as he felt like his body had lit on fire.

"It's burning!" he screamed, not caring now if anyone on Baker Street heard.

"Take it easy Sherlock. The head's crowning. Don't push."

'Don't push?' he screamed mentally. Every fiber in his body was screaming to end it and here John was telling him not to? Never before had he wanted to rip John to shreds and judging from the smirk on John's face he could sense that too.

"But John..."

"I said, don't push." John repeated firmly as his hand gently put pressure on the baby's head. "I've got to ease the baby's head out so you don't tear. Blow."

Struggling to pant, he could sense his breathing quickening as with each breath, the head seemed to inch out more and more on its own until it finally forced its way free to a loud shout, leaving Sherlock panting stridently.



"Oh god that was terrible..." he moaned, thankful for sudden slight relief as the contraction ebbed away.

"I know." John replied, his hand resting on Sherlock's trembling thigh after satisfying himself that there was no cord around the neck. "But you're nearly done. He's almost here Sherlock...” He grinned, trying to contain the excitement in his voice.

He allowed himself a smile at the sound of John's enthusiasm. "So I was right?"

"Right about what?"

"The baby. You've been saying 'he'. Was I right that it's a boy?"

"Sherlock, it's only a head right now. I can't tell yet." he smiled. He really could be so dense sometimes... “I'll say this much though, he's got a head-full of curls on him.”

“Does he?”

“Here. Give me your hand.”

Taking Sherlock's hand, he maneuvered his hand around the orb and grinned at Sherlock's expression when his hand finally came into contact.

“That's his head Sherlock.”

“Oh...” he breathed, his fingers gently ghosting across the tiny form that extended outside of him. He had thought about this moment for so long, how he'd feel when he'd first meet this being, this person who made been moving inside him for the past few months, who with every kick reminded him of the person who had done this to him in the first place... He had worried for so long that all he'd see was Moriarty when he'd look at the child, a forever reminder of his other parent. But now, as his fingers traced over a head full of curls and a tiny scrunched up face, Moriarty was the farthest thing from his mind. Rather it was, 'My baby... That's my baby...'



"It feels...really weird." he smiled at John after a moment.

"I'll bet it does." he said, moving to brush the damp curls off Sherlock's forehead. "Just a bit more for the shoulders and then you'll have your son."

"Really?" John nodded, getting another towel ready to catch the newborn as he could see Sherlock tense up; curling in on himself as he pushed once more.

A loud hiss escaped his lips as he could feel it turning inside him. “He's moving...”

"He's working just as hard as you are. Come on Sherlock. Need another one for the shoulders." He could hear John saying, the baby's head still resting in his hands. "Give me another hard push."

Nodding, he took another breath and pushed again as hard as he could manage, feeling it move ever so slightly.

"Get it out!" he growled at him as he gave another hard shove, desperate for it to be over.

"It's coming Sherlock, but you've got to push." John instructed. "Now deep breath, hold and push down." he said as Sherlock did so, letting out a scream as with a final push, the shoulders shifted free and the rest of the baby's body quickly slid past his hands and into John's.



For a few long moments,the room was completely silent except for Sherlock; his head resting against John's shoulder as he tried to catch his breath. And then all of a sudden, the newborn let out a loud cry of protest; upset to be so forcibly removed from its first home. He chuckled in relief at the sound of that cry; at least it meant the baby was alive.

"Is he alright?"

But John gave no response, still utterly in shock over what had just happened and what he was looking at.

"My son," Sherlock repeated, a sinking feeling starting in the pit of his stomach that something was wrong. "Is he alright?"

All at once John found the words. "I don't know about your son, but your daughter seems to be perfectly healthy."

“Daughter?”



That caught his attention. Lifting his head up, he looked down in amazement to see the tiny screaming girl in John's arms, flailing her arms about as if she had no control over them. Before he had realized it, John had handed her off for him to hold while he started to clean her up with an extra towel. He could see that she was pale just like him, not to mention the Holmes chin. She had both his and Jim's dark hair, but he could already tell that she had inherited his unruly locks verses Jim's straight hair. And as she looked up at him, beneath long eyelashes were eyes that matched his unusual blue-green.

