The long-term impact of acromegaly

The long-term impact of acromegaly on subjective well-being
after treatment of GH excess is unclear. Therefore, we evaluated
quality of life by validated questionnaires in a crosssectional
study of 118 successfully treated acromegalic patients.
The initial treatment was transsphenoidal surgery in
most patients (92%), if necessary followed by radiotherapy or
octreotide. All patients were in remission at the time of assessment
(GH,

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลกระทบระยะยาวของ acromegaly ในเรื่องความเป็นหลังจากที่การรักษาส่วนเกิน GH ไม่ชัดเจน ดังนั้น เราประเมินคุณภาพชีวิต โดยผ่านการตรวจสอบแบบสอบถามในการ crosssectionalการศึกษา 118 สำเร็จรักษาผู้ป่วย acromegalicการรักษาเริ่มต้นถูกผ่าตัด transsphenoidal ในผู้ป่วยส่วนใหญ่ (92%), ถ้าจำเป็นต้องตาม ด้วยการฉายแสง หรือoctreotide ผู้ป่วยทั้งหมดถูกปลดในเวลาของการประเมิน(GH, < 1.9 กรัม/ลิตร ปกติ IGF-ฉันอายุ) ทั่วไปความเป็นอยู่ที่ดีของการมองเห็นลดลงเมื่อเปรียบเทียบกับการควบคุมsubscales ทั้งหมด (P < 0.001) โดยน็อตติงแฮมประวัติสุขภาพและแบบฟอร์มสั้น-36 ผู้ป่วย acromegalicนอกจากนี้ยัง มีคะแนนต่ำลงเหนื่อย (เหนื่อยหลายมิติดัชนี) และความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า (โรงพยาบาลความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้ามาตราส่วน) ฉายแสงถูกเชื่อมโยงกับลดลงคุณภาพชีวิตของ subscales ทั้งหมดยกเว้นสำหรับความวิตกกังวลพยาบาลและภาวะซึมเศร้า และแย่ลงคุณภาพชีวิตอย่างมากตามคะแนนความเหนื่อยล้า Somatostatin นะรักษาไม่เกี่ยวข้องกับคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นอิสระทำนายคุณภาพชีวิตได้อายุ (จริงsubscales และประวัติสุขภาพของน็อตติงแฮม), ระยะเวลาของโรค(แยกทางสังคมและความสัมพันธ์ส่วนบุคคล), และการฉายแสง(ทางกายภาพ และล้า subscales) ในการสรุป หายป่วยหลังการรักษา acromegaly มีลดจักคุณภาพของชีวิตแม้ มีการรักษาระยะยาวทางชีวเคมีส่วนเกิน GHฉายแสงโดยเฉพาะอย่างยิ่งเกี่ยวข้องกับการลดคุณภาพชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลกระทบระยะยาวของ acromegaly บนอัตนัยเป็นอยู่ที่ดี
หลังการรักษาของ GH ส่วนเกินก็ไม่มีความชัดเจน ดังนั้นเราจึงได้รับการประเมิน
คุณภาพชีวิตโดยการตรวจสอบแบบสอบถามใน crosssectional
การศึกษาของผู้ป่วย 118 acromegalic รักษาประสบความสำเร็จ.
