ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียด

ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียดนามแท้ ประมาณร้อยละ ๘๕ เป็นชาวจีนประมาณร้อยละ ๒ ที่เหลือเป็นชนกลุ่มน้อยประมาณร้อยละ ๑๔ ประกอบด้วย ชาวโม้ง ( Muong) ไท (Thai) แม้ว (Meo) เขมรมอญ (Mon) จาม (Cham)
ดินแดนเวียดนาม แต่เดิมเป็นถิ่นที่อยู่ของพวกมอย (Moi) ซึ่งมีชื่อต่าง ๆ กันหลายสิบเผ่า มีขนบธรรมเนียมประเพณีคล้ายคลึงกับชาวข่าบางเผ่าในประเทศลาว จัดเข้าอยู่ในตระกูลมอญ - เขมร และบางเผ่าในตระกูล ชวา - มลายู พวกมอยมีอยู่มากกว่าล้านคน ส่วนมากอาศัยอยู่ตามภูเขาเหนือไซ่งอน ขึ้นไปจนเหนือเส้นขนานที่ ๑๗ พวกนี้ไม่มีตัวหนังสือใช้ เคร่งครัดในลัทธิไสยศาสตร์ นับถือผีสาง เทวดา อย่างยิ่ง ไม่ชอบพบคนแปลกหน้า
นอกจากพวกมอยแล้ว ขนกลุ่มน้อยในเวียดนามอีกพวกหนึ่งคือ พวกไทย บรรพบุรุษของพวกไทยอพยพจากประเทศจีน เมื่อประมาณต้นพุทธกาล เข้ามาตามลุ่มน้ำต่าง ๆ อย่างช้า ๆ ในที่สุดได้มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในแคว้นตังเกี๋ย เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๔ แบ่งออกเป็นหลายกลุ่มคือ
ผู้ไทยดำ อยู่ในเขตสิบสองจุไทย แถบแม่น้ำซองมา แม่น้ำดำ เมืองซอนลา เมืองแถง (เดียนเบียนฟู) เมืองฮุง เมืองลอย
ผู้ไทยขาว อยู่ในแถบเมืองไลเจา ใกล้เคียงกับไทยดำ ไทยโท้ ไทยนุง
ไทยโท้ อยู่รอบ ๆ บริเวณที่ราบสามเหลี่ยมแม่น้ำแดง ทางทิศตะวันตก และทางทิศเหนือของเมืองฮานอย
ไทยนุง อยู่ตามพรมแดนตังเกี๋ย และมณฑลกวางสีของจีน
ยาง อยู่ในเขตเมืองห้ายาง ทางทิศตะวันออกของเมืองเผาลัก ตรงปากน้ำแคลร์กับน้ำโล
มีชนอีกพวกหนึ่ง อยู่ตอนกลางของแคว้นตังเกี๋ยคือ พวกเมือง (Moung) ซึ่งเป็นชาติผสมเวียดนาม ชวา และไทย มีภาษาพูดคล้ายพวกเวียดนามมาก ตั้งถิ่นฐานอยู่ตามเชิงเขา บริเวณใกล้กับเมืองฮานอย และตะวันตกเฉียงใต้ลงไป ตามภูเขากั้นพรมแดนลาว ตรงกับเมืองวินห์ นับว่าเป็นชาวพื้นเมืองดั้งเดิมของเวียดนาม ทางตอนเหนือด้วยเหมือนกัน
มีชนอีกสองพวกที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในเวียดนามตอนเหนือคือ พวกแม้ว และพวกหม่าน
พวกแม้ว แบ่งออกเป็นสี่พวกคือ แม้วขาวแดง แม้วสาย แม้วดำ และแม้วขาว อาศัยอยู่ตามเมืองชายแดน ที่ติดต่อกับประเทศจีน ทางด้านมณฑลยูนาน ในเขตเมืองลาวกาย เมืองจำปา เมืองฟองโท เมืองไลเจา เมืองแถง และเมืองซอนลา