"She...she's perfect..." he said quietly, as if he were trying not to disturb her.

"Just like her father..." John smiled, wiping his eyes with his sleeve. "You did great."

Looking back down at the baby girl who cries were now calming, Sherlock gently ran his hand across her head, smoothing down her dark hair. "So you're the one who's been kicking me these past few months... Hi sweetheart... I'm your dad." he smiled as he held her closer to him, taking the opportunity to count fingers and toes and his grin growing wider as her tiny hand grabbed hold of his finger.

"I love you..." he breathed, knowing that he was already wrapped around her finger and that even though her other father wouldn't be around, he'd take care of this treasure with every fiber of his being.



"She needs something to keep her warm." he heard John say, realizing that the few towels he'd grabbed probably wasn't enough.

"You're right." he nodded. Looking around the room, he saw it. "My coat. John, hand me my coat."

"Sherlock, are you sure?"

"Yes I'm sure. Now cover her up in it."

Helping Sherlock to first sit down on the floor, he quickly grabbed the coat from the chair, gently draped it over the two of them and making sure that they would be plenty warm enough.

"This will be quite the tale to tell her when she gets older." Sherlock smirked. "That her godfather delivered her here in the flat."

"Godfather?" John looked at him in surprise. "You mean you were serious about that?"

"Of course I was. Who else would I trust my child with but my best friend?"

John beamed. "Well..I...I don't... I'd be honored Sherlock."

.

.

.

"Sherlock? John? I heard something going on up here." Mrs Hudson's voice interrupted as she

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทรูจอห์นก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่เขาจะได้เห็นในขณะที่ในสายตาของ Sherlock ว่ากลัวเขาจริงก็คือว่า เขาต้องการเขาในขณะนี้มากขึ้นกว่าเดิม ในทันทีที่เขาอยู่ที่ด้านข้างของเชอร์ล็อกที่นำเสนอมือของเขาและช่วยเขายันไปข้างหน้าในขณะที่เขาผลักดันผ่านส่วนที่เหลือของการหดตัว. "ทำได้ดี Sherlock." เขาได้รับการสนับสนุนโดยไม่คำนึงถึงความจริงที่ว่าเขาถูกบีบชีวิตออกจากมือของเขา วินาศภัยลงเขาไม่สามารถช่วยตัวเอง แต่รอยยิ้มเป็นมูลค่าปอนด์ของหยิกมืดมาอีกครั้งในมุมมอง. "เก็บผลักดัน. คุณเกือบจะมี." ใบหน้าของเชอร์ล็อก scrunched ยังคงมีความพยายามอีกนานก่อนที่พิงหลังในส่วนที่เหลือ ศีรษะของเขาบนไหล่ของจอห์นแช่งภายใต้ลมหายใจของเขาที่เขารู้สึกว่ามันเลื่อนกลับมาในอีกครั้งหนึ่ง การใช้ประโยชน์จากการหยุดพักระหว่างการหดตัวของจอห์นซ้ายด้านข้างของเขาสำหรับนาทีที่จะคว้าผ้าขนหนูน้อยและสิ่งที่ได้จากห้องน้ำสำหรับการจัดส่ง รีบกลับเข้ามาในพื้นที่ที่อาศัยอยู่เขาตั้งสแต็คที่อยู่บนพื้นในขณะที่แพร่กระจายออกมาอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเชอร์ล็อก แล้วคว้าผ้าเย็นจากห้องครัวเขาเบา ๆ dabbed มันบนใบหน้าของเขาร้อนแล้วจากการออกแรง. Sherlock จัดการรอยยิ้มที่อ่อนแอรู้สึกเย็นบนใบหน้าของเขาและยินดีมันสุดซึ้ง "ขอบคุณ ... " จอห์นยิ้มกลับมา "อย่าพูดถึงมัน ... คุณโง่ ... " เขากล่าวเสริมด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะได้ยิน Sherlock ให้ออกสูดจมูกบ่อยๆ. "ฉัน ... ฉันไม่สามารถทำเช่นนี้อีกต่อไปจอห์น ... " เขาสำลักออกร้อน น้ำตาเริ่มต้นที่จะสตรีมลงแก้มของเขา "เขาไม่เคยไปมา ... " "ใช่เขาเป็น." จอห์นยืนยัน "มันจะไม่มากอีกต่อไป เราอาจจะต้องลองอย่างอื่น แต่ คุณคิดว่าคุณจะได้รับในหัวเข่าของคุณ? " คิดสักครู่เขาพยักหน้า "ช่วยฉัน ... " ด้วยความยากลำบากบางเล็กน้อยพวกเขาก็พยายามที่จะเปลี่ยน Sherlock ลงบนหัวเข่าของเขาให้ส่วนที่เหลือหัวของเขาบนไหล่ของจอห์น พวกเขาเพียงแค่อากาศที่เขาเข้าไปอยู่ในตำแหน่งเมื่อ Sherlock ก็คว้าไหล่ของจอห์นที่มีด้ามจับเหล็ก. "จอห์น" "ฉันขวาที่นี่ ไปข้างหน้าและผลักดัน. " แต่จุดที่เชอร์ก็หายไปแล้วครางต่ำหนีริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาอาจจะรู้สึกว่ามันขยับลงมากที่สุดมันมีเพื่อให้ห่างไกล. "นั่นคือ Sherlock ดี!" จอห์นได้รับการสนับสนุน "อย่าปล่อยให้ขึ้น ผลักดันให้เราอีก. " การหายใจลึก ๆ เขาพยักหน้าและผลักดันอีกครั้งกัดลงบนเสื้อยืดของจอห์นในความพยายามที่จะเก็บจากกรีดร้อง. "มารัก ... " เขา grunted ระหว่างฟันกรวด "Get..out !!" "นั่นมัน Sherlock" จอห์นยิ้มที่ความคิดเห็นของเขา "เขาเกือบยอด ยาก. " แต่แม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของเขาเขาเท่านั้นที่จะแขวนบนสักครู่ก่อนที่จะให้ออกลมหายใจดังหดสิ้นสุด. "อย่ากลับไปใน ... " เขาสูดลมหายใจให้ส่วนที่เหลือหัวของเขาบนของจอห์น . ไหล่"ไม่ต้องกังวล Sherlock เขาใส่อยู่ในเวลานี้.." เขายิ้มจับเหลือบของหยิกมืดพยายามที่จะบังคับทางของพวกเขาออกมา "คุณกำลังทำดี. เพียงแค่พยายามที่จะจับลมหายใจของคุณต่อไปอีกหนึ่ง " "ดีใจเพียงแค่เรากำลังได้รับบางที่สุด ... " Sherlock smirked ภายใต้ลมหายใจของเขา. "ดีแรงโน้มถ่วงมีวิธีการทำที่. การทำงานที่ดีกว่าสำหรับคุณ?" "มาก. โอ้พระเจ้า ... " ดวงตาของเขาเปิดกว้าง เป็น Sherlock ก็ให้ออกคร่ำครวญ. "อีกคนหนึ่ง?" เขาพยักหน้าอย่างรวดเร็วในขณะที่เขาคว้าลงบนไหล่ของจอห์นและโค้งงอไปข้างหน้า. "เขามา ... " จอห์นเพิ่งจะมีเวลาที่จะได้รับในตำแหน่งก่อนที่เชอร์ล็อกเอาในลมหายใจอื่นและผลักดันอย่างหนัก ให้ออกมาเป็นเสียงกรีดร้องสักครู่ต่อมาในขณะที่เขารู้สึกเหมือนร่างกายของเขาได้จุดไฟบนไฟ. "มันเผาไหม้!" เขากรีดร้องไม่สนใจตอนนี้ถ้าคนบนถนนเบเกอร์ได้ยิน. "เอามัน Sherlock ง่าย ยอดหัว อย่าผลักดัน. " อย่าผลักดัน? เขากรีดร้องจิตใจ. เส้นใยในร่างกายของเขาทุกคนถูกกรีดร้องที่จะจบมันและนี่จอห์นบอกเขาไม่ได้ที่จะไม่เคยมีมาก่อนที่เขาอยากจะฉีกจอห์นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและการตัดสินจากรอยยิ้มบนใบหน้าของจอห์นเขาจะได้รู้สึกว่ามากเกินไป. "แต่จอห์น ... " "ผมพูดว่าไม่ได้ผลักดัน." จอห์นซ้ำมั่นเป็นมือของเขาเบา ๆ สร้างแรงกดดันต่อหัวของทารก. "ฉันมีเพื่อความสะดวกในหัวของทารกออกเพื่อให้คุณไม่ฉีก ระเบิด. " ดิ้นรนเพื่อหอบเขาอาจจะรู้สึกหายใจของเขาเช่นเดียวกับการปลุกเร้าแต่ละลมหายใจหัวนิ้วดูเหมือนจะออกมามากขึ้นในตัวเองจนในที่สุดมันก็ถูกบังคับทางอิสระที่จะตะโกนเสียงดังออกจาก Sherlock หอบ stridently. "โอ้พระเจ้า ที่น่ากลัว ... "เขาคราง, ขอบคุณสำหรับการบรรเทาเล็กน้อยอย่างฉับพลันเป็นหด ebbed ไป. "ฉันรู้ว่า." จอห์นตอบว่ามือของเขาที่วางอยู่บนต้นขาสั่น Sherlock หลังจากที่ความพึงพอใจของตัวเองว่ามีสายไม่รอบคอ. "แต่ คุณทำเสร็จแล้วเกือบ เขาเป็นคนที่นี่เกือบ Sherlock ... "เขายิ้มพยายามที่จะมีความตื่นเต้นในเสียงของเขา. เขาอนุญาตให้ตัวเองมีรอยยิ้มเมื่อได้ยินเสียงของความกระตือรือร้นของจอห์น "ดังนั้นผมจึงเป็นใช่มั้ย?" "ตอนเกี่ยวกับอะไร?" "ลูก. คุณได้รับการบอกว่า 'เขา'. เป็นสิทธิที่ผมว่ามันเป็นเด็ก?" "Sherlock ก็เพียงหัวในขณะนี้. ฉันไม่สามารถบอกได้ ยัง. " เขายิ้ม เขาจริงๆอาจจะมีความหนาแน่นดังนั้นบางครั้ง ... "ฉันจะพูดแบบนี้มาก แต่เขามีหัวเต็มไปหยิกบนเขา." "เขาไม่?" "ที่นี่ ให้ฉันมือของคุณ. " การมือ Sherlock เขาย้ายมือของเขารอบลูกตาและยิ้มที่แสดงออก Sherlock เมื่อมือของเขาในที่สุดก็เข้ามาติดต่อ. "นั่นคือหัวของเขา Sherlock." "โอ้ ... " เขาสูดลมหายใจ, นิ้วมือของเขาเบา ๆ ghosting ในรูปแบบเล็ก ๆ ที่ยื่นออกมาด้านนอกของเขา