การรักษาเบื้องต้นคือการผ่าตัด transsphenoidal ใน
ผู้ป่วยส่วนใหญ่ (92%) ในกรณีที่จำเป็นตามด้วยการรักษาด้วยรังสีหรือ
octreotide ผู้ป่วยทุกรายที่อยู่ในการให้อภัยในช่วงเวลาของการประเมินผล
(GH <1.9 กรัม / ลิตร? ปกติ IGF-I สำหรับอายุ) ทั่วไป
รับรู้ดีถูกลดลงเมื่อเทียบกับการควบคุมสำหรับ
subscales ทั้งหมด (p <0.001) โดยวัดจากน็อตติงแฮม
โปรไฟล์สุขภาพและสั้นแบบฟอร์ม-36 ผู้ป่วย Acromegalic
ยังมีคะแนนที่ลดลงในความเมื่อยล้า (หลายมิติความเมื่อยล้า
ดัชนี) และความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า (โรงพยาบาลความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า
มาก) รังสีรักษาได้เกี่ยวข้องกับการลดลง
ที่มีคุณภาพของชีวิตใน subscales ทั้งหมดยกเว้นสำหรับความวิตกกังวลโรงพยาบาล
และภาวะซึมเศร้า Scale, และคุณภาพแย่ลงของชีวิตอย่างมีนัยสำคัญ
ตามคะแนนความเมื่อยล้า Somatostatin อนาล็อก
รักษาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น.
พยากรณ์อิสระคุณภาพชีวิตอายุ (ทางกายภาพ
subscales และน็อตติงแฮมสาธารณสุข) ระยะเวลาการเกิดโรค
(แยกทางสังคมและความสัมพันธ์ส่วนบุคคล) และการรักษาด้วยรังสี
(subscales ทางกายภาพและความเมื่อยล้า) สรุปได้ว่าผู้ป่วยที่รักษาให้หายได้
หลังการรักษาสำหรับ acromegaly ได้ลดลงอย่างต่อเนื่อง
คุณภาพชีวิตแม้จะมีการรักษาทางชีวเคมีในระยะยาวของ GH ส่วนเกิน.
รังสีรักษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีความเกี่ยวข้องกับลด
คุณภาพชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลกระทบระยะยาวของระบบทางเดินอาหารในความสุขเชิงอัตวิสัยหลังจากการรักษาของ GH ที่เกิน มันไม่ชัดเจน ดังนั้น เราประเมินคุณภาพของชีวิตโดยการตรวจสอบแบบสอบถามใน crosssectionalการศึกษา acromegalic 118 เรียบร้อยแล้ว รักษาผู้ป่วยการรักษาเบื้องต้นคือ transsphenoidal ในการผ่าตัดผู้ป่วยส่วนใหญ่ ( ร้อยละ 92 ) , ถ้าจำเป็นตามด้วยรังสีรักษา หรือoctreotide . ผู้ป่วยลดลงในช่วงเวลาของการประเมิน( GH < 1.9 กรัม / ลิตร ; ปกติที่หนึ่งอายุ ) ทั่วไปการรับรู้ความผาสุกลดลงเมื่อเทียบกับการควบคุมสำหรับทั้งหมด ( p < 0.001 ) โดยวัดจากน็อตติงแฮมประวัติสุขภาพและ form-36 สั้น ผู้ป่วย acromegalicนอกจากนี้ยังได้ลดคะแนนต่อความเหนื่อยล้า ( มิติดัชนี ) และความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้า ( รพ.ขนาด ) รังสีรักษามีความสัมพันธ์กับลดลงคุณภาพของชีวิตในนั้น ยกเว้นโรงพยาบาล ความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าระดับและ worsened คุณภาพชีวิตอย่างมากตามกับความเหนื่อยล้า . โซมาโตสแตตินแอนะล็อกการรักษาไม่ได้เกี่ยวข้องกับการปรับปรุงคุณภาพของชีวิตตัวแปรอิสระ ได้แก่ อายุ ( คุณภาพชีวิตทางกายภาพโดยประวัติสุขภาพ Nottingham ) ระยะเวลาที่โรค( การแยกทางสังคมและส่วนบุคคลความสัมพันธ์ ) และรังสีรักษา( พลศึกษาและความเมื่อยล้าโดย ) สรุป ผู้ป่วยรักษาหลังจากการรักษาระบบทางเดินอาหารมีการลดลงคุณภาพของชีวิตแม้รักษาชีวเคมีระยะยาวของ GH ที่เกินรังสีรักษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับลดลงคุณภาพของชีวิต