In The Deliberative Practitioner: E

In The Deliberative Practitioner: Encouraging Participatory Planning Processes
(1999) John Forester asks us as community practitioners to rethink how we
learn and act in practice. He invites us to listen with an intimate ear and an
analytic mind to the stories we tell ourselves and the stories others tell us and
to which we find ourselves listening. He also invites us to step outside the
formal settings we legitimize as ‘work’ and open our eyes to the wealth of
our conversations. These conversations are what Forester calls ‘participatory

rituals’, ‘encounters that enable participants to develop more familiar relationships
or to learn about one another before solving the problems they face’.
Developing a caring curiosity towards each other helps us to see people rather
than problems, stories instead of issues. Not only does this way of practicing
feel better, it is also better practice. As Forester notes, ‘Pushing for solutions
too soon – before affected parties have been able to listen to one another
– can end up taking far more time than preliminary participatory rituals
might’.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในผู้ประกอบการอภิปราย: การส่งเสริมการมีส่วนร่วมในกระบวนการวางแผน
(1999)
จอห์นป่าไม้ขอให้เราเป็นผู้ปฏิบัติงานในชุมชนที่จะคิดใหม่วิธีการที่เราได้เรียนรู้และทำหน้าที่ในการปฏิบัติ เขาเชิญให้เราฟังด้วยหูและใกล้ชิดใจวิเคราะห์เรื่องราวที่เราบอกกับตัวเองและคนอื่น ๆ เรื่องที่บอกเราและที่เราพบตัวเองฟัง นอกจากนี้เขายังชวนให้เราที่จะก้าวออกไปข้างนอกตั้งค่าอย่างเป็นทางการเราถูกต้องตามกฎหมายเป็น 'งาน' และเปิดตาของเราเพื่อความมั่งคั่งของการสนทนาของเรา การสนทนาเหล่านี้เป็นสิ่งที่สายป่า 'มีส่วนร่วมพิธีกรรม', 'เผชิญหน้าที่ช่วยให้ผู้เข้าร่วมการพัฒนาความสัมพันธ์ที่คุ้นเคยมากขึ้นหรือเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับคนอื่นก่อนที่จะแก้ปัญหาที่พวกเขาเผชิญ. การพัฒนาความอยากรู้ห่วงใยต่อกันช่วยให้เราได้เห็นคนที่ค่อนข้างมากกว่าปัญหาเรื่องราวของปัญหาแทน ไม่เพียง แต่วิธีการของการฝึกนี้รู้สึกที่ดีกว่าก็ยังเป็นทางปฏิบัติที่ดีกว่า เป็นบันทึกป่า 'ผลักดันสำหรับการแก้ปัญหาเร็วเกินไป- ก่อนที่ฝ่ายได้รับผลกระทบได้รับสามารถที่จะฟังคนอื่น- สามารถจบลงที่สละเวลามากเกินกว่าที่มีส่วนร่วมในพิธีกรรมเบื้องต้นจะ'

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการประกอบการเกี่ยวกับการอภิปราย : ส่งเสริมการวางแผนแบบมีส่วนร่วมกระบวนการ
( 1999 ) จอห์น ฟอร์เรสเตอร์ ถามเราเป็นผู้ปฏิบัติงานในชุมชนที่จะคิดใหม่ว่าเรา
เรียนรู้และทำในการปฏิบัติ เขาเชิญเราให้ฟังกับหูที่ใกล้ชิดและจิตให้วิเคราะห์เรื่องราวเราบอกตัวเราเอง และ เรื่องราวที่คนอื่นบอกเราและที่เราพบตัวเอง
ให้ฟัง เขายังชวนเราออกไปข้างนอก
อย่างเป็นทางการการตั้งค่าเราแน่นแฟ้นเป็น ' งาน ' และเปิดดวงตาของเราให้ความมั่งคั่งของ
การสนทนาของเรา เหล่านี้การสนทนาเป็นสิ่งที่ชาวป่าเรียกแบบ

' พิธีกรรม ' ' พบว่าสามารถพัฒนาความสัมพันธ์ที่คุ้นเคยมากขึ้น
หรือเรียนรู้อีกเรื่องหนึ่งก่อน การแก้ไขปัญหาที่พวกเขาเผชิญ ' .
การพัฒนาการอยากรู้อยากเห็นที่มีต่อแต่ละอื่น ๆช่วยให้เราเห็นคนค่อนข้าง
นอกจากปัญหาเรื่องแทนของปัญหา นี้จะไม่เพียงวิธีการฝึก
รู้สึกดีมันก็เก่งปฏิบัติ เป็นบันทึกชาวป่า ' ผลักดันโซลูชั่น
เร็วเกินไป–ก่อนที่กิจการได้รับได้ฟังกัน
- สามารถสิ้นสุดการไกลมากกว่าเบื้องต้นพิธีกรรมแบบมีส่วนร่วม
อาจ '