เขามีความคิดเกี่ยวกับช่วงเวลานี้มานานแล้วว่าเขาจะรู้สึกตอนแรกที่เขาจะตอบสนองความเป็นอยู่นี้คนนี้ที่ทำให้รับการเคลื่อนย้ายในตัวเขาไม่กี่เดือนที่ผ่านมาด้วยการเตะที่ทุกคนทำให้เขานึกถึงคนที่ได้ทำ นี้กับเขาในสถานที่แรก ... เขากังวลมานานว่าทุกอย่างที่เขาต้องการเห็นเป็นอริอาร์ตี้เมื่อเขาต้องการดูเด็กตลอดไปเตือนผู้ปกครองอื่น ๆ ของเขา แต่ตอนนี้เป็นนิ้วมือของเขาตรวจสอบในช่วงเต็มหัวหยิกและใบหน้าเล็ก ๆ scrunched ขึ้นอริอาร์ตี้เป็นสิ่งที่ไกลที่สุดจากความคิดของเขา แต่มันเป็น 'ลูกของฉัน ... นั่นเป็นลูกของฉัน ... "มันให้ความรู้สึกแปลกจริงๆ ... ." เขายิ้มที่จอห์นหลังจากช่วงเวลา. "ฉันจะเดิมพันมันไม่." เขากล่าวว่าการย้ายไปหยิกแปรงชุบน้ำหมาด ๆ ปิดหน้าผากของเชอร์ล็อก "เพียงแค่อีกเล็กน้อยสำหรับไหล่และแล้วคุณจะมีลูกชายของคุณ." "จริงเหรอ?" จอห์นพยักหน้ารับผ้าขนหนูอีกพร้อมที่จะจับทารกแรกเกิดในขณะที่เขาจะได้เห็น Sherlock ตึงเครียดขึ้น; การดัดผมในตัวเองในขณะที่เขาผลักดันอีกครั้ง. ฟ่อดังหนีริมฝีปากของเขาในฐานะที่เขาจะได้รู้สึกว่ามันเปลี่ยนในตัวเขา "เขาย้าย ... " "เขาทำงานเพียงแค่เป็นยากที่คุณมี. มา Sherlock. ต้องการหนึ่งสำหรับไหล่อื่น." เขาสามารถได้ยินเสียงจอห์นกล่าวว่าหัวของทารกยังคงยืนอยู่ในมือของเขา "ให้ฉันอีกผลักดันอย่างหนัก." พยักหน้าเขาเอาลมหายใจอีกและผลักดันอีกครั้งเป็นเรื่องยากที่เขาจะจัดการความรู้สึกมันย้ายเคยดังนั้นเล็กน้อย. "รับออก!" เขาคำรามที่เขาเป็นเขาให้อีกซุกยากลำบากมันจะเป็นมากกว่า. "มันมา Sherlock แต่คุณได้มีการผลักดัน." จอห์นได้รับคำสั่ง "ตอนนี้หายใจเข้าลึก ๆ ค้างไว้และกดลง." เขากล่าวว่าเป็นเชอร์ล็อกทำเช่นนั้นให้ออกกรีดร้องเช่นเดียวกับการผลักดันสุดท้ายไหล่ขยับฟรีและส่วนที่เหลือของร่างกายของทารกได้อย่างรวดเร็วเลื่อนผ่านมือของเขาและเข้าไปในจอห์น. สำหรับช่วงเวลาที่ยาวไม่กี่ห้องพักได้อย่างสมบูรณ์เงียบยกเว้น Sherlock; หัวของเขาที่วางอยู่กับไหล่ของจอห์นขณะที่เขาพยายามที่จะจับลมหายใจของเขา และแล้วทั้งหมดในทันทีที่ทารกแรกเกิดให้ออกร้องไห้เสียงดังของการประท้วง; อารมณ์เสียจะถูกลบออกเพื่อให้การบังคับจากที่บ้านเป็นครั้งแรก เขาหัวเราะด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินเสียงร้องที่; อย่างน้อยก็หมายความว่าเด็กยังมีชีวิตอยู่. "เขาไม่เป็นไร" แต่จอห์นให้ไม่มีการตอบสนองอย่างเต็มที่ยังคงอยู่ในอาการช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพียงและสิ่งที่เขากำลังมองไปที่. "ลูกชายของฉัน" Sherlock ซ้ำความรู้สึกจมเริ่มต้นใน หลุมของกระเพาะอาหารของเขาว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง "เขาไม่เป็นไร?" จอห์นทั้งหมดในครั้งเดียวพบคำ "ผมไม่ทราบว่าเกี่ยวกับลูกชายของคุณ แต่ลูกสาวของคุณดูเหมือนว่าจะมีสุขภาพสมบูรณ์." "ลูกสาว" ที่จับความสนใจของเขา ยกศีรษะของเขาขึ้นมาเขามองลงไปในความประหลาดใจที่จะเห็นสาวกรีดร้องเล็ก ๆ ในอ้อมแขนของจอห์น flailing แขนของเธอเกี่ยวกับการเป็นถ้าเธอมีการควบคุมไม่เหนือพวกเขา