พวกหม่าน แบ่งออกเป็นห้าพวกคือ หม่านตาปัน หม่านลานเถน หม่านกวางก๊ก หม่านเถาลาน และหม่านกวางตัง อาศัยอยู่ตามภูเขาในเขตเมืองฟองโท เมืองไลเจา เมืองลาวกาย ริมฝั่งแม่น้ำแดง เมืองเกายาง เมืองลาวเชิง เมืองเยนบาย เมืองบองกาย และภูเขาแถบเมืองหัวบินห์ ก่อนที่แม่น้ำดำจะไปบรรจบแม่น้ำแดง
ชาวญวน หรือชาวเวียดนาม เดิมอยู่ในประเทศจีนตอนใต้ บริเวณมณฑลซีเกียง ฟูเกี้ยน กวางตุ้ง และกวางสี ในปัจจุบัน จัดอยู่ในเผ่าไทย - จีน เพราะภาษาพูดของพวกเวียดนาม มีคำพ้องกับคำไทยในภาษา และคำในภาษาจีนอยู่มาก
พวกชนกลุ่มน้อยรวมกันประมาณร้อยละ ๑๕ ของประชากร เวียดนามตอนเหนือนี้ โดยความเป็นมาทางประวัติสาสตร์ เป็นพวกที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับพวกเวียดนาม ในสมัยที่ยังแยกเป็นเวียดนามเหนือกับเวียดนามใต้ รัฐบาลเวียดนามเหนือได้เคยประสบปัญหาของชนกลุ่มน้อยเหล่านี้ เมื่อปี พ.ศ.๒๔๙๘ ได้อนุมัติให้มีเขตปกครองตนเองของพวกไทย - แม้ว (Thai - Meo Autonomous) มีพื้นที่ประมาณ ๑๙,๕๐๐ ตารางไมล์ มีชนเผ่าต่าง ๆ อยู่ ๒๐ เผ่า ประมาณ ๓๓๐,๐๐๐ คร และมี Viet - Bac Autonomous Area มีพื้นที่ประมาณ ๑๖,๐๐๐ ตารางไมล์ มีชนเผ่าต่าง ๆ ๑๕ เผ่า ประมาณ ๘๐๐,๐๐๐ คน นอกจากนี้ยังมี Lao - Ha - Yen Area อีกด้วย
ชาวเวียดนามแท้ ส่วนใหญ่อาศัยอยู่หนาแน่น ตามที่ราบลุ่มสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง ที่ราบตามชายฝั่งทะเลตะวันออก และที่ราบตอนใต้
ชาวจีน ตั้งถิ่นฐานทำมาหากินอยู่ทั่วไป โดยเฉพาะในย่านการค้า และตามเมืองใหญ่ ๆ เช่น เมืองโชลอง เมืองไซ่ง่อน (โฮชิมินห์) และเมืองตามชายฝั่งทะเลทั่วไป ชาวจีนที่อยู่ในเวียดนามเกือบทั้งหมด ถือสัญชาติเวียดนาม มีการพักรวมกันเป็นกลุ่ม จัดตั้งสมาคมเพื่อวัตถุประสงค์ทางการค้า แต่ก็มีชาวจีนบางส่วนประกอบอาชีพทางกสิกรรมเลี้ยงสัตว์
ชาวเผ่าไทย ประกอบด้วย ไทยขาว ไทยดำ ไทยแดง ไทยลาย ไทยโท้ ซึ่งมีจำนวนมากที่สุด จากบรรดาชนที่ไม่ใช่เวียดนามแท้
ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ตามภูเขา เชิงเขา ที่เป็นป่าลึกด้านเหนือ กลาง และตะวันตก และที่ราบสูงภาคกลาง พวกนี้มักไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ชอบอพยพเปลี่ยนที่อยู่เรื่อยไป ไม่นิยมวัฒนธรรมต่างถิ่น ส่วนใหญ่มีความเชื่อในไสยศาสตร์ หาเลี้ยงชีพด้วยการปลูกข้าวไร่ ล่าสัตว์ และหาของป่ามาขาย
ชาวเขมร อาศัยอยู่ตามบริเวณดินแดนดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง กับบริเวณใกล้เมืองฮาเดียน ติดต่อกับแดนเขมร ไปจนถึงบริเวณแหลมที่ยื่นออกไปในทะเลจีน มีอาชีพส่วนใหญ่ในการทำการกสิกรรม เลี้ยงสัตว์ และการประมง นับถือพระพุทธศาสนา และมีขนบธรรมเนียมประเพณีคล้ายประชากรในประเทศกัมพูชา
ชาวจาม เป็นเจ้าของถิ่นเดิมในดินแดนภาคกลางของเวียดนาม และในภาคใต้ของเวียดนาม แถบชายแดนติดต่อกับประเทศกัมพูชา แถบเมืองซอด๊อก ไตนินห์ และฟานราง ชาวจามเป็นชนเผ่าที่มีวัฒนธรรมสูงเป็นของตนเองมาก่อน วัฒนธรรมของชาวจามที่เหลืออยู่ในเวียดนามคือ วัดโพนาการ์ (Poh Nagar) ซึ่งอยู่ในภาคกลางของเวียดนาม
ชาวเกาะ เป็นพวกที่มีเชื้อสายอินเดีย อินโดเนเซีย มลายู ทำมาหากินอยู่ทั่วไปในภาคใต้ของเวียดนาม ในแถบชายฝั่งทะเลเข้ามาจนถึงเขตแดน ที่ติดต่อกับกัมพูชา และลาว และขึ้นไปทางเหนือจนถึงเมืองเว้ และเมืองกวางตรี ความหนาแน่นอยู่ในภาคกลางของประเทศ
เชื้อชาติอื่น ๆ เป็นชาวต่างประเทศที่เข้าไปประกอบอาชีพเล็กๆ น้อย เป็นชนกลุ่มน้อยที่อยู่ทั่ว ๆ ไปตามเมืองใหญ่ ๆ ที่เจริญแล้ว และตามชายแดนที่ติดต่อกัน เช่น ลาว ไทย ฝรั่งเศส และชาวยุโรปอื่น ๆ
โดยทั่วไปแล้ว ชาวเวียดนามเป็นชนชาติที่มีนิสัยใจคอมั่นคง มีความขยันขันแข็งในการทำงาน มีความมานะอดทนดีมาก มีความรักชาติ รักอิสรภาพ กล้าหาญ เฉลียวฉลาด และมีความสามัคคีกลมเกลียวกันอย่างแน่แฟ้น ในหมู่คนเวียดนามด้วยกันมีความรู้สึกชาตินิยมอย่างรุนแรง และพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลง ที่แปลกใหม่อยู่เสมอ
ปัจจุบันเวียดนามมีหลายศาสนา และลัทธิ แต่ระบบโ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียดนามแท้ประมาณร้อยละ ๘๕ เป็นชาวจีนประมาณร้อยละ ๒ ที่เหลือเป็นชนกลุ่มน้อยประมาณร้อยละ ๑๔ ประกอบด้วยชาวโม้ง (ม่วง) ไท (ไทย) แม้ว (แม้ว) เขมรมอญ (จันทร์) จาม (จาม) ดินแดนเวียดนาม แต่เดิมเป็นถิ่นที่อยู่ของพวกมอย (Moi) ซึ่งมีชื่อต่าง ๆ กันหลายสิบเผ่า มีขนบธรรมเนียมประเพณีคล้ายคลึงกับชาวข่าบางเผ่าในประเทศลาว จัดเข้าอยู่ในตระกูลมอญ - เขมร และบางเผ่าในตระกูล ชวา - มลายู พวกมอยมีอยู่มากกว่าล้านคน ส่วนมากอาศัยอยู่ตามภูเขาเหนือไซ่งอน ขึ้นไปจนเหนือเส้นขนานที่ ๑๗ พวกนี้ไม่มีตัวหนังสือใช้ เคร่งครัดในลัทธิไสยศาสตร์ นับถือผีสาง เทวดา อย่างยิ่ง ไม่ชอบพบคนแปลกหน้า นอกจากพวกมอยแล้วขนกลุ่มน้อยในเวียดนามอีกพวกหนึ่งคือพวกไทยบรรพบุรุษของพวกไทยอพยพจากประเทศจีนเมื่อประมาณต้นพุทธกาลเข้ามาตามลุ่มน้ำต่างๆ อย่างช้าๆ ในที่สุดได้มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในแคว้นตังเกี๋ยเมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ ๑๔ แบ่งออกเป็นหลายกลุ่มคือ ผู้ไทยดำอยู่ในเขตสิบสองจุไทยแถบแม่น้ำซองมาแม่น้ำดำเมืองซอนลาเมืองแถง (เดียนเบียนฟู) เมืองฮุงเมืองลอย ผู้ไทยขาวอยู่ในแถบเมืองไลเจาใกล้เคียงกับไทยดำไทยโท้ไทยนุง ไทยโท้อยู่รอบๆ บริเวณที่ราบสามเหลี่ยมแม่น้ำแดงทางทิศตะวันตกและทางทิศเหนือของเมืองฮานอย ไทยนุงอยู่ตามพรมแดนตังเกี๋ยและมณฑลกวางสีของจีน ยางอยู่ในเขตเมืองห้ายางทางทิศตะวันออกของเมืองเผาลักตรงปากน้ำแคลร์กับน้ำโล มีชนอีกพวกหนึ่งอยู่ตอนกลางของแคว้นตังเกี๋ยคือพวกเมือง (เมือง) ซึ่งเป็นชาติผสมเวียดนามชวาและไทยมีภาษาพูดคล้ายพวกเวียดนามมากตั้งถิ่นฐานอยู่ตามเชิงเขาบริเวณใกล้กับเมืองฮานอยและตะวันตกเฉียงใต้ลงไปตามภูเขากั้นพรมแดนลาวตรงกับเมืองวินห์นับว่าเป็นชาวพื้นเมืองดั้งเดิมของเวียดนามทางตอนเหนือด้วยเหมือนกัน มีชนอีกสองพวกที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในเวียดนามตอนเหนือคือพวกแม้วและพวกหม่าน พวกแม้ว แบ่งออกเป็นสี่พวกคือ แม้วขาวแดง แม้วสาย แม้วดำ และแม้วขาว อาศัยอยู่ตามเมืองชายแดน ที่ติดต่อกับประเทศจีน ทางด้านมณฑลยูนาน ในเขตเมืองลาวกาย เมืองจำปา เมืองฟองโท เมืองไลเจา เมืองแถง และเมืองซอนลา พวกหม่าน แบ่งออกเป็นห้าพวกคือ หม่านตาปัน หม่านลานเถน หม่านกวางก๊ก หม่านเถาลาน และหม่านกวางตัง อาศัยอยู่ตามภูเขาในเขตเมืองฟองโท เมืองไลเจา เมืองลาวกาย ริมฝั่งแม่น้ำแดง เมืองเกายาง เมืองลาวเชิง เมืองเยนบาย เมืองบองกาย และภูเขาแถบเมืองหัวบินห์ ก่อนที่แม่น้ำดำจะไปบรรจบแม่น้ำแดง ชาวญวนหรือชาวเวียดนามเดิมอยู่ในประเทศจีนตอนใต้บริเวณมณฑลซีเกียงฟูเกี้ยนกวางตุ้งและกวางสีในปัจจุบันจัดอยู่ในเผ่าไทย - จีนเพราะภาษาพูดของพวกเวียดนามมีคำพ้องกับคำไทยในภาษาและคำในภาษาจีนอยู่มาก พวกชนกลุ่มน้อยรวมกันประมาณร้อยละ ๑๕ ของประชากรเวียดนามตอนเหนือนี้โดยความเป็นมาทางประวัติสาสตร์เป็นพวกที่ไม่ค่อยเป็นมิตรกับพวกเวียดนามในสมัยที่ยังแยกเป็นเวียดนามเหนือกับเวียดนามใต้รัฐบาลเวียดนามเหนือได้เคยประสบปัญหาของชนกลุ่มน้อยเหล่านี้เมื่อปีพ.ศ.๒๔๙๘ได้อนุมัติให้มีเขตปกครองตนเองของพวกไทย - แม้ว (ไทย - แม้วปกครอง) มีพื้นที่ประมาณ ๑๙ ๕๐๐ ตารางไมล์มีชนเผ่าต่างๆ อยู่ ๒๐ เผ่าประมาณ ๓๓๐ ๐๐๐ ครและมีเวียด - บัคตั้งอิสระมีพื้นที่ประมาณ ๑๖ ๐๐๐ ตารางไมล์มีชนเผ่าต่างๆ ๑๕ เผ่าประมาณ ๘๐๐ ๐๐๐ คนนอกจากนี้ยังมีลาว -ฮา - เย็นตั้งอีกด้วย ชาวเวียดนามแท้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่หนาแน่นตามที่ราบลุ่มสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขงที่ราบตามชายฝั่งทะเลตะวันออกและที่ราบตอนใต้ ชาวจีนตั้งถิ่นฐานทำมาหากินอยู่ทั่วไปโดยเฉพาะในย่านการค้าและตามเมืองใหญ่ๆ เช่นเมืองโชลองเมืองไซ่ง่อน (โฮชิมินห์) และเมืองตามชายฝั่งทะเลทั่วไปชาวจีนที่อยู่ในเวียดนามเกือบทั้งหมดถือสัญชาติเวียดนามมีการพักรวมกันเป็นกลุ่มจัดตั้งสมาคมเพื่อวัตถุประสงค์ทางการค้าแต่ก็มีชาวจีนบางส่วนประกอบอาชีพทางกสิกรรมเลี้ยงสัตว์ ชาวเผ่าไทยประกอบด้วยไทยขาวไทยดำไทยแดงไทยลายไทยโท้ซึ่งมีจำนวนมากที่สุดจากบรรดาชนที่ไม่ใช่เวียดนามแท้ ชาวเขาเผ่าต่าง ๆ ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ตามภูเขา เชิงเขา ที่เป็นป่าลึกด้านเหนือ กลาง และตะวันตก และที่ราบสูงภาคกลาง พวกนี้มักไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ชอบอพยพเปลี่ยนที่อยู่เรื่อยไป ไม่นิยมวัฒนธรรมต่างถิ่น ส่วนใหญ่มีความเชื่อในไสยศาสตร์ หาเลี้ยงชีพด้วยการปลูกข้าวไร่ ล่าสัตว์ และหาของป่ามาขาย ชาวเขมร อาศัยอยู่ตามบริเวณดินแดนดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำโขง กับบริเวณใกล้เมืองฮาเดียน ติดต่อกับแดนเขมร ไปจนถึงบริเวณแหลมที่ยื่นออกไปในทะเลจีน มีอาชีพส่วนใหญ่ในการทำการกสิกรรม เลี้ยงสัตว์ และการประมง นับถือพระพุทธศาสนา และมีขนบธรรมเนียมประเพณีคล้ายประชากรในประเทศกัมพูชา ชาวจาม เป็นเจ้าของถิ่นเดิมในดินแดนภาคกลางของเวียดนาม และในภาคใต้ของเวียดนาม แถบชายแดนติดต่อกับประเทศกัมพูชา แถบเมืองซอด๊อก ไตนินห์ และฟานราง ชาวจามเป็นชนเผ่าที่มีวัฒนธรรมสูงเป็นของตนเองมาก่อน วัฒนธรรมของชาวจามที่เหลืออยู่ในเวียดนามคือ วัดโพนาการ์ (Poh Nagar) ซึ่งอยู่ในภาคกลางของเวียดนาม ชาวเกาะ เป็นพวกที่มีเชื้อสายอินเดีย อินโดเนเซีย มลายู ทำมาหากินอยู่ทั่วไปในภาคใต้ของเวียดนาม ในแถบชายฝั่งทะเลเข้ามาจนถึงเขตแดน ที่ติดต่อกับกัมพูชา และลาว และขึ้นไปทางเหนือจนถึงเมืองเว้ และเมืองกวางตรี ความหนาแน่นอยู่ในภาคกลางของประเทศ
เชื้อชาติอื่น ๆ เป็นชาวต่างประเทศที่เข้าไปประกอบอาชีพเล็กๆ น้อย เป็นชนกลุ่มน้อยที่อยู่ทั่ว ๆ ไปตามเมืองใหญ่ ๆ ที่เจริญแล้ว และตามชายแดนที่ติดต่อกัน เช่น ลาว ไทย ฝรั่งเศส และชาวยุโรปอื่น ๆ
โดยทั่วไปแล้ว ชาวเวียดนามเป็นชนชาติที่มีนิสัยใจคอมั่นคง มีความขยันขันแข็งในการทำงาน มีความมานะอดทนดีมาก มีความรักชาติ รักอิสรภาพ กล้าหาญ เฉลียวฉลาด และมีความสามัคคีกลมเกลียวกันอย่างแน่แฟ้น ในหมู่คนเวียดนามด้วยกันมีความรู้สึกชาตินิยมอย่างรุนแรง และพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลง ที่แปลกใหม่อยู่เสมอ
ปัจจุบันเวียดนามมีหลายศาสนา และลัทธิ แต่ระบบโ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประมาณร้อยละ 85 เป็นชาวจีนประมาณร้อยละ 2 14 ประกอบด้วยชาวโม้ง (Muong) ไท (ไทย) แม้ว (แม้ว) เขมรมอญ (Mon) จาม (Cham)
ดินแดนเวียดนาม แต่เดิมเป็นถิ่นที่อยู่ของพวกมอย (Moi) ซึ่งมีชื่อต่าง ๆ กันหลายสิบเผ่า จัดเข้าอยู่ในตระกูลมอญ - เขมรและบางเผ่าในตระกูลชวา - มลายูพวกมอยมีอยู่มากกว่าล้านคน ขึ้นไปจนเหนือเส้นขนานที่ 17 พวกนี้ไม่มีตัวหนังสือใช้เคร่งครัดในลัทธิไสยศาสตร์นับถือผีสางเทวดาอย่างยิ่ง
พวกไทย เมื่อประมาณต้นพุทธกาลเข้ามาตามลุ่มน้ำต่าง ๆ อย่างช้า ๆ เมื่อประมาณพุทธศตวรรษที่ 14 แบ่งออกเป็นหลายกลุ่มคือ
ผู้ไทยดำอยู่ในเขตสิบสองจุไทยแถบแม่น้ำซองมาแม่น้ำดำซอนเมืองลาเมืองแถง (เดียนเบียนฟู) เมืองฮุงเมืองลอย
ผู้ไทยขาวอยู่ในแถบ เมืองไลเจาใกล้เคียงกับไทยดำไทยโท้ไทยนุง
ไทยโท้อยู่รอบ ๆ บริเวณที่ราบสามเหลี่ยมแม่น้ำแดงทางทิศตะวันตกและทางทิศเหนือของเมืองฮานอย
ไทยนุงอยู่ตามพรมแดนตังเกี๋ยและมณฑลกวางสีของจีน
ยางอยู่ในเขต เมืองห้ายางทางทิศตะวันออกของเมืองเผาลัก
อยู่ตอนกลางของแคว้นตังเกี๋ยคือพวกเมือง (ม่วง) ซึ่งเป็นชาติผสมเวียดนามชวาและไทยมีภาษาพูดคล้ายพวกเวียดนามมากตั้งถิ่นฐานอยู่ตามเชิงเขาบริเวณใกล้กับเมืองฮานอยและตะวันตกเฉียงใต้ลงไปตามภูเขากั้นพรมแดน ลาวตรงกับเมืองวินห์
พวกแม้วและพวกหม่าน
พวกแม้วแบ่งออกเป็นสี่คือพวกแม้วขาวแดงสายแม้วแม้วแม้วดำและขาวอาศัยอยู่ตามเมืองชายแดนที่ติดต่อกับประเทศจีนทางด้านมณฑลยูนานในเขตเมืองลาวกายเมืองจำปาเมืองฟองโทเมือง ไลเจาเมืองแถงและเมืองลาซอน
พวกหม่านแบ่งออกเป็นห้าคือพวกหม่านตาปันหม่านลานเถนหม่านกวางก๊กหม่านเถาลานและหม่านกวางตังอาศัยอยู่ตามภูเขาในเขตเมืองฟองโทเมืองไลเจาเมือง ลาวกายริมฝั่งแม่น้ำแดงเมืองเกายางเมืองลาวเชิงเมืองเยนบายเมืองบองกายและภูเขาแถบเมืองหัวบินห์
หรือชาวเวียดนามเดิมอยู่ในประเทศจีนตอนใต้บริเวณมณฑลซีเกียงฟูเกี้ยนกวางตุ้งและกวางสีในปัจจุบันจัดอยู่ในเผ่าไทย - จีนเพราะภาษาพูดของพวกเวียดนามมีคำพ้องกับคำไทยในภาษา
15 ของประชากรเวียดนามตอนเหนือนี้โดยความเป็นมาทางประวัติสาสตร์ เมื่อปี พ.ศ. 2498 - แม้ว (ไทย - แม้วปกครองตนเอง) มีพื้นที่ประมาณ 19,500 ตารางไมล์มีชนเผ่าต่าง ๆ อยู่ 20 เผ่าประมาณ 330,000 ครและมีเวียด - Bac พื้นที่ปกครองตนเองมีพื้นที่ประมาณ 16,000 ตารางไมล์มีชนเผ่าต่าง ๆ 15 เผ่าประมาณ 800,000 คนนอกจากนี้ยังมีลาว - ฮา - พื้นที่เยนอีกด้วย
ชาวเวียดนามส่วนใหญ่แท้อาศัยอยู่หนาแน่น ที่ราบตามชายฝั่งทะเลตะวันออกและที่ราบตอนใต้
ชาวจีนตั้งถิ่นฐานทำมาหากินอยู่ทั่วไปโดยเฉพาะในย่านการค้าและตามเมืองใหญ่ ๆ เช่นเมืองโชลองเมืองไซ่ง่อน (โฮชิมินห์) และเมืองตามชายฝั่งทะเลทั่วไป ถือสัญชาติเวียดนามมีการพักรวมกันเป็นกลุ่ม
ประกอบด้วยไทยขาวไทยดำไทยแดงไทยลายไทยโท้ซึ่งมีจำนวนมากที่สุด
ๆ ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ตามภูเขาเชิงเขาที่เป็นป่าลึกด้านเหนือกลางและตะวันตกและที่ราบสูงภาคกลาง ชอบอพยพเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อยไม่นิยมวัฒนธรรมต่างถิ่นส่วนใหญ่มีความเชื่อในไสยศาสตร์หาเลี้ยงชีพด้วยการปลูกข้าวไร่ล่าสัตว์และหาของป่ามาขาย
ชาวเขมร กับบริเวณใกล้เมืองฮาเดียนติดต่อกับแดนเขมร มีอาชีพส่วนใหญ่ในการทำการกสิกรรมเลี้ยงสัตว์และการประมงนับถือพระพุทธศาสนา
และในภาคใต้ของเวียดนามแถบชายแดนติดต่อกับประเทศกัมพูชาแถบเมืองซอด๊อกไตนินห์และฟานราง วัดโพนาการ์ (Poh ปติ)
เป็นพวกที่มีเชื้อสายอินเดียอินโดเนเซียมลายู ในแถบชายฝั่งทะเลเข้ามาจนถึงเขตแดนที่ติดต่อกับกัมพูชาและลาวและขึ้นไปทางเหนือจนถึงเมืองเว้และเมืองกวางตรี
ๆ น้อยเป็นชนกลุ่มน้อยที่อยู่ทั่ว ๆ ไปตามเมืองใหญ่ ๆ ที่เจริญแล้วและตามชายแดนที่ติดต่อกันเช่นลาวไทยฝรั่งเศสและชาวยุโรปอื่น ๆ
โดยทั่วไปแล้ว มีความขยันขันแข็งในการทำงานมีความมานะอดทนดีมากมีความรักชาติรักอิสรภาพกล้าหาญเฉลียวฉลาด และพร้อมที่จะรับความเปลี่ยนแปลง