ก่อนที่เขาจะได้รู้ว่ามันจอห์นได้ส่งเธอออกสำหรับเขาที่จะถือในขณะที่เขาเริ่มต้นการทำความสะอาดของเธอขึ้นมาพร้อมกับผ้าขนหนูพิเศษ เขาจะได้เห็นว่าเธอเป็นคนอ่อนเช่นเดียวกับเขาไม่พูดถึงคางโฮล์มส์ เธอมีทั้งของเขาและผมสีเข้มของจิม แต่เขาแล้วบอกได้เลยว่าเธอได้รับมรดกของเขาล็อคเกเรโองการผมตรงของจิม และขณะที่เธอมองมาที่เขาอยู่ภายใต้ขนตายาวเป็นตาที่ตรงกับความผิดปกติของสีเขียว. "เธอ ... เธอสมบูรณ์แบบ ... " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่าเขากำลังพยายามที่จะไม่รบกวนเธอ. "เช่นเดียวกับเธอ พ่อ ... "จอห์นยิ้มเช็ดตาของเขาที่มีแขนเสื้อของเขา "คุณไม่ดี." มองย้อนกลับไปลงที่เด็กทารกร้องที่เป็นที่สงบเงียบตอนนี้เชอร์วิ่งเบา ๆ มือของเขาข้ามศีรษะของเธอเรียบลงผมสีเข้มของเธอ "ดังนั้นคุณเป็นหนึ่งในผู้ที่ได้รับการเตะฉันไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเหล่านี้ ... สวัสดีที่รัก ... ฉันคุณพ่อของคุณ." เขายิ้มในขณะที่เขากอดเธอใกล้ชิดกับเขามีโอกาสที่จะนับนิ้วมือนิ้วเท้าและรอยยิ้มของเขาที่กำลังเติบโตในวงกว้างเป็นมือเล็ก ๆ ของเธอคว้าถือของนิ้วมือของเขา. "ผมรักคุณ ... " เขาสูดลมหายใจรู้ว่าเขาได้รับการห่อแล้ว รอบนิ้วของเธอและว่าแม้ว่าพ่อของเธอจะไม่ไปรอบ ๆ เขาต้องการดูแลสมบัตินี้กับเส้นใยของการเป็นของเขาทุก. "เธอต้องการบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้อบอุ่นของเธอ." เขาได้ยินจอห์นกล่าวว่าทราบว่าผ้าขนหนูไม่กี่เขาต้องการคว้าอาจจะไม่เพียงพอ. "คุณขวา." เขาพยักหน้า มองไปรอบ ๆ ห้องเขาเห็นมัน "เสื้อของฉัน. จอห์นมือฉันเสื้อของฉัน." "Sherlock, คุณแน่ใจหรือไม่?" "ใช่ฉันแน่ใจว่า. ตอนนี้ครอบคลุมเธอขึ้นในมัน." ช่วย Sherlock ที่จะนั่งลงบนพื้นเขารีบคว้าเสื้อ จากเก้าอี้เบา ๆ พาดมันมากกว่าสองของพวกเขาและให้แน่ใจว่าพวกเขาจะมีความอุดมสมบูรณ์อบอุ่นพอ. "นี้จะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างที่จะบอกเธอเมื่อเธอได้รับเก่า." Sherlock smirked "นั่นพ่อทูนหัวของเธอส่งเธอที่นี่ในแฟลต." "เจ้าพ่อ" จอห์นมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ "คุณหมายความว่าคุณจริงจังเกี่ยวกับที่?" "แน่นอนผมเป็น. ใครฉันจะไว้วางใจเด็กของฉันที่มี แต่เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน" จอห์นคาน "Well..I ... ฉันไม่ ... ฉันจะได้รับเกียรติ Sherlock". . . . "Sherlock? จอห์น? ผมได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่." เสียงนางฮัดสันขัดจังหวะขณะที่เธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จริง จอห์น ก็ไม่ได้มั่นใจว่าตัวเองอยู่ในสถานการณ์นี้ แต่เขาได้เห็นในขณะนั้นในสายตาของเชอร์ลอค กลัวมากแค่ไหน เขาเป็น เขาต้องการเขามากกว่าที่เคยเป็นมา ในทันที เขาอยู่เคียงข้างเชอร์ลอคคือเสนอมือของเขาและช่วยเขาขณะที่เขาผลักยันไปข้างหน้าผ่านส่วนที่เหลือของการหดตัว