และลัทธิ แต่ระบบโ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประชากรส่วนใหญ่เป็นชนเชื้อชาติเวียดนามแท้ประมาณร้อยละ๘๕เป็นชาวจีนประมาณร้อยละ๒ที่เหลือเป็นชนกลุ่มน้อยประมาณร้อยละ๑๔ประกอบด้วยชาวโม้ง ( Muong ) ไท ( ไทย ) แม้ว ( แม้ว ) เขมรมอญ ( มอญ ) จาม ( จาม )
ดินแดนเวียดนามแต่เดิมเป็นถิ่นที่อยู่ของพวกมอย ( MOI ) ซึ่งมีชื่อต่างจะกันหลายสิบเผ่ามีขนบธรรมเนียมประเพณีคล้ายคลึงกับชาวข่าบางเผ่าในประเทศลาวจัดเข้าอยู่ในตระกูลมอญ - เขมรและบางเผ่าในตระกูลชวา - มลายูส่วนมากอาศัยอยู่ตามภูเขาเหนือไซ่งอนขึ้นไปจนเหนือเส้นขนานที่๑๗พวกนี้ไม่มีตัวหนังสือใช้เคร่งครัดในลัทธิไสยศาสตร์นับถือผีสางเทวดาอย่างยิ่งไม่ชอบพบคนแปลกหน้า
นอกจากพวกมอยแล้วขนกลุ่มน้อยในเวียดนามอีกพวกหนึ่งคือพวกไทยบรรพบุรุษของพวกไทยอพยพจากประเทศจีนเมื่อประมาณต้นพุทธกาลเข้ามาตามลุ่มน้ำต่างจะไม่มีอย่างช้าในที่สุดได้มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในแคว้นตังเกี๋ย๑๔แบ่งออกเป็นหลายกลุ่มคือ
ผู้ไทยดำอยู่ในเขตสิบสองจุไทยแถบแม่น้ำซองมาแม่น้ำดำเมืองซอนลาเมืองแถง ( เดียนเบียนฟู ) เมืองฮุงเมืองลอยอยู่ในแถบเมืองไลเจาใกล้เคียงกับไทยดำไทยโท้ไทยนุง

ผู้ไทยขาวไทยโท้อยู่รอบจะบริเวณที่ราบสามเหลี่ยมแม่น้ำแดงทางทิศตะวันตกและทางทิศเหนือของเมืองฮานอยอยู่ตามพรมแดนตังเกี๋ยและมณฑลกวางสีของจีน

ไทยนุงยางอยู่ในเขตเมืองห้ายางทางทิศตะวันออกของเมืองเผาลักตรงปากน้ำแคลร์กับน้ำโล
มีชนอีกพวกหนึ่งอยู่ตอนกลางของแคว้นตังเกี๋ยคือพวกเมือง ( ม่วง ) ซึ่งเป็นชาติผสมเวียดนามชวาและไทยมีภาษาพูดคล้ายพวกเวียดนามมากตั้งถิ่นฐานอยู่ตามเชิงเขาบริเวณใกล้กับเมืองฮานอยและตะวันตกเฉียงใต้ลงไปตรงกับเมืองวินห์นับว่าเป็นชาวพื้นเมืองดั้งเดิมของเวียดนามทางตอนเหนือด้วยเหมือนกัน
มีชนอีกสองพวกที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในเวียดนามตอนเหนือคือพวกแม้วและพวกหม่าน
พวกแม้วแบ่งออกเป็นสี่พวกคือแม้วขาวแดงแม้วสายแม้วดำและแม้วขาวอาศัยอยู่ตามเมืองชายแดนที่ติดต่อกับประเทศจีนทางด้านมณฑลยูนานในเขตเมืองลาวกายเมืองจำปาเมืองฟองโทเมืองไลเจาเมืองแถงและเมืองซอนลา
พวกหม่านแบ่งออกเป็นห้าพวกคือหม่านตาปันหม่านลานเถนหม่านกวางก๊กหม่านเถาลานและหม่านกวางตังอาศัยอยู่ตามภูเขาในเขตเมืองฟองโทเมืองไลเจาเมืองลาวกายริมฝั่งแม่น้ำแดงเมืองเกายางเมืองลาวเชิงเมืองเยนบายและภูเขาแถบเมืองหัวบินห์ก่อนที่แม่น้ำดำจะไปบรรจบแม่น้ำแดง