" ดีมาก เชอร์ล็อค เขาถูกใจละเลยความจริงที่ว่าเขาถูกบีบออกจากมือของเขา glancing ลง เขาไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้แต่ยิ้มเป็นปอนด์มูลค่าของสีเข้มหยิกอีกครั้งเข้ามาดู

" ให้กด คุณเกือบจะถึงแล้ว "



เชอร์ล็อค ใบหน้ายังคง scrunched กับความพยายามอีกหน่อย ก่อนเอนหลังพักผ่อนหัวจอห์น ไหล่สาปแช่งใต้ลมหายใจของเขาที่เขารู้สึกว่ามันเลื่อนกลับเข้ามาอีกครั้ง ประโยชน์ของการแบ่งระหว่างการหด , จอห์นซ้ายของเขาสักนาทีที่จะคว้าผ้าขนหนูและสิ่งที่ไม่กี่จากห้องน้ำ สำหรับการจัดส่ง รีบกลับเข้าห้องนั่งเล่น เขาวางกองบนพื้น ในขณะที่การแพร่กระจายออกไปภายใต้เท้า Sherlock . แล้วคว้าผ้าเย็นจากห้องครัวเขาเบา ๆแล้ว dabbed บนใบหน้าก็ร้อนจากการออกแรง

เชอร์ล็อคจัดการอ่อนยิ้มเย็นบนใบหน้า และความรู้สึกยินดีก็สุดซึ้ง " ขอบคุณ . . . . . . . "

จอห์นยิ้มกลับ " อย่าพูดถึงมัน . . . . . . . ไอ้บ้า . . . . . . . " เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะได้ยินยังปล่อยออกมาสูดจมูกบ่อยๆ

" ฉัน . . . ฉันทำแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว จอห์น . . . . . . . " เขาสำลักออกมา ร้อน น้ำตาเริ่มไหลลงอาบแก้มของเขา" เขาไม่มีทางจะมา . . . . . . . "

" ใช่แล้ว เขาคือ จอห์น ยืนยัน " อีกไม่นานแล้วล่ะ เราอาจจะต้องลองอย่างอื่นนะ คุณคิดว่าคุณสามารถได้รับบนเข่าของคุณ "

คิดสักครู่ เขาพยักหน้า " ช่วยด้วย . . . "



กับบางเล็กน้อยยากที่พวกเขาจัดการกะเชอร์ล็อคบนเข่าของเขา ปล่อยให้ศีรษะพักบนไหล่ของจอห์น .พวกเขาเพิ่งเข้าตำแหน่งเมื่อเชอร์ล็อคก็จับไหล่ของจอห์นกับ Grip เหล็ก

" จอห์น "

" ฉันอยู่นี่ ไปข้างหน้าและกด "

แต่โดยจุดที่ เชอร์ลอคไปแล้ว , ครางต่ำหนีริมฝีปากของเขาที่เขาอาจรู้สึกว่ามันขยับไปไกลสุดได้ดังนั้นไกล

" ที่ดีเชอร์ล็อค " จอห์น ได้รับการส่งเสริม " ไม่ปล่อย ให้เรา "

ดันอีกสูดหายใจเข้าลึกๆ เขาพยักหน้า และผลักอีกครั้ง กัดลงบนเสื้อของจอห์นในความพยายามที่จะเก็บจากการกรีดร้อง

" มาเถอะที่รัก . . . . . . . " เขาถอนหายใจ ระหว่างขบฟัน . " ได้ . . . . . . . ออกไป ! "

" นี่เชอร์ล็อค " จอห์น สแยะยิ้มที่ความคิดเห็นของเขา " เขาจะเป็นองค์รัชทายาท ยาก "

แต่แม้จะมีความพยายามที่ดีที่สุดของเขาเขาเพียงจัดการให้แขวนในอีกไม่กี่วินาทีก่อนปล่อยลมหายใจดังตัวจบ



" ไม่กลับไป . . . . . . . " เขาสูดลมหายใจ ให้ศีรษะพักบนไหล่ของจอห์น

" ไม่ต้องห่วง เชอร์ล็อค เขาจะใส่เวลานี้ . " เขายิ้ม เหลือบเห็นสีเข้มหยิกพยายามบังคับทางของพวกเขาออก " คุณจะทำอะไรดี ก็พยายามที่จะจับลมหายใจของคุณสำหรับถัดไปหนึ่ง

"